Τα κορίτσια του εμφυλίου

Κύριε διευθυντά 
Στον πόλεμο πάνε οι άνδρες, αλλά και οι γυναίκες που μένουν πίσω, «άμαχος πληθυσμός», δεν είναι καθόλου άμαχες. Υποφέρουν τα πάνδεινα, ιδίως όταν πρόκειται για εμφύλιο. Για τον νεκρό πατέρα, γιο, σύζυγο, αδελφό δεν κάνουν διακρίσεις, έστω και αν ανήκαν σε διαφορετικό στρατόπεδο. Τους κλαίνε όλους το ίδιο. Στον εμφύλιο το «ασθενές» φύλο παίρνει σάρκα και οστά. Γίνεται παντελώς υποχείριο των ανδρών. Τότε, τα κορίτσια του χωριού, κάθε βράδυ, έφευγαν από τα σπίτια τους και κατέβαιναν κάτω, όπου στρατοπέδευε ο εθνικός στρατός, για ασφάλεια. Εννέα από αυτά τα κορίτσια απήχθησαν καθ’ οδόν από τους «κατσαπλιάδες» (κατά τους εθνικόφρονες), «αγωνιστές του ΔΣΕ» (κατά τους κομμουνιστές) για να γίνουν συναγωνίστριες. Απολύθηκαν με τη μεσολάβηση του χωριανού μας καπετάν «Παπούα». Από πού είσαι; τον είχαν ρωτήσει. Παπούα, ήταν η απάντηση. Ιθαγενής της Πολυνησίας!
Τα παρακάτω, όμως, είναι άνω ποταμών. Πολλά από αυτά τα κορίτσια, που είχαν, σημειωτέον, απαχθεί προηγουμένως από τους αντάρτες, έπεφταν στα χέρια του εθνικού στρατού. Τα φόρτωναν, λοιπόν σε μια καρότσα φορτηγού και τα περιέφεραν ανά τας οδούς και τας ρύμας της Λαμίας, δίκην τροπαίων, ενώ ο «εθνικόφρων» όχλος του πεζοδρομίου γιουχάιζε και έβριζε. «Φτου σας, κομμούνια, παλιοπ…». «Να χάνει η σκύλα τον αφέντη»! Τέτοια ανακατωσούρα.