Ο Γκριγκόνις, η Εφές και ένα ματς που δεν έπρεπε να γίνει

Ο Μάριους Γκριγκόνις έχει περάσει τα περισσότερα ματς της φετινής EuroLeague στο ποδήλατο που βρίσκεται πίσω από τον πάγκο του Παναθηναϊκού, παρά πάνω στο παρκέ του ΟΑΚΑ. Αυτή τη φορά, ο Σερέλης τον... κατέβασε από τη σέλα τον έριξε στο γήπεδο για περίπου 23 λεπτά (τα πιο πολλά από κάθε άλλο παιχνίδι) και κρατώντας τον άκεφο και άνευρο Μπέικον στον πάγκο, άφησε τους πράσινους οπαδούς να αναρωτιούνται πως κατάφερε η ομάδα τους να χαντακώσει αυτόν τον εξαιρετικό Λιθουανό μπασκετμπολίστα.

Με 23π (5/7τρ) και 4 ασίστ ο Γκριγκόνις ήταν ο κορυφαίος παίκτης στην ήττα από την πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές, που εκμεταλλεύτηκε την ποιότητα των δικών της αστεριών (Κλάιμπερν, Λάρκιν, Μπράιαντ) κι είχε βέβαια ένα κίνητρο επιπλέον για να κυνηγήσει με πάθος τη νίκη.

Έφτασε άλλωστε τις 13 νίκες (σε 25 ματς, ένα δηλαδή λιγότερο από τις υπόλοιπες ομάδες) και μοιάζει να παίρνει προβάδισμα για την έκτη θέση, ή εν πάση περιπτώσει για την πρόκριση της στα playoffs. Απέχει πολύ, βέβαια, από την Εφές που κατέκτησε δυο σερί τίτλους (και ήταν φαβορί για ένα ακόμη, στη χρονιά που δεν ολοκληρώθηκε λόγω covid) αλλά δεν παύει να είναι μια ομάδα που ξέρει τη δουλειά καλύτερα από τον καθένα.

Συνεχίζει να παίζει με βάση το ένστικτο των αστεριών της, της λείπει ο Μίτσιτς που δεν ξέρουμε πότε και αν θα επιστρέψει, ωστόσο, είναι δεδομένο ότι μπορεί με δυο-τρία λεπτά καταιγιστικού μπάσκετ να πάρει τα ματς που θέλει. Έτσι "καθάρισε" και τον Παναθηναϊκό.

Ο Λάρκιν ανέλαβε να δώσει και ασίστ του απόντα Μίτσιτς, τελείωσε με νταμπλ-νταμπλ (13π και 10 τελικές πάσες) κάνοντας τη φάση του ματς με ένα αεροπλανικό λέι-απ στο πρώτο ημίχρονο, θυμίζοντας τις πυραυλοκίνητες εμφανίσεις που έκανε πέρσι και πρόπερσι. Οι συνεργασίες του με τον Ζίζιτς ήταν καθοριστικές και μια τέτοια έβαλε τέλος και στις ελπίδες των γηπεδούχων για ανατροπή.

Ο Κλάιμπερν ήταν ζεστός σε ολόκληρο το πρώτο ημίχρονο όπου ο Παναθηναϊκός απειλούσε περισσότερο, έδειξε πόσο σημαντικός είναι για την Εφές, ενώ ο Μπράιαντ αποδείχθηκε αξεπέραστο πρόβλημα για την άμυνα του Σερέλη. Με τους υπόλοιπους να συμπληρώνουν, η Εφές έκανε ένα ρεπρίζ στο τρίτο δεκάλεπτο, πήγε τη διαφορά στους +15 και επί της ουσίας δεν κινδύνευσε ποτέ.

Χωρίς πάσες δεν γίνεται...

Ο Γκριγκόνις ήταν η έκπληξη του Παναθηναϊκού, που θέλει να παίξει πιο ομαδικά, αλλά δεν έχει μάθει ακόμη να κυκλοφορεί την μπάλα. Οι 11 ασίστ είναι πολύ λίγες για αγώνα της EuroLeague, οι πράσινοι εξακολουθούν να βασίζονται στο ατομικό τους παιχνίδι, αλλά έτσι θα κάνουν απλά ... ηρωϊκές εμφανίσεις.

Λείπουν οι φάσεις όπως η πάσα του Πονίτκα στον Παπαγιάννη για κάρφωμα στο ξεκίνημα του ματς, ή δυο ασίστ μία από τον Μαντζούκα στον Λι για τρίποντο στη γωνία και άλλη μια του Γκριγκόνις στον Μαντζούκα, που έπαιξε περίφημα χωρίς την μπάλα. Είναι δε τόσο λίγες, που στο τέλος τις θυμάται κανείς σαν τις... ευκαιρίες σε αγώνα ποδοσφαίρου!

Συν τοις άλλοις ο Παναθηναϊκός αναγκάζεται να παίζει με ένα σέντερ (Παπαγιάννης) αφού τόσο ο Γκουντάιτις όσο και ο Αγραβάνης παραμένουν τραυματίες και δεν υπάρχει άλλο διαθέσιμο πεντάρι, οπότε οι αντίπαλοι κάνουν πάρτι μέσα στη ρακέτα. Η Εφές ήταν φανερό πως είχε πρόθεση να χτυπήσει μέσα στη ρακέτα, τελειώνοντας το ματς με 58.5%. Στην πραγματικότητα, από τα 41 δίποντα της τουρκικής ομάδας, τα 36 εκτελέστηκαν μέσα στη ρακέτα.

Είναι ένα στοίχημα για τον Σερέλη να πείσει τους παίκτες του να πασάρουν. Ο Λι είναι το πιο χτυπητό παράδειγμα, γιατί πάνω στον ενθουσιασμό του, ή το πάθος του να σκοράρει ένα κρίσιμο καλάθι, προτιμάει να κάνει ... πίβοτ με αντίπαλους δέκα και είκοσι πόντους ψηλότερους, αντι να πασάρει μέσα ή έξω από τη ρακέτα. Είναι κρίμα για τον ίδιο, γιατί έχει πολύ τσαγανό, αλλά πολλές φορές υπερβαίνει τη λογική...

Κάτι τέτοια έκανε ο Μπέικον, μέχρι που ο Αμερικανός μοιάζει να έχει παρατήσει κάθε προσπάθεια. Βαρύς, χωρίς έκρηξη και άστοχος, ολοκλήρωσε το ματς με 3π χωρίς καλάθι εντός παιδιάς και με αρκετή ώρα στον πάγκο. Και μέσα που ήταν, άλλωστε, σα να μην έπαιζε φαινόταν. Μια ακόμη ήττα ήρθε στο τέλος. Η 18η σε 26 αγώνες...

Μπάσκετ ενώ πενθεί η χώρα;

Όλα αυτά σε μια βαριά από κάθε άποψη μέρα, την επομένη μιας πραγματικής τραγωδίας. Έπρεπε να γίνει ο αγώνας; Φυσικά και όχι...

Στην Ομηρική Ιλιάδα, ο Πρίαμος ικετεύει τον Αχιλλέα να του δώσει το πτώμα του γιου του Έκτορα για να τον κηδέψει. Η Αντιγόνη του Σοφοκλή παραβαίνει τις διαταγές του Κρέοντα, και θάβει μόνη της τον αδερφό της Πολυνείκη. Η ταφή των νεκρών ήταν πολύ σημαντική από την αρχαία Ελλάδα, ακόμα. Ήταν ιερή. Και επιβεβλημένη.

Η σύγχρονη Ελλάδα βρίσκεται σε τριήμερο εθνικό πένθος, ακόμη δεν έχει κηδέψει τα παιδιά που χάθηκαν στο φρικτό δυστύχημα των Τεμπών. Δεν είχαν συμπληρωθεί 24 ώρες καν από την τραγωδία και ένα γήπεδο έπρεπε να ανοίξει για να παίξουν Παναθηναϊκός και η Εφές, που φοράει ακόμη μαύρα για τους χιλιάδες θανάτους στην γειτονική Τουρκία.

Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί, θα πει κανείς. Ναι, αλλά δεν θα χαλούσε κι ο κόσμος αν η EuroLeague σε ένδειξη σεβασμού τουλάχιστον στα άταφα κορμιά των νεκρών παιδιών, να αποφάσιζε την αναβολή του αγώνα στο ΟΑΚΑ.

Η δικαιολογία ότι η Εφές είχε έρθει στην Αθήνα άρα θα ταλαιπωρούταν επιστρέφοντας στην Κωνσταντινούπολη χωρίς να παίξει-ή ότι θα' ταν δύσκολο να βρεθεί ελεύθερη ημερομηνία- είναι για τους γραφειοκράτες, που κλείνουν τα αυτιά τους στο θρήνο. Ο Εργκίν Αταμάν, προς τιμήν του, δήλωνε μετά το ματς ότι η τουρκική ομάδα δεν είχε πρόβλημα σε μια ενδεχόμενη αναβολή του αγώνα.

Δεν είναι όλα θέμα ενός προγράμματος που το κάνουν άνω κάτω ένας φονικός σεισμός στην Αντιόχεια και το χειρότερο σιδηροδρομικό δυστύχημα όλων των εποχών στην Ελλάδα. Υπάρχουν οι ανθρώπινες ψυχές που χάθηκαν κι ο σεβασμός και η ευαισθησία που πήγαν περίπατο.

Εδώ, βέβαια, η αναισθησία ξεχείλισε και από ορισμένους που υποδύονται τους δημοσιογράφους στην ελληνική τηλεόραση και ενώ δεν έχουν γίνει ακόμη κηδείες των νεκρών, ή δεν ξέρουμε επακριβώς τον αριθμό των θυμάτων, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα ξεπεράσει "το πολιτικό κόστος" η κυβέρνηση!

Το λένε χωρίς αιδώ, σφίγγοντας τη γραβάτα τους, πιστεύοντας ότι έχουν εκστομίσει κάποια πολιτική σοφία, ενώ στην πραγματικότητα διαπράττουν τη χειρότερη ύβρι σε βάρος άταφων νεκρών. Εντάξει στην Ευρωλίγκα είναι δύσκολο να θυμούνται την Ιλιάδα και την Αντιγόνη, αυτοί όμως; Σχολείο δεν πήγαν;;