Κλέλια και Κωνσταντίνε, τι είναι ο έρωτας;

Έχεις υποστεί ποτέ βία σε κάποια σχέση σου; Ποιος ήταν ο πρώτος σου έρωτας και ποιος ο πιο επώδυνος χωρισμός σου; Πέρασε ποτέ από το μυαλό σου το ενδεχόμενο να δώσεις τέλος στη ζωή σου; Αν έχετε σκοπό να βρεθείτε ως θεατές στο Butterflies in my Stomach: Gen-L, μια νέα παράσταση που κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σύλληψη και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ρήγου, ίσως να είστε εσείς ένας από αυτούς που θα κληθούν να απαντήσουν σε κάποιο από τα παραπάνω –άβολα– ερωτήματα. Γνωστός για το ανατρεπτικό, τολμηρό και απενοχοποιημένο στιλ του, ο δημοφιλής σκηνοθέτης, χορογράφος και διευθυντής Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής έρχεται να «αναστατώσει» για ακόμα μία φορά το κοινό με ένα νέο, άκρως εκκεντρικό ποπ θέαμα, που μιλάει για έρωτες, αγάπες, διαψεύσεις, απορρίψεις, κατάθλιψη, απώλειες, εθιστικές ουσίες και ψυχεδελικά ταξίδια.

Τον συναντώ μαζί με την Κλέλια Ανδριολάτου, μία από τους έξι ηθοποιούς της παράστασης, που η πλοκή τούς θέλει να βρίσκονται σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης προσπαθώντας να μην ενδώσουν ποτέ ξανά σε μια εθιστική ουσία που λέγεται L και σαρώνει τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Η συνύπαρξή τους έχει τη γοητεία της συνάντησης του παλιού με το καινούργιο. Κάνουν πλάκα ο ένας στον άλλο, γελάνε, μοιράζονται αστείες ιστορίες από τις πρόβες και συμφωνούν όταν τους ρωτάω αν αυτή η δουλειά θέλει ενδόμυχα να «ξεβολέψει» για λίγο το κοινό. «Ας πούμε ότι προκαλούμε τον θεατή να πάρει θέση, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι θα την πάρει τελικά. Είναι στο χέρι του αν θα απαντήσει ή όχι στις ερωτήσεις των ηθοποιών», λέει ο Ρήγος. «Το σίγουρο είναι ότι θέλω ο κόσμος να γίνει μέρος της παράστασης, γι’ αυτό και θέλω να έρθει ντυμένος στα μαύρα, αν σκεφτείς ότι ουσιαστικά αυτό που παρακολουθούμε επί σκηνής είναι την κηδεία του κεντρικού ήρωα, που ερμηνεύει ο Κωνσταντίνος Μπιμπής, ο οποίος έχει αυτοκτονήσει και καλεί στην τελετή μέσω μιας εφαρμογής τις πιο μοιραίες ερωτικές σχέσεις που πέρασαν από τη ζωή του, γυναίκες και άνδρες. Η Κλέλια υποδύεται τη Μόλι, την τελευταία και πιο εκρηκτική σχέση του, η οποία ήταν το κερασάκι στην τούρτα για να δώσει τέλος στη ζωή του. Μέσα από τις σχέσεις του βλέπουμε τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους μπορεί κανείς να προσεγγίσει τον έρωτα σήμερα, από το πιο ρομαντικό μέχρι το πιο σαδομαζοχιστικό κομμάτι. Ήθελα να φτιάξω ένα έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις, που ως θέμα μπορεί να είναι κλισέ, είναι όμως και πολύ διαχρονικό, έχοντας κατά νου πώς από τη ρομαντική πλευρά φτάσαμε σήμερα στις εφαρμογές γνωριμιών. Επενδύουμε ή όχι ουσιαστικά στον έρωτα σήμερα; Αυτό ρωτάμε στην παράσταση».

Ανέκαθεν οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τον έρωτα για να ξεφύγουν από μια πεζή καθημερινότητα και κάθε γενιά το έκανε με τον τρόπο της. Άλλη προσέγγιση είχε στον έρωτα η Gen X και άλλη έχουν οι Millennials και η Gen Z. Εκ διαμέτρου αντίθετη στάση θα έχει και η γενιά L, μια γενιά που επινόησε ο Ρήγος για λογαριασμό της παράστασης από το αρχικό των λέξεων Love (Αγάπη) και Loss (Απώλεια). «Αυτή η γενιά είναι δική μας εφεύρεση και ουσιαστικά είναι η γενιά που έρχεται. Νομίζω ότι τα παιδιά που τώρα μεγαλώνουν και σε λίγο θα ενηλικιωθούν και θα αρχίσουν να μπαίνουν στο παιχνίδι του έρωτα, θα έχουν ανάγκη από περισσότερο ρομαντισμό, αν σκεφτείς ότι έχουν φάει στα μούτρα όλο αυτό το ψηφιακό κομμάτι των ερωτικών σχέσεων, που δεν είναι καθόλου ρομαντικό», πιστεύει ο σκηνοθέτης. «Θα είναι, όμως, και μια γενιά με λιγότερη αντοχή αναφορικά με τις σχέσεις».

«Ναι, όμως γιατί είναι τόσο δύσκολο να δημιουργήσουμε σχέσεις που θα αντέξουν στον χρόνο;» αναρωτιέται φωναχτά η Κλέλια. «Δεν νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο», απαντά ο Ρήγος μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής.
 
Κ.Ρ.: Το πιο δύσκολο είναι ότι κανείς δεν είναι διατεθειμένος να δώσει τον χρόνο του. Η έλλειψη χρόνου δημιουργεί το κυριότερο εμπόδιο στις σύγχρονες σχέσεις. Δες τι έγινε στην καραντίνα, ας πούμε, που είχαμε άπλετο ελεύθερο χρόνο. Πολλές νέες σχέσεις γεννήθηκαν, αλλά και πολλές δοκιμάστηκαν. Από την άλλη, είναι και ο φόβος. Ο φόβος για το επόμενο βήμα και ο φόβος να κάνεις υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Κ.Α.: Νομίζω ότι το βασικό πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι σήμερα βαριούνται πάρα πολύ εύκολα. Είναι τόσο πολλή η πληροφορία που λαμβάνουμε καθημερινά, τόσο πολλά τα ερεθίσματα, τόσο εύκολος ο τρόπος της επικοινωνίας, που τείνεις να βαριέσαι. Λες: Γιατί να μείνω σε μια σχέση και να χάσω τον χρόνο μου, όταν εκεί έξω με περιμένει το ένα και το άλλο για να τα δοκιμάσω; Ειδικά οι νέοι στην ηλικία μου σκέφτονται πολύ έτσι. Επίσης, μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά στην ηλικία μου έμαθαν να λειτουργούν ερωτικά, κυρίως, μέσω των εφαρμογών γνωριμιών.

Κ.Ρ.: Εγώ εδώ ανήκω στην εποχή μου. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να επικοινωνήσω ποτέ ερωτικά μέσα από τέτοιες εφαρμογές.
Κ.Α.: Κι εγώ είμαι λίγο old school σε αυτό το κομμάτι. Δεν είχα ποτέ τέτοια εφαρμογή, ενώ οι περισσότεροι φίλοι μου έχουν. Δεν το κατηγορώ, προς Θεού. Ίσα ίσα που έχω δει να γεννιούνται εξαιρετικά υγιείς σχέσεις μέσω αυτού του τρόπου. Δεν είναι όμως ο δικός μου τρόπος. Εγώ είμαι πολύ της επαφής, να βγούμε, να γνωριστούμε από κοντά. Δεν έχω και καλή σχέση με την τεχνολογία, γενικά. Νομίζω ότι θέλω τον χρόνο μου.

Κ.Ρ.: Αυτό είναι το θέμα. Δεν υπάρχει χρόνος. Αν η ερώτηση είναι «γιατί δεν ερωτεύομαι;», η απάντηση είναι «γιατί δεν προλαβαίνεις». Για να χτίσεις μια σχέση, είναι σαν να χτίζεις ένα σπίτι. Απαιτεί μεγάλη διαδικασία. Σήμερα είναι πιο εύκολο να νοικιάσεις ένα σπίτι, να μείνεις για λίγο και μετά να μετακομίσεις σε άλλη περιοχή.

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος επινόησε για την παράσταση τον όρο της γενιάς L, από το γράμμα που αρχίζουν οι λέξεις Love και Loss. 

«ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΒΟΥΤΗΞΕΙ ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΜΟΥ»

Η Κλέλια ήταν προσωπική επιλογή του Κωνσταντίνου, όπως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί του έργου (Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Ίντρα Κέιν, Δωροθέα Μερκούρη και Κωνσταντίνος Μπιμπής). «Ήθελα η παράσταση να βασίζεται πολύ στα ίδια τα πρόσωπα που θα συμμετάσχουν και οι επιλογές μου ήταν πολύ συγκεκριμένες», λέει. «Η Κλέλια στα μάτια μου εκφράζει αυτό το κορίτσι που είναι και λίγο αλήτισσα και λίγο ρομαντική και λίγο Λολίτα αν θέλει. Γνωριστήκαμε, μιλήσαμε πάρα πολύ για πάρα πολλά και αμέσως ένιωσα τη σιγουριά ότι θέλει να βουτήξει στον κόσμο μου ή μάλλον να βουτήξει στο χάος μου. Έδειξε μια αποφασιστικότητα να μπει σε έναν κόσμο που από τις πρώτες πρόβες είδε να γκρεμίζεται το περιβάλλον της. Μέσα σε όλο αυτό, όμως, κατάφερε να φτιάξει ένα δικό της έδαφος που μου αρέσει πολύ». 

«Ήταν κι ένας λόγος να έρθει νεαρός κόσμος στο θέατρο, αυτή η νεολαία που την αγάπησε μέσω της πρόσφατης τηλεοπτικής της επιτυχίας;» τον ρωτώ. «Το ίδιο το έργο είναι πολύ σημερινό, σύγχρονο, φρέσκο, που αφορά έτσι κι αλλιώς πολύ και τους νέους ανθρώπους. Με την  Έρι Κύργια, που επιμελήθηκε υπέροχα τη δραματουργία και το κείμενο, στόχος μας ήταν να γραφτεί ένα έργο που θα μιλάει στο τώρα, σαν να ακούς μια συζήτηση σε ένα τραπέζι φίλων. Σκέψου μια new age μαύρη κωμωδία για τον έρωτα, με πολύ χιούμορ και μια δραματική βάση. To κείμενο έχει την ίδια δυναμική και αξία με τους ηθοποιούς, τα βίντεο και τη μουσική της παράστασης, που συνέθεσε ο Γρηγόρης Ελευθερίου και είναι όλη ηλεκτρονική, σαν να βρίσκεσαι σε κλαμπ. Μοιάζει με σάουντρακ και ακουμπά πολύ πάνω στα λόγια των ηθοποιών. Ήθελα, σαν θέαμα, να είναι κοντά στη λογική της Bossa Nova ή του Τιτανικού που είχα κάνει παλιά. Για το κείμενο, συγκεκριμένα, αντλήσαμε έμπνευση από πάρα πολλές και διαφορετικές πηγές, από τη Σάρα Κέιν και το Λίγη ζωή της Χάνια Γιαναγκιχάρα μέχρι προσωπικές εξομολογήσεις και αγωνίες των ίδιων των ηθοποιών».

«Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι δουλεύω στο θέατρο!» λέει γελώντας η Κλέλια. Είναι μόλις η δεύτερη θεατρική της δουλειά μετά το Μοτέλ του Βασίλη Μαυρογεωργίου, που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Τέχνης. Στον απόηχο της τεράστιας επιτυχίας που σημείωσε ως συμπρωταγωνίστρια του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στο Maestro, που τώρα φιλοδοξεί να κατακτήσει και το διεθνές κοινό μέσω της προβολής του στο Netflix, η 26χρονη ηθοποιός μοιάζει να έχει αλάνθαστο κριτήριο στις επαγγελματικές της επιλογές, προσδοκώντας συνεργασίες που, όπως θα μου πει χαρακτηριστικά, «θέλω να με βγάζουν από τα νερά μου για να δοκιμάζω νέα πράγματα». 

»Είναι μια πολύ φωτεινή περίοδος για μένα, μια φωτεινή αρχή αν θες, που στην πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει κάτι φαντασμαγορικά στη ζωή μου, γιατί δεν έχω καταφέρει ακόμα να αποκωδικοποιήσω ακριβώς όλο αυτό που έχει συμβεί. Με ρωτάνε: “Πώς νιώθεις τώρα που θα είσαι στο Netflix;”. Και με ειλικρίνεια απαντώ: “Δεν ξέρω”. Μπορεί όλο αυτό που ζω σήμερα να μη φέρει και τίποτα. Είναι ένα αίνιγμα και για μένα. Αυτό που κρατώ είναι ότι κάνω μια δουλειά με την οποία νιώθω ερωτευμένη, γιατί έχω την τύχη να συνεργάζομαι με υπέροχους συνεργάτες, όπως ο Κωνσταντίνος τώρα. Νομίζω ότι έχουμε έναν κοινό κώδικα στη σκέψη μας. Μαζί του νιώθω ότι είμαι ξανά στη σχολή. Αυτοσχεδιάζω, πειραματίζομαι. Πάω στη δουλειά μου κάθε μέρα με αγνή χαρά και για μένα αυτό είναι επιτυχία, τίποτε άλλο. Δεν θέλω καθόλου να σκέφτομαι τα επόμενα βήματά μου. Πάω με το ένστικτό μου».

Η Κλέλια Ανδριολάτου είναι μία από τους έξι ηθοποιούς της παράστασης Butterflies in my Stomach: Gen-L.

Η ερώτηση που θα θέσει η ίδια σε κάποιον από τους θεατές του Butterflies την αγγίζει και την ίδια, λέει, πολύ προσωπικά: Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις κάνει σε κάποιον άνθρωπο που αγαπάς; «Αν έπρεπε να απαντήσω για μένα, θα έλεγα ότι έχω υπάρξει αδικαιολόγητα αυθόρμητη και έχω κάνει αγαπημένα μου πρόσωπα να κλάψουν. Καμιά φορά η αγάπη μπορεί να πληγώσει, αλλά κι αυτό είναι κομμάτι της. Το ενδιαφέρον με αυτή την παράσταση είναι ότι σε οδηγεί σε μια διαδικασία να αναθεωρήσεις τη σκέψη σου, όσα έχεις κάνει, όσα έχεις πει, όσα έχεις ζήσει. Γι’ αυτό και θα μου άρεσε πολύ να τη δω και ως θεατής. Ανυπομονώ για τις αντιδράσεις του κόσμου, γιατί είμαι σίγουρη ότι θα το πάρουν διαφορετικά, ανάλογα με την ηλικία στην οποία βρίσκονται. Να ένας λόγος που αγαπώ πολύ το θέατρο, τώρα που το γνωρίζω καλύτερα. Σε αντίθεση με την τηλεόραση, το έργο το φτιάχνεις μαζί με το κοινό. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αλλάζει κάθε βράδυ, ανάλογα με τον κόσμο που θα έρθει να σε δει». Μέσα της, λέει, είναι εδώ και μέρες κολλημένη μια φράση που λέει στην παράσταση: «Κάθε φορά που νιώθω ωραία, νομίζω ότι θα κρατήσει για πάντα». 

«Υπάρχει το “για πάντα”; Έλα μου ντε. Το σίγουρο είναι ότι για μένα ο έρωτας έχει διαφορετικές χροιές. Έχω βιώσει τον έρωτα που τον ζεις μόνος σου, τον τοξικό αλλά και τον αμοιβαίο. Στον τελευταίο εναποθέτω όλες μου τις ελπίδες. Με αφορμή την παράσταση, καταλαβαίνω ότι αυτό που μας κρατάει πίσω σε μια σχέση είναι το παρελθόν μας, το πώς μπορούμε να αποδεσμευτούμε από έναν άνθρωπο συναισθηματικά για να δώσουμε χώρο στον επόμενο».

Όταν φτάνει η ώρα να αποχαιρετιστούν, κολλάνε τα χέρια σαν παλιοί επιστήθιοι φίλοι. Το Butterflies έφερε κοντά δύο διαφορετικούς κόσμους. Αυτό, φαίνεται, θέλει να κάνει και με τους θεατές του. Δεν λένε πολλά, συνεννοούνται με νοήματα. Τελικά, αυτό που μετράει περισσότερο δεν είναι να μιλάς, αλλά να μη χρειάζεται να μιλήσεις.

ΙΝFO → Butterflies in my stomach: Gen-L. Σύλληψη, σκηνοθεσία, σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος. Κείμενο – δραματουργία: Έρι Κύργια. Με τους (αλφαβητικά): Κλέλια Ανδριολάτου, Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο, Ίντρα Κέιν, Δωροθέα Μερκούρη, Κωνσταντίνο Μπιμπή. Θέατρο του Νέου Κόσμου/Κεντρική Σκηνή (Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Νέος Κόσμος, 210-9212900). Πρεμιέρα: 10/02, από Τετάρτη έως Κυριακή, έως 09/04. Προπώληση: viva.gr