Ζαχαροπλαστείο «Ριβιέρα»: η γλυκύτητα που αντέχει στον χρόνο

Ο Γιάννης Καραπιπέρης με τη θρυλική βασιλόπιτα, για την οποία σχηματίζονται ουρές έξω από το κατάστημα. [ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ]

«Φάε ένα μελομακάρονο να κάμνεις ωραίες φωτογραφίες, να μας βγάλεις γλυκούς». Με πολίτικη γαλαντομία, ο Στέλιος Καραπιπέρης, ο ιδρυτής του θρυλικού ζαχαροπλαστείου Riviera στο Παλιό Φάληρο, προτρέπει τον Νίκο Κοκκαλιά να δοκιμάσει τις λιχουδιές που μας τράταρε μόλις φτάσαμε. Δέκα λεπτά έχουμε στο μαγαζί και οι πελάτες δεν σταματάνε να έρχονται για να αγοράσουν βασιλόπιτα, ενώ η Πρωτοχρονιά έχει περάσει! «Μέχρι και τον Φεβρουάριο μας τη ζητούν επιτακτικά και εμείς δεν χαλάμε χατίρι, τη φτιάχνουμε για έναν ολόκληρο μήνα μετά τις γιορτές. Και ύστερα παράγουμε την ίδια συνταγή μόνο που την ονομάζουμε τσουρέκι», μας λέει. Τόσο ο ίδιος –που άρχισε την επιχείρηση το 1969 αρχικά στα Πατήσια και ύστερα στο καθιερωμένο πια πόστο– αλλά και ο γιος του Γιάννης, που μαθήτευσε δίπλα του και έχει αναλάβει τα ηνία σήμερα, παρασκευάζουν την ωραιότερη βασιλόπιτα στον κόσμο. Λίγο πριν από την αλλαγή του χρόνου οι ουρές φτάνουν μέχρι έξω στην οδό Τρίτωνος.

Η «Ριβιέρα» κρατάει την πρώτη της διακόσμηση και αποτελεί ένα από τα τοπόσημα του Παλαιού Φαλήρου. [ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ]

Στο ταμείο και στην εξυπηρέτηση, στυλοβάτης του καταστήματος η πρόθυμη και εξυπηρετική κυρία Ρούλα που το ‘χει συνήθεια να μη βγαίνει ποτέ στις φωτογραφίες και έτσι απομακρύνεται διακριτικά την ώρα που ο φακός εστιάζει στον άνδρα της και στον γιο της. Η επιχείρηση που παραμένει καθαρά οικογενειακή πήρε το όνομά της από ένα μικρό αλλά ονομαστό ζαχαροπλαστείο στο Σισλί της Κωνσταντινούπολης. Ο Στέλιος Καραπιπέρης, που μεγάλωσε στη Χαλκηδόνα, τελείωσε Δημοτικό στη Μεγάλη του Γένους Σχολή και αποφάσισε στα 13 του χρόνια να μάθει κάποια τέχνη. Χάρις σε έναν θείο του κατέληξε να πάρει αυτόν τον δρόμο. «Βρέθηκα να δουλεύω σε ένα εργοστάσιο ζαχαροπλαστικής όπου ήμουν ο μόνος Χριστιανός. Τα γλυκά που φτιάχναμε ακολουθούσαν τη γαλλική παράδοση και έτσι όταν ήρθα στην Ελλάδα, συνέχισα να φτιάχνω προφιτερόλ και μιλφέιγ».

Ο Στέλιος Καραπιπέρης έμαθε την τέχνη του ζαχαροπλάστη στη γενέτειρά του, Κωνσταντινούπολη. [ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ]

Εφτασε στην Ελλάδα διωγμένος το ’66 και άνοιξε δικό του μαγαζί στον Αγιο Λουκά. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο Στέλιος Καραπιπέρης ρίζωσε πια στο Φάληρο, που τότε είχε τις ωραιότερες μονοκατοικίες με κήπους. Η γειτονιά τον αγάπησε και εξακολουθεί να τιμά τη «Ριβιέρα» σαν ένα από τα πιο γευστικά και ανθεκτικά τοπόσημα. Βέβαια η επιτυχία της βασιλόπιτας/τσουρεκιού ξεπερνά τα στενά όρια των νοτίων προαστίων και απλώνεται σε όλη την Αθήνα. Αλλωστε μόλις ανοίξεις την πόρτα, το ωστικό κύμα από μαχλέπι σε τραβά από το πέτο να μπεις μέσα και να συναντήσεις τα ωραία εδέσματα στις βιτρίνες και την ευπροσηγορία όσων σε περιμένουν πίσω από τον πάγκο. Αξιος συνεχιστής ο Γιάννης Καραπιπέρης καμαρώνει όταν οι πελάτες έρχονται να πουν τον καλό τους λόγο μαζί με τις ευχές: «Υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση από την αγάπη του κόσμου; Αυτό πέτυχαν οι γονείς μου, αυτό θέλω να συνεχίσω και εγώ», λέει με μια γλύκα που περνάει και στα παρασκευάσματά του.

Ο Γιάννης μεγάλωσε μέσα στις μυρωδιές του μαγαζιού και ακολούθησε τα βήματα του πατέρα του. [ΝΙΚΟΣ ΚΟΚΚΑΛΙΑΣ]