«Ο Μποτιτσέλι στην πυρά» για τελευταίο Σαββατοκύριακο στο θέατρο Vault

Σκηνή από το έργο «Ο Μποτιτσέλι στην πυρά», του Καναδού συγγραφέα Τζόρνταν Τάναχιλ. Μία παράσταση που αντανακλά το χθες στο σήμερα και παρουσιάζει την ψυχή αναλλοίωτη στον χρόνο. [Eυάγγελος Kάλλοου]

O γνωστός ηθοποιός Πίτερ Ουστίνοφ έλεγε με το σαρκαστικό του χιούμορ ότι αν ζούσε σήμερα ο αναγεννησιακός ζωγράφος Σάντρο Μποτιτσέλι θα δούλευε για τη Vogue.

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε να φέρουμε τις μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος στην εποχή μας. Ταξιδεύοντας όμως εμείς πίσω στη δική τους μπορούμε να δούμε πως ακόμα και πριν από μισή χιλιετία, οι άνθρωποι φέρονταν με τον ίδιο τρόπο, είχαν αντίστοιχες ψευδαισθήσεις, φόβους και επιθυμίες.

Τότε όπως και τώρα υπήρχε η φιλοδοξία, η ματαίωση, οι λαοπλάνοι ηγέτες, ακόμα και αυτό που θα ονομάζαμε στις ημέρες μας cancel culture. Αυτός είναι και ο λόγος που η παράσταση «Ο Μποτιτσέλι στην πυρά», που ανεβαίνει για τελευταίο Σαββατοκύριακο στο θέατρο Vault (Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός), είναι πράγματι η αντανάκλαση του παρελθόντος στο παρόν διότι αποτυπώνει με ενάργεια την ανθρώπινη ψυχή δίχως αλλαγές μέσα στον χρόνο.

Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής Χρίστος Λύγκας.

Πρόκειται για ένα έργο που έγραψε το τρομερό παιδί του Καναδικού Θεάτρου, Τζόρνταν Τάναχιλ, γεννημένος το 1988 στην Οττάβα, που έχει το χάρισμα να κοιτάζει τον 21ο αιώνα με την εγγύτητα του σύγχρονου αλλά και την απόσταση που του δίνει η καλλιέργειά του. Γιατί όμως διάλεξε ως ήρωα έναν από τους πιο λαμπερούς καλλιτέχνες της Αναγέννησης;

Τον Μποτιτσέλι που ο Θεός του χάρισε τα πάντα από ταλέντο, ομορφιά και φιληδονία μέχρι ευφυΐα και κοινωνική καταξίωση μέσα από την υποστήριξη που του έδινε η πανίσχυρη οικογένεια των Μεδίκων; Ενας χαρακτήρας που ήξερε πολύ καλά να αξιοποιεί όλα τα άνωθεν αλλά πέθανε ξεχασμένος και υποτιμημένος ως καλλιτέχνης για να τον ανακαλύψει η ανθρωπότητα αιώνες αργότερα.

Αυτοπροσωπογραφία του Σάντρο Μποτιτσέλι.

Ο Τάναχιλ (που στο συγκεκριμένο έργο αναπτύσσει ένα ειδύλλιο ανάμεσα στον Μποτιτσέλι και τον Ντα Βίντσι) μας γυρίζει πίσω στην εποχή που ο καλλιτέχνης έχει καταξιωθεί, χαίρει υψηλής προστασίας, εικονογραφεί την Καπέλα Σιστίνα και έχει ανακαλύψει τον νεοπλατωνισμό.

Ομως μια επιδημία πανούκλας σαρώνει την πόλη (βλέπε πανδημία) και ο Δομινικανός ιεροκήρυκας Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα κατηγορεί τους Μεδίκους και την ανήθικη ζωή τους και ανάβει στην κεντρική πλατεία της Φλωρεντίας την «πυρά της ματαιοδοξίας» όπου καίγονται βιβλία, πίνακες, γλυπτά, μουσικά όργανα. Ο Σαβοναρόλα καταφέρνει να στρέψει τις μάζες εναντίον της ελίτ. Ο ζωγράφος βλέπει τον κόσμο που μέχρι πρότινος γνώριζε να εξαϋλώνεται και να συνθλίβεται.

«Ο Τάναχιλ μας βάζει να σκεφτούμε τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε από τον εαυτό μας τη στιγμή που όλα όσα μας στήριζαν φεύγουν κάτω από τα πόδια μας», λέει στην «Κ» ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της παράστασης Χρίστος Λύγκας που αγαπά τον Καναδό συγγραφέα και ανεβάζει για δεύτερη φορά έργο στην Αθήνα. Μαζί του στη σκηνή οι Αλκης Δελαντώνης, Νίκος Γιαλελής, Γεράσιμος Μαύρος, Μαρία Μπρανίδου, Μίλτος Σαμαράς, Τάσος Χρυσόπουλος. Η δραματουργική επιμέλεια και συνσκηνοθεσία είναι της Μιχαέλας Αντωνίου.