Ποιος Παύλος; Τελεία και παύλα…

Κοσμοσυρροή; Λαοθάλασσα; Οχι βέβαια. ∆έκα χιλιάδες άνθρωποι δεν αποτελούν καν σοβαρό γεγονός, όσο κι αν το ξεχειλώνουν οι κίτρινες φυλλάδες, που ξύπνησαν σίγουρες ότι ο αποθανών τέως «είναι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς», οι ροζ φυλλάδες, που βρήκαν «συγκλονιστική» –αν είναι δυνατόν– την «πρόβα κηδείας» στο Α΄ Νεκροταφείο, κι από κοντά οι ανούσια και ανιστόρητα μακρόσυρτες καναλικές εκπομπές, που είδαν την όλη υπόθεση σαν ένα ριάλιτι σόου πρώην και νυν εστεμμένων. Και δεν συνιστούν απειλή για τη δημοκρατία. Αλλες είναι οι ανοιχτές πληγές της, όχι η χειμερινή σύναξη των εναπομεινάντων βασιλοφρόνων, ή μάλλον των ακροδεξιών κάθε είδους. Ούτε πάνδημη κηδεία ούτε λαϊκό πένθος. Κι ας ήρθαν αρκετοί νοσταλγοί με λεωφορεία από τις φιλοβασιλικές εστίες της χώρας, για να συναντήσουν στη Μητρόπολη των Αθηνών τους νεοδημοκράτες πολιτικούς, οι οποίοι επιστράτευσαν κάθε λογής ρητορικό τέχνασμα για να δικαιολογήσουν την απλή, απλούστατη ψηφοθηρία τους. Κι ας προστέθηκαν κάμποσοι φιλοπερίεργοι σμαρτοφωνάκηδες στους ακραιφνείς, που η θρησκεία τους επιβάλλει την ταυτόχρονη προσκύνηση του Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ και του Παπαδόπουλου (εξ ου και ο ήδη λεξικογραφημένος όρος «βασιλοχουντικός»). Κι ας προσπάθησαν οι εν σώματι προστρέξαντες ιεράρχες να ενισχύσουν το θέαμα με τη μάλλον αδύναμη λάμψη τους.

Και μόνο τα φτωχά, σπαστά ελληνικά που χρησιμοποίησε ο πρωτότοκος γιος τού αποθανόντος στον επικήδειο που συλλάβισε θα αρκούσαν για να ανακόψουν κάθε ενθουσιασμό των συγκεντρωθέντων. Αυτοί όμως, αποφασισμένοι να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στη φαντασίωσή τους, βρήκαν επιτέλους τη συνέχεια του αιωνόβιου συνθήματος «Ψωμί, ελιά και Κώτσο βασιλιά». Και αναφώνησαν: «Ψωμί κι αλάτι κι ο Παύλος στο παλάτι». Ποιος; Ο Παύλος, που, απευθυνόμενος στον πατέρα του, μετέτρεψε το καθεστώς της επικήδειας υπερβολής σε ευκαιρία κατάφωρου ψεύδους, πληροφορώντας τον θανόντα για κάτι που δεν το γνώριζε ούτε καν εκείνος: «Από την πρώτη στιγμή αντιστάθηκες με σθένος και αναζήτησες τρόπους ανατροπής των πραξικοπηματιών. Και δέχτηκες με σεβασμό την απόφαση του ελληνικού λαού».

Με σεβασμό; Και τότε προς τι η συνωμοσία, διάρκειας δυόμισι ετών (φθινόπωρο του 1975-αρχές του 1978), που απέβλεπε στην πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας και στη δολοφονία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και άλλων πολιτικών, όπως αποκάλυψε η «Κ» στις 19.7.21; Με το ψέμα του υιού Παύλου ενταφιάστηκε οριστικά το στέμμα.