Oι ριπές των Γερμανών βρήκαν μια άμοιρη χελώνα κι έτσι σώθηκε ο κρυμμένος Ιταλός φυγάς

Το συμπαθέστατο ερπετό έγινε πολύ αγαπητό στο ευρύ κοινό και μέσω του Αισώπου. Oταν παρουσία όλων των ζώων του δάσους το βραδυκίνητο πλάσμα νίκησε (διέσυρε για την ακρίβεια) σε αγώνα δρόμου τον ωκύποδα λαγό· αναμέτρηση που ο ίδιος προκάλεσε για να τη χλευάσει δημοσίως. Ο σίγουρος για τη νίκη του, πολύ πριν από την τελική ευθεία, έκανε στάση αλαζονείας κι αφού έφαγε καρότα μέχρι σκασμού, βυθίστηκε πρησμένος σε πολύωρο ύπνο. Οταν ξύπνησε ήταν αργά, καθώς η χελώνα είχε κόψει το νήμα συνεχίζοντας με το κεφάλι ψηλά, έξω από το καβούκι της, την αργόσυρτη πορεία προς τη μακροβιότητα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η διαιτησία της αλεπούς σε αυτή την εξόχως διδακτική –πρωτίστως για τους μεγάλους– ιστορία χαρακτηρίστηκε υποδειγματική. Λεπτομέρεια: Ολα τα στοιχήματα, χορτοφάγων και σαρκοβόρων, ήταν υπέρ του λαγού. Αυτά στον μύθο. Επάνω, ο Οδυσσέας έχει γαντζωθεί από μια γιγάντια καλόκαρδη θαλάσσια χελώνα που τον βοηθάει ν’ απομακρυνθεί από το στενό Σκύλλας και Χάρυβδης, όπου το καράβι του έγινε κομμάτια. Διακρίνεται και μια αγριοσυκιά, από τα κλαριά της οποίας νωρίτερα είχε αρπαχτεί για να σωθεί ο πολυμήχανος ήρωας, (μελανόμορφος σκύφος, αρχές 5ου αιώνα π.Χ., Αρχαιολογικό Μουσείο Παλέρμου. «Ελληνική Μυθολογία», τόμος «Τρωικός Πόλεμος», Εκδοτική Αθηνών).

Κύριε διευθυντά 
Με αφορμή δύο επιστολές (φύλλα 18ης Μαρτίου και 1ης Απριλίου) που αναφέρονται σε διάφορες βάρβαρες κακοποιήσεις χελωνών κατά το όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό με «πρωταγωνίστρια» μία χελώνα, η οποία με την ακούσια «θυσία» της έσωσε κυριολεκτικά έναν άνθρωπο. Με τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το 1943, ως γνωστόν, όσοι Ιταλοί στρατιωτικοί δεν ήθελαν πλέον να συνεχίσουν τον πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών, προσπαθούσαν να κρυφτούν μέχρι να βρουν τρόπο να αποδράσουν για την πατρίδα τους. Γερμανικά αποσπάσματα «χτένιζαν» τις περιοχές για να τους εντοπίσουν. Η προσωρινά αγγλοκρατούμενη Κως καταλήφθηκε από γερμανικές δυνάμεις της Ρόδου τον Οκτώβριο του 1943. Ενας ξεμοναχιασμένος Ιταλός στρατιώτης ήλθε ξαφνικά αντιμέτωπος με γερμανικό απόσπασμα στη θέση Πόρτες και συγκεκριμένα στην αρχή των χαμηλών λόφων του Χαϊτάρη, απ’ όπου, μετά τα λιβάδια του Πυλιού, ανεβαίνουμε προς το απέραντο οροπέδιο της Αντιμάχειας. Δεν υπήρχε καμιά πιθανότητα να γλιτώσει. Από ένστικτο όρμησε και χώθηκε μέσα σε πυκνή θαμνώδη βλάστηση με κυρίαρχα τα σπάρτα και τα αγκαθωτά βάτα, πριν καν προφθάσουν οι Γερμανοί να τον σημαδέψουν. Εμεινε ακίνητος. Οι Γερμανοί ήλθαν κοντά, δευτερόλεπτα όμως πριν τον εντοπίσουν, άκουσαν έναν σιγανό θόρυβο. Βέβαιοι ότι εκεί είχε «τρυπώσει» ο φυγάς, τον «γάζωσαν» με πυκνούς πυροβολισμούς και συνέχισαν την πορεία τους. Μετά από αρκετή ώρα ο Ιταλός σύρθηκε λίγα μέτρα, όπου διαπίστωσε κατάπληκτος ότι μία μεγάλη χελώνα είχε γίνει κομμάτια! Σώθηκε, γύρισε στην πατρίδα του, έκανε οικογένεια. Ποτέ όμως δεν ξέχασε τη χελώνα που ήταν η αιτία να επιζήσει. Τη δεκαετία του 1980, ώριμος πια, ήλθε με την οικογένειά του στην Κω για να προσκυνήσουν το σημείο που έζησε αυτό το θαύμα.

Δεν πίστευε όμως στα μάτια του, όταν έκπληκτος εντόπισε τα κομμάτια της χελώνας, που έμεναν ακριβώς στην ίδια θέση από τότε! Αγόρασε το μέρος εκείνο και έκτισε βίλα, η οποία δεσπόζει, διακριτικά πάντως, πάνω από τον κεντρικό επαρχιακό δρόμο προς το διεθνές αεροδρόμιο της Κω. Και το όνομα αυτής, όπως δείχνει μεγαλογράμματη επιγραφή: «Villa Tartaruga» (Βίλα Χελώνα!).