Θα γίνουμε Τελ Αβίβ;

Θα έρθει μια μέρα που αυτή η υπέροχη δαντελωτή ακτογραμμή από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο θα αποκτήσει εκτός από το όνομα, Αθηναϊκή Ριβιέρα, και τη χάρη; Θα έρθει μια μέρα που θα μπορεί ο κάτοικος αυτής της πόλης να πάρει το ποδήλατό του και να απολαύσει για αρκετά χιλιόμετρα ανεμπόδιστα το παραλιακό μέτωπο και το μοναδικό αυτό πλεονέκτημα της πρωτεύουσας θα παραδοθεί στους πολίτες της σαν ένας όμορφος, πολυλειτουργικός χώρος, για αναψυχή, άθληση, εργασία; Και, βέβαια, θα έρθει κάποτε η μέρα που θα εξαφανιστούν τα παραπήγματα, τα παράνομα καφέ και κέντρα διασκέδασης, οι εγκαταλελειμμένες αυθαίρετες κατασκευές, οι καντίνες της κακιάς ώρας;

Οταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό και βλέπεις πώς άλλες πόλεις αξιοποιούν τα πλεονεκτήματά τους, προκειμένου πρωτίστως να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των πολιτών, συνειδητοποιείς πόσο αυτοκαταστροφικοί μπορούμε να γίνουμε. Πόσο χρόνο και ενέργεια μπορούμε να σπαταλήσουμε χωρίς να κάνουμε το αυτονόητο: μια όσο το δυνατόν πιο βιώσιμη πόλη, προσβάσιμη σε όλους.

Ταξίδεψα πρόσφατα στο Τελ Αβίβ. Είχα διαβάσει για το παραλιακό «θαύμα» της πόλης, αλλά σκεφτόμουν ότι η λέξη «θαύμα» είναι μια δημοσιογραφική υπερβολή. Εκανα λάθος. Εχουν δημιουργήσει ένα «θαύμα», μια καταπληκτική παραλιακή ζώνη γεμάτη ζωή και ενέργεια όλες τις ώρες της μέρας. Από νωρίς το πρωί άνθρωποι κάνουν ποδήλατο και τζόγκινγκ, κολυμπάνε, βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους, πίνουν τον καφέ τους, το Σάββατο οικογένειες στρώνουν τραπεζομάντιλα για πικνίκ, ζευγάρια αράζουν στις ξαπλώστρες, παρέες παίζουν beach volley και ποδόσφαιρο στα γήπεδα της παραλίας. Η ζωή του Τελ Αβίβ έχει μετατοπιστεί από το κέντρο της πόλης στην παραλία της, έχει γίνει πιο ευχάριστη, πιο ανάλαφρη, πιο φωτεινή.

Αυτό δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε εδώ και δεκαετίες στην Αθήνα, να κάνουμε πολύ καλύτερη την καθημερινότητά μας. Παραμένουμε ουσιαστικά με γυρισμένη την πλάτη στη θάλασσα, δεν την αξιοποιούμε, δεν επωφελούμαστε, ενώ θα μπορούσαμε να έχουμε φτιάξει, καιρό τώρα, μια ζώνη καθημερινής χαράς και αναψυχής.

Το «όνειρο» της ανάπλασης του παραλιακού μετώπου υποτίθεται ότι βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ. Μέχρι και η συγκυρία είναι με το μέρος μας αφού υπάρχουν διαθέσιμοι οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης, αρκεί να «τρέξουν» γρήγορα οι διαδικασίες. Ισως, λοιπόν, σε λίγα χρόνια είναι έτοιμο και το δικό μας παραλιακό «θαύμα». Μέχρι τότε οποιαδήποτε αναφορά σε Αθηναϊκή Ριβιέρα μοιάζει με κακόγουστο αστείο, που επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα.