Τρεις δίσκοι από τον Φεβρουάριο

Η Καρολάιν Πολάτσεκ είναι «Pretty In Possible». Φωτ.: Scott Garfitt/Invision/AP

Καρολάιν Πολάτσεκ – «Desire, I Want To Turn Into You» (Sony/Orchard/Perpetual Novice)

Τι κι αν η Καρολάιν Πολάτσεκ θέλει να μετουσιωθεί ολόκληρη σε επιθυμία, όπως λέει στον τίτλο του δεύτερου προσωπικού της άλμπουμ, δεν γίνεται ποτέ ανεξέλεγκτη. Μας καλωσορίζει μεν σε ένα ποπ νησί («Welcome To My Island»), δεν το παρακάνει με τον εξωτισμό δε (αρκούν μερικοί φοίνικες και λίγο φλαμένκο στο «Sunset»). Ψάχνει να πει αυτά που θέλει με τα πιο ευφάνταστα λογοπαίγνια (όπως το εκπληκτικό «Pretty In Possible») και με αναφορές από τους Zombies μέχρι την Αλίκη της Χώρας των Θαυμάτων, όμως είναι η απλότητα στίχων όπως εκείνο το «So many stories we were told about a safety net / But when I look for it, it’s just a hand that’s holding mine» που την κάνει πιο πειστική. Ξέρει να γράφει ποπ hits που φλερτάρουν με την Dua Lipa («Bunny Is A Rider»), την περιοδεία της οποίας άνοιγε, αλλά αυτό δεν την εμποδίζει σε άλλα tracks να κάνει στενό μαρκάρισμα στους Massive Attack («Billions») ή να μπαίνει σε αιθέριο trance με την Grimes και την Dido («Fly To You»). Και κάπως έτσι αφήνει την εξωστρεφή της πλευρά να ολισθαίνει σταδιακά στο εντός της. Αυτή η γλυκιά ισορροπία είναι που κάνει τον δίσκο της Πολάτσεκ το πιο ευχάριστο άκουσμα που έφτασε στα αυτιά μας τελευταία. 8/10

Yo La Tengo – «This Stupid World» (Matador)

Πώς κάνεις θόρυβο μέσα στην ηρεμία; Σε αυτό απαντάνε δεκαετίες τώρα τα «ήσυχα» αδερφάκια των Sonic Youth και εν έτει 2023 βρίσκονται στην καλύτερη φόρμα που τους έχουμε ακούσει εδώ και καιρό. Η κατά βάση live ηχογράφηση του «This Stupid World» του χαρίζει μια lo-fi «βρωμιά» και μια σχεδόν shoegaze εσωστρέφεια, μα κυρίως, μια αβίαστη ροή που βγάζει καλύτερα νόημα αν την αφήσεις να σε συνεπάρει. Θλιμμένο μα και θυμωμένο, εύθραυστο αλλά και υπόκωφα δυναμικό, το 17ο άλμπουμ του τρίο από το Νιου Τζέρσεϊ μας υπενθυμίζει πως κάποιες φορές η ομορφιά κρύβεται στην επανάληψη του οικείου. Και το γεγονός ότι ξεκινάει με ένα track εφτάμιση λεπτών που λέγεται «Sinatra Drive Breakdown» το κάνει πιο ελκυστικό. 7.5/10

Sunny War – «Anarchist Gospel» (New West)

Ακόμα κι αν οι americana αναζητήσεις της Sunny War δεν μαρτυρούν αμέσως πως πέρασε την εφηβεία της ακούγοντας X και Bad Brains, η punk θητεία της έχει εγγράψει νοερά στη μουσική της. Το ίδιο και το σκοτεινό παρελθόν της που περιλαμβάνει καταχρήσεις, αστεγία και φίλους που έφυγαν νωρίς. Το πρώτο μπορούμε να το χρεώσουμε στην τραχιά φωνή της που ντύνει τις απαλές μελωδίες που με τη σειρά τους άναρχα, για να δανειστούμε και λίγο από τον τίτλο του άλμπουμ, πηδούν από την country στη soul και από τα blues στη folk με χαρακτηριστική άνεση. Το δεύτερο πέφτει σαν μελαγχολικό πέπλο που ντύνει την ελπίδα που βγαίνει μέσα από τις χαραμάδες σε αυτά τα τραγούδια. Τα οποία, όσα είδη κι αν αλλάξουν, φέρουν φαρδύ πλατύ το στυλ της δημιουργού τους. 7/10

Άκου κι αυτά:

Kelela – «Raven» (Warp): Όταν το «style over content» λειτουργεί καλύτερα τις μικρές ώρες. 

U.S. Girls – «Bless This Mess» (4AD): Ή αν η Madonna δεν έβρισκε ποτέ στον δρόμο της τον Σέιμουρ Στάιν.

Young Fathers – «Heavy Heavy» (Ninja Tune): Όταν δεν χορεύουν εξωτικά, κλέβουν μέχρι και gospel εκκλησία.