Γιατί θυμήθηκα τους «Μοιραίους»

Κύριε διευθυντά
Νομίζω ότι η μεγαλύτερη τιμωρία των φυλακισμένων δεν είναι ο εγκλεισμός τους, γιατί και οι μοναχοί είναι έγκλειστοι, αλλά το ότι είναι αναγκασμένοι να συζούν με όμοιούς τους. Το ίδιο ισχύει, μου φαίνεται, και για τους διαμαρτυρόμενους Ελληνες, που στην Ελλάδα οργανώνουν συνεχώς διαδηλώσεις και απεργίες. Δεν θέλουν να αλλάξουν οι ίδιοι, αλλά εντούτοις, να βελτιωθούν οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Εφόσον οι ίδιοι δεν συνειδητοποιούν ότι είναι πρόξενοι των δεινών τους, αυτό είναι εξίσου μάταιο όσο θα ήταν διαδηλώσεις κατά της ανομβρίας ή κατά των σεισμών. Οι ίδιοι πολίτες που διαμαρτύρονται τώρα για τις συνέπειες ανικανότητας και αμέλειας δημόσιων οργανισμών και κράτους κάνουν επίσης συχνά διαδηλώσεις για την προστασία των θέσεων εργασίας και προοπτικών ανέλιξης ανθρώπων που δεν αποδίδουν. Θέλουν να είναι αποδοτικές οι δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί, αλλά να μην απολυθούν ή να μετατεθούν οι ακατάλληλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Θέλουν υψηλό επίπεδο επαγγελματικής εκπαίδευσης αλλά αδιαφορούν για τις «κινητοποιήσεις» δήθεν «φοιτητών» στα ΑΕΙ κατά του εκσυγχρονισμού των σπουδών και κατά των παρεμβάσεων της Αστυνομίας για την πρόληψη βανδαλισμών ή τη σύλληψη κακοποιών.

Αποτέλεσμα είναι ότι οι χώροι των ΑΕΙ έχουν γίνει άντρο τοξικομανών και κακοποιών. Στη χώρα που τα ΤΕΙ γίνονται ΑΕΙ με μία υπουργική απόφαση και οι καθηγητές διαμαρτύρονται για την αξιολόγησή τους, δεν είναι παράξενο να διορίζονται ακατάρτιστοι σε καίριες θέσεις με καταστροφικές, όπως φάνηκε, συνέπειες. Πολλοί Νεοέλληνες μου θυμίζουν, λοιπόν, τους «Μοιραίους» του Βάρναλη.