Οι συγκυβερνήσεις και η εκλογή αρχηγών

Κύριε διευθυντά
Διάβασα το άρθρο του κ. Νίκου Μαραντζίδη με τίτλο «Ο τελευταίος πειρασμός» στο φ. της 9/4/23. Κατά τη γνώμη μου ήταν η τελευταία πρόσφατη έκπληξη για μένα, για το σκεπτικό του άρθρου. Αν κατάλαβα, γράφει για δυσαρμονία ανάμεσα στο αποτέλεσμα της εκλογής από τη βάση ως αρχηγού του κόμματος της Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη και της στήριξης που φαινόταν να έχει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματός του, οπότε κακώς εξελέγη. Προφανώς δεν αγνοεί ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι, απλοί πολίτες ή βουλευτές, όταν ψηφίζουν φανερά στηρίζουν τον πιθανότερο κατά τη γνώμη τους να εκλεγεί για ευνόητους λόγους, γι’ αυτό άλλωστε η ψηφοφορία είναι μυστική. Αλλά κάπως έτσι, εννοώ με καθολική ψηφοφορία, δεν έγινε η εκλογή του Κώστα Καραμανλή και του Α. Σαμαρά ως αρχηγών της Ν.Δ., του Γ. Παπανδρέου, της αείμνηστης Φ. Γεννηματά και του Ν. Ανδρουλάκη ως αρχηγών στο ΠΑΣΟΚ; Τώρα για τη στήριξη του κ. Μητσοτάκη μόνο από 1-2 βουλευτές, όπως γράφει ότι λέγανε οι κακές γλώσσες, που όσο και αν πούμε ότι ήταν σημαντικά περισσότεροι, π.χ. κατά 50%, πάμε στους 1,5-3 (δεν βάζω άλλο ποσοστό γιατί αλλιώς θα έπρεπε να μοιράζουμε χέρια και πόδια), πάλι ο αριθμός, για τις κακές γλώσσες, μικρός είναι! Τώρα όσον αφορά το τι θα συνέβαινε στο ΚΚΕ αν υπήρχε δυσαρμονία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και του αρχηγού του κόμματος, ο ίδιος γράφει πόσοι αρχηγοί και πώς άλλαξαν. Τώρα για τον «βοναπαρτισμό» του νυν πρωθυπουργού, που θέλει να κυβερνήσει αυτοδύναμα, ειλικρινά δεν άκουσα κανέναν με υψηλά ποσοστά να ζητάει από τους ψηφοφόρους να μην τον βγάλουν αυτοδύναμο και να ψηφισθούν και τα άλλα κόμματα για να υπάρξει συγκυβέρνηση. Από ό,τι γνωρίζω, οι συγκυβερνήσεις είναι επιλογές ανάγκης. Τώρα για να μην κουράζω άλλο, η μητέρα του Ναπολέοντα είπε όταν αυτός στέφθηκε αυτοκράτορας «αρκεί να διαρκέσει!», και δεν ήταν σκωπτικό, αλλά το είπε με δάκρυα στα μάτια.