Μια αντικοινωνική κοινωνία

«Μεγαλειώδη» χαρακτήρισε τη χθεσινή πορεία στην Αθήνα ρεπόρτερ της τηλεόρασης. Στην αρχή σκέφτηκα ότι, ξαναμμένος από τον δημοσιογραφικό λυρισμό, προβίβασε το «μεγάλο» σε «μεγαλειώδες». Αμέσως μετά όμως συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος δεν έπεσε και τόσο έξω. Η πορεία και η απεργία ήσαν μεγαλειώδεις ως προς τη σύλληψή τους. Συνδικάτα του Δημοσίου απεργούν κατά του Δημοσίου, το οποίο ελέγχουν απαιτώντας από το ίδιο αυτό Δημόσιο να παραμείνει ως έχει. Με ποιον ακριβώς είναι θυμωμένοι και εναντίον ποίου διαμαρτύρονται τα μέλη της ΑΔΕΔΥ ή οι οδηγοί των λεωφορείων που μιλούν στο κινητό τους όσο οδηγούν; Εναντίον της πολιτικής ηγεσίας η οποία συμπορεύεται με τις απαιτήσεις τους και εξαντλεί την αυστηρότητά της σε κολακείες και συνεχείς υποχωρήσεις στις απαιτήσεις τους; Ή μήπως εναντίον εαυτών; Σοφόν το σαφές. Διότι, σου λέει ο άλλος, για να φωνάζουν όλοι αυτοί δεν σημαίνει μόνον ότι έχουν δίκιο στη χώρα όπου όποιος φωνάζει έχει δίκιο. Σημαίνει ότι κάποιος άλλος φταίει και πάντως δεν φταίνε οι ίδιοι. Θα μου πείτε διαδήλωσαν και οι νέοι. Οι νέοι οι οποίοι δεν μπορούν να εξαργυρώσουν τον κόπο που έκαναν για να σπουδάσουν σε κοινωνική αξία. Οι νέοι που αισθάνονται τυχεροί αν βρουν μια δουλειά των 500 ευρώ χωρίς ασφάλιση. Και βέβαια κανείς δεν τους έχει εξηγήσει ότι αν αυτοί βρίσκονται εκεί που βρίσκονται είναι επειδή ο σταθμάρχης στη Λάρισα παίρνει 3.500 ευρώ και ο πλούτος της κοινωνίας κυκλοφορεί σε συγκοινωνούντα δοχεία. Οι απεργοί φωνάζουν για να μην τους πάρουν είδηση. Για να μην τολμήσει κανείς να τους πει ότι φέρουν ένα μεγάλο μερίδιο της ευθύνης. Η ευθύνη είναι πάντα αλλού. «Αυτός ο άλλος είν’ ευεργέτης μου μεγάλος».

Ας αφήσουµε το μονόπρακτο με τις μολότοφ. Το έχουμε δει τόσες φορές, το βαρεθήκαμε, το ταμείο δεν τραβάει. Η χθεσινή μεγαλειώδης συγκέντρωση, όμως, είχε και ένα μεγαλειώδες σύνθημα: «Καμία δίωξη στον σταθμάρχη». Γραμμένο στα ρολά καταστήματος κάπου στο κέντρο, με υπογραφή το Α μέσα σε κύκλο. Το επόμενο βήμα θα είναι ότι η δίωξη στον σταθμάρχη και σε όσους ευθύνονται πάνω και γύρω απ’ αυτόν είναι πολιτική για να συγκαλύψει τους πραγματικούς υπευθύνους. Οπου οι συνδικαλιστές και η ψυχή του Δημοσίου ταυτίζονται με την ψυχή του κουκουλοφόρου. Αξιολόγηση; Λέξη ταμπού. Ποιος θα αξιολογήσει ποιον; Ο μοιραίος σταθμάρχης της Λάρισας τον κλειδούχο; Ή μήπως ο επιθεωρητής που έβαλε στη θέση του τον ανίκανο και επικίνδυνο σταθμάρχη; Οταν ξέρεις πώς βρέθηκες στη θέση που βρέθηκες, γιατί να μην υποψιάζεσαι ότι κι αυτός που θα σε αξιολογήσει είναι σαν και σένα; Την καχυποψία απέναντι στην κοινωνία τη μαθαίνεις απ’ το σπίτι σου και την εμπεδώνεις στα θρανία του σχολείου. Είμαστε μια αντικοινωνική κοινωνία. Πώς μαζεύεται αυτό δεν ξέρω. Πάντως δεν φτάνει η πολιτική βούληση.