Τι θα θέλαμε να αλλάξει στις ταβέρνες

Τα κακά λάδια. Τα λάδια που αλλάζονται σπάνια. Οι προκάτ πατάτες και τα συσκευασμένα τζατζίκια. Οι χωρίς λόγο τεράστιοι κατάλογοι με πιάτα που δεν υπάρχουν ή δεν τα έχει παραγγείλει ποτέ κανείς. Οι κρέμες μπαλσάμικου που φυτρώνουν ακόμα κι εκεί που δεν τις σπέρνουν (βλ. το ζιγκ ζαγκ του τρόμου πάνω από τυριά και σαλάτες). Α, και τα παγωτίνια στο τέλος. Τι απέγινε το «καρπουζάκι να φέρω;»; Γ. Παπαστάμου

Το κρασί κυρίως και πάνω από όλα. Όπως ο οινοποιός δεν παριστάνει τον ταβερνιάρη, έτσι κι ο ταβερνιάρης πρέπει να αφήσει τη δουλειά του οινοποιού στους αρμοδίους. Στην παραδοσιακή ελληνική ταβέρνα του 2023 θέλουμε καλές εμφιαλωμένες Ρετσίνες, Μαντινείες, Ασύρτικα και Ξινόμαυρα (και άλλες ελληνικές ποικιλίες), σερβιρισμένα σε κατάλληλα κολονάτα ποτήρια. Ν. Μακρυωνίτου

Η χρήση του σπορέλαιου, οι κονσέρβες που παρουσιάζονται ως «σπιτικές» και «σπεσιαλιτέ», το χύμα και λαθραίο ξιδόκρασο που σερβίρεται ως «δικό μας», η ντοματοσαλάτα που υπάρχει όλο τον χρόνο (με άνοστες ντομάτες από υβρίδια μεγαλωμένα σε θερμοκήπια – όλο λάθος), ο εξαερισμός που πάντα, μα πάντα επιδέχεται βελτίωση, οι φούσκες στην κουζίνα που έχουν να καθαριστούν μία δεκαετία και οι τουαλέτες, που δεν αντιμετωπίζονται ως μέρος του μαγαζιού και παραμελούνται. Ό,τι φοράει την κουκούλα της παράδοσης για να καλύψει την αμέλεια. Ν.Δημητρίου

Oι περιττές φωνές: Δεν χρειάζεται να φωνάζει ο σερβιτόρος στην κουζίνα «ένα τζατζίκι και δύο πατάτες στο τρία». Αν είναι έτσι, ζητάμε τον αριθμό του τραπεζιού μας και το φωνάζουμε και μόνοι μας. Οι τουαλέτες: Δεν έχουμε την απαίτηση να λέμε «Βαγγέλη» και να ανοίγουν οι βρύσες και να πέφτουν τα σαπούνια, αλλά η καθαριότητα πρέπει να είναι εκ των ων ουκ άνευ, όσο κόσμο κι αν έχει. Το κρασί: Όχι στα ξίδια και στα νερωμένα. Τίμιο και αξιοπρεπές κρασί και επιλογή εμφιαλωμένων. Και το τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό: μια στοιχειώδης μέριμνα για ΑμεΑ. Μ. Βασιλοπούλου

Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο