1 year ago
47
Πριν από 40 χρόνια, το 1983, ο Νίκος Γκάλης έπαιρνε το πρώτο πρωτάθλημά του στην Ελλάδα με τον Αρη. Ο Γιάννης Ιωαννίδης είχε επιστρέψει στο «τιμόνι» και η ομάδα της Θεσσαλονίκης θα άρχιζε να χτίζει την αυτοκρατορία της με 8 πρωταθλήματα μέχρι το 1991.
Παρών και βασικός πυλώνας αυτής της ιστορικής περιόδου για τον Αρη, θα είναι ένας άνθρωπος που θα προτιμήσει να βρίσκεται πίσω από τα φλας της δημοσιότητας και να κάνει τη δουλειά του αθόρυβα, αλλά όσο καλύτερα μπορεί πάντα.
Η «Κ» βρήκε τον Μιχάλη Ρωμανίδη, τον παίκτη με 8 πρωταθλήματα και 6 Κύπελλα με τη φανέλα του Αρη, αλλά και με το πρώτο ευρωπαϊκό με την Εθνική το 1987. Έχοντας ζήσει, ακούσει και δει πάρα πολλά, δέχθηκε να μιλήσει και να αποκαλύψει περισσότερα…
«Η μεγάλη ομάδα του Αρη δημιουργήθηκε σιγά σιγά. Η τελευταία πιο σημαντική προσθήκη της ήταν ο Γιαννάκης. Κι κάπως έτσι μπήκαν οι βάσεις, για κάτι που άρχισε να χτίζεται από το 1979 όταν και ήρθε ο Γκάλης στην ομάδα» θα πει, για να προσθέσει: «Εγώ έπαιξα στην ανδρική ομάδα του Αρη το 1980 σε ηλικία 15 ετών. Με την προσθήκη κι άλλων καλών παικτών όπως του Νίκου Φιλίππου που ήρθε από τα Γιάννινα ή του Δημήτρη Κοκολάκη, ο Αρης έδειξε ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσει στον ελληνικό χώρο. Η ομάδα έφτασε να έχει πέντε παίκτες στην Εθνική (Γκάλης, Γιαννάκης, Φιλίππου, Κοκκολάκης κι εγώ)».
«Ταιριάξαμε με τον Νικ γιατί δεν ήμασταν ομιλητικοί»
– Ήσουν συγκάτοικος με τον Γκάλη στις αποστολές και με τον Αρη και με την Εθνική. Πως προέκυψε αυτή η συγκατοίκηση – συνδιανυκτέρευση στα ξενοδοχεία;
«Βασικά έγινε γιατί και οι δύο δεν ήμασταν ιδιαίτερα ομιλητικοί (γέλια). Ο Νικ ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος, που ήθελε την ηρεμία του, όπως κι εγώ, παρότι ήμουν πιτσιρικάς τότε. Καταλαβαίνεις ότι δε μιλούσε κανείς στο δωμάτιο. Άμα έβαζε κάποιος «κοριό» δεν θα άκουγε τίποτα (γέλια). Ο Νίκος καθόταν έτσι κι αλλιώς πιο πολύ κάτω στο λόμπι. Εγώ ανέβαινα στο δωμάτιο να χαζέψω τηλεόραση. Οπότε δεν είχαμε και πολύ κοινό χρόνο στο δωμάτιο. Συζητούσαμε πιο πολύ μετά το παιχνίδι κι όχι τόσο πριν από αυτό. Ειδικά όταν ήμασταν σε αποστολές στο εξωτερικό. Πάντως, γενικότερα λειτουργούσαμε χωρίς μεγάλη πίεση. Ήταν αλλιώς τότε. Στην Ελλάδα ο Αρης δεν είχε αντίπαλο, κακά τα ψέματα και αυτό διαμόρφωνε άλλο κλίμα. Αλλά και στην Ευρώπη δεν είχαμε πίεση διότι ξέραμε ότι ήμασταν το αουτσάιντερ. Στα φάιναλ φορ ανέβαινε η πίεση, φυσικά. Λέγαμε ότι θα προσπαθήσουμε, ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι, όμως είχαμε απέναντί μας και ομαδάρες όπως η Γιουγκοπλάστικα με όλους αυτούς τους τεράστιους παίκτες. Πρώτα είχαμε τη Φίλιπς Μιλάνου και μετά εμφανίστηκε αυτή η γιουγκοσλαβική υπερομάδα».
– Είχε γούρια ο Γκάλης;
«Ο Νικ είχε γούρια, όπως και όλοι μας, μάλλον διότι μας κόλλησε αυτή τη… συνήθεια ο Ιωαννίδης. Ετσι μπήκαμε σ’ αυτή τη… διαδικασία κι εμείς. Γνωστά αυτά με τον Ιωαννίδη, φορούσε τα ίδια ρούχα και τις ίδιες φόρμες παραμονή των αγώνων κτλ. Ετσι, έγινε συνήθεια και σ’ εμάς. Ο Γκάλης είχε μία ιεροτελεστία. Σηκωνόταν αργά σχετικά, διότι τότε τα πράγματα ήταν λίγο πιο χαλαρά, δεν υπήρχε αυτή η πίεση. Παρότι η ομάδα λειτουργούσε επαγγελματικά, το πρόγραμμα δεν ήταν αυστηρό. Σ’ αυτό το κομμάτι η λειτουργία της ομάδας υπήρχε μια ελευθερία το πρωί της ημέρας του αγώνα.
– Όταν μπήκες στις προπονήσεις με Γκάλη και Γιαννάκη πιο μετά, πως τους έζησες;
«Κοίτα, εγώ είχα άγνοια κινδύνου γενικώς. Ο Ιβκοβιτς με έβαλε από τα 15 μου στην ανδρική ομάδα και είχα παραστάσεις. Ήμουν δυνατός χαρακτήρας, με αρκετή δύναμη και πάθος. Στην αρχή δεν είχα καλό σουτ αλλά στην πορεία με πολλή δουλειά έφτιαξα το σουτ μου. Στην αρχή ήμουν κοντά στο καλάθι, μετά μπορούσα να βγαίνω και προς τα έξω. Γκάλης με Γιαννάκη είχαν εξαιρετική συνεργασία. Κανένας δεν έβλεπε ανταγωνιστικά τον άλλον μέσα στα ματς. Ασχέτως αν υπήρχαν εσωτερικά θέματα -έχουν γραφτεί κάποια. Όταν σε τόσο υψηλό επίπεδο συνυπάρχουν δύο τοπ αθλητές, είναι φυσικό να συμβαίνουν τέτοια. Αυτό, όμως, δεν έβγαινε προς τα έξω».
– Είχαν ειπωθεί πολλά κάποτε…
«Ναι, υπήρχε χρονιά που δεν μιλούσαν, είχαν τσακωθεί. Αλλά αυτό δε συνέβαινε όλα τα χρόνια που έπαιζαν μαζί. Παράδειγμα το ’87 δεν μιλούσαν. Οι σχέσεις τους από τον Αρη ήταν τεταμένες. Δεν είχαν καλή σχέση, αλλά δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει ότι είχαν κάτι. Έδωσαν τα πάντα στο παρκέ για το τρόπαιο και για την Εθνική. Αγωνιστικά δεν έβαλαν ποτέ στη μέση κάτι προσωπικό. Και η επιτυχία αυτή τους έφερε ξανά κοντά».
– Αγωνιστικά τι έκανε τον Γκάλη τόσο ξεχωριστό και τι τον Γιαννάκη;
«Ο Γκάλης είχε μια τρομακτική εκρηκτικότητα. Κάτι ανάλογο δεν υπήρχε όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ούτε και στην Ευρώπη. Ηταν ανίκητος στο ένας εναντίον ενός. Δεν ήταν λάτρης του μακρινού σουτ, αλλά ήταν ασυναγώνιστος απέναντι σε έναν αντίπαλο. Μαζί με την «έκρηξη» είχε και μεγάλη δύναμη, οπότε ήταν πολύ δύσκολο να τον πιέσεις χωρίς βοήθεια. Πάνω απ’ όλα, όμως, είχε φοβερή «έκρηξη». Μην ξεχνάμε ότι ήταν ένας αθλητής που ήρθε από ένα κολλέγιο και είχε δουλέψει πολλά πράγματα και μέσα από υποδομές. Στην Ελλάδα δεν υπήρχε τέτοιος παίκτης. Ο Γιαννάκης είχε πάθος και έβγαζε φοβερή ενέργεια και δύναμη. Είχε φοβερό ταλέντο και είχε και το μακρινό σουτ. Είχε το τρίποντο. Η συνύπαρξη των δύο αυτών μεγάλων παικτών έφερε αυτά τα αποτελέσματα. Υπήρχαν φυσικά και οι υπόλοιποι αθλητές, αλλά είχε ο καθένας τον ρόλο του, χωρίς να μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί πχ «έπρεπε να πάρω μια πάσα και δεν την πήρα» όταν είχε τη μπάλα ο Γκάλης ή ο Γιαννάκης. Δεν υπήρχε περίπτωση να σκεφτεί κάτι τέτοιο κανένας μας. Διότι όλοι μας αποδεχόμασταν ότι αυτοί οι δύο είναι οι ηγέτες της ομάδας».
Με τον «δύσκολο» Ιωαννίδη και τους συμπαίκτες του Σούμποτιτς (7), Μισούνωφ (8) και στο βάθος Φιλίππου, Δοξάκη. INTIMESPORTS«Ο Ιωαννίδης σε τσαλάκωνε»
– Πως τον έζησες τον Ιωαννίδη;
«Σαν χαρακτήρας ήταν σίγουρα, πολύ δύσκολος. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν ευτυχισμένος που τον είχα προπονητή, σχετικά με τον χαρακτήρα του πάντα. Ήταν όμως ένας πολύ καλός προπονητής ως κόουτς κυρίως κι όχι σχετικά με τις προπονητικές μεθόδους του. Δηλαδή διάβαζε καλά το ματς και «κινούνταν» την ώρα του αγώνα. Ήταν πολύ καλός στην τακτική. Σαν συμπεριφορά, σε «τσαλάκωνε» όταν κάτι δεν πήγαινε καλά. Κι όταν είσαι πιο μικρός είναι πιο δύσκολο να το διαχειριστείς αυτό, αλλά εντάξει…»
– Θυμάσαι κάτι ακραίο;
«Εντάξει, υπήρξαν πολλά ακραία που συνέβησαν. Υπήρχαν εντάσεις στις προπονήσεις του Αρη. Ηταν πολύ δυνατές. Ακόμη και τα εσωτερικά διπλά είχαν τρομερό πάθος και ένταση. Κι αυτό φυσικά το έβγαζε η ομάδα και στον αγώνα. Ολοι οι παίκτες ήθελαν να νικήσουν ακόμη και στην προπόνηση με αποτέλεσμα να βγαίνουν νεύρα, εντάσεις, αντεγκλήσεις, αντιδράσεις απέναντι στον προπονητή, αλλά αυτά τα ξεπερνούσαμε γρήγορα. Η ομάδα ήταν πάνω απ’ όλα. Αυτό μας έκανε πρωταθλητές Ελλάδας και μας έκανε μία από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες. Αυτές οι επιτυχίες μάς έκαναν να παραμερίζουμε εγωισμούς και νεύρα».
– Ο Αρης σήμερα βρίσκεται μακριά από το ένδοξο παρελθόν.
«Ο Αρης είναι σε μια δύσκολη θέση. Κάνει μεγάλη προσπάθεια. Υπάρχουν παλιά χρέη και η νυν διοίκηση προσπαθεί με τη βοήθεια ανθρώπων με οικονομική επιφάνεια που είναι κοντά στην ομάδα να ξεπερνιούνται προβλήματα που εμφανίζονται κάθε λίγο. Ο κόσμος είναι κοντά στην ομάδα, ακόμη και σε μη… εμπορικούς αγώνες. Χρειάζεται υπομονή και χρόνος. Η φανέλα του Αρη έχει βάρος. Πρέπει να αρχίσει να διεκδικεί πιο εύκολα τις πιο υψηλές θέσεις του πρωταθλήματος και να βγει και στην Ευρώπη. Είναι πολύ σημαντικό κομμάτι αυτό».
– Η Εθνική έκανε τεράστιες επιτυχίες. Τα τελευταία 14 χρόνια δεν έχει καταφέρει να ανεβεί ξανά ψηλά. Παρότι έχουμε σπουδαίους παίκτες, κάτι δεν πάει καλά. Φταίει κάτι συγκεκριμένο ή χρειάζεται χρόνος;
«Υπήρξαν κάποιες κακές συγκυρίες στα νοκ άουτ ματς. Τις περισσότερες φορές παρότι είχαμε μια καλή διάρκεια, στα νοκ άουτ κάτι δεν πήγαινε καλά. Θεωρώ ότι ήταν καλή ευκαιρία το περασμένο Ευρωμπάσκετ, αλλά βρεθήκαμε σε μέτρια μέρα με τη Γερμανία που έπαιζε και στην έδρα της και με πολλούς παίκτες από το ΝΒΑ».
Στον «Τάφο του Ινδού» με Κορωναίο και Στεργάκο (στο βάθος ο Φιλίππου)«Πρέπει να μπουν τα σουτ μας»
– Και τώρα έρχεται το Παγκόσμιο Κύπελλο.
«Δεν είναι εύκολο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Έχεις τις ΗΠΑ που ακόμη βέβαια δεν ξέρουμε τι θα κατεβάσουν και δεν ξέρεις τι θα δεις κι από τις άλλες χώρες που έχουν παίκτες στο ΝΒΑ. Όταν έχεις παίκτη σαν τον Αντετοκούνμπο, κακά τα ψέματα, είναι ο παίκτης που θα πάρει μπάλες. Θα πάρει τις περισσότερες προσπάθειες και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό. Θα πρέπει κάποιες φορές να υπάρχει διαφορετική δημιουργία και να μη μένει η μπάλα τόσο στα χέρια του, για να μην προσαρμόζεται η αντίπαλη άμυνα πάνω του. Τρέχει πολύ καλά στο ανοικτό γήπεδο, είναι εκπληκτικός σ’ αυτό, αλλά στο σετ παιχνίδι πρέπει να βρούμε λύσεις και να μην είμαστε προβλέψιμοι. Αν δε μπουν τα σουτ μας -που αυτό συνέβη σε κάποια ματς- για να απελευθερωθεί ο Γιάννης, εκεί έχουμε πρόβλημα».
To θρυλικό 1987 στο ΣΕΦ με Ιωάννου, Φάνη και δεμένο γόνατο.«Η καλή πορεία μια Εθνικής, φέρνει κόσμο στο μπάσκετ»
– Παλαιότερα πήγαιναν σχετικά λίγοι παίκτες από την Ευρώπη στο ΝΒΑ. Πλέον, ένας τεράστιος αριθμός παικτών έχει φύγει για τις ΗΠΑ. Έχει στοιχίσει αυτό στο ευρωπαϊκό μπάσκετ το οποίο έχει και το ζήτημα των «παραθύρων» με την Ευρωλίγκα;
«Γενικώς υπάρχει ένα μπέρδεμα με τις πολλές διοργανώσεις στην Ευρώπη. Δεν είναι εύκολο οι παίκτες που παίζουν Ευρωλίγκα να φεύγουν από τις ομάδες τους για τις Εθνικές και να ρισκάρουν τραυματισμούς μέσα από ένα πολύ απαιτητικό πρόγραμμα της διοργάνωσης αυτής. Από την άλλη οι Εθνικές είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στο μπάσκετ. Το μπάσκετ μιας χώρας που η Εθνική του θα έχει μια καλή πορεία, θα βγει ωφελημένο. Όταν υπάρχει μια καλή πορεία της Εθνικής, εκτινάσσεται το άθλημα, γίνεται πιο δημοφιλές, μαγνητίζει περισσότερα παιδιά, έρχονται χορηγίες, αλλάζει επίπεδο. Μην ξεχνάμε ότι οι Ευρωπαίοι παίκτες έχουν γίνει πιο αθλητικοί πλέον και πλησιάζουν τα στάνταρ των Αμερικανών του ΝΒΑ. Τα σωματικά προσόντα και η αθλητικότητα είναι βασικές αρχές για το ΝΒΑ. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει εστιάσει πλέον σε αυτά τα στοιχεία διότι το πρόγραμμα είναι βαρύ και οι παίκτες που δεν έχουν αθλητικότητα, είναι πολύ δύσκολο να αντεπεξέλθουν. Η στόχευση είναι εκεί σήμερα γι’ αυτό δε βλέπουμε πλέον τόσο καλούς σουτέρ για παράδειγμα».
Ο Μιχάλης Ρωμανίδης, σταμάτησε νωρίς το μπάσκετ στα 29 του, όταν αγωνιζόταν στο Παγκράτι και υπέστη για 2η φορά χιαστό. Προσπάθησε ξανά να επανέλθει πηγαίνοντας στου Παπάγου, αλλά δεν τα κατάφερε.
Σήμερα βρίσκεται κοντά στα παιδιά, μέσα από τις δωρεάν ακαδημίες μπάσκετ της ΓΓΑ στο Αττικό Άλσος (μαζί με τον Νίκο Λινάρδο). Εκεί μαθαίνουν τα βασικά στα παιδιά από 8-13 ετών, μέχρι αυτά να μπορέσουν να μπουν σε σωματεία και σε αγωνιστικούς ρυθμούς.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr
English (US)