Ο Γιώργος Μαργαρίτης, το σπληνάντερο και οι αράχτρες του

Φωτ. Μιχάλης Παππάς

Ο Μαργαρίτης, παρότι λιτοδίαιτος, του αρέσει το προσεγμένο φαγητό και η ατμόσφαιρα των λαϊκών μαγειρείων και καφενείων. Αυτές είναι οι «αράχτρες» του, όπως ο ίδιος αποκαλεί χαρακτηριστικά αυτά τα μέρη, εδώ ανταμώνει με φίλους και συνεργάτες, χαλαρώνει και ταυτόχρονα προετοιμάζει τα επόμενα μουσικά βήματά του. Έχει ξεπεράσει τα σαράντα χρόνια δισκογραφίας και τον μισό αιώνα ενασχόλησής του με το τραγούδι, έχει γευτεί χαρές, τιμές, πλατιά αναγνώριση, αλλά ακόμα «διψάει» για στίχους και μελωδίες. Καλλιτεχνικά δηλαδή παραμένει… αχόρταγος.

Καινούργιες εμφανίσεις, καινούργια σχέδια. Δεν έχεις κουραστεί όλα αυτά τα χρόνια;

Το τραγούδι για μένα δεν είναι δουλειά. Αυτό είναι το μεράκι μου. Τραγουδάω για να μερώσω τα παράπονα και να ομορφύνω τις χαρές του κόσμου, αλλά και για να βγάλω τον δικό μου νταλκά.

Που δεν γιατρεύεται ποτέ;

Σταματάνε ποτέ το μυαλό και η ψυχή του ανθρώπου να κάνουν όνειρα; Κοίταξε, νομίζω πως διαφέρω από πολλούς άλλους τραγουδιστές. Δεν λέω καλύτερος ή χειρότερος. Μιλάω για τα βιώματα. Έχω ζήσει άλλες καταστάσεις. Ανήκω στους μερακλήδες τραγουδιστές. Και υπάρχει και ανάλογο κοινό που αρέσκεται στα τραγούδια μου και στον τρόπο ερμηνείας μου. Μερακλήδες από 15 έως 105 ετών επιλέγουν να διασκεδάσουν μαζί μου. Το βλέπω και τώρα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, όπου εμφανίζομαι κάθε Σάββατο.

Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr