Ρετρό γλυκά από ένα τεφτέρι του 1924: μπομπότα και τούρτα σαβουαγιάρ

Η Πέγκυ Στεργίου γεννήθηκε το 1952, την ημέρα που ενθρονίστηκε η βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας. Είχε την τύχη να έχει δύο καλούς γονείς και να μεγαλώσει στη Σύρο σε ένα όμορφο περιβάλλον, με υπέροχο φυσικό τοπίο, με τρυφερότητα, γλύκα και πολλούς αγαπημένους ανθρώπους. «Ήμουν γεροντόπαιδο», λέει η ίδια, καθώς ο μπαμπάς της ήταν 56 χρονών και η μαμά 44, δηλαδή μεγάλοι για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Για τον λόγο αυτόν, αλλά και γιατί ήταν μοναχοπαίδι, οι γονείς της υπήρξαν υπερπροστατευτικοί. Μέχρι τα πέντε της χρόνια μεγάλωσε με τη γιαγιά της, που όταν έφυγε από τη ζωή τής άφησε δυσαναπλήρωτο κενό. «Η γιαγιούλα μου ήταν λίγο απόμακρη και περίεργη γυναίκα. Ήταν γόνος γνωστής οικογενείας χιώτικης, και είχε “μύτη” (ήταν σνομπ). Δεν ήθελε να με παίρνει βόλτα στην Ερμούπολη, γιατί θεωρούσε ότι θα έπρεπε να με κρατάει γκουβερνάντα. Όμως με πήγαινε βόλτες στις εξοχές, ανακαλύπταμε μαζί κρυφά μονοπάτια μακριά από τα βλέμματα του κόσμου, και μου διάβαζε πολλά παραμύθια». Στο σπίτι της έφτιαχναν τόσο πολλά γλυκά, που γέμισαν ένα τεφτέρι ολόκληρο με τις συνταγές τους.

Ένα υπέροχο σπίτι γεμάτο αντίκες

Όταν η Πέγκυ ήταν τεσσάρων ετών, μετακόμισαν στο Πισκοπειό, ένα καταπράσινο προάστιο της Ερμούπολης με εξοχικές βίλες πλουσίων, στο πατρογονικό σπίτι των παππούδων της, που χτίστηκε το 1865. «Όπως λέει και ο Σεφέρης, “θυμώνουν τα σπίτια όταν τα ξεχνάς”. Το δικό μας σπίτι όμως δεν είναι θυμωμένο. Έχει πολλή και καλή ενέργεια. Είναι ζωντανό, έχει ζήσει χαρές, αμέτρητα τραπέζια, σουαρέ κι απρεμιντί, παρέες ατελείωτες, συμμαζώξεις. Μόνο ωραίες αναμνήσεις διατηρώ από αυτό το σπίτι, που το έχω συνδέσει με τις μυρωδιές από τα γιασεμιά, τα αγιοκλήματα, τα ανθισμένα οπωροφόρα και τη βρεγμένη γη». Το πανέμορφο αρχοντικό βρίσκεται καταμεσής ενός κήπου με ελιές και χιώτικες φιστικιές αιωνόβιες, συκιές, ξινά, γαζίες και γιασεμάκια.

«Τη συνταγή της τούρτας σαβουαγιάρ, που από όσο γνωρίζω είναι υδραίικης προέλευσης, την έμαθε και την έφτιαχνε και ο πατέρας μου. Τη σερβίραμε πάντα στη γιορτή μου, τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά και στα καλά μας τα τραπέζια. Θυμάμαι ότι πάντοτε δίπλα στην τούρτα υπήρχε κι ένα μικρό βάζο με γιασεμιά».

Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο