Υποκριτικός άθλος από τον Ο. Αυγουστίδη στην Μηχανή του Τούρινγκ

Τι είναι αυτό που κάνει μια παράσταση «ωραία» ή- πιο σωστά- επιτυχημένη; Η απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί, ενώ είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορούσε να είναι μονολεκτική. Ακόμη, το τι δίνει αξία σε  κάθε παράσταση είναι κάτι που αλλάζει με το πέρασμα του χρόνου. Υπάρχουν εποχές που το γέλιο επιβραβεύεται από το κοινό, άλλες που οι θεατυές έχουν ανάγκη να συγκινηθούν ή να δουν στην σκηνή κάτι από την δική τους καθημερινότητα ή αντίθετα κάτι υπερβατικό.

Με όποιον όμως τρόπο και αν υποδεχτεί το κοινό μια παράσταση, υπάρχουν στοιχεία που θα την καθιστούν αξιοπρόσεκτη, ακόμη και αν δεν κάνει "sold out” ή δεν ευθύνεται για ουρές έξω από το θέατρο. Αν κάποιος έπρεπε να διαλέξει μόνο ένα στοιχείο που μπορεί να απογειώσει μια παράσταση, αυτό θα ήταν πιθανότατα οι ερμηνείες, η απόδοση των χαρακτήρων από τον ηθοποιό.

Η Μηχανή του Τούρινγκ στο θέατρο Βασιλάκου είναι μια από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις της χρονιάς και αυτό το οφείλει στην μοναδική ερμηνεία του μοναδικού της ηθοποιού, του Ορφέα Αυγουστίδη. Υποδύεται τον Άλαν Τούρινγκ, τον διάσημο βρετανό επιστήμονα που έλυσε τον γρίφο της ναζιστικής κρυπτογράφησης και βοήθησε να τερματιστεί ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. 

Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, ακολουθεί μια αφήγηση που σε μεγάλο βαθμό μοιάζει με εκείνη της ταινίας «Το παιχνίδι της Μίμησης». Από την άποψη αυτή δεν αναμένονται εκπλήξεις στην πλοκή ή στον τρόπο της αφήγησης. Οι μικρές σκηνοθετικές εκτροπές από την συμβατική αφήγηση εξυπηρετούν την φύση του μονολόγου ή λειτουργούν ως μικρής κλίμακας εναλλαγές της αφηγηματικής ροής, χωρίς να έχουν άλλες φιλοδοξίες.

Παρακολουθούμε λοιπόν την ιστορία της ζωής του Άλαν Τούρινγκ, ενός χαρισματικού μυαλού που είχε την ατυχία να είναι ομοφυλόφιλος στην Αγγλία του 1950. Διώκεται για τις ερωτικές του προτιμήσεις και του επιβάλλεται ο χημικός ευνουχισμός και ο κατ΄ οίκον περιορισμός, μέχρι που τελικά οδηγείται στην αυτοκτονία.

Είναι μια ιστορία ακραίου κοινωνικού ρατσισμού και μάλιστα επίσημα θεσμοθετημένου. Στην ιστορία του Τούρινγκ παρακολουθούμε πως η ο καταναγκασμός και οι προκαταλήψεις συντρίβουν εκείνους που είναι διαφορετικοί, αλλά κυρίως μόνοι και αβοήθητοι. Ο Τούρινγκ της παράστασης- και της ταινίας- διαπιστώνει σταδιακά το αδιέξοδο της ζωής του και επιλέγει την τραγική έξοδο. Ο Αυγουστίδης δίνει ένα ρεσιτάλ υποκριτικής βιρτουοζιτέ που σε διάφορα σημεία καταφέρνει να γίνει και πιο βαθιά.

Όμως κάπου εκεί του τελειώνουν τα υλικά με τα οποία θα μπορούσε να χτιστεί κάτι περισσότερο. Το κείμενο του Benoit Soles πηγαίνει μέχρι ένα σημείο και η σκηνοθεσία δεν τολμά να πάει παραπέρα. Το κοινό μαγνητίζεται από τον υποκριτικό άθλο του Ορφέα Αυγουστίδη και εξακολουθεί, για δεύτερη χρονιά να γεμίζει το θέατρο. Έτσι η Μηχανή του Τούρινγκ μένει μια απολαυστική και «ωραία» παράσταση, που χάνει την ευκαιρία να γίνει σπουδαία.    

Η μεγάλη της επιτυχία, οδήγησε σε νέα παράτασή της, έως και μετά το Πάσχα. Κλείστε εγκαίρως.