Ο Δαρβίνος και ο ΣΥΡΙΖΑ

Είναι θέμα αισθητικής; Θα μου πείτε, τι ρόλο έχει η αισθητική σε έναν προεκλογικό αγώνα; Βλέπεις κάτι, λες αυτό είναι κακόγουστο, παρωχημένο, σαν να βγαίνει από τη δεκαετία του ογδόντα, και μετά αναρωτιέσαι αν αυτή ήταν η πρόθεση των δημιουργών του. Μήπως πιστεύουν ότι το κοινό τους λειτουργεί ακόμη με όρους της δεκαετίας του ογδόντα; Ή, ακόμη καλύτερα, της δεκαετίας του εξήντα με την καλλίφωνη κλάψα του Καζαντζίδη; Θα μου πείτε αυτός είναι ο ρόλος της επιτυχημένης διαφήμισης. Να σε πείσει ότι σου είναι απαραίτητο το γκάτζετ τελευταίας τεχνολογίας ακόμη κι αν δεν το χρειάζεσαι. Και το γκάτζετ που πουλάει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η δυστυχία των Ελλήνων. Σκηνή πρώτη: Αγρότης μαλλιάς, σαν κουκουλοφόρος μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία, δέχεται την πρόσκληση συγχωριανών του να πιουν μαζί έναν καφέ. Τους λέει ότι πάει στην αγορά να πουλήσει τις αγκινάρες του. Αμφιβάλλει όμως αν θα τα καταφέρει. Αν πιει κι άλλον καφέ, το πολύ να τις πουλήσει όσο όσο για να ρεφάρει. Είναι έτοιμος να παρατήσει το χωράφι του. Υποθέτω ότι σκέφτεται να μεταναστεύσει στη Γερμανία, «στον σταθμό του Μονάχου, άχου μάνα μου, άχου». Σχόλιο του καφενόβιου ασπρομάλλη με αλογοουρά. «Εγώ πάντως φοβάμαι να περάσω άλλα τέσσερα χρόνια έτσι». Πώς να αντέξεις άλλα τέσσερα χρόνια καθισμένος στο καφενείο; Πόσους καφέδες να πιεις; Τα άλλα δύο σποτάκια είναι της ιδίας αισθητικής, κάπου ανάμεσα σε ιταλικό νεορρεαλισμό και σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Ενας γιατρός που γυρνάει αργά σπίτι γιατί δεν υπάρχουν αρκετοί συνάδελφοι να τον ανακουφίσουν και ένας μικροεπιχειρηματίας που έχει χάσει τον ύπνο του επειδή πρέπει να απολύσει τη μοναδική υπάλληλό του. Ολοι αυτοί φοβούνται να ζήσουν άλλα τέσσερα χρόνια έτσι.

Δεν ξέρω τι ποσοστό θα επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Εκείνο που μπορώ να συμπεράνω είναι ότι δεν διεκδικεί την εξουσία. Η εξουσία είναι θετική δύναμη, για καλό και για κακό. Οταν προβάλλεις την αρνητική δύναμη του αντιπάλου σου, είσαι σε άμυνα. Ας πούμε όμως ότι αυτό θα το κρίνει η ψήφος του εκλογικού σώματος. Εκείνο που μπορώ να κρίνω είναι η αισθητική αγκύλωση. Θα μου πείτε, ποιος νοιάζεται για την αισθητική; Ακόμη κι εγώ όταν αναφέρομαι σ’ αυτήν αισθάνομαι άβολα. Οταν μιλάς για «πρόοδο» και χρησιμοποιείς μια αισθητική παρωχημένη και συντηρητική, τότε ξεγυμνώνεσαι. Πλην όμως δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι για πολλούς συμπολίτες μου «πρόοδος» σημαίνει σύγκρουση με αυτό το παρωχημένο εγκώμιο της δυστυχίας. Είναι θέμα αισθητικής; Ναι, είναι και θέμα αισθητικής, τρόπου έκφρασης. Αυτή είναι ο δείκτης στην προσαρμογή με την πραγματικότητα. Και επειδή, ως αριστεροί, κάτι θα έχουν μυριστεί από Δαρβίνο, οφείλουν να ξέρουν ότι όποιος οργανισμός δεν προσαρμόζεται πεθαίνει.