Γιατί δεν εκτιμάται πια η σκληρή δουλειά; «Γιατί, δεν πληρώνει»

Πρόσφατη δημοσκόπηση της Wall Street Journal έδειξε ότι οι Αμερικανοί δίνουν λιγότερη σημασία στον πατριωτισμό, τη θρησκεία και τη σκληρή δουλειά από ό,τι κάποτε. Και αυτή άγγιξε ευαίσθητες χορδές Ρεπουμπλικάνων ακτιβιστών και πολιτικών. Αναλυτές σχολιάζουν πως ειδικά όσον αφορά στο πόση αξία δίνουμε στη σκληρή δουλειά πρόκειται για μία διεθνή τάση και έχει να κάνει με τις αλλεπάλληλες κρίσεις των τελευταίων ετών και την αίσθηση πως και όσο και εάν δουλέψεις, εξακολουθείς να είσαι στην ανασφάλεια.

Το 67% των 1.019 Αμερικανών ενηλίκων που συμμετείχαν στην έρευνα, την οποία πραγματοποίησε η ομάδα NORC του Πανεπιστημίου του Σικάγου, είπαν ότι η σκληρή δουλειά είναι «πολύ σημαντική» για αυτούς. Το ποσοστό αυτό ήταν χαμηλότερο κατά 16 ποσοστιαίες μονάδες από όταν η WSJ έθεσε για πρώτη φορά αυτήν την ερώτηση το 1998.

Ενώ οι Αμερικανοί συνήθιζαν να πιστεύουν ότι «αν δουλέψεις σκληρά, μπορείς να προχωρήσεις στην Αμερική», εξηγεί ο Άαρον Ζίτνερ, συντάκτης της WSJ, στο podcast «What’s New», «αυτή η δημοσκόπηση αποκάλυψε ρεκόρ απαισιοδοξίας για τις προοπτικές της νέας γενιάς. Μόνο το 21% των Αμερικανών δήλωσαν σίγουροι ότι η γενιά των παιδιών τους θα έχει καλύτερη ζωή από αυτούς. Το 1998 το ποσοστό ήταν 64%.

Αξίες όπως η σκληρή δουλειά, ο πατριωτισμός, η θρησκεία και η απόκτηση παιδιών «έχουν καθορίσει τον αμερικανικό χαρακτήρα για γενιές», λέει ο Ζίτνερ στο «What’s New», αλλά τα νέα δεδομένα υποδηλώνουν ότι αυτές οι αξίες δεν ενώνουν τους Αμερικανούς πλέον ως έθνος. Το γεγονός που τροφοδοτεί την απαισιοδοξία για τη σκληρή δουλειά είναι μάλλον ότι οι Αμερικανοί «δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά σκληρή δουλειά τις τελευταίες δύο δεκαετίες», σχολιάζει στο Buisiness Insider η Τζένιφερ Κλάιν, ιστορικός εργασίας του Yale. Το πρόβλημα δεν είναι ότι οι Αμερικανοί δεν θέλουν να δουλέψουν σκληρά, εξηγεί. Είναι πως ανεξάρτητα από το σκληρά έχουν εργαστεί, έχουν χάσει τη σταθερότητα, το εισόδημα, τις παροχές και την κοινωνική θέση. «Υπάρχει η αίσθηση ότι η σκληρή δουλειά δεν πληρώνει» σημειώνει.

Σύμφωνα με το μη κερδοσκοπικό Εθνικό Εργατικό Νόμο για την υπεράσπιση των εργαζομένων, το 10% έως 30% των εργοδοτών ταξινομούν εσφαλμένα τους υπαλλήλους τους ως «ανεξάρτητους εργολάβους» ή συμβασιούχους, αρνούμενοι σε εκατομμύρια εργαζομένους να αποζημιωθούν για τραυματισμούς στο χώρο εργασίας, να λάβουν επίδομα ανεργίας, όταν διακοπεί η συνεργασία ή άλλα επιδόματα εργαζομένων.

Τουλάχιστον το 17% του εργατικού δυναμικού έχει ανατεθεί σε ασταθή προγράμματα εργασίας. Αυτοί οι άνθρωποι τείνουν να είναι χαμηλότερου εισοδήματος και εργάζονται στον τομέα του λιανικού εμπορίου, της φιλοξενίας και αναψυχής, των επαγγελματικών και επιχειρηματικών υπηρεσιών και των υπηρεσιών υγείας.

Η εντονότερη εργασιακή ανασφάλεια σήμερα εξηγεί γιατί η WSJ διαπίστωσε ότι οι μεγαλύτεροι Αμερικανοί είναι πιο πιθανό να εκτιμήσουν τη σκληρή δουλειά από τους νεότερους – ένα εκπληκτικό χάσμα 14 ποσοστιαίων μονάδων. Προστατευμένοι από ισχυρά συνδικάτα και τους νόμους για την εργασία της εποχής του New Deal, οι μεγαλύτερης ηλικίας βίωσαν σκληρή δουλειά εντός των ορίων της οκτάωρης εργάσιμης ημέρας και των 40 ωρών την εβδομάδα εργασίας, είπε ο κ. Κλάιν. Οι συλλογικές διαπραγματεύσεις εξασφάλισαν καλούς μισθούς, υγειονομική περίθαλψη, άδεια μετ’ αποδοχών και συντάξεις.

Τα προηγούμενα χρόνια, «η σκληρή δουλειά μπορούσε να συνοδεύεται από ασφάλεια και αποτελούσε κοινωνική αξία», είπε. Υπήρχε «κοινωνική πίεση καθώς και πραγματική πολιτική και οικονομική πίεση στους εργοδότες για να εκπληρώσουν αυτή τη συμφωνία».

Ωστόσο, η απορρύθμιση της απασχόλησης και η κατάργηση των δομών δίκαιης εργασίας του New Deal έχουν αποσυνδέσει τη σκληρή δουλειά και την ασφάλεια, λέει ο Κλάιν. Οι πραγματικοί μισθοί έχουν υποχωρήσει ελάχιστα εδώ και δεκαετίες.