1 year ago
46
Στη σχολή ήταν πρώτος. Τόσο ταλέντο, πειθαρχία και δίψα για εξέλιξη δεν έχουμε ξανασυναντήσει σε μαθητή, έλεγαν οι δάσκαλοί του. Οταν τον γνώρισα, κατάλαβα τι εννοούσαν. Είχε βάλει στόχο να φτάσει ψηλά, ήταν ενθουσιασμένος με τη μαγειρική, απίστευτα πρόθυμος, γεμάτος ενέργεια.
Αφού τελείωσε τη σχολή έκανε αίτηση εργασίας σε ένα καλό εστιατόριο του Λονδίνου, ιδιοκτησίας ενός σεφ απ’ αυτούς που θαύμαζε. Του είπαν, αν θέλεις έλα να σε δοκιμάσουμε. Με τις οικονομίες του έβγαλε το εισιτήριο, πήγε, έκανε το δοκιμαστικό και μετά περίμενε πάνω από το μέιλ… Η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Είχε γίνει δεκτός, και μια μέρα ξεκίνησε να εργάζεται στο βραβευμένο με αστέρι Μισελέν βρετανικό εστιατόριο.
Τον ξανασυνάντησα περίπου δυο χρόνια μετά. Ηταν ένας άλλος άνθρωπος. Δεν είχε την ίδια λάμψη, φαινόταν κουρασμένος και αρκετά αδυνατισμένος, ήταν δύσθυμος και προσπαθούσε να κρύψει –όχι με μεγάλη επιτυχία– την απογοήτευσή του. Κάποια στιγμή άρχισε να εξομολογείται τις εμπειρίες του. Δουλειά από το πρωί μέχρι τα ξημερώματα, απίστευτες απαιτήσεις, ορθοστασία, ολιγόλεπτα διαλείμματα και φαγητό στα γρήγορα στο πόδι, καψόνια από τους ανώτερους στη μαγειρική ιεραρχία, άγχος, πίεση, κλάματα. «Γνώρισα στην κουζίνα παιδιά που μια μέρα, εν ώρα δουλειάς, έβγαλαν την ποδιά, έφυγαν χωρίς να μιλήσουν και δεν επέστρεψαν ποτέ», μου είπε.
Πολλές επώδυνες μαρτυρίες εργασιακής «γαλέρας» έχουν βγει στη δημοσιότητα σχετικά με βραβευμένα και διάσημα εστιατόρια. Μέσα από αυτές περιγράφεται μια καθημερινότητα τρέλας και αδυσώπητου ανταγωνισμού. Δεν αποτελεί είδηση η σκληρότητα στις κουζίνες. Είναι μια πρακτική που έρχεται από παλιά.
Αυτό που θα περίμενε κανείς, είναι να μην καλλιεργείται μέχρι σήμερα ακόμη και εμμέσως από τους νεότερους επαγγελματίες μάγειρες ή από εκπομπές μαγειρικής που για να κάνουν τηλεθέαση φλερτάρουν με τη λογική του ριάλιτι· γίνονται παιχνίδια επιβίωσης πασπαλισμένα με ζάχαρη κι αλεύρι, όπου επικρατεί η αίσθηση ότι θα νικήσει ο πιο… ικανός για όλα.
English (US)