Οδός Αλκη Καμπανού, αριθμός 19

Αθήνα, 1979...

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έγραψε το ποίημα...

Ο Μίκης Θεοδωράκης το μελοποίησε...

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος το τραγούδησε...

«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα...»

Εξάρχεια, 17 Νοεμβρίου του 1985...

Το παιδί, που λεγόταν Μιχάλης Καλτεζάς, δεν γλίτωσε...

Εξάρχεια, 6 Δεκεμβρίου του 2008...

Το παιδί που λεγόταν Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν γλίτωσε...

Χαριλάου, 1^η Φεβρουαρίου του 2022...

Το παιδί που λεγόταν Αλκης Καμπανός δεν γλίτωσε...

Βίοι παράλληλοι, παράλληλοι και οι θάνατοι παιδιών, που έπεσαν και δεν ξανασηκώθηκαν, αφήνοντας άψυχα και βουτηγμένα μέσα στο αίμα τα κορμιά τους σε έναν δρόμο, κάπου, κάποτε, κάπως, από κάποιον, για κάτι ή για τίποτε, που να πάρει η οργή!

Μανάδες χαροκαμένες που τα δάκρυα των λυγμών τους δεν στεγνώνουν στα μάτια τους...

Πατεράδες που θρηνούν βουβά και υπόκωφα, συμβιβασμένοι με το δια βίου πένθος, όσο ζήσουν...

Ο Αλκης δολοφονήθηκε ένα ξημέρωμα στην οδό Γαζή, σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο και από τότε σκοτώνεται κάθε ξημέρωμα...

Η οδός Γαζή μετονομάσθηκε σε οδό Καμπανού, φρέσκα λουλούδια υπάρχουν πάντοτε εκεί τριγύρω, θλιβερό ντεκόρ σε μια ζωή που μαράθηκε...

Τον ρώτησαν, λέει, "Τι ομάδα είσαι;"...

Τούς απάντησε "Άρης"...

Έβγαλαν τότε τα μαχαίρια, τα ρόπαλα, τα δρεπάνια και λίγα λεπτά αργότερα το όνομα του Αλκη έμελλε να προστεθεί στην εκατόμβη της τυφλής οπαδικής βίας, ενόσω ακουγόταν με όση δύναμη μπορούσε να αντλήσει από μέσα του μια ξέπνοη σπαρακτική ικεσία...

«Μη με χτυπάτε άλλο»!

Δεν του ‘δωσαν σημασία, έκαναν πως δεν τον άκουγαν, μπορεί να μην τον άκουγαν καν...

Κυριευμένοι από τη μισαλλοδοξία και από τα άγρια ένστικτα τους, συνέχιζαν να τον χτυπούν κι άλλο, συνέχισαν να τον σκοτώνουν κι άλλο, ώσπου τον κατασκότωσαν!

Πάει, λοιπόν, το γελαστό παιδί μίσεψε απ’ αυτόν τον κόσμο, έγινε ένας άγγελος στους ουρανούς...

Ως είθισται, όλοι μας νιώσαμε συντετριμμένοι, το σοκ και το δέος του εγκλήματος μας διαπέρασαν σύγκορμους και τα δάκρυα μας ανακατεύθηκαν με τις ρανίδες του αίματος που έρεε στο μοιραίο σημείο...

Οδός Αβύσσου, αριθμός μηδέν!

Δάκρυα, δάκρυα παντού: άλλα αληθινά και άλλα υποκριτικά και κροκοδείλια, διότι αυτό επιτάσσει το savoirvivre της κοινωνίας.

Βασικά το εγχειρίδιο των κανόνων καλής συμπεριφοράς επιτάσσει να καθαριστεί η Κόπρος του Αυγείου από το αθλητικό οικοσύστημα μας, που βρομάει και ζέχνει, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα...

Ψιλά γράμματα που χάνονται μέσα στην παραφροσύνη της καφρίλας: μεγάλες ιδέες, προσδοκίες, υποσχέσεις, ευχές και προσευχές που επειδή πάσχουν από θνησιγένεια πεθαίνουν κι αυτές κάθε ξημέρωμα!

Ο Αλκης ζει, λένε.

Ο Αλκης έζησε 19 χρόνια, δεν χάρηκε τη ζωή που ξανοιγόταν μπροστά του και του ‘κλεινε το μάτι...

Ο Αλκης ζει σαν μια οπτασία που χάνεται μέσα στη νύχτα και επανεμφανίζεται μέσα στη θολάδα κάθε ξημέρωμα...

Ζει μέσα στον πόνο των γονιών του, που δεν θα ξεπεράσουν ποτέ τον χαμό του και αρνούνται να συμβιβαστούν με την ιδέα πως το σπλάχνο τους έγινε μάρτυρας!

Ζει στη συλλογική μνήμη σαν να ‘ναι μια μεταμοντέρνα Ιφιγένεια εν Αυλίδι, μια Πολυξένη, μια Μακαρία, μια Ευάδνη, μια Άλκηστις, ένας Μενοικεύς και ένας Πενθεύς, άψαλτες ηρωίδες και άψαλτοι ήρωες στις τραγωδίες του Ευριπίδη.

Ζει, αλλά δεν ζει...

Δεν ζει, γαμώ το, αλλά τουλάχιστον ας τον κρατήσουμε ζωντανό στις μνήμες μας και ας μην αφήσουμε τη θυσία του να πάει χαμένη....

Για να μην παρεκκλίνω κιόλας από το αγωνιώδες πνεύμα του τραγουδιού με το οποίο άνοιξα αυτό το κείμενο, αυτό το παιδί δεν γλίτωσε...

Ας υπερασπιστούμε τα υπόλοιπα παιδιά, για να υπάρχει ελπίδα!