«Το χρήμα δεν ήταν ποτέ ο στόχος»

Ω, κανείς μας δεν σνομπάρει τα βραβεία ή την ευκαιρία να δουλεύουμε σε πράγματα που πιστεύουμε. Δεν νομίζω ότι κάθεσαι στην πολυθρόνα σου ως γέροντας και σκέφτεσαι την καριέρα σου. Τους ανθρώπους σκέφτεσαι και τις σχέσεις που ήσουν τυχερός κι έζησες, ή εκείνες που ήσουν βλάκας κι έχασες...

Δεν πιστεύω πως έχω κάνει ακόμα το μεγάλο βήμα, για το λόγο αυτό ακόμα επιμένω. Αν ποτέ πω πως αυτό που έκανα στο ρόλο μου είναι εκπληκτικό, τότε, ελπίζω να έχεις το κουράγιο και το σθένος να περάσεις ένα στεφάνι γύρω από το κεφάλι μου και ήρεμα και με συμπόνια, να με πυροβολήσεις.

Με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο γνωριζόμαστε πάρα πολλά χρόνια – από τα 60ς. Μέσα στις δεκαετίες πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον. Μάς πρότειναν για τους ίδιους ρόλους, συναντιόμασταν σε παρόμοια πράγματα, είχαμε μία κοινή επαγγελματική πορεία. Ήταν πολύ ενδιαφέρον όλο αυτό – η επιτυχία ήρθε ταυτόχρονα, οι ζωές μας άλλαξαν την ίδια εποχή. Όταν αναγνωριστήκαμε, μόλις κερδίσαμε το σεβασμό ο ένας του άλλου και κάναμε τη μυστική χειραψία, αρχίσαμε να επικοινωνούμε. Ζητούσαμε τη γνώμη ο ένας του άλλου, μοιραζόμασταν πράγματα. Υπήρχε πάντα αμοιβαίος θαυμασμός σε αυτή την παράλληλη πορεία. Μία αίσθηση συντροφικότητας.

Πάντα ήξερα ότι είχα πολύ έντονο «ιταλικό» ταμπεραμέντο, το οποίο μπορεί να παρεξηγηθεί, αλλά στην πραγματικότητα σιχαίνομαι τη βία. Είμαι απλώς πολύ έντονα εκφραστικός σαν άνθρωπος. Παίρνω φωτιά όταν παθιάζομαι με κάτι και δεν το κρύβω. Ελπίζω όμως τελικά οι γύρω μου να με θεωρούν γλυκό σαν χαρακτήρα… Γιατί είμαι. Επίσης κατάλαβα ότι όταν υπάρχουν κάμερες γύρω μου, ακόμα και όταν δεν υποδύομαι κάποιο ρόλο, τελικά και πάλι «παίζω». Δεν είμαι σίγουρος ποιος ακριβώς είναι ο πραγματικός μου εαυτός. Όποιος και να είναι πάντως, αισθάνομαι ότι είμαι πιο κοντά του τώρα παρά ποτέ.

Τα παιδιά άλλαξαν την προοπτική μου. Πριν αποκτήσω τα τρία που έχω (την 25χρονη Τζούλι και τα 14χρονα δίδυμα Αντόν και Ολίβια) έκανα ό,τι μου κατέβαινε (…) Η υποκριτική ήταν τα πάντα. Σήμερα, χάρη σ’ αυτά, δεν είναι παρά μόνο ένα μικρό κομμάτι.

Το πιο δύσκολο κομμάτι του να είσαι διάσημος είναι ότι οι άνθρωποι είναι πάντα ωραίοι σε σένα. Βρίσκεστε σε μια συζήτηση και όλοι συμφωνούν με αυτό που λές, ακόμα κι αν λέτε κάτι εντελώς τρελό. Χρειάζεσαι ανθρώπους που μπορούν να σου πουν ό,τι δεν θέλεεις να ακούσεις.

Η αγάπη είναι υπερτιμημένη. Βιοχημικά δεν διαφέρει από την κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων σοκολάτας.

Οι αδυναμίες μου είναι ... Μακάρι να μπορούσα να πω κάτι. Θα έκανα πιθανώς την ίδια παύση αν με ρωτούσατε ποια είναι τα πλεονεκτήματά μου.

Είναι δύσκολο να το εξηγήσω στον κόσμο σήμερα, να εξηγήσω ποιος ήμουν εκείνη την εποχή και πώς έσκασε σαν κεραυνός όλο αυτό. Ένιωσα σαν ξαφνικά να σηκώθηκε κάποιο πέπλο και όλα τα βλέμματα να στράφηκαν πάνω μου. Φυσικά, στράφηκαν και σε άλλους (ηθοποιούς) στην ταινία. Όμως, o Νονός μου έδωσε μια νέα ταυτότητα που ήταν δύσκολο να διαχειριστώ.

{…}Θυμάστε τη σκηνή της κηδείας για τον Μάρλον; Είχε τελειώσει το γύρισμα για κείνη την ημέρα, ο ήλιος έδυε κι εγώ ήμουν χαρούμενος γιατί θα πήγαινα σπίτι να πιω μερικά ποτά. Επιστρέφοντας λοιπόν, βλέπω καθισμένο σε μια ταφόπλακα, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα να κλαίει σαν μωρό. Πηγαίνω κοντά μου και τον ρωτάω, Φράνσις, τι συμβαίνει; Κι εκείνος απαντά “Δεν θα μου δώσουν άλλη λήψη”. Και σκέφτηκα: Εντάξει, υποθέτω ότι είμαι σε μια καλή ταινία. Γιατί είχε τόσο πάθος