Οι παρακολουθήσεις, η ΑΔΑΕ, τα αρχεία

Κύριε διευθυντά
Με έκπληξη διάβασα στο φύλλο της 4ης Ιανουαρίου 2023 είδηση σύμφωνα με την οποία η ΑΔΑΕ συγκροτεί task force για τον έλεγχο των αρχείων τηλεφωνικών παρόχων σχετικών με την άρση απορρήτου που ζήτησε η ΕΥΠ στις επικοινωνίες τεσσάρων ατόμων, που δεν κατονομάζονται και δεν γνωρίζουμε αν ζήτησαν τα ίδια τον έλεγχο.

Θα προΐσταται της ομάδας ο ίδιος ο πρόεδρος της Αρχής ο οποίος, όπως διαβάζουμε, ζήτησε από τον Α. Τσίπρα(;) περαιτέρω στοιχεία για την παρακολούθηση των ατόμων αυτών. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη της ΑΔΑΕ να κινηθεί για να αποδείξει ότι δεν αδρανεί σε αυτήν τη δυσώδη υπόθεση, αλλά με τον σπασμωδικό τρόπο που το κάνει μάλλον αδικεί τον εαυτό της. Την τελευταία δεκαετία οι «επισυνδέσεις» υπερέβαιναν τις 10.000 ετησίως χωρίς να υπάρξει αντίστοιχη δράση. Γιατί; Συνιστούν άραγε ισχυρό λόγο για τη σύσταση της ομάδας τα θολά δημοσιεύματα για τις παρακολουθήσεις; Ατομα με υψηλή αναγνωρισιμότητα μπορούν να απευθύνονται στην Αρχή για πληροφορίες και αυτή να τους εξυπηρετεί κατά προτεραιότητα ή η ίδια η Αρχή να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες; Θα αρνηθεί η Αρχή σε κοινό θνητό ανάλογη ενημέρωση αν το όνομά του δεν συγκαταλέγεται στους καταλόγους που δημοσιεύει συγκεκριμένο έντυπο; Τελικά ποιος ελέγχει τη δημοσιοποίηση πληροφοριών και πώς μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι αυτή δεν είναι επιλεκτική; Είναι αληθής ή ψευδής, για παράδειγμα, η πρόσφατη πληροφορία παρακολούθησης δημοσιογράφου και ευρωβουλευτή; Αν δεν είναι, γιατί δεν το διέψευσε η ΑΔΑΕ, αν είναι, τότε η πληροφορία διέρρευσε μέσα από την ΑΔΑΕ κατά παράβαση του νέου νόμου που απαιτεί παρέλευση τριετίας για τη σχετική ενημέρωση και υπό σοβαρές προϋποθέσεις. Δεν έκανε, όμως, ούτε το ένα ούτε το άλλο. Πώς μπορεί να κριθεί μια Αρχή που δρα επιλεκτικά «εκτός νόμου» και πώς διασφαλίζεται η ισότιμη αντιμετώπιση των πολιτών;