Κατερίνα Στεφανίδη: «Έχω ήδη κερδίσει τα πάντα, τώρα θέλω να το διασκεδάσω»

Η Κατερίνα Στεφανίδη φοράει ένα γαλάζιο φούτερ. Ακριβώς πίσω της, ένας κόκκινος ψηφιδωτός ελέφαντας κάνει ωραία αντίθεση, φανερώνοντας παράλληλα τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες (τον έχει φτιάξει η ίδια). Συζητάμε μέσω Ζoom και, παρότι η σύνδεση με Αμερική κάνει διακοπές, ακούω καθαρά τη ζωντάνια, τη σπίθα, τον κοριτσίστικο ενθουσιασμό της. Γεννημένη στην Αθήνα το 1990, η Κατερίνα Στεφανίδη ξεκίνησε το άλμα επί κοντώ σε ηλικία 10 ετών. Στα 11 είχε ήδη κάνει παγκόσμιο ρεκόρ – το πρώτο από πολλά. Στα 18 έφυγε για Αμερική. Σπούδασε Βιολογία στο Στάνφορντ, έκανε μεταπτυχιακό στη Γνωσιακή Ψυχολογία και εγκατέλειψε το διδακτορικό της χάριν των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο, όπου κέρδισε το χρυσό μετάλλιο. Στο μεταξύ είχε γνωρίσει τον Μίτσελ Κρίερ, τον σύζυγο και προπονητή της, με τον οποίο σήμερα περνούν σχεδόν όλη τη μέρα μαζί, σε μια ζωή γεμάτη κίνηση, άλματα, πτώσεις και νέα άλματα. Όταν μαθαίνω ότι μένουν στο Ντένβερ, σκέφτομαι ένα παλιό τραγούδι του Γουόρεν Ζίβον που λέγεται Things to do in Denver when you ’re dead. Ο τίτλος υπονοεί με μαύρο χιούμορ ότι η ζωή συμβαίνει τώρα, εδώ, δεν σηκώνει αναβολές – και η Κατερίνα μοιάζει να το ξέρει. Πριν από λίγους μήνες έβγαλε άδεια μεσίτριας. Αυτές τις μέρες προετοιμάζεται για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου (2-5 Μαρτίου, Κωνσταντινούπολη), προπονεί παιδιά με τον άνδρα της και, σαν να μην έφταναν αυτά, χτίζουν και ένα σπίτι. «Χτύπα ξύλο, φέτος είναι η καλύτερή μας σεζόν εδώ και χρόνια», μου λέει στην αρχή, όταν ρωτάω αν την ταλαιπωρεί κανένας τραυματισμός. Χτυπάω ξύλο και ξεκινάμε.

Χαρούμενη μετά από ένα επιτυχημένο άλμα, τον περασμένο Αύγουστο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μονάχου. © Maja Hitij Getty Images/ Ideal Image

Κατερίνα, όταν βλέπεις τον εαυτό σου σε βιντεάκια να πηδάει σχεδόν πέντε μέτρα, λυγίζοντας ένα κοντάρι και τη μέση σου, υπάρχουν ποτέ στιγμές που λες: «Πώς διάολο το κάνω αυτό το πράγμα»;
Καμιά φορά μού φαίνεται κωμικό. Λέω «τι είναι αυτό το αγώνισμα, ποιος το εφηύρε;». (γέλια). Κατά τα άλλα, ξεκίνησα τόσο μικρή, που το αισθάνομαι σαν να τρέχω, τόσο απλό. Τώρα, εσένα σου φαίνεται δύσκολο αυτό που κάνουμε σωματικά. Το επί κοντώ έχει κυρίως ψυχολογικές και πνευματικές δυσκολίες. Ό,τι και να σου πω, αν δεν το έχεις κάνει, δεν θα καταλάβεις. Επίσης, πολλοί νομίζουν ότι το άγχος μας είναι αν θα πηδήσουμε ψηλά. Καμία σχέση! Το άγχος μας έχει να κάνει με τα κοντάρια. Το μέγεθος, το ύψος, το πάχος, το βάρος…

Ισχύει ότι έχεις υψοφοβία; 
Η σωστή λέξη είναι «ακροφοβία». Όταν είμαι π.χ. σε έναν ουρανοξύστη, ακόμα κι αν έχω τζάμι μπροστά μου, ζαλίζομαι. Στο επί κοντώ όμως είμαι στον αέρα για ένα δευτερόλεπτο, δεν προλαβαίνω να φοβηθώ και πέραν αυτού έχω τον απόλυτο έλεγχο.

Λίγο πριν πάρεις φόρα για να τρέξεις, τι σκέφτεσαι; 
Στους πιο πετυχημένους μου αγώνες, απλώς σήκωσα το κοντάρι και άρχισα να τρέχω. Δεν σκέφτηκα τίποτα. 

Όταν βγαίνεις πρώτη, αισθάνεσαι καθόλου άσχημα για τις αθλήτριες που νικάς; 
Όχι, γιατί όταν αντίστοιχα βγαίνω δεύτερη ή τρίτη, χαίρομαι για τις κοπέλες που με κέρδισαν. Αυτό είναι ο αθλητισμός. Είμαστε όλες τόσο κοντά στις επιδόσεις μας, που ουσιαστικά κερδίζει αυτή που τα πηγαίνει καλύτερα εκείνη τη μέρα. Το δύσκολο στον στίβο είναι να καταφέρεις να πετύχεις την καλύτερή σου επίδοση μια συγκεκριμένη μέρα. 

Πάντως, κάποιος πρέπει να χάσει για να κερδίσεις εσύ. Στην τέχνη ή στην επιστήμη, ας πούμε, δεν ισχύει αυτό. Άρα είναι φουλ ανταγωνιστικό…
Σίγουρα είναι ανταγωνιστικό! Πολλές αθλήτριες λένε: «Ο μόνος μου αντίπαλος είναι ο εαυτός μου». Δεν θα με ακούσεις ποτέ να το λέω αυτό! Κατ’ αρχάς, ο εαυτός μου είναι σύμμαχος, όχι αντίπαλος. Κατά δεύτερον, δείχνει έλλειψη σεβασμού στους αντιπάλους αυτή η φράση. Όταν μπαίνεις σε ένα μεγάλο πρωτάθλημα, δεν πας για να κερδίσεις τον εαυτό σου. Το 2016, πηγαίνοντας στους Ολυμπιακούς, είχα πει: «Δεν με νοιάζει να πηδήσω ψηλά, με νοιάζει να κερδίσω». 

2016. Η Κατερίνα πηδάει 4,85 μέτρα και κερδίζει το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. © R. Heathcote/ Getty Images/ Ideal Image

Τι σε κάνει καλή στο άλμα επί κοντώ;
Από παιδί είχα μια καλή αίσθηση της κίνησης και είχα και ταχύτητα. Νομίζω το βασικό μου ταλέντο ήταν η ταχύτητα. Ξεκινήσαμε με τον πατέρα μου να πηγαίνουμε δύο φορές την εβδομάδα και θυμάμαι από την πρώτη μέρα ο προπονητής μού είχε πει: «Ξέρεις, θα μπορούσες να γίνεις αρκετά καλή σε αυτό». Για πολλά χρόνια αναρωτιόμουν τι μπορεί να είχε δει αυτός ο άνθρωπος σε ένα κορίτσι δέκα ετών που με το ζόρι κρεμιόταν να μπει στο στρώμα. Σήμερα καταλαβαίνω, γιατί προπονούμε παιδιά με τον άνδρα μου και βλέπουμε τις διαφορές. Τέλος πάντων, στα 11 μου έκανα παγκόσμιο ρεκόρ παιδιών στην ηλικία μου. Το ίδιο στα 12, στα 13, στα 14 και στα 15, όταν το ύψος που πήδησα ήταν παγκόσμιο ρεκόρ και δεκαεξάχρονων και δεκαεπτάχρονων. Δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά το επί κοντώ, αλλά ήμουν καλή, έγινε μέρος της καθημερινότητάς μου και στην πορεία το αγάπησα. 

Τι δυσκολίες είχες;
Στην εφηβεία άρχισα να παίρνω κιλά. Θυμάμαι να παίρνω ενάμισι κιλό και να λέμε: «Ουάου, τι θα συμβεί τώρα;». Μετά από λίγο καιρό πραγματικά ξέφυγα, πήγαινα από διαιτολόγο σε διαιτολόγο και θεωρώ ότι έφτασα στα όρια της βουλιμίας. Στα 16 μου, είπα: «Τέλος». Σταμάτησα για οκτώ μήνες. Το επί κοντώ είχε γίνει αγγαρεία, δεν με ευχαριστούσε. Μέχρι που άρχισα να προπονούμαι με τη Γωγώ Τσιλιγκίρη – και ενώ το προσεγγίζαμε κάπως πιο χαλαρά, στο τέλος έγινα εξίσου πετυχημένη. Πήραμε σημαντικά μετάλλια, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι το ευχαριστιόμουν. Ώσπου στα 18 μου έφυγα για Αμερική. 

Προπονείσαι καθημερινά; Ακόμα και όταν δεν προετοιμάζεσαι για αγώνες; 
Όχι. Στο τέλος της σεζόν αφήνουμε ένα μεγάλο κενό, τουλάχιστον ενάμιση μήνα, όπου δεν κάνουμε προπόνηση στίβου. Βέβαια παραμένουμε δραστήριοι, παίζουμε τένις, κάνουμε mountain biking… 

Έχω ακούσει αθλητές να λένε: «Ήμουν καλός, αλλά δεν συνέχισα, γιατί δεν ήθελα να μπλέξω με αναβολικά». Λένε αλήθεια ή είναι η κλασική δικαιολογία του ανθρώπου που τα παράτησε; 
Νομίζω ότι ισχύουν και τα δύο. Όποτε βλέπω κάποιον να γράφει σε comment «όλοι παίρνουν», είναι πάντα κάποιος αθλητής που δεν τα κατάφερε. Πάντα όμως! (γέλια). Υπήρχε πράγματι μια πολύ κακή κουλτούρα στην Ελλάδα…

Η μικρή Κατερίνα στα πρώτα της άλματα. 

Εσύ μπήκες ποτέ στον πειρασμό; 
Μου κάνουν αντιντόπινγκ τεστ από τα 13 μου. Δεν είχα καν την επιλογή να μπω στον πειρασμό. 

Η πρώτη φορά που σε ξεχώρισα και σε κατέγραψα στο μυαλό μου είναι τότε που είχες εκείνη την κόντρα με τη δημοσιογράφο του AΝΤ1…
Είχα δίκιο! (γέλια)

…όπου έλεγες: «Τι σχέση έχει η επιτυχία μου με το αν θα ασχολείστε μαζί μου ή όχι;». Το θυμάσαι;
Δεν το θυμάμαι να συμβαίνει, αλλά το έχω δει σε βίντεο. Εντάξει, είχε γίνει ένα θέμα τότε με μια εφημερίδα και είχα πει: «Ασχολείστε μαζί μας κάθε τέσσερα χρόνια». Που ισχύει. Όταν κερδίζουμε, για μία βδομάδα είμαστε οι θεοί του Ολύμπου και μετά μας ξεχνάνε. Λες και δεν έχουμε κάθε χρόνο Παγκόσμιο και Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Η Άννα Κορακάκη πήρε πέρυσι μετάλλιο στο Παγκόσμιο και δεν πήγε κανένας να την υποδεχτεί στο αεροδρόμιο.

Ήθελα να σε ρωτήσω πώς είναι το να έχεις για προπονητή τον άνδρα σου, αλλά σου το έχουν ρωτήσει οι πάντες. Το άλλο που σε ρωτάνε είναι πότε θα κάνεις παιδί…
Εντάξει, για το θέμα συζύγου-προπονητή η ερώτηση είναι δίκαιη, γιατί δεν το βλέπουμε συχνά. Ε, κάποια στιγμή έγινε βαρετό να απαντάω… Όσο για το άλλο κομμάτι, είναι λίγο ενοχλητικό να με ρωτάνε όλοι πότε θα κάνω παιδί. Δεν ακούς ποτέ να ρωτάνε το ίδιο έναν άνδρα. Γενικότερα όμως είναι λάθος η ερώτηση, γιατί δεν ξέρεις ποτέ, π.χ., αν ο άλλος προσπαθεί να κάνει παιδί και δεν μπορεί. 

Χαρούμενες στιγμές με τον σύζυγο και προπονητή της, Μίτσελ Κρίερ. 

Αληθεύει ότι χτίζετε μόνοι το σπίτι σας; 
Ναι. Το 2021 πουλήσαμε το σπίτι στο Οχάιο και τώρα μένουμε λίγο έξω από το Ντένβερ. Αγοράσαμε ένα μεγάλο οικόπεδο, φτιάξαμε το προπονητήριο και τώρα ξεκινάμε να χτίζουμε το σπίτι. 

Δηλαδή προετοιμάζεσαι για αγώνες και παράλληλα κάνεις οικοδομικές εργασίες…
Όταν ανακαινίζαμε το σπίτι στο Οχάιο, μετέφερα βαριά τζάμια, ψυγεία… Έλεγα: «Αν πάθει κάτι η μέση μου;». Όμως νιώθω ότι όλα αυτά με έκαναν πιο δυνατή και μάλιστα ξέφυγα λίγο από τις ασκήσεις των προπονήσεων, όπου κάνεις συνέχεια τα ίδια πράγματα. 

Έχεις αγαπημένες μπάντες, σκηνοθέτες, ζωγράφους; Σε ρωτάω γιατί δεν σε έχει ρωτήσει ποτέ κανείς… 
Για συγκεκριμένους λόγους δεν με ρωτάνε: Είμαι άσχετη! (γέλια). Αν και αυτόν εδώ τον ελέφαντα που βλέπεις πίσω μου, τον έχω φτιάξει εγώ. Με ενθάρρυνε ο Μιτς, είναι πολύ καλός με τις τέχνες και με βοήθησε να βγω από τα συνηθισμένα μου. Αλλά γενικά δεν μπορώ να σου μιλήσω για τέτοια πράγματα. Ούτε μουσική τρελαίνομαι να ακούω ούτε ταινίες βλέπω… Σειρές, ναι. 

Είδες καμιά καλή; 
Γενικά βλέπουμε ό,τι βλακεία υπάρχει στο Netflix. Ας πούμε, τώρα κολλήσαμε με ένα που λέγεται Ginny & Georgia – δεν ξέρω καν αν υπάρχει στην Ελλάδα. Ένα πολύ αγαπημένο μου είναι το Brooklyn Nine-Nine. Κωμωδία. 

Στον Θεό πιστεύεις;
Ωχ… Δύσκολη ερώτηση. Θα σου απαντήσω πλαγίως! Δεν είμαι κατά τού να πιστεύεις σε κάτι ανώτερο, αλλά ταυτόχρονα δεν τρελαίνομαι για τις θρησκείες – αυτό το οργανωμένο. Κάποια στιγμή στην ιστορία του ανθρώπου, πιθανότατα οι θρησκείες οργανώθηκαν για καλούς λόγους, αλλά σήμερα οι αρνητικές συνέπειές τους είναι περισσότερες. 

Χαρούμενες στιγμές με τη γάτα της. 

Ποιο είναι το βασικό ελάττωμά σου; 
Προσηλώνομαι πολύ στα πράγματα. Σε επίπεδο εμμονής. Όταν μπήκα στον στίβο, μπορεί να με βοήθησε αυτό, αλλά όσο μεγαλώνω το βλέπω σαν αρνητικό. 

Γενικά τι τύπος είσαι; Έλεγες κάπου ότι ο αγαπημένος σου τρόπος διασκέδασης είναι ο ύπνος…
Ναι, από παιδί. Θυμάμαι με είχαν γράψει στο μπαλέτο και το έχανα, γιατί δεν ξυπνούσα το μεσημέρι να πάμε. Ο ύπνος με ξεκουράζει από την προπόνηση, και σωματικά και εγκεφαλικά. Γενικά δεν είμαι ο άνθρωπος που θα πάει σε πάρτι και σε κλαμπ. 

Δεν το θέλεις ή δεν επιτρέπεται; Θα σε ρωτήσω το κλασικό: Έχεις κάνει θυσίες για τον αθλητισμό; 
Δεν έχω κάνει θυσίες, έχω κάνει επιλογές. Ακόμα και στην εφηβεία μου, επιλογή μου ήταν το να μη βγω ένα βράδυ με φίλες μου και να μην πιω… Το μόνο που έχω χάσει λόγω του αθλητισμού είναι κάποιοι γάμοι φίλων, οι οποίοι γίνονται συνήθως καλοκαίρι, οπότε εγώ αγωνίζομαι σε άλλες χώρες. 

Αν βγούμε στην Αθήνα με κοινούς φίλους, πιούμε τρία-τέσσερα ποτά και καταλήξουμε για «βρόμικο», θα είσαι ΟΚ; 
Γενικά δεν μου αρέσει να πίνω, αλλά, αν με πετύχεις τέλη Σεπτεμβρίου, που είμαστε off season, μπορεί να πιω λίγο. Όσο για το «βρόμικο», 365 μέρες τον χρόνο θα το έτρωγα. Γενικά δεν ζω με στερήσεις. Προσπαθώ μόνο να κρατάω μια ισορροπία. 

Οι αθλητές βγάζετε χρήματα κυρίως από τους χορηγούς, έτσι; 
Το κάθε άθλημα είναι διαφορετικό. Όταν ξεκίνησα να παίρνω τα πρώτα μετάλλια, δηλαδή το 2014-2015, έβγαζα χρήματα κυρίως από αγώνες. Ο πρώτος παίρνει ένα Χ ποσό, ο δεύτερος ένα άλλο και, όταν αγωνίζεσαι 30 φορές τον χρόνο, μαζεύεις ένα καλό ποσό. Μετά το χρυσό στο Ρίο το 2016, το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός μου ερχόταν από χορηγούς. Τώρα έχουν φύγει κάποιοι χορηγοί, οπότε είναι σχεδόν 50-50. 

Το 2021 στο Τόκιο τερμάτισε στην τέταρτη θέση, μια σπουδαία επιτυχία, κι ας μη συνοδεύτηκε από κάποιο μετάλλιο. © R. Heathcote/ Getty Images/ Ideal Image

Ζεις άνετα; Είναι μια δουλειά που αξίζει να την κάνει κανείς και για τα χρήματα; 
Ζεις άνετα άμα κερδίζεις στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Άμα είσαι όγδοος στην Ευρώπη, δεν ζεις καθόλου. Οι περισσότεροι αθλητές έχουν μια part time job, αλλά έχω και πολλούς γνωστούς που είναι επαγγελματίες αθλητές και έχουν full time job. Απλώς κάνουν ένα deal με τον εργοδότη τους, ώστε να μπορούν να φεύγουν για αγώνες. 

H εποχή μας πάει να καταρρίψει τους διαχωρισμούς ανάμεσα στα δύο φύλα. 
Θα ήταν σωστό, πιστεύεις, στο άθλημά σου να αγωνίζεστε μαζί άνδρες και γυναίκες;
Ε, όχι βέβαια!

Ναι, το φαντάζομαι, γιατί είδα μεγάλες διαφορές στις επιδόσεις…
Μάλιστα ο στίβος προσπαθεί να προστατεύσει τις γυναίκες, αποκλείοντας π.χ. μια γυναίκα που έχει υψηλή τεστοστερόνη. Παρ’ όλα αυτά, δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα με τέτοιες αποφάσεις. Ο αθλητισμός έχει να κάνει και με το γενετικό ταλέντο. Το ότι εγώ είμαι 1,70 και η κοπέλα που κέρδισε πέρυσι το Πανευρωπαϊκό είναι 1,85, είναι μια διαφορά γενετικού υλικού. Έχει ένα μεγάλο φυσικό προσόν η κοπέλα αυτή σε σχέση με εμένα. Ανάλογο προσόν, λοιπόν, έχει και μια γυναίκα που παράγει περισσότερη τεστοστερόνη. Γιατί να την αποκλείσεις ή να την αναγκάσεις να πάρει φάρμακα για να την κατεβάσει; Δεν ξέρω να σου πω αν είναι σωστό ή λάθος. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση… 

Χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Έχει επίσης ένα χρυσό σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και τρία σε Ευρωπαϊκά, δύο σε ανοιχτό και ένα σε κλειστό στίβο. © Ιntime news 

Τώρα ετοιμάζεσαι για το Ευρωπαϊκό Κλειστού Στίβου. Ένας φίλος, όταν ανέφερα ότι θα κάνω συνέντευξη μαζί σου, μου είπε: «Δεν έχει περάσει κάπως η μπογιά της;». Αν το έλεγε μπροστά σου, τι θα του απαντούσες; 
Ξέρεις κάτι, Βύρωνα; Το πρώτο μου μετάλλιο σε κατηγορία γυναικών ήταν το 2014, ήταν ασημένιο και πήδησα 4,60 για να το πάρω. Πέρυσι το καλοκαίρι, πήρα πάλι ασημένιο μετάλλιο και πήδησα 4,75. Το επί κοντώ γυναικών ανεβαίνει συνέχεια και εγώ εξακολουθώ να παίρνω μετάλλια σχεδόν κάθε χρονιά. Ο κόσμος πράγματι έχει την αίσθηση ότι πέρασε η μπογιά μου, αλλά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι με ακούει και με βλέπει επί εννέα χρόνια. Έχω κερδίσει σχεδόν τα πάντα, έχω 11 μετάλλια και πλέον ο στόχος μου για τα επόμενα δύο χρόνια είναι να το διασκεδάσω! Θέλω να πανηγυρίζω κάθε αγώνα και κάθε ύψος που περνάω, γιατί μπορεί να είναι η τελευταία φορά που το περνάω, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα τραυματιστείς ή πότε θα σταματήσεις. Είναι άσχημο να βλέπεις κάποιον να παίρνει ασημένιο σε Πανευρωπαϊκούς και να λες: «Άντε, τελειώνει αυτή». 

Μου αρέσει το «θέλω να το διασκεδάσω»…
Ναι, και νομίζω ότι είμαι και σε άλλη ηλικία πλέον. Έχει περάσει ο καιρός που ήθελα να κερδίσω τα πάντα, έχω ήδη κερδίσει τα πάντα και θέλω να μπω και να το διασκεδάσω. Ούτε θυσίες ούτε τίποτα. Θέλω να δείξω ότι μπορείς να κάνεις αθλητισμό σε υψηλό επίπεδο και να το διασκεδάζεις, και να έχεις μια ισορροπημένη ζωή, και να χαίρεσαι και τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, γιατί όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα.