Τέμπη: Αυτές ήταν οι ζωές τους

Είχε ρεπό και πήγαινε στη Θεσσαλονίκη για να δει τους γονείς του. Εκανε σχέδια για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία. Θα γύριζε αυθημερόν για να προλάβει την προπόνηση. Το πρωί έπιανε δουλειά σε λαϊκή αγορά. Σε ενάμιση χρόνο έβγαινε στη σύνταξη. Το καλοκαίρι θα βάφτιζε τον εγγονό του.

Ηταν συνταξιδιώτες. Τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου η πορεία τους διακόπηκε βίαια όταν συγκρούστηκαν μετωπικά δύο αμαξοστοιχίες στα Τέμπη. Ηταν ένα δυστύχημα που, βάσει όσων έχουν γίνει γνωστά, θα είχε αποτραπεί εάν λειτουργούσαν στο σιδηροδρομικό δίκτυο τα ενδεδειγμένα ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας.

Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη ανακοίνωση της Αστυνομίας, έπειτα από αναλύσεις δειγμάτων DNA στη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών συνολικά ταυτοποιήθηκαν 56 θύματα. Για μία περίπτωση βιολογικού υλικού που ελήφθη από συγγενή αγνοουμένης δεν προέκυψε αντιστοίχιση, καθώς δεν εντοπίστηκε σχετικό δείγμα.

Μέσα από τις αφηγήσεις συγγενών, φίλων ή συναδέλφων τους, η «Κ» παρουσιάζει πτυχές της ζωής ορισμένων εκ των θυμάτων, καταγράφοντας τις σπουδές, τα επαγγελματικά τους βήματα, τους στόχους τους. Η παράθεση των ιστοριών τους είναι μια απόπειρα να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη όσων χάθηκαν στα Τέμπη, ένας φόρος τιμής, πέρα από μια απαρίθμηση ή καταγραφή ονομάτων και ηλικιών. Είναι μια υπενθύμιση ότι θα μπορούσε ο καθένας να είχε βρεθεί στη δική τους θέση.

1. Μαρία Εγούτ, 55 ετών

«Η πιο στοργική μάνα»

Eνα από τα τελευταία βίντεο στο προφίλ της είναι από τον ετήσιο χορό της Καλλιτεχνικής Στέγης Ποντίων Β. Ελλάδας τον Φεβρουάριο. Παίζει νταούλι ενώ ο κόσμος χορεύει. Το πρόσωπό της είναι γελαστό, η χαρά της απροσποίητη, απολαμβάνει τις στιγμές. Είναι κάποιοι άνθρωποι που περνούν καλά όταν κάνουν τους άλλους να περνούν καλά. «Hταν η πιο στοργική μάνα στον πλανήτη», λέει στην «Κ» ο γιος της Θοδωρής Ελευθεριάδης, ηθοποιός. «Ξεκίνησε να κοιτάζει τη ζωή της μόνο αφού μετακόμισα στην Αθήνα και μόνον εφόσον βεβαιώθηκε ότι είχα βολευτεί και είχα αρχίσει να έχω δουλειές. Τότε άρχισε να κάνει όλες αυτές τις δραστηριότητες, να ασχολείται με δύο ποντιακούς συλλόγους, να χορεύει και να παίζει νταούλι». Oσο μεγάλωνε το παιδί της εργαζόταν σκληρά, πολλές ώρες, ως διοικητική υπάλληλος στο ΑΧΕΠΑ. Μόνο καλές στιγμές έχει να θυμάται από εκείνη ο Θοδωρής. «Το μόνο άγχος της ήταν μη χρειαστώ κάτι. Σε τέτοιο βαθμό που δεν ζητούσα τίποτα, γιατί δεν ήξερα αν θα της λείψει εκείνης». Δίπλα στο παιδί της ακόμη και όταν εκείνος δίσταζε να πει ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Τον πήγε εκείνη στη δραματική σχολή. «Αφού αυτό θες να κάνεις», του είπε.

«Το μόνο άγχος της ήταν μη χρειαστώ κάτι. Σε τέτοιο βαθμό που δεν ζητούσα τίποτα, γιατί δεν ήξερα αν θα της λείψει εκείνης». Θοδωρής Ελευθεριάδης, γιος Μαρίας Εγούτ

Μιλούσαν κάθε μέρα στο τηλέφωνο, μία φορά πριν από την παράσταση του Θοδωρή και μία μετά, πιάνοντας κάθε φορά το νήμα ενός συνεχιζόμενου διαλόγου. Πριν από το μοιραίο είχαν περάσει παρέα το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Ανηφόριζε, γεμάτη, στη Θεσσαλονίκη. Η κηδεία της έγινε σε ένα χωριό του Νευροκοπίου, στην άκρη του πουθενά, στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Εκτός από τα αυτοκίνητα που δεν είχαν τελειωμό, έφθασαν και δύο πούλμαν. «Λαμβάνω μηνύματα από παλιούς συναδέλφους και συγχορευτές της που μου λένε ότι όποτε χρειάζονταν βοήθεια ήταν κοντά τους». Κανείς δεν ξεχνάει τους δοτικούς ανθρώπους.

2. Νικήτας Καραθεοδώρου, 23 ετών

«Επεφτε στη φωτιά»

Τη νύχτα της 27ης Νοεμβρίου 2022 πέντε οχήματα με 15 πυροσβέστες έσπευσαν στην οδό Αλκυόνης στον Κολωνό. Είχε ξεσπάσει φωτιά σε διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου, όπου διέμενε μια οικογένεια με τρία παιδιά. Υπήρχαν πληροφορίες για εγκλωβισμένους. Ο Νικήτας Καραθεοδώρου δεν έχασε χρόνο. Ζώστηκε με τον εξοπλισμό του, μπήκε στο κτίριο, έψαξε τα δωμάτια ένα προς ένα και εντόπισε το 5χρονο αγόρι στο κρεβάτι του. Το πήρε στην αγκαλιά του, αναίσθητο από τον καπνό που είχε εισπνεύσει.

«Θυμάμαι ακόμη την αντίδρασή του», λέει στην «Κ» ο αντιπύραρχος Δημήτριος Τσατσαρώνης, υποδιοικητής του 2ου Πυροσβεστικού Σταθμού Αθηνών, όπου υπηρετούσε ο Καραθεοδώρου. «Ηταν εκνευρισμένος που είδε το παιδί σε αυτή την κατάσταση. Μπήκε μέσα στο φλεγόμενο κτίριο για να σώσει το παιδί, δεν υπολόγισε τίποτα». Επειτα από 12 ημέρες νοσηλείας στο «Αττικόν», ο ανήλικος απεβίωσε.

Ο 2ος Πυροσβεστικός Σταθμός δεν αναλαμβάνει εύκολες αποστολές. Καλείται συχνά να δράσει σε διαφορετικού τύπου αστικά συμβάντα, καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Οποιος υπηρετεί εκεί αναμένεται να δοκιμαστεί άμεσα, αλλά και να μάθει από τις εμπειρίες που θα συλλέξει σε βάθος χρόνου. «Εδειχνε υπερβάλλοντα ζήλο, αγάπη και αφοσίωση. Τον θυμόμαστε πρόσχαρο και ευγενή», λέει ο διοικητής του 2ου Σταθμού, Γιώργος Μπαλαούρας. «Ηταν νέος πυροσβέστης, πρόσχαρος, γεμάτος ζωή», προσθέτει ο υποδιοικητής του σταθμού.

«Είχε όλες τις προδιαγραφές για να γίνει πυροσβέστης, ήταν μάχιμος, πάντα πρώτος στα συμβάντα. Την είχε επιλέξει αυτή τη δουλειά, την ήθελε, αλλά τον ενδιέφερε να μην περιοριστεί σε αυτό, να μη μείνει στάσιμος». Βασίλης Σκιαδαρέσης, συνάδελφος Νικήτα Καραθεοδώρου

Οι συνάδελφοι του Καραθεοδώρου θυμούνται ακόμη ότι το περιστατικό στον Κολωνό τον είχε σημαδέψει. «Δενόταν πολύ με τα παιδιά σε άλλα συμβάντα που είχαμε. Τον πείραζε», λέει στην «Κ» ο Βασίλης Σκιαδαρέσης. Με τον Καραθεοδώρου ακολούθησαν τα ίδια βήματα. Φοίτησαν μαζί στην Πυροσβεστική Ακαδημία, αν και τότε βρίσκονταν σε διαφορετικές ομάδες και δεν έκαναν ακόμη παρέα. Συναντήθηκαν ξανά όμως μετά τη σχολή στο πρώτο πόστο τους. «Ταιριάξαμε, ήμασταν από την πρώτη μέρα μαζί στη βάρδια του σταθμού», λέει ο Σκιαδαρέσης. «Είχε όλες τις προδιαγραφές για να γίνει πυροσβέστης, ήταν μάχιμος, πάντα πρώτος στα συμβάντα. Την είχε επιλέξει αυτή τη δουλειά, την ήθελε, αλλά τον ενδιέφερε να μην περιοριστεί σε αυτό, να μη μείνει στάσιμος», προσθέτει.

Μαζί με τον συνάδελφό του Στέφανο Ζαχομήτρο, ο Καραθεοδώρου ξεκίνησε πέρυσι φροντιστήριο για να δώσει ξανά Πανελλαδικές Εξετάσεις. Ηθελε να σπουδάσει Ψυχολογία. Εφερνε τα βιβλία του στην υπηρεσία, μελετούσε και εκεί με τις ώρες, μέχρι να λάβουν σήμα για κάποιο περιστατικό. «Ηθελε να εξελιχθεί, γι’ αυτό το έκανε. Δεν βαριόταν ποτέ, πάντα έβρισκε όρεξη για κάτι νέο», λέει ο Ζαχομήτρος. Τον Μάιο του 2023 ο Καραθεοδώρου ολοκλήρωνε την τριετή θητεία του στον 2ο Πυροσβεστικό Σταθμό Αθηνών και θα μπορούσε να διεκδικήσει μια μετάθεση στη Θεσσαλονίκη. «Εκεί βρίσκονταν η οικογένειά του και η παρέα του. Δεν είχε ενσωματωθεί πλήρως στη ζωή της Αθήνας. Οποτε είχε ευκαιρία έφευγε για να τους δει και πάντα ταξίδευε με τρένο», λέει ο Σκιαδαρέσης.

Στις 28 Φεβρουαρίου ο Καραθεοδώρου εργάστηκε στην πρωινή βάρδια και το απόγευμα αναχώρησε με το τρένο για τη Θεσσαλονίκη. Μαζί του ταξίδευε η σύντροφός του, Καλλιόπη (Κέλλυ) Πορφυρίδου, φοιτήτρια στο τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ. Βρίσκονταν, σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, στο εστιατόριο του τρένου, το οποίο κάηκε μετά την πρόσκρουση των αμαξοστοιχιών. «Σχόλαγες το μεσημέρι, είχες ρεπό, μου είπες βιάζεσαι να πας να ετοιμαστείς για να πάρεις το τρένο να πας να δεις την οικογένειά σου στη Θεσσαλονίκη, σε χτύπησα στον ώμο και σου είπα άντε δρόμο, τα λέμε με το καλό όταν γυρίσεις! Πού να φανταστώ ότι δεν θα τα λέγαμε ποτέ ξανά. Καλό σου ταξίδι, μικρέ…», έγραψε ένας από τους συναδέλφους του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όταν έμαθε ότι ο Καραθεοδώρου επέβαινε στη μοιραίο τρένο.

«Ανθρωπος δοτικός, με σπάνια καρδιά, με πολύ τσαγανό, με απεριόριστη επαγγελματική προσήλωση. Με ένα δυνατό γέλιο κι ένα σπάνια γνήσιο και φωτεινό χαμόγελο που φώτιζε όλο το γραφείο». Οι συνάδελφοι της Σοφίας-Ειρήνης Ταχμαζίδου

3. Σοφία-Ειρήνη Ταχµαζίδου, 32 ετών

«Είχε δίψα για μάθηση»

Ενα κορίτσι δραστήριο, πολύ χαρούμενο, πολύ ζεστό. Ετσι περιγράφει στενός της συγγενής τη Σοφία-Ειρήνη Ταχμαζίδου, την 32χρονη κοπέλα από τον Λαγκαδά που είχε την ατυχία να βρίσκεται στο πρώτο βαγόνι της αμαξοστοιχίας. Σε σοκ βρίσκονται και οι συνάδελφοί της στην εταιρεία λογισμικού όπου εργαζόταν ως Distribution Marketing Director. «Η Σοφία μας δεν είναι πια κοντά μας», έγραψαν στην «Κ». «Το κενό που έχει αφήσει δεν αναπληρώνεται και ούτε πρόκειται να αναπληρωθεί ποτέ. Ανθρωπος δοτικός, με σπάνια καρδιά, με πολύ τσαγανό, με απεριόριστη επαγγελματική προσήλωση και ατελείωτη δίψα για μάθηση, αλλά πάνω από όλα με ένα δυνατό γέλιο κι ένα σπάνια γνήσιο και φωτεινό χαμόγελο που φώτιζε όλο το γραφείο. Τόσες μέρες μετά, και οι συλλυπητήριες ευχές συνεχίζουν να έρχονται από συναδέλφους, συνεργάτες και προμηθευτές σε Ελλάδα και εξωτερικό, ακόμα και από κόσμο που τη γνώρισε έστω φευγαλέα σε μια επαγγελματική συνάντηση. Δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ. Και κάθε μέρα θα γινόμαστε καλύτεροι στη δουλειά μας για να την κάνουμε υπερήφανη».

4. Γιώργος Παπάζογλου, 22 ετών

Ηθελε συνέχεια να μαθαίνει

Ακουγε κλασική μουσική και στόχος του ήταν να πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία, πάνω στη Θεωρητική Φυσική Στοιχειωδών Σωματιδίων. Ο Γιώργος Παπάζογλου ήταν 22 ετών, φοιτητής Φυσικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

«Ηθελε να σπουδάσει αυτή την επιστήμη, προσπάθησε πολύ στην τελευταία τάξη του λυκείου, διάβασε και πέρασε 15ος στη σχολή. Τον ενδιέφερε η Φυσική», λέει στην «Κ» ο πατέρας του, Λυσίμαχος Παπάζογλου, καθηγητής Κτηνιατρικής στο ΑΠΘ. Ο γιος του συνήθιζε να διαβάζει ξένα επιστημονικά συγγράμματα, προσπαθούσε συνεχώς να εξελίσσει τις γνώσεις του.

«Ηθελε να σπουδάσει αυτή την επιστήμη (Θεωρητική Φυσική Στοιχειωδών Σωματιδίων), προσπάθησε πολύ στην τελευταία τάξη του λυκείου, διάβασε και πέρασε 15ος στη σχολή. Τον ενδιέφερε η Φυσική». Λυσίμαχος Παπάζογλου, πατέρας Γιώργου Παπάζογλου

Το περασμένο καλοκαίρι, από τις 29 Ιουλίου έως τις 11 Αυγούστου, συμμετείχε μαζί με άλλους Ελληνες φοιτητές σε ένα πρόγραμμα Erasmus στην Καζέρτα της Ιταλίας, μια μικρή πόλη περίπου 40 χιλιόμετρα έξω από τη Νάπολη. Εκεί συνάντησαν άλλους νέους από τη Ρουμανία και την Ισπανία. Με την επιστροφή στην Ελλάδα ο ίδιος και άλλοι συμμετέχοντες μοιράστηκαν την εμπειρία τους σε ένα κείμενο που αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο. Ο Παπάζογλου έγραψε για τα θεατρικά σεμινάρια που παρακολούθησαν, τα ταξίδια τους, αλλά και τα νυχτερινά πάρτι. «Γνώρισα φανταστικούς ανθρώπους με αξίες, αρετές, όνειρα ζωής και φιλοδοξίες. Εκανα φιλίες που ελπίζω να διαρκέσουν για πολύ καιρό. Γέλασα, πέρασα καλά, στενοχωρήθηκα, αλλά είμαι ευγνώμων γι’ αυτή τη μοναδική εμπειρία που είχα», σημείωσε.

Στις 28 Φεβρουαρίου ο Παπάζογλου επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη με τη φίλη του. Είχαν ταξιδέψει στην Αθήνα για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Επέβαιναν στο τρίτο βαγόνι και εκείνη τη νύχτα είχε ενημερώσει τους γονείς του ότι θα αργήσουν να φθάσουν. Κάποιο πρόβλημα στο δίκτυο είχε βγάλει το δρομολόγιο εκτός προγράμματος. Στις 23.30 οι γονείς του έμαθαν από τη φίλη του για το δυστύχημα. Ο Γιώργος Παπάζογλου είχε σηκωθεί από τη θέση του στο τρίτο βαγόνι για να αγοράσει ένα μπουκάλι νερό από την καφετέρια, όταν συγκρούστηκαν τα δύο τρένα. «Πρέπει να προσπαθήσουμε να μη γίνει ποτέ ξανά κάτι αντίστοιχο», λέει ο πατέρας του. Στην αίθουσα Α31 της Σχολής Θετικών Επιστημών στο ΑΠΘ φοιτητές άφησαν λουλούδια και ένα μαύρο κουτί στη μνήμη του, με την επιγραφή: «Ο 22χρονος συμφοιτητής μας θα ήταν εδώ».

«Ηταν ακέραιη και με εξαιρετικό χιούμορ. Η Αγάπη και οι γονείς της ήταν η οικογένεια που επέλεξα να έχω γύρω μου. Η Αγάπη δεν χάνεται, δεν μπορεί να χαθεί. Εύχομαι αν ποτέ με αξιώσει ο Θεός να αποκτήσω μια κόρη, να είναι σαν αυτήν. Γιατί το όνομά της θα το έχει σίγουρα». Αθανασία Σαμπράκου, φίλη Αγάπης Τσακλίδου

5. Αγάπη Τσακλίδου, 22 ετών

«Ενα πλάσμα φωτεινό»

Φίλοι, συμφοιτητές, καθηγητές, συγγενείς. Και ποιος δεν έχει αφήσει ένα μήνυμα για την 22χρονη φοιτήτρια στο Τμήμα Τοπογράφων Μηχανικών του ΑΠΘ Αγάπη Τσακλίδου σε κάποιο σημείο του Ιντερνετ αυτές τις ημέρες, «μπουκέτα» από λέξεις για ένα πλάσμα που φαίνεται πως ήθελες δεν ήθελες το αγαπούσες. «Ο,τι για άλλους ήταν περίεργο, για σένα ήταν αξιολάτρευτο», έγραψε ο παιδικός φίλος της, Παναγιώτης. «Εβλεπες την ομορφιά παντού τριγύρω σου και πάντα ήσουν με χαμόγελο ό,τι κι αν συνέβαινε. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει άτομο πιο άξιο αυτού του ονόματος». Η Ευθυμία, φίλη της οικογένειας –η Αγάπη ήταν η μοναχοκόρη του καθηγητή του Τμήματος Μαθηματικών του ΑΠΘ Γ. Τσακλίδη και της διδάσκουσας στο Τμήμα Βιολογίας του ΑΠΘ Ελένης Βασάρα–, θυμάται μια συνηθισμένη κίνηση «όταν περνούσες, που φυσούσα μες στην παλάμη μου ένα φιλί κι εσύ έκανες πως τεντωνόσουν στον αέρα να το πιάσεις». «Εκπροσώπησες με τον καλύτερο τρόπο τη ζωή, ένα πλάσμα ομορφιάς, γνώσης και ευγένειας», είπε για εκείνη στον επικήδειό της ο καθηγητής της Αλέξης Αλεξίου.

Μιλώντας στην «Κ» η Αθανασία Σαμπράκου, φίλη της οικογένειας, θυμάται: «Η Αγάπη ήταν ένα φωτεινό πλάσμα. Ηταν ακέραιη και με εξαιρετικό χιούμορ. Εγώ περισσότερο θυμάμαι την ωριμότητά της. Παρά τη διαφορά ηλικίας μας, πάντα ένιωθα ότι μιλούσα σε κάποιον που με καταλάβαινε και με συμπονούσε βαθιά. Η Αγάπη και οι γονείς της ήταν η οικογένεια που επέλεξα να έχω γύρω μου. Η Αγάπη δεν χάνεται, δεν μπορεί να χαθεί. Εύχομαι αν ποτέ με αξιώσει ο Θεός να αποκτήσω μια κόρη, να είναι σαν αυτήν. Γιατί το όνομά της θα το έχει σίγουρα».

6. Ιορδάνης Αδαµάκης, 22 ετών

Ο επίμονος ποδοσφαιριστής

«Ηταν ένα παιδί συνεσταλμένο, έξυπνο, τριτοετής φοιτητής στην Ξάνθη. Αγαπούσε το ποδόσφαιρο, ήθελε να κάνει καριέρα. Σπούδαζε παράλληλα για να έχει και επαγγελματικό μέλλον αργότερα». Στελέχη του Α.Ο. Υπάτου, στον οποίο αγωνιζόταν ο Ιορδάνης Αδαμάκης

Στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου ο Ιορδάνης Αδαμάκης άλλαξε ομάδα. Εφυγε από τον Θεσπρωτό, όπου είχε συμπληρώσει τέσσερις μήνες, και εντάχθηκε στο δυναμικό του Α.Ο. Υπάτου, ομάδας που αγωνίζεται στη Γ΄ Εθνική κατηγορία. Επαιζε στη θέση του κεντρικού επιθετικού και μετρούσε ήδη ένα γκολ στον αγώνα με τη Χαλκίδα, σε μία από τις πρώτες συμμετοχές του με τα χρώματα του νέου συλλόγου του.

Γεννήθηκε στην Πέραμο Καβάλας και ξεκίνησε την καριέρα του από τον Βρασίδα, την τοπική ομάδα. Εκεί ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά, από τις ακαδημίες έφθασε μέχρι τη βασική ομάδα και έπειτα πήρε μεταγραφή για την Καβάλα. Επειτα αγωνίστηκε στον Νέστο Χρυσούπολης και στον Α.Σ. Ρόδου. Στην τελευταία μεταγραφική περίοδο ο Α.Ο. Υπάτου αναζητούσε σέντερ φορ. Ο Αδαμάκης προκρίθηκε μεταξύ τριών επιλογών. Το ταλέντο του ή οι προηγούμενες εμφανίσεις του δεν ήταν μοναδικά κριτήρια για την απόκτησή του. Επαιξε ρόλο και ο χαρακτήρας του, όπως λένε στην «Κ» στελέχη του συλλόγου. «Ηταν ένα παιδί συνεσταλμένο, έξυπνο, τριτοετής φοιτητής στην Ξάνθη. Αγαπούσε το ποδόσφαιρο, ήθελε να κάνει καριέρα. Σπούδαζε παράλληλα για να έχει και επαγγελματικό μέλλον αργότερα», αναφέρουν. Ο Αδαμάκης έδεσε γρήγορα με το κλίμα της ομάδας, λες και έπαιζε καιρό με τους συμπαίκτες του.

Εμενε πλέον στη Θήβα και στις 28 Φεβρουαρίου επιβιβάστηκε στην αμαξοστοιχία 62. Θα πήγαινε στη Θεσσαλονίκη αυθημερόν. Επρόκειτο να επιστρέψει με το επόμενο τρένο για να προλάβει την απογευματινή προπόνηση. Είχε ενημερώσει έναν συμπαίκτη του και συγκάτοικό του για το ταξίδι, εκείνος ειδοποίησε την ομάδα μόλις έγινε γνωστό το δυστύχημα. Αρχικά τον αναζητούσαν μεταξύ των τραυματιών, ώσπου επιβεβαιώθηκε ο θάνατός του.

«Η ομάδα νιώθει πιο φτωχή», λέει στην «Κ» ο πρόεδρος του Α.Ο. Υπάτου, Κωνσταντίνος Περαντάκος. «Συμπαραστεκόμαστε στην εξαιρετική οικογένειά του για τη μεγάλη απώλεια». Με απόφαση του συλλόγου, οι εισπράξεις του επόμενου αγώνα θα διατεθούν σε φιλανθρωπικό σωματείο, στη μνήμη του, ενώ στον κεντρικό δρόμο στο Υπατο Βοιωτίας πρόκειται να δοθεί το όνομά του.

Η απώλειά του συντάραξε τον ποδοσφαιρικό κόσμο, σωματεία, νυν και πρώην συμπαίκτες του σε κάθε άκρη της χώρας. Ο Χουάν Ραμόν Ρότσα, παλιός παίκτης και προπονητής του Παναθηναϊκού και νυν τεχνικός του Θεσπρωτού, τον αποχαιρέτησε με μια ανάρτηση στο Facebook. «Αγαπητέ Ιορδάνη, στους τέσσερις μήνες που ήσουν μαζί μας σε αγάπησα. Την ημέρα που μαθεύτηκε το δυσάρεστο νέο οι συμπαίκτες σου δεν ήθελαν να προπονηθούν», έγραψε. «Θα είσαι πάντα στις σκέψεις μου και στην καρδιά μου».

Σε έναν πρόσφατο αγώνα μεταξύ Δόξας Δράμας και Απόλλωνος Παραλιμνίου, μόλις σκόραρε ο Στέλιος Μπλιος πλησίασε τους φωτογράφους και σήκωσε τη φανέλα του. «Καλό ταξίδι, Jordan», έγραφε στο μπλουζάκι που φορούσε από κάτω. «Ούτε με ένοιαζε για το γκολ και ας ήταν το πρώτο μου», δήλωσε έπειτα στον «Πρωινό Τύπο», τοπική εφημερίδα της Δράμας. «Αυτό που στριφογύριζε στο μυαλό μου όλες τις προηγούμενες ημέρες ήταν το πώς θα δείξω το μήνυμά μου εκεί ψηλά».

7. Ελπίδα Χούπα, 28 ετών

Είχε πείσμα και δύναμη

Ηταν στην Αθήνα για να γλεντήσουν με μια κολλητή της και έναν κοινό φίλο τους που έφευγε φαντάρος. Επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη και στις σπουδές της. Ο,τι κι αν συνέβαινε, ο στόχος της ήταν πάντα ξεκάθαρος μπροστά της, σαν φανάρι που δείχνει τον δρόμο. «Η Ελπίδα είχε βάλει ψηλά τον πήχυ της ζωής της», είχε πει ο πατέρας της. Αφού σπούδασε πολιτικός μηχανικός στην Πάτρα, αποφάσισε να δώσει κατατακτήριες για την Αρχιτεκτονική του ΑΠΘ. Πάνω από 200 έδωσαν μαζί της, 13 τα κατάφεραν. Η Ελπίδα ήταν μία από αυτούς. Οπως λέει στην «Κ» ο φίλος της Δημήτρης Αραμπατζής, κάθε μέρα πολεμούσε για να πετύχει τον στόχο της, όμως ήταν «από τους πιο δυναμικούς, ενεργητικούς και χαρούμενους ανθρώπους που έχω γνωρίσει». Για ένα διάστημα έζησαν μαζί στο ίδιο σπίτι, η Ελπίδα, τα δύο αδέλφια της και ο Δημήτρης. «Ηθελε πάντα να βοηθάει τους ανθρώπους που αγαπάει και με βοήθησε σε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Γενικά τη δυναμικότητα και την τζαναμπετιά που είχε δεν τις έχω δει πουθενά». Ηθελε να πάρει γρήγορα πτυχίο και για να ξαλαφρώσει οικονομικά τον πατέρα της αλλά και για να φύγει για Ιταλία. Ηταν ο επόμενος στόχος της.

8. Αθηνά Κατσάρα, 34 ετών

Ενιωθε τυχερή για τη ζωή της

Πώς γίνεται όλοι όσοι έφυγαν στα Τέμπη να ήταν τόσο όμορφοι; Να είχαν τα πιο πλατιά χαμόγελα; Ετσι ακριβώς και η 34χρονη Αθηνά Κατσάρα από την Κατερίνη, μια νέα μητέρα που φαινόταν ότι ζούσε τη ζωή που ονειρευόταν με τον σύζυγό της Νίκο Ζήση και τον μικρό τους Χρήστο, που μόλις είχε κλείσει τα δύο. Μέχρι τη στροφή του δρόμου που την έφερε με τον Νίκο στην Αθήνα για το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας και στη συνέχεια στο βαγόνι 3 της μοιραίας αμαξοστοιχίας. Εκείνος σώθηκε με βαριά τραύματα –έσπασε δύο πλευρά και το ισχίο του–, εκείνη όχι. Η οικογένειά τους σκίστηκε στα δύο. Τα όνειρά τους γκρεμίστηκαν. Και όπως λέει στην «Κ» η Τζένη, πρώτη εξαδέλφη της, η Αθηνά ήταν μια κοπέλα γεμάτη όνειρα. «Ενιωθε ευλογημένη για τη ζωή της. Με άπειρη αγάπη για τον μονάκριβο γιο της, το σπλάχνο της, και τον άνδρα της ζωής της. Ηταν ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι. Με άπειρη αγάπη για τους γονείς της και τον αδελφό της. Αξια σε κάθε δουλειά που εργάστηκε. Αγαπητή, δοτική, στοργική, καλόκαρδη. Ο χαμός της ήταν άδικος. Ο πόνος είναι βαθύς και η οργή μεγάλη. Τα λόγια είναι φτωχά».

«Γυναίκα της ζωής μου, διαμάντι μου», έγραψε για την Αθηνά ο Νίκος από το νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται. «Ζητάω δύναμη από τον Θεό να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου για να μεγαλώσω τον Χρήστο μας όπως εσύ ήθελες».

9. Λένα ∆ουρµίκα, 35 ετών

«Μόνο μια βόλτα μαζί της»

«Τι ήθελε για να είναι ευτυχισμένη; Μια βόλτα μαζί μου. Τι ήθελα για να είμαι διπλά ευτυχισμένος; Να την κάνει μαζί μου…». Ο Λευτέρης αγαπούσε πολύ τη Λένα και της το έδειχνε. Δεν έχει να μετανιώνει για σκέψεις που δεν μοιράστηκε, κομπλιμέντα που δεν έκανε, αισθήματα που δεν εκδήλωσε. Ηταν ένας ερωτευμένος άνδρας. Είναι ένας ερωτευμένος άνδρας. «Αν όντως η ευτυχία μετριέται σε χαμόγελα, η Λένα μάς έκανε τρισευτυχισμένους όλους», είπε στην «Κ» για τη σύζυγό του, με την οποία είχαν αποκτήσει δύο αγόρια και ζούσαν αγαπημένοι στη Βέροια. Τον πετύχαμε στο κατάστημα με ποδήλατα που διατηρεί. Η πρώτη απόπειρα για κανονικότητα μετά το τραγικό συμβάν ήταν αποτυχημένη. Ξέσπασε σε κλάματα με το που είπε το όνομά της. «Δεν υπάρχει άνθρωπος που να του χαμογέλασε και να μην την αγάπησε», είπε. «Εγώ ήμουν ένας από αυτούς και την αγάπησα όσο τίποτε άλλο. Ηταν ένα σπάνιο κορίτσι με παιδική ψυχή και ανιδιοτέλεια. Μοιραζόταν τα πάντα και έδινε την ψυχή της σε μένα και στα δύο αγόρια μας. Ενας πραγματικός άγγελος επί γης».

Συντετριμμένοι την αποχαιρέτισαν και οι συνάδελφοί της στον Στρατό. Η Λένα Δουρμίκα ήταν επαγγελματίας οπλίτης: «Εμείς, Ελενα, στον Λόχο Διαβιβάσεων, θα σε θυμόμαστε για το θάρρος, την αισιοδοξία, την καλή σου καρδιά και πάνω απ’ όλα θα μας λείψει το χαμόγελό σου».

10. Ελισάβετ Χατζηβασιλείου, 26 ετών

«Η σοπράνο με τη ζεστή φωνή»

Νέα παιδιά με ταλέντο, όνειρα, προοπτική και κυρίως μεγάλη καρδιά. Αυτούς πήρε μαζί του ο μοιραίος συρμός. Την πολλά υποσχόμενη νέα γενιά της Ελλάδας. Στα Τέμπη έσβησε και η Ελισάβετ Χατζηβασιλείου, η κοπέλα με την καθαρή φωνή και το νοιάξιμο για κάθε ζωντανό εκεί έξω. Η 26χρονη σοπράνο ταξίδευε στο τρένο με τη Νάμπια, την τυφλή γατούλα που είχε υιοθετήσει το 2016 και της είχε κλέψει την καρδιά. Ολα τα έκαναν μαζί, ακόμη και προφίλ στο Instagram της είχε φτιάξει: Nabia the blind cat. Ούτε εκείνη γλίτωσε από τη σφοδρή σύγκρουση.

Πολλά τα σχέδια, ανοιχτές οι λεωφόροι μπροστά της. Οπως έγραψε η διάσημη Ελληνίδα σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου, η Ελισάβετ της είχε εκμυστηρευθεί ότι το καλοκαίρι θα έβαζε πλώρη για την Ακαδημία του Βερολίνου. Είχε απέραντη χαρά γι’ αυτό. «Είχε επιμονή και αγάπη για το κλασικό τραγούδι», έγραψε αποχαιρετώντας την.

Ηταν το καλοκαίρι του 2021 σε ένα σεμινάριο κλασικού τραγουδιού της κ. Παπαθανασίου στη Λευκάδα που η τραγουδίστρια Μαρία Αλαμανή-Ναθαναηλίδου είχε γνωριστεί με την Ελισάβετ. «Είχαμε περάσει υπέροχα και είχαμε πραγματικά ρουφήξει κάθε λεπτομέρεια για τη μουσική και το τραγούδι», θυμάται μιλώντας στην «Κ». «Η φωνή της Ελισάβετ ήταν ζεστή, δυνατή και καθαρή. Οπότε θα περίμενε κανείς το λογικό. Να ξαναβρεθούμε στις μουσικές. Να πούμε τα νέα μας, τα πλάνα μας, τα όνειρά μας. Αντιθέτως βρέθηκα στην παράλογη θέση να πρέπει να πω το τελευταίο αντίο. Αυτό δεν χωράει ούτε στη λογική ούτε στο συναίσθημά μου. Εχω μέσα μου οργή και θυμό. Είναι τόσο άδικο».

11. Ιωάννης Καριώτης, 63 ετών

Του άρεσαν τα ταξίδια

Ονειρό του ήταν να γίνει μηχανικός αεροσκαφών. Είχε ξεκινήσει σχετικές σπουδές στην Αγγλία, αλλά δεν τις ολοκλήρωσε. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα εργάστηκε αρχικά στο μετρό και έπειτα στον ΟΣΕ, ως ελεγκτής εισιτηρίων. Αυτό το πόστο είχε ο 63χρονος Ιωάννης Καριώτης και στην επιβατική αμαξοστοιχία 62 τη βραδιά του δυστυχήματος στα Τέμπη.

Η Βασιλική Καριώτη λέει στην «Κ» ότι ο αδελφός της είχε δύο γιους και έναν εγγονό, τον οποίο είχε δει πριν από λίγο καιρό στη Σουηδία. «Περίμενε με λαχτάρα να έρθει το καλοκαίρι για να τον βαφτίσουν», προσθέτει. Του άρεσαν τα ταξίδια, το ποδήλατο και σε ενάμιση χρόνο θα έβγαινε στη σύνταξη.

Μεγάλωσε στο Συκάμινο Ωρωπού και όταν ήταν μαθητής στο δημοτικό η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα. Κάλυπτε συχνά το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, κάποιες φορές εργαζόταν και στο τρένο με προορισμό τη Χαλκίδα. Η αδελφή του θυμάται ότι λόγω έλλειψης προσωπικού υπήρχαν περίοδοι που τον καλούσαν να δουλέψει σε διαδοχικά δρομολόγια, χωρίς ρεπό. Δεν ήταν πάντα εύκολο ή ευχάριστο το πόστο του ελεγκτή, λέει η αδελφή του, ειδικά όταν τύχαινε κάποιος επιβάτης να μην έχει εισιτήριο. «Οι παθογένειες του σιδηροδρόμου ήταν γνωστές εδώ και χρόνια, όμως κανείς δεν ενδιαφερόταν», λέει η κ. Καριώτη.

«Το μυαλό του δεν έτρεχε σε σχέδια μακροχρόνια, ήταν αφοσιωμένος, ο καλύτερος φίλος, αδελφός και σύντροφος».
Βαγγέλης Βλάχος, αδελφός Βάιου Βλάχου

12. Βάιος Βλάχος, 34 ετών

«Ζούσε τη στιγμή, ήταν ευτυχισμένος» 

Λάτρευε την εξερεύνηση. Ο Βάιος Βλάχος μαζί με τον αδελφό του Βαγγέλη και άλλα μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας στη Βόρεια Ελλάδα για πολλά χρόνια τρύπωναν σε βάραθρα και δυσπρόσιτα μέρη των ελληνικών βουνών. Αργότερα ο Βάιος έγινε και εκπαιδευτής νεότερων σπηλαιοεξερευνητών. «Ηταν μια διαδικασία που είχε ρίσκο, να κρέμεται η ασφάλειά μας από το σχοινί και τους κρίκους. Δεν πάθαμε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια, γιατί προσέχαμε σε πολλαπλά επίπεδα, και τώρα συνέβη αυτό από ένα τρένο, που το θεωρούσαμε ασφαλές», λέει στην «Κ» ο Βαγγέλης Βλάχος. 
Ο αδελφός του σπούδασε μηχανικός στο ΤΕΙ της Σίνδου και έπειτα ολοκλήρωσε ένα μεταπτυχιακό στο τμήμα Γεωλογίας του ΑΠΘ με κατεύθυνση Τεχνική Γεωλογία και Περιβάλλον. Εκεί βρήκε την επαγγελματική κλίση του. Ηταν η περίοδος των έργων στις σήραγγες των Τεμπών και στην Εγνατία Οδό, η ομάδα των μεταπτυχιακών φοιτητών συμμετείχε σε πολλές ασκήσεις υπαίθρου, είχε πρόσβαση σε εργοτάξια και μέρος της πρακτικής του έγινε στα Τέμπη. Μόλις τελείωσε το μεταπτυχιακό του εργάστηκε σε μελέτες αποκατάστασης με στόχο τη βελτίωση και την ασφάλεια διαφόρων υποδομών. Το τελευταίο διάστημα η εταιρεία στην οποία εργαζόταν αναλάμβανε την αφαίρεση αμιάντου από δημόσια και ιδιωτικά κτίρια και μεριμνούσε έπειτα για την ασφαλή καταστροφή του.  

«Ηταν ένα παιδί, δεν είχε αφαιρέσει από τον χαρακτήρα του το κέφι για παιχνίδι και για διασκέδαση. Ηταν πολύ καλός με τα παιδιά. Ζούσε τη στιγμή και γι’ αυτό ήταν και ευτυχισμένος. Το μυαλό του δεν έτρεχε σε σχέδια μακροχρόνια, ήταν αφοσιωμένος, ο καλύτερος φίλος, αδελφός και σύντροφος. Αυτό είπαν και όσοι ήρθαν στην κηδεία του στην Καρδίτσα. Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο, αλλά δεν το δραματοποιώ», λέει ο Βαγγέλης Βλάχος. 
Ο 34χρονος αδελφός του συνήθιζε να μετακινείται με το προσωπικό ή εταιρικό αυτοκίνητο για τις ανάγκες της εργασίας του, αλλά όποτε μπορούσε επέλεγε το τρένο. Την 28η Φεβρουαρίου ταξίδευε μαζί με τη σύντροφό του στην αμαξοστοιχία 62. Μετά το δυστύχημα στα Τέμπη, η σύντροφός του νοσηλεύεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας.  

«Πίσω από τους αριθμούς είναι τα πρόσωπα, καθένα με την ιστορία του. Δεν είναι στατιστικές, ούτε συγκρίνεται το ένα θύμα με το άλλο», λέει ο Βαγγέλης Βλάχος. «Δεν πρέπει να ξεχαστούν».  
 

Λίγα λουλούδια στο σημείο της σιδηροδρομικής σύγκρουσης στα Τέμπη συμβολίζουν τον πόνο και την αγάπη φίλων, συγγενών, συναδέλφων, μα και ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας για τους 57 ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους το μοιραίο βράδυ. Οι ιστορίες που αφηγούνται σήμερα δικοί τους άνθρωποι στην «Κ» αποτελούν μικρές ψηφίδες μνήμης των θυμάτων, που δεν θα ξεχαστούν. Φωτ. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΝΤΟΜΑΛΗΣ

13. Σπυρίδων Βούλγαρης, 35 ετών

«Ενας αγαθός γίγαντας»  

Ταξίδευε πάντα νύχτα. Ο Σπυρίδων Βούλγαρης ήταν μηχανοδηγός της εμπορικής αμαξοστοιχίας στο δυστύχημα των Τεμπών. Είχε φοιτήσει στη Σχολή Ηλεκτρονικών Μηχανικών στη Λαμία και έπειτα πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Πληροφορική. Είχε εργαστεί σε καταστήματα κινητής τηλεφωνίας και ηλεκτρονικών ειδών, προτού προσληφθεί και εκπαιδευθεί ως μηχανοδηγός. Τα τελευταία τρία χρόνια μετέφερε κοντέινερ με εμπορεύματα στο σιδηροδρομικό δίκτυο.   

«Μου έλεγε ότι του άρεσε αυτή η δουλειά, ήταν ευχαριστημένος. Εγώ προσωπικά δεν ήθελα τα βράδια λόγω δικής μου προηγούμενης εργασίας στην Πολεμική Αεροπορία, με είχε φάει το ξενύχτι στα ραντάρ», λέει στην «Κ» ο πατέρας του, Παναγιώτης Βούλγαρης. «Το είχε επιλέξει, όμως, δεν μπορούσα να του κλείσω τον δρόμο».  

 «Ο,τι κι αν γινόταν, ακόμη και να γκρεμιζόταν ο κόσμος, ήταν με το χαμόγελο, δεν είχε τσακωθεί με άνθρωπο. Με στενοχωρεί που δεν θα δω ξανά αυτό το χαμόγελο». Γιώργος Κολοβός, φίλος Σπυρίδωνος Βούλγαρη  

Η οικογένειά του κατάγεται από το Λιανοκλάδι Φθιώτιδας. Με κάθε αφορμή, σε γιορτές ή σε ρεπό, ο Σπυρίδων Βούλγαρης πήγαινε εκεί για να συναντήσει παιδικούς φίλους. Ο Γιώργος Κολοβός ήταν ένα από τα μέλη της παρέας. Μιλάει στην «Κ» για την ομάδα μπάσκετ που είχαν φτιάξει, λέει ότι ο φίλος του λάτρευε τα βιντεοπαιχνίδια και ότι όποτε ερχόταν στο χωριό άραζαν στο σπίτι του παππού του, το οποίο αποκαλούσαν «γιάφκα», και έβλεπαν τους αγώνες του Champions League.  

«Είχε έρωτα με το τρένο, από μικρός», λέει ο Κολοβός. «Μπορεί οι σπουδές του να ήταν σε άλλο αντικείμενο, αλλά το κυνήγησε πολύ ώσπου το κατάφερε». Θυμάται τον φίλο του να του μιλάει για τα εξαντλητικά ωράρια και τα νυχτερινά δρομολόγια, να δίνει γενικά μια εικόνα ενός δυσλειτουργικού συστήματος, χωρίς όμως να μοιράζεται λεπτομέρειες σχετικά με την ασφάλεια του δικτύου. Την 28η Φεβρουαρίου, όταν ο Κολοβός έμαθε για το δυστύχημα, η σκέψη του έτρεξε στον φίλο του. «Συνδυάσαμε τα δρομολόγια, ξέραμε ότι όποτε σταματούσε στο Λιανοκλάδι μπορεί να μας καλούσε για να του πάμε έναν καφέ», λέει. Θυμάται να του στέλνει ένα μήνυμα στο κινητό. «Πού είσαι; Δώσε σημεία ζωής, σε ψάχνουμε όλοι, μας έχεις κόψει τα πόδια», του έγραψε χωρίς να λάβει απάντηση. 

«Ο,τι κι αν γινόταν, ακόμη και να γκρεμιζόταν ο κόσμος, ήταν με το χαμόγελο, δεν είχε τσακωθεί με άνθρωπο», λέει ο Κολοβός. «Ηταν ένας καλοκάγαθος γίγαντας. Με στενοχωρεί που δεν θα δω ξανά αυτό το χαμόγελο». 

«Του άρεσε η δουλειά, αλλά σε πολλές συζητήσεις που κάναμε μου έλεγε ότι υπάρχουν τεράστια προβλήματα. Δούλευαν αναγκαστικά πολλές ώρες, τους έλεγαν ότι εάν δεν αντέχουν να παραιτηθούν». Θεόδωρος Τζοβάρας, εξάδελφος Ιωάννη Τζοβάρα

14. Ιωάννης Τζοβάρας, 55 ετών

Περίμενε το κακό 

Μεγάλωσε σε αγροτική οικογένεια της Στυλίδας και σπούδασε δημοσιογραφία σε ιδιωτική σχολή της Αθήνας. Δεν την εξάσκησε, όμως, ως επάγγελμα. Ο 55χρονος Ιωάννης Τζοβάρας πέρασε πάνω από τη μισή ζωή του στον σιδηρόδρομο. Είχε συμπληρώσει 28 έτη εργασίας στον ΟΣΕ, ως ελεγκτής. Αυτή τη δουλειά έκανε και την 28η Φεβρουαρίου στο Intercity 62. 

«Του άρεσε η δουλειά, αλλά σε πολλές συζητήσεις που κάναμε μου έλεγε ότι υπάρχουν τεράστια προβλήματα», λέει στην «Κ» ο εξάδελφός του, Θεόδωρος Τζοβάρας. «Δούλευαν αναγκαστικά πολλές ώρες, τους έλεγαν ότι εάν δεν αντέχουν να παραιτηθούν. Μου είχε πει ότι ήταν θέμα χρόνου να συμβεί κάποιο ατύχημα, ορισμένα τα είχαν προλάβει κιόλας».    
 

15. Ευαγγελία Ντος Σάντος Σίλβα, 63 ετών – Χρυσούλα Κουκαριώτη, 55 ετών

Οι δύο αδελφές 

Τι παράξενο παιχνίδι της μοίρας ήταν αυτό. Να σμίξουν τρία αδέλφια έπειτα από καιρό για να τα συναντήσει ο θάνατος. Η Ευαγγελία Ντος Σάντος Σίλβα-Κουκαριώτη, 63 ετών, και η Χρυσούλα Κουκαριώτη, 55 ετών, ήταν μετανάστριες στη Γερμανία, σε μια πολύ μικρή πόλη, μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Στουτγκάρδη. «Τα σπίτια τους ήταν πολύ κοντά και βλέπονταν καθημερινά», λέει στην «Κ» ο μεγαλύτερος αδελφός τους (67 ετών) Στέλιος Κουκαριώτης, που ζει μόνιμα στο Αγρίνιο. Πρόσφατα η Ευαγγελία, που έχει δύο κόρες στη Γερμανία, είχε έρθει στην Ελλάδα, στο πατρικό της οικογένειας στην Αδριανή Δράμας, με σκοπό να το επισκευάσει και να το κάνει κατοικήσιμο, «ώστε να είναι διαθέσιμο για κάθε μέλος της οικογένειας, επειδή όλοι μας ζούμε μακριά». Η Χρυσούλα αποφάσισε να κατέβει και αυτή στην πατρίδα για να δει την κόρη της, που σπουδάζει στην Κομοτηνή. «Μου πρότειναν να συναντηθούμε και οι τρεις στην Αδριανή, μια και είχαμε πολύ καιρό να ιδωθούμε», λέει ο κ. Κουκαριώτης. «Ομως συνέβη ένα τραγικό γεγονός, χάσαμε μια εξαδέλφη μας που έμενε στην Αθήνα και έτσι συναντηθήκαμε στην κηδεία. Μετά την ταφή της εξαδέλφης μας πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, εγώ με τον γιο μου για το Αγρίνιο και οι αδελφές μου με το τρένο για Θεσσαλονίκη». Εμαθε για το δυστύχημα από φίλους που ζουν στη Γερμανία και βλέπουν ελληνικές ειδήσεις. «Τα κινητά των δύο αδελφών μου ήταν σε λειτουργία για κάποιες ώρες, αλλά κανείς δεν απαντούσε».   

Στην κηδεία τους ήρθε πλήθος κόσμου. «Ευχαριστώ όλους όσοι συμπαραστάθηκαν στον πόνο μας, ακόμη και τους άγνωστους κατοίκους από τη Λάρισα, τον Ερυθρό Σταυρό, τους γιατρούς και το προσωπικό του νοσοκομείου. Ιδιαίτερα αυτούς που επωμίσθηκαν το οδυνηρό καθήκον της ταυτοποίησης. Οι αδελφές μου ήταν και οι δύο άνθρωποι της οικογένειας, αγαπούσαν τα παιδιά τους και όλους τους συγγενείς. Και οι δύο είχαν χιούμορ, όλοι θυμούνται το μόνιμο χαμόγελό τους».  

16. Ιφιγένεια Μήτσκα, 23 ετών

«Μπαμπά, θα γυρίσω τον κόσμο» 

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που το σπίτι του Σωτήρη Μήτσκα είχε χαρές. Πριν από δύο μήνες η μεγάλη κόρη του είχε φέρει στη ζωή το πρώτο εγγονάκι του, ένα πανέμορφο, ροδαλό κοριτσάκι. Τη συνέχεια δεν μπορούσε να τη διανοηθεί ούτε ο πιο μακάβριος νους. Από το σπίτι να φύγει στα 23 της ένα άλλο αθώο πλάσμα, το καμάρι τους, η όμορφη, καλοσυνάτη Ιφιγένεια. 

«Ηταν έξυπνη, ικανή, με μεγάλες πράσινες ματάρες. Δεν μπορούσες να μην την αγαπήσεις». Σωτήρης Μήτσκας, πατέρας Ιφιγένειας Μήτσκα 

«Τι να πω για την Ιφιγένεια», μονολογεί στην «Κ» ο κ. Σωτήρης. Και εννοεί «τι να πρωτοπώ». «Ελειπε τρία χρόνια στη Ρόδο όπου σπούδασε τουριστικά στην ΑΣΤΕΡ. Πήρε το πτυχίο της τον Δεκέμβρη που μας πέρασε. Είχε περάσει πολύ όμορφα στο νησί, είχε κάνει καλούς φίλους, είχαμε πάει κι εμείς το καλοκαίρι». Είχε μεγάλα όνειρα για τη ζωή η μικρή Ιφιγένεια. «Μπαμπά, τα πεντάστερα με περιμένουν, θα σου γυρίσω όλο τον κόσμο, μαμά, θα πάμε παντού», έλεγε στους γονείς της. «Τον τελευταίο καιρό ήταν εδώ (στα Γιαννιτσά) κι εργαζόταν σε ένα καλό κατάστημα με ρούχα. Της άρεσαν πολύ τα ρούχα, ντυνόταν ωραία, έκανε ωραίους συνδυασμούς και ήταν πάρα πολύ καλή στην εξυπηρέτηση. Ηταν έξυπνη, ικανή, με μεγάλες πράσινες ματάρες. Δεν μπορούσες να μην την αγαπήσεις». Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν σε σχέση, πολύ ερωτευμένη. «Ηταν η χαρά της ζωής». Από μέσα ακούγεται κλαματάκι μωρού. «Είναι η παρηγοριά μας». 
 
 
17. Μοχαμάντ Εντρίς Μία, 33 ετών

Ο μετανάστης βιοπαλαιστής  

Βρέθηκε στην Ελλάδα από το Μπανγκλαντές ως οικονομικός μετανάστης. Εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη και εργαζόταν ως μικροπωλητής σε λαϊκές αγορές και παζάρια. Ταξίδευε συχνά στην Αθήνα για να προμηθευτεί εμπορεύματα, όπως έκανε και πρόσφατα όταν την 28η Φεβρουαρίου επιβιβάστηκε στην αμαξοστοιχία Intercity 62. 

Στην Ελλάδα ζουν εξαδέλφια του, ενώ πίσω στην πατρίδα του βρίσκονται η μητέρα του και ο αδελφός του. Ο Μία είχε παντρευτεί στο Μπανγκλαντές και χώρισε έπειτα από λίγα χρόνια γάμου. Δεν είχαν παιδιά με την πρώην σύζυγό του. Μετά το δυστύχημα στα Τέμπη οι συγγενείς του αγνοούσαν την τύχη του για ημέρες. Ο Μία έμενε μόνος σε ένα διαμέρισμα της Θεσσαλονίκης και είχε ενημερώσει έναν ομοεθνή συνεργάτη του για το ταξίδι του. Εκείνος προσπάθησε να τον αναζητήσει. Ο δικηγόρος της οικογένειας, Αθανάσιος Χατζάκος, εξηγεί στην «Κ» ότι χρειάστηκε να συλλεχθεί δείγμα γενετικού υλικού από την οδοντόβουρτσα στο διαμέρισμά του για να ταυτοποιηθεί η σορός του στις αναλύσεις που έγιναν στα εργαστήρια της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών της Αστυνομίας. Οι συγγενείς του στο Μπανγκλαντές ενημερώθηκαν σχεδόν μία εβδομάδα μετά το δυστύχημα για τα δυσάρεστα ευρήματα. «Ηταν ένας βιοπαλαιστής. Συνήθιζε να παίρνει το τρένο για τη δουλειά του, γιατί το θεωρούσε πιο φθηνό και πιο ασφαλές», λέει ο Χατζάκος.

«Tην αγαπούσαν όλοι οι φίλοι της, την εκτιμούσαν γιατί ήταν πολύ δοτική. Τώρα… Ούτε ξέρω πώς θα αντεπεξέλθω. Εχω τα μάτια μου συνεχώς κλειστά». Κανέλλα Ανδρεάτου, μητέρα Αφροδίτης Τσιώμα 

Αφροδίτη Τσιώμα, 22 ετών

«Νομίζω ότι θα έρθει από την πόρτα» 

«Η Αφροδιτούλα μου». Ετσι την αποκάλεσε στο τηλέφωνο η μαμά της με ραγισμένη φωνή και τσακισμένη καρδιά. Ελάχιστες ημέρες είχαν περάσει από το αδιανόητο και το ξέρεις ότι η Κανέλλα Ανδρεάτου δέχθηκε να μιλήσει στην «Κ» μόνο και μόνο γιατί αν ζωγράφιζε την κόρη της με λέξεις θα την ξανάβλεπε μπροστά της. «Η Αφροδιτούλα μου ήταν ένα χαρούμενο κορίτσι 22 χρόνων. Είχε πάει Σαββατοκύριακο στην Αθήνα με την παρέα της (σ.σ. τους φίλους της Αγγελο και Εριέττα), αλλά κάθισε μία ημέρα περισσότερο για να κάνει ένα σεμινάριο. Και ήταν στον δρόμο της επιστροφής που την περίμεναν αυτοί…», λέει χρωματίζοντας το «αυτοί» με το πιο βαθύ σκοτάδι. Η παρέα των τριών παιδιών έγινε αστερόσκονη.  

Η Αφροδίτη το τελευταίο διάστημα εργαζόταν στο ιατρείο ενός πλαστικού χειρουργού, δουλειά που της άρεσε. «Χαρούμενη, την αγαπούσαν όλοι οι φίλοι της, την εκτιμούσαν πάρα πολύ γιατί ήταν πολύ δοτική. Τώρα… Ούτε ξέρω πώς θα αντεπεξέλθω στην άλλη μου κόρη (σ.σ. έχει μια κόρη 25 ετών). Εχω τα μάτια μου συνεχώς κλειστά. Ακόμα και τώρα που σας μιλάω νομίζω ότι θα έρθει από την πόρτα».