Οι έμποροι ορφανών που έφτιαξαν «φαμίλια»

Υπάλληλος ενός δημόσιου οργανισμού στη Νότια Κορέα μαζί με έναν χρεωμένο φίλο του κλέβουν ένα μωρό με σκοπό να το πουλήσουν. Σύντομα στο παιχνίδι μπαίνει και η ίδια η νεαρή μητέρα του βρέφους, με τους τέσσερίς τους –στην πορεία γίνονται πέντε– να ξεκινούν ένα παράξενο ταξίδι...

Τυχερό αστέρι ★★★
ΔΡΑΜΑ (2022)
Σκηνοθεσία: Χιροκάζου Κόρε-Εντα
Ερμηνείες: Σονγκ Κανγκ Χο, Ντονγκ Γουόν

«Υπήρχαν μερικά παιδιά που αναρωτιούνταν “τελικά ήταν καλό που γεννήθηκα;” και δεν μπορούσαν να δώσουν σαφή απάντηση σε αυτό το τόσο θεμελιώδες ερώτημα για τη ζωή».

Ο Ιάπωνας Χιροκάζου Κόρε-Εντα, ο οποίος συγκίνησε πριν από μερικά χρόνια κριτική και κοινό με τους υπέροχους «Κλέφτες καταστημάτων», επιστρέφει με ένα παρόμοιας υφής φιλμ, το οποίο όμως τοποθετείται αυτή τη φορά στη Νότιο Κορέα. Εκεί το συνεχιζόμενο πρόβλημα της εγκατάλειψης βρεφών στον δρόμο έχει οδηγήσει δημόσιους οργανισμούς να τοποθετούν ειδικές προστατευτικές βρεφοθήκες έξω από τις πόρτες τους. Ενας υπάλληλος μιας τέτοιας εγκατάστασης μαζί με έναν χρεωμένο φίλο του κλέβουν από εκεί ένα μωρό με σκοπό να το πουλήσουν. Σύντομα στο παιχνίδι μπαίνει και η ίδια η νεαρή μητέρα του βρέφους, με τους τέσσερίς τους –στην πορεία γίνονται πέντε– να ξεκινούν ένα παράξενο ταξίδι, με τις αστυνομικές αρχές να βρίσκονται στα ίχνη τους. Ο Κόρε-Εντα χρησιμοποιεί ουσιαστικά την ίδια κεντρική ιδέα με την προηγούμενη ταινία του· μια ομάδα περιθωριακών ηρώων ενώνεται από το κοινό συμφέρον, δημιουργώντας σταδιακά οικογενειακούς δεσμούς. Αυτή τη φορά, μάλιστα, το τραβάει ακόμη πιο πολύ, αφού οι πρωταγωνιστές του δεν είναι απλώς κλεφτρόνια αλλά έμποροι βρεφών, δίχως πάντως να έχουν πίσω τους κάποια ιδιαίτερη οργάνωση ή μεγάλα αφεντικά. Αντιθέτως, πρόκειται για απλούς ανθρώπους, κάποιοι από αυτούς επίσης ορφανοί, που οι αναποδιές και η σκληρότητα της ζωής τούς έχουν φέρει στη συγκεκριμένη θέση.

«Κατά την προετοιμασία αυτής της ταινίας, μπόρεσα να ακούσω τις ιστορίες τους. Είχαν μεγαλώσει σε ορφανοτροφεία, οι γονείς τους δεν είχαν μπορέσει να τα κρατήσουν για διάφορους λόγους. Υπήρχαν μερικά παιδιά ανάμεσά τους που αναρωτιούνταν “τελικά ήταν καλό που γεννήθηκα;” και δεν μπορούσαν να δώσουν σαφή απάντηση σε αυτό το τόσο θεμελιώδες ερώτημα για τη ζωή», σημειώνει ο σκηνοθέτης. Στη γλυκόπικρη ταινία του, πράγματι παρουσιάζει μια πραγματικότητα δίχως επικριτική ματιά· αντιθέτως, κάποιος θα μπορούσε να τον κατηγορήσει ακόμη και για ωραιοποίηση μιας απολύτως τραγικής κατάστασης.

Γενικώς ο Κόρε-Εντα μοιάζει εδώ να θέλει να ικανοποιήσει το κοινό λίγο περισσότερο από όσο προηγουμένως. Σίγουρα η τόλμη και το κοφτερό μαύρο χιούμορ των «Κλεφτών» σε μεγάλο βαθμό απουσιάζουν από το «Αστέρι». Από την άλλη, η κινηματογράφησή του σε αυτό το ιδιότυπο road movie, που διατρέχει πόλεις και εξοχές, είναι ξανά υποδειγματική, ενώ και η ανθρωπιά που αποπνέουν το σενάριο και οι χαρακτήρες του, σχεδόν απτή, είναι σπάνια στον σύγχρονο κινηματογράφο.