«Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» στο ΠΛ.ΥΦ.Α

Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων είναι ομάδα θεάτρου και μη κερδοσκοπική εταιρεία, με έδρα την Αθήνα. Ιδρύθηκε από τον σκηνοθέτη Χρήστο Θεοδωρίδη και τη χορογράφο Ξένια Θεμελή το 2009. Το 2017 ο ηθοποιός Ντένης Μακρής έγινε μέλος της ομάδας.

Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στην συγκλονιστική παράσταση της ίδιας ομάδας «Αντόνιο ή το μήνυμα» πάλι σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη και πάλι στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛ.ΥΦ.Α. Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων έχει ένα ιδιαίτερο τρόπο να προσεγγίζει τα κείμενα. Οι ηθοποιοί ζουν το κείμενο, το σωματοποιούν και με τον τρόπο αυτόν κινούν τους θεατές, τους αγγίζουν άμεσα, εξηγώντας την παραμικρήπτυχή του κειμένου.

Το αυτοβιογραφικό «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» είναι το τρίτο βιβλίο του Εντουάρ Λουί, το οποίο κυκλοφόρησε το 2018 - στην Ελλάδα το 2020 από τις Εκδόσεις Αντίποδες - και αφηγείται την ιστορία της ζωής του πατέρα του μέσα από την οδυνηρή σχέση μαζί του, σε μια συνθήκη βίαιη και για τους δύο, καθώς «ο πατέρας στερείται τη δυνατότητα να αφηγηθεί την ίδια του τη ζωή και ο γιος θα ήθελε μια απάντηση που δεν θα λάβει ποτέ. Ο γιος ζητά την αποδοχή του πατέρα και τελικά του αποδεικνύει ότι για όλα τα δεινά του φταίνε οι πολιτικοί και οι αποφάσεις τους.

Οι δύο ηθοποιοί επί σκηνής, ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής, ανταλλάσσουν βλέμματα με νόημα, πριν αρχίσει η παράσταση. Μια συνομιλία χωρίς λόγια διαμείβεται μεταξύ τους, συγκεντρώνονται σαν να εγκαθιδρύουν μέσα τους όλα τα πρόσωπα του έργου. Ακούγεται δε από την αρχή ένας ρόγχος, μια βαριά ανάσα άρρωστου ανθρώπου.

Από μικρό παιδί λαχταρούσε την παρουσία του πατέρα του. Μιλά για την προσωπική του ζωή, που έφυγε από το χωριό, άφησε το σχολείο και ξενιτεύτηκε για να γνωρίσει τον σκληρό δρόμο, εκείνο της δουλειάς. Φτωχός που ήταν έκανε προσπάθεια να ανταποκρίνεται στα δώρα του στα παιδιά, στην γυναίκα του και να δίνει την εντύπωση του πλούσιου. « Όσο πιο φτωχοί είμαστε, τόσο περισσότερο πρέπει να ξοδεύουμε, από φόβο μην δεν είμαστε σαν τους άλλους», αυτή ήταν η πεποίθησή του. Στο πλαίσιο αυτό δεν ανεχόταν την ιδιαιτερότητα που είχε το παιδί του στο σχολείο, που όλοι τον κορόιδευαν και του ασκούσαν μπούλινγκ λέγοντάς τον αδελφή.

«Είμαστε αυτό που δεν κάναμε, επειδή ο κόσμος ή η κοινωνία μας εμπόδισαν.»

Οι ηθοποιοί ο Γιώργος Κισσανδράκης και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής, μπαίνουν εναλλάξ σε όλους τους ρόλους, του πατέρα, της μητέρας, του γιου, του αδελφού και αναπαριστούν τις σχέσεις. Με το σώμα και την έκφρασή τους, και ενώ όλα αυτά τα έχουν βαθιά επεξεργαστεί μέσα τους, υποδύονται τη θηλυκότητα της μητέρας, τους ακκισμούς της, τα πειράγματα του πατέρα, τις βιαιοπραγίες του, την παραβατικότητα του αδελφού, την μη αποδοχή της σεξουαλικότητας του άλλου γιου, τον άλλο γιο και την επιβεβαίωση της θηλυκής του πλευράς.
Παρ’ όλο που μιλά για τον σκληρό πατέρα, περιγράφει την ρομαντική του πλευρά, με τα δώρα και τα λουλούδια στη γυναίκα που ήθελε να παντρευτεί. Από την άλλη όμως την σάπιζε στο ξύλο. Κάθε φορά που χτύπαγε μεθυσμένος τη μητέρα, υπόσχονταν ότι δεν θα το ξανακάνει, αλλά « σκυλί που έχει μάθει να δαγκώνει , θα δαγκώσει ξανά».

Οι δυο τους ο Γιώργος Κισσανδράκης, και ο Διονύσης (Ντένης) Μακρής είναι ο ένας καθρέφτης του άλλου. Πατέρας γιος. Αντρική και θηλυκή φύση εναλλάξ. Ο χορός τους που επιμελήθηκε η Ξένια Θεμελή, είναι καταπληκτικός, με έντονη κίνηση, διεκδικητική, απαιτητική.

Ο γιος του είχε αποφασίσει ότι δεν θα ασκούσε ποτέ βία. Φορούν ψηλοτάκουνες μπότες, το κορμί τους παίρνει κάθε φορά άλλη μορφή.

«[…] τίποτα δεν ήταν πια βίαιο, γιατί τη βία δεν την ονόμαζες βία, την ονόμαζες ζωή, δεν την ονόμαζες, ήταν εκεί, ήταν.» Έτσι είχε γίνει η ζωή τους.
Η βία όμως ήταν κοινωνική, ήταν αυτή που ωθούσε τον άλλο γιο να παίρνει ουσίες, που ωθούσε τον πατέρα και όλη την οικογένεια στη φτώχεια, ενώ εκείνος ο πατέρας είχ ε μια εμμονή ο γιος του να είναι « Άνδρας».
Όταν πια έμεινε ανάπηρος μετά το ατύχημα και έχανε με τα διατάγματα και τις υπουργικές αποφάσεις τα επιδόματά του, άρχισε να το καταλαβαίνει. Τότε του το έλεγε: « Σε αυτούς που τα έχουν όλα δεν είδα ποτέ να πανηγυρίσουν για μια πολιτική απόφαση».

Φορώντας ένα φόρεμα με παγιέτες κάνει οριστική την ομόφυλη επιλογή του. Τον προσέχει και τώρα πια τον αποδέχεται και ο πατέρας του. Ομοφυλόφιλος και αριστερός καθώς αγωνίζεται αναμένοντας μιαν επανάσταση για έναν πιο δίκαιο κόσμο.

Μια μελετημένη σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη, με μια κατάδυση στα άδυτα των χαρακτήρων από τους ηθοποιούς Γιώργο Κισσανδράκη, και ο Διονύση(Ντένη) Μακρή για να υπάρξει αυτό το συγκλονιστικό αποτέλεσμα.

Αναμένοντας μια πιο δίκαιη κοινωνία λοιπόν, που θα εξασκηθεί στο να αποδέχεται την κάθε ιδιαιτερότητα και να μην υποβαθμίζει τους αδύναμους, οικονομικά, ούτε να εκχυδαΐζει τις σπουδές των ηθοποιών, θεωρώντας τες δευτεροβάθμια και όχι ανώτερη εκπαίδευση. Δυστυχώς το έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής το πετούν στους πολίτες να το λύσουν και τους ωθούν σε εσωτερικό πόλεμο και σφαγή. Το αδύναμο κοινωνικό σώμα αφήνει ελεύθερο το πεδίο στην εξουσία για κάθε αυθαιρεσία.

Μαρία Μαρή
Θεατρολόγος