Όλοι φταίμε για το «ανθρώπινο λάθος»

Η δικαιολογία «ανθρώπινο λάθος» χρησιµοποιείται άπειρες φορές για να δικαιολογηθούν τα… φαλτσοσφυρίγµατα των διαιτητών. Γι’ αυτό και καθιερώθηκε τα τελευταία χρόνια η χρησιµοποίηση της τηλεόρασης, για να αποφεύγονται όσο είναι δυνατόν οι αδικίες.

Αλλά ακόμη κι αν λόγω ανικανότητας ή εσκεμμένα αυτό δεν επιτυγχάνεται, δεν κοστίζει τίποτα περισσότερο από μια αλλοίωση αποτελέσματος. Αντε και κάποια χαμένα χρήματα για τον αδικημένο, λόγω απώλειας της νίκης.

Υπάρχουν όμως θέσεις-κλειδιά, στις οποίες δεν μπορεί να αφήνεται στην τύχη αν ένα ανθρώπινο λάθος θα αποβεί μοιραίο για να χαθούν ανθρώπινες ζωές.

Οι κραυγές των μανάδων των παιδιών που σκοτώθηκαν στα Τέμπη δεν πρόκειται να σιγάσουν ποτέ. Ακόμη κι αν αποδοθεί πλήρης δικαιοσύνη. Αν δεν ξηλωθεί εκτός από το δένδρο και ολόκληρο το δάσος.

Και δυστυχώς, ενώ στον αθλητισμό γίνονται κάποιες προσπάθειες για να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις από το «ανθρώπινο λάθος», σε πολύ πιο σοβαρά κοινωνικά θέματα μέσα σε λίγες μέρες ξεχνιόνται ακόμη και οι τραγωδίες, και πάμε στην επόμενη μέρα με οδηγό το… όπου βγει. Περιμένοντας την επόμενη αναπόφευκτη καταμέτρηση των νεκρών.

Γιατί είναι δεδομένο πως από την τραγωδία της «Θύρας 7» μέχρι σε αυτήν των Τεμπών, ποτέ δεν μπήκε το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο για να αποκαλυφθούν και να τιμωρηθούν οι ηθικοί αυτουργοί. Και γι’ αυτό υπαίτιοι είμαστε όλοι μας.