Ο Νίκος σκοράρει ακόμη…

«Με ρωτάνε αν τα γενέθλια μου είναι ξεχωριστά. Όχι. Δεν περιμένω έναν χρόνο. Εγώ έχω γενέθλια κάθε μέρα. Είναι δώρο Θεού να ξυπνάω κάθε μέρα και να βλέπω τη γυναίκα και τα παιδιά μου.» Τα τελευταία δέκα χρόνια, αυτές είναι οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα του Έλληνα ποδοσφαιριστή που έχει καταφέρει να βάλει τα περισσότερα γκολ, να κάνει τις περισσότερες συμμετοχές, και να πάρει τις μεγαλύτερες νίκες. Κάθε αγωνιστική παίζει με τον ίδιο δύσκολο αντίπαλο και τον κερδίζει. Mε φουλ επίθεση, όπως άλλωστε γνωρίζει από το πέρασμά του στα γήπεδα.

Ο Νίκος Κυζερίδης σήμερα έχει γενέθλια. Γίνεται 52 ετών. Βλέπει άλλον έναν χρόνο να τον βαραίνει αλλά συνάμα να τον έχει σε απόσταση ασφαλείας από τον καρκίνο. Ο πρώην άσος του Αρη, με τα γκολ που του έχει βάλει, έχει πάρει την διαφορά που θέλει, αν και ξέρει καλά πως τα παιχνίδια πάντα έχουν και καθυστερήσεις.

Είναι μάθημα ζωής και μια υπενθύμιση των σημαντικών πραγμάτων, να μιλά κανείς με το Νίκο. Με έναν άνθρωπο που σε ηλικία μόλις 42 ετών έμαθε πως πάσχει από επιθετική και σπάνια μορφή καρκίνου στους λεμφαδένες.

Δεν έκανε ποτέ του καμία κατάχρηση, ο αθλητικός του βίος φάνταζε η καλύτερη «ασπίδα». Ποτέ του δεν φανταζόταν πως θα του χτυπούσε αυτή η αρρώστια την πόρτα. «Δεν το πίστευα αλλά ήταν ο κρυφός μου φόβος. Καμιά φορά ξυπνούσα από τον ύπνο μου βλέποντας αυτόν τον εφιάλτη. Από την εμπειρία μου κατάλαβα τελικά, πως ό,τι φοβάσαι, έρχεται», είχε πει σε μια παλαιότερη συνέντευξή του, αποδίδοντας την έλευση του, στις δικές του κακές επιλογές και στον κακό ψυχισμό που του δημιούργησαν μετέπειτα.

«Οταν ξυπνάει, γυρίζω το χαρτί…»

Τον βρήκαμε στις ακαδημίες ποδοσφαίρου που διατηρεί στο Ντίσελντορφ, του οποίου είναι μόνιμος κάτοικος τα τελευταία 12 χρόνια. Ετσι, για να του πούμε χρόνια πολλά, να πάρουμε και εμείς λίγη από τη δύναμή του. Δεν θέλει να μιλάει συνεχώς για την μάχη του, που έχει γίνει και παραμένει παράδειγμα ζωής και θάρρους για όσους την βίωσαν και την βιώνουν. Προτιμά να μην γυρίζει στα παλιά αν και όπως μας είπε «το έχω νικήσει αλλά δεν γίνεται να μην το σκέφτομαι, κυρίως τις μέρες που πηγαίνω για τον καθιερωμένο έλεγχο. Υπάρχουν μέρες που φοβάμαι, που αγχώνομαι. Τότε όμως είναι που νιώθω πως ξυπνάει μέσα μου και αμέσως το γυρίζω το χαρτί. Αισιοδοξώ, βλέπω τα θετικά πράγματα και ημερεύει».

Τα τελευταία τρία χρόνια, ο παλαίμαχος σέντερ φορ έχει γίνει παππούς από τη μεγάλη του κόρη. Οι άλλοι τρεις θυληκοί του άγγελοι όπως τους αποκαλεί, είναι η γυναίκα του Σοφία και οι άλλες δύο κόρες. Η μικρή, πήρε το πτυχίο της στη Νοσηλευτική. Καλοί λόγοι για να είναι χαρούμενος. «Με αγάπησε ο Θεός, για να μου δώσει τέσσερις γυναίκες στην ζωή μου, που να με αγαπάνε και να είναι πάντα δίπλα μου. Αυτοί ήταν οι άγγελοι που είχα στο προσκέφαλό μου τις δύσκολες στιγμές.»

Πήγε στην Γερμανία, όταν είχε διαλυθεί οικονομικά στην Ελλάδα. Το τελειωτικό χτύπημα, ήταν η υπαγωγή του Αρη στο άρθρο 44. Οφειλόμενα, δεδουλευμένα μιας ζωής που ξεπερνούσαν τις 300.00 ευρώ, είχαν χαθεί. Ξεκίνησε από το μηδέν, έφτασε να δουλεύει delivery για να επιβιώσει ώσπου του χτύπησε την πόρτα η μεγάλη δοκιμασία. Εκεί όμως γνώρισε και τον γιατρό που τον ανέλαβε και τον έκανε να πιστέψει πως μπορεί να βγει νικητής. Οταν στάθηκε στα πόδια του κατάφερε να επανέλθει στο χορτάρι μέσω της προπονητικής.  
Πήρε το δίπλωμα UEFA A, ανέλαβε δύο ομάδες (μια ανδρική και μια γυναικεία) τοπικών κατηγοριών, δημιούργησε μια ακαδημία ποδοσφαίρου, για να μπορεί να μαθαίνει στα μικρά παιδιά τα μυστικά της μπάλας, διδάσκοντας παράλληλα ποδόσφαιρο σε σχολεία. Ολα μέσα στο γήπεδο τα ξεχνούσε. Αυτό ήταν το φαρμακό του. Εδωσε όλο του το είναι για να τα καταφέρει, ώσπου ήρθε η πανδημία.
«Τα πάντα νέκρωσαν στην Γερμανία για δύο χρόνια σχεδόν. Τα γήπεδα έκλεισαν. Δυστυχώς ακόμη και σήμερα, μπορεί να τελειώσαμε με τον κορονοϊό αλλά οι συνέπειες παραμένουν. Τα παιδιά δεν επέστρεψαν στην σχολή, αφού η οικονομική κρίση έκανε τους γονείς να το βλέπουν ως ένα περιττό έξοδο. Επικοινωνώντας με συγγενείς και φίλους στην πατρίδα, νομίζω πως η Γερμανία επηρεάστηκε πολύ χειρότερα τόσο από τον κορονοϊό όσο και από τον πόλεμο στην Ουκρανία σε σχέση με την Ελλάδα.»

Οι σκέψεις για επιστροφή

Όλα τα παραπάνω εξακολουθούν να κάνουν το Νίκο σκεπτικό. Αλλωστε, διλήμματα και αποφάσεις ζωής, που εμπεριέχουν ρίσκο, μας συναντούν συνεχώς και μας καλούν να διαλέξουμε. Τους τελευταίους μήνες, το συζητάει σοβαρά με την οικογένειά του να επιστρέψει για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα. Ενδεχομένως να το είχε κάνει αν έπαιρνε σάρκα και οστά μια πρόταση που του έγινε από ομάδα της Σούπερ Λιγκ 1 να αναλάβει τις ακαδημίες της. Το πράγμα δεν προχώρησε ωστόσο η ιδέα δεν έχει εγκαταλειφθεί.  

«Δεν σου κρύβω πως θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα. Αγαπάω τον απλό κόσμο που μου συμπαραστάθηκε τόσο πολύ στην περιπέτεια μου. Πως να ξεχάσω την ανταπόκριση που έδειξε στο φιλικό που είχε γίνει για να μαζευτούν χρήματα για τις θεραπείες μου; Μου έχει λείψει η πατρίδα και βρίσκομαι σε συζητήσεις με κάποιες ομάδες για να αναλάβω τις  υποδομές τους και με κάποιες άλλες για την πρώτη ομάδα αλλά παράλληλα το σκέφτομαι και δύο και τρείς φορές. Αν είναι κάτι που με φρενάρει, είναι η αδικία που περάσαμε εγώ και τα άλλα 17-18 παιδιά του Αρη, που χάσαμε κόπους μιας ζωής. Εδώ τουλάχιστον το κράτος λειτουργεί, οι νόμοι πάντα εφαρμόζονται. Στη Γερμανία αν χρωστάς, θα στα πάρουνε. Εφαρμόζεται το σωστό και το τίμιο. Δυστυχώς οι πολιτικοί στην Ελλάδα ήταν και θα είναι πάντα η πληγή της χώρας. Αν ήταν συγγενείς τους αυτοί που στον Αρη έχασαν τα λεφτά τους θα την έβρισκαν την άκρη ή όχι για να τα πάρουν; Θα άλλαζαν το νόμο σε ένα βράδυ, ναι ή όχι;»

  
Φτιαγμένος – όπως αποδείχθηκε – από «μέταλλο», θυμάται ακόμη τα λόγια του γιατρού όταν έγινε η διάγνωση της ασθένειας. «Αν και δεν μου το έλεγε, δεν πίστευε πως μπορώ να βγω νικητης. Πριν τις εξετάσεις ήταν σίγουρος πως θα έχω μετάσταση. Και δεν μπορούσε να είναι αισιόδοξος. Μου πέταξε την… μπάλα και έπρεπε εγώ να βρώ τις δυνάμεις να κάνω παιχνίδι. Από την δική μου πίστη στο θαύμα, άρχισε να το πιστεύει και αυτός. Μετά τις θεραπείες, άρχισα να κάνω ό,τι έκανα παλιά. Δεν παραδόθηκα. Ξεκίνησα να γυμνάζομαι, να κάνω δουλειές, να γελάω με τα παιδιά μου, οτιδήποτε που δεν θα με έκανε να το σκέφτομαι. Το πάλεψα και το νίκησα.»

Αυτά που πέρασε, τον χαλύβδωσαν σε σημείο τέτοιο που να ξεπερνάει όποια δυσκολία κι αν του παρουσιαστεί. «Εφτασα πάλι στο σημείο να κάνω τρεις δουλειές κάθε μέρα. Δεν είναι ντροπή που το λέω. Μου αρκεί όμως όταν ξυπνάω το πρωί και βλέπω το φως της ημέρας. Μια σκέψη για το πριν και για το τώρα, μου αρκούν για να πω καλημέρα…»