Τα «μωρά ενήλικες» και η επέλαση του «cute»

Εδώ και μέρες, το ίντερνετ μοιάζει με παράρτημα της Mattel. Το τρέιλερ του επερχόμενου blockbuster «Barbie», δηλαδή, της live action μεταφοράς της ιστορίας της πιο γνωστής κούκλας όλων των εποχών από την Γκρέτα Γκέργουικ αναπαράχθηκε αυτούσιο αλλά -φυσικά- και σε άπειρα memes, με πιθανόν καλύτερη από όλες τις αντιδράσεις, τον παροξυσμό της Κρίσι Τέιγκεν γι’ αυτό το καρέ: 

I need to know everything about this shot. How many takes, if she held onto something, was she harnessed, is the landing mark sticky, are they her feet, who did the pedicure, really just a documentary on this shot pic.twitter.com/8a87KsFtXP

— chrissy teigen (@chrissyteigen) April 5, 2023

Και σαν κάθε promo που σέβεται τον εαυτό του, αυτό της ταινίας «Barbie» έβγαλε και το δικό του φίλτρο. Κάπως έτσι, ολόκληρα timelines αποτελούνται πλέον από παραλλαγές της αφίσας της ξανθιάς κούκλας, όχι με τη Μάργκοτ Ρόμπι aka Barbie ή τον Ράιαν Γκόσλινγκ aka Ken, αλλά με wannabe κούκλες και κούκλους… της διπλανής πόρτας. 

Όλα αυτά, την ίδια εβδομάδα που η ταινία «The Super Mario Bros. Movie» βγήκε στις αίθουσες και «τίναξε» το box office. Στην Ελλάδα, η animation ταινία με τα αδέρφια Μάριο και Λουίτζι βρέθηκε στο ντεμπούτο της να κόβει 44.811 εισιτήρια και να ανοίγει έτσι στο νούμερο 1, κάτι που απλά αντικατοπτρίζει την παγκόσμια επιτυχία της: κατάφερε να κάνει το πιο επιτυχημένο άνοιγμα όλων των εποχών παγκοσμίως για ταινία animation (κάτι που φαντάζομαι πως δεν το πέτυχε μόνο με ανήλικους θεατές). 

Εξάλλου, το πρότζεκτ «βίντεο γκέιμ που γίνεται ταινία» είναι κάτι που η βιομηχανία του θεάματος έχει πάρει ζεστά: δεν είναι μόνο το «The Last of Us», αλλά και επερχόμενες ταινίες όπως το «Minecraft», ακόμα και ο «Pac Man» ως live action αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα σκαριά από την Bandai Namco Entertainment.

Βλέπετε εδώ κάποιο μοτίβο; Μιλάμε για ήρωες των παιδικών χρόνων πολλών από εμάς και παρ’ όλο που έχουν περάσει δεκαετίες από όταν κρατούσαμε στο χέρι μας μια κούκλα Barbie ή ένα Game Boy με «κουμπωμένη» μια κασέτα «Super Mario», αυτό δεν σταματά σε τίποτα το ίντερνετ να «υποκλιθεί» σε ταινίες σαν τις παραπάνω, ακόμα κι αν τα memes, τα posts και τα reactions προέρχονται από ανθρώπους που η ηλικία τους έχει μπροστά τον αριθμό 3, ακόμα και 4. 

Παιδικότητα, the adult edition

Με έναν τρόπο, οι ήρωες των παιδικών μας χρόνων επιστρέφουν σε μια ενήλικη εκδοχή τους για να τους απολαύσουμε αλλά κυρίως, για να τους καταναλώσουμε ξανά. Η νοσταλγία δεν είναι κάτι νέο στην ποπ κουλτούρα, για την οποία, ως γνωστόν, ο μόνος τρόπος που ξέρει να προχωρά είναι με κυκλικές αναστροφές. 

Όλοι μεγαλώνοντας αναζητούμε συνεχώς να επιστρέψουμε σε αυτό που μας είναι οικείο και που προέρχεται συνήθως από την παιδική ή την εφηβική μας ηλικία. Κι αυτή η επίσκεψη στο παρελθόν δεν έχει, λόγου χάρη, μόνο τη μορφή των 80s synths στη μουσική του Weeknd, δεν είναι pop punk ξεσπάσματα στα τραγούδια της εικοσάρας Ολίβια Ροντρίγκο ή ένα τζιν καμπάνα με ισχυρή Y2K αύρα. Επιστρατεύει και τους δυσδιάστατους ή πλαστικούς ήρωες μιας «ξεχασμένης» εποχής. Κάποιες φορές θέλουμε απλά να νιώσουμε παιδιά· κάτι που μπορεί να μας οδηγήσει στο να μπούμε στη σκοτεινή αίθουσα για να δούμε το «The Super Mario Bros. Movie» ή να στείλει τη μπίλια του «ζάπινγκ» στο Disney+ σε κάποια ταινία της Pixar (παραδεχτείτε το, ένας από τους ισχυρούς λόγους που ακόμα και χωρίς παιδιά, έχετε συνδρομή στην πλατφόρμα). 

Κάποιες άλλες, χρειαζόμαστε ένα ενήλικο άλλοθι. Γι’ αυτό και θα σπεύσουμε να δούμε την «Barbie» που δεν είναι απλά «μια ταινία για μια κούκλα», αλλά η νέα σκηνοθετική απόπειρα της Γκρέτα Γκέργουικ, μιας αξιοσέβαστης σκηνοθέτριας των τελευταίων ετών, που έχει μαζί στο εγχείρημα τον σύζυγό της Νόα Μπάουμπαχ στο σενάριο -υπενθυμίζουμε πως γύρισε μεταξύ άλλων το μπεργκμανικό «Marriage Story» αλλά και αποπειράθηκε πέρυσι να μεταφέρει στην οθόνη τον δύσκολο Ντον ΝτεΛίλο και το βιβλίο του «Λευκός Θόρυβος». Γρήγορος τρόπος να διανύσεις την απόσταση μεταξύ παιδικότητας και σινεφιλίας. 

Αγάπη μου, σκότωσα τον Κρίστοφερ Ρόμπιν 

Η παιδικότητα μπορεί επίσης να επιστρέψει όχι ως όνειρο, αλλά ως εφιάλτης. Αυτό σκέφτηκε και ο Βρετανός Ρις Φρέικ-Γουότερφιλντ όταν οι περιορισμοί των πνευματικών δικαιωμάτων του «Winnie The Pooh» έπαψαν να ισχύουν (Προσοχή! Του πρώτου βιβλίου του Α. Α. Μάιλν και όχι μεταγενέστερων εκδοχών του ήρωα-αρκούδου) και αποφάσισε να κάνει τον Γουίνι και τον Πίγκλετ όχι μόνο live action ταινία, αλλά και στυγνούς serial killers, σε ένα horror όπου κυνηγούν τον Κρίστοφερ Ρόμπιν αλλά και όποια νεαρή γυναίκα βρεθεί στον δρόμο τους. 

Μπορεί η ταινία «Winnie The Pooh: Blood and Honey» που κυκλοφόρησε στις αρχές της χρονιάς να ακούγεται σαν ανέκδοτο -και είναι σε μεγάλο βαθμό, αν τη δείτε- πάντως, παρά το γεγονός ότι η κριτική υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή μαζί της, η ταινία δεν άργησε να γίνει viral και να μετατρέψει ένα budget 100.000 δολαρίων, σε έσοδα άνω των 4 εκατομμυρίων δολαρίων στο box office. Αμφίβολο αν θα το κατάφερνε αυτό ένα τέτοιο horror β’ διαλογής, αν δεν υπήρχε το εύρημα με τον Γουίνι. Καμία έκπληξη, επίσης, που ο δημιουργός της έχει ανακοινώσει την πρόθεσή του να μετατρέψει σε ταινίες τρόμου και την ιστορία του Πίτερ Παν αλλά κι αυτή του Μπάμπι του μικρού ελαφιού. 

Σε έναν Γαλαξία πολύ cute (και πολύ μακριά)

Δεν είναι βέβαια πως «παλιμπαιδίζουμε» μόνο με πράγματα που μας είναι γνωστά. Αρκεί να θυμηθούμε πως τα τελευταία χρόνια η Lucasfilm έχει δει τη δημοτικότητα του σύμπαντος του «Star Wars» να εκτινάσσεται στα ύψη λόγω του «The Mandalorian». Για την ακρίβεια, λόγω του μικρού Γκρόγκου, ή αλλιώς, του «baby Yoda» που έχει «υιοθετήσει» ο ομώνυμος ήρωας-μπαμπάς Πέντρο Πασκάλ. Ένα πλάσμα φτιαγμένο τόσο χαριτωμένα, που είναι σχεδόν αδύνατο να μην το λατρέψεις -κάποιοι τόσο πολύ που διαμαρτύρονται αν ένα επεισόδιο της σειράς δεν έδωσε αρκετό χρόνο στον Γκρόγκου. Γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια βρίσκεται πραγματικά παντού: σε memes αλλά και σε ένα merchandise που έχει τοποθετήσει το χαριτωμένο του μουτράκι σε κάθε λογής αντικείμενο.

Η επέλαση του «cute» είναι αδιαμφισβήτητη. Για κάποιους, δεν περιορίζεται σε μια ταινία ή σειρά που θα παρακολουθήσουν, άντε και κανένα t-shirt ή μπρελόκ του «Mandalorian», αλλά γίνεται εμμονή ή και μανία. Όπως διαβάσαμε πρόσφατα στους New York Times σε άρθρο με τίτλο «Why Do People Love This Tiny Doll?», οι κούκλες Sonny Angel, φιγούρες που είναι κάτι μεταξύ μωρών, των Λαχανόπαιδων και των Teletubbies, προέρχονται από την Ιαπωνία (η κατεξοχήν χώρα του «cute»), το σχετικό hashtag στο TikTok έχει πάνω από 95 εκατομμύρια views και έχουν πετύχει τέτοιο ντόρο που στο Μανχάταν ενήλικοι λάτρεις των Sonny Angel δίνουν ραντεβού για να πουλήσουν, αγοράσουν και ανταλλάξουν τις κούκλες τους (που ενίοτε είναι σπάνιες). 

Είμαστε τελικά «μωρά ενήλικοι»; 

Ας ανοίξουμε όμως λίγο το πλάνο κι ας μας δούμε σκυμμένους πάνω από τα κινητά μας. Τι κάνουμε σε αυτά; Σκρολάρουμε συνήθως σε feeds που, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, περιέχουν memes και gifs με παιδικούς ήρωες, βλέπουμε βίντεο με χαριτωμένες φιγούρες, καταναλώνουμε οπτικό περιεχόμενο που δεν είναι λίγες οι φορές που μοιάζει σαν να βγήκε από τη χώρα των ζαχαρωτών κι όχι από τον πραγματικό κόσμο. 

Και τις περισσότερες φορές, βυθιζόμαστε σε αυτό. Πατάμε pause από την πραγματική ζωή, γελάμε με την κωδική γλώσσα των memes, τα οποία μοιραζόμαστε με τους φίλους μας. Όσο κυνικό και αν ακούγεται, υπάρχουν φιλίες που βασίζονται κυρίως στην ανταλλαγή χαριτωμένων και αστείων memes και βίντεο. Σίγουρα θα βρείτε ένα τέτοιο τσατ αν ανατρέξετε στις συνομιλίες σας. 

Έχει ανοίξει πάρα πολλές φορές η κουβέντα για το αν η γενιά των millennials και αισίως η Gen Z αργεί να μεγαλώσει, σε τι βαθμό οι οικονομικοί παράγοντες και η καθυστερημένη εγκατάλειψη της γονεϊκής «φωλιάς» παίζουν τον ρόλο τους σε αυτό, αλλά και ψυχαναλυτικά να το δει κανείς, όσο μεγαλώνουμε τόσο νοσταλγούμε και εξιδανικεύουμε όσα ζήσαμε μικρότεροι, η παιδικότητα δεν παύει να επιστρέφει σε κάποια μορφή. Το Dazed στο άρθρο του «Everyone Needs To Grow Up» έρχεται να προσθέσει έναν ακόμα παράγοντα στην εξίσωση: αυτόν του μάρκετινγκ. Όπως εξηγεί, ένας καταναλωτής που νιώθει μικρός και χαριτωμένος, είναι τελικά ένας πολύ πιο εύκολος στόχος. 

Και μόνο ο τρόπος που έχουμε αφεθεί σε μία ψηφιακή «αποχαύνωση», θυμίζει ένα μικρό παιδί που το έχεις αφήσει με τα παιχνίδια του που για λίγο γίνονται όλος ο κόσμος του. Πόσω μάλλον όταν το αέναο scrolling φωνάζει #cute σχεδόν σε κάθε γωνιά του, όταν όλο και συχνότερα πατάμε play σε ταινίες και σειρές που αφήνουμε να μας οδηγήσουν οι ήρωες από τα καλύτερα και πιο αθώα μας χρόνια.