Γιώργος Καρλαύτης στην «Κ»: «Επρεπε να βρω δύναμη να σταθώ όρθιος»

O αθλητισμός πολλές φορές γεννάει τα ωραιότερα παραμύθια. Και μερικά από αυτά τα φέρνει η μοίρα να ξεκινούν το απίθανο ταξίδι τους από τη χώρα μας, ακολουθώντας θαρρείς τα βήματα του ξακουστού Δανού παραμυθά, Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, από τον καιρό που αυτός περιηγήθηκε την Ελλάδα (1841), μένοντας εντυπωσιασμένος από τα χρώματα και τα τοπία που αντίκριζε.

Οι σημαντικότεροι ήρωές του ήταν άνθρωποι με ασυνήθιστα ψυχικά χαρίσματα, ευγένεια, ταλέντο, μεγαλοψυχία. Ενας νέος με τέτοια χαρακτηριστικά είναι και ο ήρωας ενός σύγχρονου παραμυθιού, ο Γιώργος Καρλαύτης, ο 22χρονος πεισματάρης πρωταθλητής του NFL με τους Kansas City Chiefs, πρώην πολίστας του Παναθηναϊκού και της εθνικής Νέων, που κατακτά τις ΗΠΑ και το αμερικανικό φούτμπολ και μιλάει στην «Κ» για όλα όσα έχει ζήσει.

Γεννήθηκε στο Μαρούσι το 2001, μεγάλωσε στο Ψυχικό κι έμεινε στην Ελλάδα μέχρι τα 13 του. Ηταν η «μαύρη» χρονιά του 2014, όταν έχασε από καρδιακό επεισόδιο τον αγαπημένο πατέρα του, Μαθιό, μόλις στα 44 χρόνια του.

«Οταν έμαθα τα άσχημα νέα από τη μητέρα μου, τον θείο μου και έναν πολύ καλό φίλο του –ήταν όλοι μαζί όταν μου το ανακοίνωσαν– ξέσπασα σε λυγμούς. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Υστερα από 2-3 ώρες, όμως, κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι πρέπει να βρω τη δύναμη να σταθώ όρθιος για την οικογένειά μου, να τη στηρίξω. Ηξερα ότι θα ‘πρεπε να είμαι εκεί, για τα αδέρφια μου κυρίως και τη μητέρα μου». Ο Μαθιός Καρλαύτης θα αφήσει πίσω του την Αμερικανίδα σύζυγό του, τρία αγόρια και ένα κορίτσι.

«Εκλαιγα στο νερό»

Ο 13χρονος Γιώργος έπρεπε να βάλει τα συναισθήματά του στην άκρη. Πώς θα μπορούσε ένα παιδί να μετατρέψει ένα πελώριο «πρέπει» σε πράξη;

«Θυμάμαι ήμουν στην πισίνα του πόλο στην προπόνηση και με έπιαναν οι λυγμοί, έτσι χωρίς αφορμή. Ηταν μια πολύ δύσκολη στιγμή. Μια στιγμή που κράτησε μήνες και χρόνια».

Τι ήταν αυτό που του έδωσε τη δύναμη να σταθεί και να συμπαρασταθεί, πέρα από το «πρέπει», πέρα από το καθήκον; Δύο πολύ κομβικά πρόσωπα στη ζωή του.

«Ο παππούς κυρίως. Ο παππούς ο Γιώργος και ο θείος ο Αριστείδης. Απ’ αυτούς, τον πατέρα μου και τη μητέρα μου τα έχω μάθει όλα και σ’ αυτούς βασίστηκα όλα αυτά τα χρόνια. Ηξερα ότι έπρεπε να ήμουν εκεί για τα αδέρφια μου και τη μητέρα μου. Οτιδήποτε χρειαζόντουσαν έπρεπε να είμαι εκεί γι’ αυτούς».

Οση ώρα συνομιλούμε με τον Γιώργο, ο παππούς του στέκει απέναντι σε μια πολυθρόνα σταυροπόδι, στηρίζοντας το κεφάλι του στα τρία δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Μια αρχοντική μορφή, διακριτικός και ευγενής, ακούει, καταγράφει, σκέπτεται, παρατηρεί· θαρρείς πως ελέγχει (με την καλή έννοια πάντα) την ποιότητα της συζήτησης.

«Η μητέρα μου είναι από τις ΗΠΑ. Εκεί βρίσκεται η οικογένειά της. Θεωρήσαμε σωστό να πάμε εκεί μετά τον χαμό του πατέρα μου, επειδή είναι πιο εύκολη η ζωή και υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες. Εγώ τώρα μένω στο Κάνσας, η μητέρα με τ’ αδέρφια μου στην Ιντιάνα», λέει ο Γιώργος και συνεχίζει: «Μεγάλωσα σε μια οικογένεια στην οποία το πρώτο πράγμα είναι η αγάπη. Αυτό ήταν το Νο1. Μου το έμαθαν ο παππούς μου και η γιαγιά μου. Αγάπη, αλήθεια, θρησκευτική πίστη, σεβασμός μεταξύ των μελών της οικογένειας, αλλά και απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι το παν».

Η… μοίρα του Γιώργου φάνταζε προδιαγεγραμμένη, αφού το οικογενειακό περιβάλλον του αναπτυσσόταν, με τον αθλητισμό να έχει κυρίαρχη θέση στην καθημερινότητα.

«Η μαμά έκανε αθλητισμό, αλλά όχι σε υψηλό επίπεδο. Και οι δύο πλευρές της οικογένειάς μου είναι αθλητικές. Η μαμά μπάσκετ, κολύμβηση, βόλεϊ, διάφορα. Ο πατέρας μου έκανε στίβο και λίγο φούτμπολ. Από μικρή ηλικία ήξερα ότι θέλω να στραφώ στον αθλητισμό. Κάποιες στιγμές ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, άλλες μπασκετμπολίστας, μετά πολίστας και κατέληξα στο αμερικανικό φούτμπολ».

Ο πατέρας του Γιώργου είχε τραυματιστεί σοβαρά στο κεφάλι όταν έπαιζε φούτμπολ, ως φοιτητής ακόμη στο Μαϊάμι. Aναγκάστηκε να σταματήσει τον αθλητισμό και ολοκλήρωσε τις σπουδές του παίρνοντας διδακτορικό ως πολιτικός μηχανικός και στην Ελλάδα έγινε αναπληρωτής καθηγητής στο Πολυτεχνείο με σημαντικό ερευνητικό έργο. Την ημέρα του θανάτου του έγινε καθηγητής έδρας (αξίζει να σημειωθεί ότι έχει θεσπιστεί βραβείο Νέου Ερευνητή «Ματθαίος Καρλαύτης»).

«C’est la vie»

Πώς, όμως, ο Γιώργος από το πόλο στράφηκε στο φούτμπολ; Ο ξαφνικός χαμός του πατέρα του άλλαξε τα πάντα στη ζωή του.

«Υπάρχει μια έκφραση στα γαλλικά που λέει «c’est la vie» (σ.σ. έτσι είναι η ζωή). That’s life, που λέμε στις ΗΠΑ. Εγιναν διάφορα στη ζωή μου. Αλλαξαν τα πλάνα, η ζωή μου, άλλαξε και το περιβάλλον μου, οι φίλοι μου. Υστερα από 6-12 μήνες στις ΗΠΑ, πήρα την απόφαση να στραφώ στο φούτμπολ.

Αμερικανικό ποδόσφαιρο, μπάλα σαν… πεπόνι, κράνη, επωμίδες. Γιατί η κουλτούρα του φούτμπολ μοιάζει τόσο απόμακρη στην Ευρώπη; «Πιστεύω ότι είναι το ίδιο πράγμα με το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, το soccer, το οποίο δεν έχει την αντίστοιχη αποδοχή στις ΗΠΑ. Το φούτμπολ είναι ένα πολύ διαφορετικό σπορ, ένα σπορ που είναι –θα έλεγα– βάρβαρο και είναι και αρκετά δύσκολο να το κατανοήσεις. Ισως γι’ αυτό δεν παίζεται τόσο εκτός ΗΠΑ. Γίνονται κάποιες προσπάθειες στην Αγγλία και τη Γερμανία, πηγαίνουν καλά απ’ ό,τι μαθαίνω, αλλά είναι δύσκολο παιχνίδι και πολύ ακριβό. Φαντάσου ότι ο εξοπλισμός είναι πανάκριβος. Κράνη, ειδικά παντελόνια, μπλούζες, παπούτσια, στοιχίζουν τουλάχιστον 1.000 δολάρια. Είναι πολύ δύσκολο να το κατανοήσεις ως σπορ, λόγω κανονισμών, θεωριών κ.λπ., αλλά κι επειδή είναι και πολύ γρήγορο στην εξέλιξη του αγώνα άθλημα», μας λέει.

Και να που οι Αμερικανοί και ο προπονητής του, Αντι Ριντ, έφτασαν στο σημείο να τον αποκαλούν Greek Freak. Eνας χαρακτηρισμός που διασκεδάζει τον Γιώργο, παρότι ο παππούς του δείχνει να μην τον αποδέχεται, επειδή ήδη το… copyright έχει βρει παραλήπτη.

«Σαν χαρακτηρισμός είναι πολύ τιμητικός. Αυτά που έχει κάνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για την οικογένειά του και για την Ελλάδα είναι τεράστια. Το να με συγκρίνουν με τον Γιάννη είναι μια πολύ μεγάλη τιμή. Δεν έχω μιλήσει ακόμη μαζί του. Θα ήθελα πάρα πολύ να τα πούμε. Και ως φαν του και ως αθλητής προς αθλητή. Δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη. Επειδή μεγαλώνοντας τον έβλεπα κι έλεγα “α, θέλω να γίνω σαν αυτόν” και τώρα που είμαι κι εγώ επαγγελματίας αθλητής, δυσκολεύομαι να το συνειδητοποιήσω».

«Το φούτμπολ είναι ένα σπορ βάρβαρο και είναι και αρκετά δύσκολο να το κατανοήσεις. Ισως γι’ αυτό δεν παίζεται τόσο εκτός ΗΠΑ».

Βλέποντας κάποιος φάσεις από το NFL, δύσκολα θα καταφέρει να μην κάνει κάποια γκριμάτσα πόνου ή έκπληξης, τη στιγμή που οι παίκτες συγκρούονται σαν αυτοκίνητα Nascar. Πώς κατάφερε ο Γιώργος να δουλέψει τεχνικά, σωματικά, ψυχικά και να δημιουργήσει τον αθλητή που θαυμάζουμε σήμερα;

Θέμα… γονιδίων

«Κατ’ αρχάς έχω καλά γονίδια, τα οποία κληροδοτήθηκαν από τον παππού και από τους γονείς μου. Εγώ έχω καλό ύψος 1,94 με 1,95, έχω ταχύτητα και ο μέσος Αμερικανός αυτά δεν τα έχει τόσο – και δεν τα λέω όλα αυτά περιαυτολογώντας. Το ότι είχα αθλητικά προσόντα το είχα συνειδητοποιήσει από μικρή ηλικία. Το σχολείο, όμως, ήταν σε απόλυτη προτεραιότητα. Πάντα ήξερα ότι για να πετύχω κάτι θα έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά. Αυτό μου είχε μάθει η οικογένειά μου. Κι αυτό πέτυχα. Από εκεί που δεν ήξερα τίποτα για το φούτμπολ, έφτασα στην κορυφή με την ομάδα μου. Αυτό έρχεται ύστερα από πολλή δουλειά, αγάπη, θυσίες και αρχές. Ο,τι αρχές πάρεις από εκεί θα σε συντροφεύσουν στην πορεία, είτε θετικά είτε αρνητικά. Αυτό ήταν το βασικό για μένα και για την οικογένειά μου».

– Ο Γιώργος, πλέον, απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του. Πώς διαχειρίζεται αυτή τη δόξα; Είναι έτοιμος να αποδεχθεί τη νέα πραγματικότητα; Τον φοβίζει;

«Με ευχαριστεί και θα με ευχαριστεί για την υπόλοιπη ζωή μου», λέει με απόλυτη σιγουριά. «Eίναι ένα πολύ μεγάλο κατόρθωμα το οποίο ναι μεν μου αρέσει και με ικανοποιεί, αλλά μέχρι ενός ορίου. Ηδη πρέπει να αρχίσω να συγκεντρώνομαι για την επόμενη σεζόν. Θέλω να κάνω πιο πολλά πράγματα. Τόσο με την ομάδα όσο και να βελτιωθώ περισσότερο ως παίκτης. Να γίνω καλύτερος παίκτης για να βοηθήσω την ομάδα μου».

Ενας επιτυχημένος αθλητής αποτελεί και πρότυπο για τους νέους. Ουσιαστικά «μπαίνει» μέσα σε κάθε σπίτι. «Μπαίνει» στο παιδικό δωμάτιο, σε μια οικογένεια, μέσω της τηλεόρασης, μιας αφίσας, μιας φωτογραφίας. Ενας αθλητής πρέπει να αποτελεί, πέραν του αθλητικού, και πρότυπο ζωής, αρχών, αξιών. Τον βαραίνει μια τέτοια «ευθύνη»;

«Οχι. Εγώ αυτό που θέλω να πω σε όλα τα παιδιά, στην Ελλάδα κυρίως, αλλά και στις ΗΠΑ που με βλέπουν και λένε “θέλω να γίνω σαν κι αυτόν”, είναι να ακολουθήσουν τα όνειρά τους. Εγώ έχω κάνει κάτι τρελά όνειρα στη ζωή μου από μικρός. Κι εδώ θέλω να πω ότι οι γονείς θα πρέπει να υποστηρίζουν τα παιδιά τους. Εγώ πάντα είχα υποστήριξη από την οικογένειά μου. Δεν μου είπαν ποτέ “α, είσαι τρελός, τι ειν’ αυτά που λες”. Πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη –αφού αυτή χτιστεί– και να πιστεύεις στον εαυτό σου. Πάντα να ακολουθείς τα όνειρά σου. Αν ήταν να στείλω ένα μήνυμα στα μικρά παιδιά θα ήταν ένα: ακολουθήστε τα όνειρά σας και να πιστεύετε στον εαυτό σας. Οι αρχές από την οικογένεια θα σε ακολουθούν πάντα».

Με τον πατέρα του Μαθιό στο γήπεδο της Λεωφόρου. Τον έχασε μόλις 13 ετών, το 2014, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του και έγινε καταλύτης για να βρεθεί με τη μητέρα του Εϊμι και τα τρία αδέρφια του στις ΗΠΑ. Ο δρόμος για το αμερικανικό όνειρο μόλις είχε ανοίξει…

Με τη μητέρα του Εϊμι 

Οι ρίζες του

Εδώ και αρκετά χρόνια η Ελλάδα δεν αποτελεί τη βάση του Γιώργου. Τα πράγματα που τον δένουν μ’ αυτή, όμως, φροντίζει να τα κρατά «κοντά» του. «Εχω εδώ τα ξαδέρφια μου, τη θεία και τον θείο και τον παππού. Ερχομαι μια δυο φορές τον χρόνο, όσο μπορώ και μου το επιτρέπει το πρόγραμμά μου και ξέρω ότι πάντα έχω την οικογένειά μου. Εχω φίλους, ένα σπιτάκι στην Πάρο που το λατρεύω και θα πηγαίνω κάθε καλοκαίρι και φυσικά έχω τον παππού με τον οποίο μιλάμε καθημερινά. Εχω πάντα την Ελλάδα μαζί μου. Στο κράνος μου επάνω που είχα στο Super Bowl, στο πίσω μέρος, είχα μια σημαία ελληνική. Η Ελλάδα πάντα θα είναι μαζί μου».

– Με μια λέξη, τι είναι Ελλάδα για σένα και τι ΗΠΑ;

– Αυτή είναι πολύ δύσκολη ερώτηση (ύστερα από μια παύση αρκετών δευτερολέπτων, τα μάτια του αστράφτουν)… Πατρίδα. Αυτό θα ‘λεγα. Πατρίδα. Τα περιλαμβάνει όλα. ΗΠΑ… Θα έλεγα ευκαιρίες. Πολλές ευκαιρίες.

– Είναι οι ΗΠΑ η χώρα των ευκαιριών;

– Εγώ έτσι θα ‘λεγα. Πολλοί άνθρωποι εκεί αυτό δεν το πιστεύουν. Κυρίως οι γηγενείς για διάφορους λόγους. Αν έρθεις από άλλη χώρα και έχεις δύναμη, ναι, ξεκάθαρα, είναι η χώρα των ευκαιριών. Στις ΗΠΑ ένα από τα σημαντικότερα πράγματα είναι η οργάνωση. Αν υπήρχε τρόπος στην Ελλάδα να δώσουμε ευκαιρίες στα παιδιά, κυρίως στην εκπαίδευση, αυτό θα ήταν το ιδανικό. Ευκαιρίες και οργάνωση, κυρίως στην παιδεία.

Ο Παναθηναϊκός

Το… πράσινο χρώμα αποτελεί κάτι ξεχωριστό γι’ αυτόν. Οταν βλέπει το τριφύλλι, όταν ακούει για τον Παναθηναϊκό, ο νους του ταξιδεύει στην αγαπημένη του ομάδα.

«Από μικρό παιδί Παναθηναϊκός. Από το μαιευτήριο (σ.σ. εδώ ο Γιώργος μού δείχνει με ένα χαμόγελο που γραπώνεται από τ’ αυτιά του, μια φωτογραφία. Ηταν δύο ημερών ακόμη και τον κρατούσε αγκαλιά ο θείος του με φορμάκι Παναθηναϊκού). Γεννημένος Παναθηναϊκός. Ο πατέρας μου, ο παππούς μου, τα αδέρφια μου, ο ξάδερφός μου ο Γιώργος. Βέβαια, η άλλη μισή οικογένεια (θείος, γιαγιά κ.λπ.) είναι Ολυμπιακοί (γέλια). Από μικρός παρακολουθούσα την ομάδα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και αργότερα έγινα παίκτης του πόλο. Ηταν ένα όνειρο που έπαιξα πόλο στον Παναθηναϊκό και που συμμετείχα και στην εθνική Νέων.

Πριν πούμε «εις το επανιδείν», ο παππούς Γιώργος παρεμβαίνει και «γράφει» τον επίλογο: «Οταν ο εγγονός μου πήγε στους Κάνσας, άνθρωποι της ομάδας με ρώτησαν “τι μπορεί να μας προσφέρει ο Γιώργος;”. Εγώ τους απάντησα: “Δεν ξέρω τι θα προσφέρει στο φούτμπολ. Ξέρω ότι έχετε μπροστά σας ένα πάρα πολύ καλό παιδί”».

⇒ Ειδήσεις σήμερα

Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr