FOOTBALL // No time for losers του Θανάση Τριαρίδη στον πολυχώρο τέχνης Faust

Το FOOTBALL (2017) μαζί με το LEOPOLD (2017) και το HIV (2018) συγκροτούν μια άτυπη πολιτική τριλογία. Η βασική θέση αυτής της τριλογίας είναι πως οι παντοτινοί ένοχοι είμαστε οι θεατές - και πως ήρθε η ώρα να πληρώσουμε το τίμημα των επιλογών μας, το τίμημα του πολιτισμού και της ανάπτυξής μας εις βάρος όλου του υπόλοιπου κόσμου. Η ανάγκη του συγγραφέα να γράψει αυτά τα έργα, γεννήθηκε μετά από τα ταξίδια του στην Αφρική, θέλοντας να μιλήσει για τα ταξίδια των «χορτάτων» στην «πεινασμένη» αυτή ήπειρο.

Μετά την παράσταση στο Faust στις 9 Φεβρουαρίου 2023, μιλήσαμε με τον Θανάση Τριαρίδη. Το θέμα της συζήτησης  ήταν «Ποιος ξεκοίλιασε μια ετοιμόγεννη Ινδιάνα το φθινόπωρο του 1519; Ποιον αφορούν σήμερα τέτοιες παλιές ιστορίες;»  Ο συγγραφέας του έργου κατάθεσε την εμπειρία του στην Αφρική, όπου με το που έβλεπαν λευκή γυναίκα, δυτική, υπέθεταν ότι θα είναι και ευαίσθητη, άρπαζαν τυχαία ένα παιδί από αυτά που γυρνούσαν αδέσποτα στον δρόμο και ζητιάνευαν και μαζί του εκλιπαρούσαν για χρήματα με αντάλλαγμα να της δώσουν το παιδί. Κανένας έλεγχος. Έπαιρναν το χρηματικό ποσό και έδιναν το παιδί χωρίς να ενδιαφέρονται τι θα γινόταν αυτό, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Αν θα το έδινε  η άγνωστη γυναίκα για δωρεά οργάνων, αν το κακοποιούσε, αν θα το πουλούσε, αν θα το αγαπούσε δεν απασχολούσε κανέναν. Μια άθλια κατάσταση. Ομοίως το ποδόσφαιρο ήταν πάντα μια βίαιη πράξη και προήλθε από άγρια και ανταγωνιστικά κίνητρα.  Το ποδόσφαιρο, η δημοφιλέστερη αθλοπαιδιά στον κόσμο είναι το θέμα του έργου αυτού και της παράστασης αυτής στο Faust. Στόχος της κάθε ομάδας ποδοσφαίρου  είναι να στείλει την ποδόσφαιρα (κοινώς μπάλα) μέσα στην εστία της αντίπαλης ομάδας κλωτσώντας την ή προωθώντας την με οποιοδήποτε μέρος του σώματος εκτός από τα χέρια. Όποια ομάδα σημειώσει τα περισσότερα τέρματα (γκολ) κερδίζει το παιγνίδι. Το άθλημα έχει μια προϊστορία. Έχουμε ποδόσφαιρο στην αρχαία Ελλάδα και στην αρχαία Ρώμη. Σε κάθε περίπτωση δύο ομάδες προσπαθούσαν με κλωτσιές, με σπρωξίματα ή άλλους τρόπους να προωθήσουν μία μπάλα προς την αντίθετη κατεύθυνση και να τη στείλουν στην εστία της αντίπαλης ομάδας.

Ποδόσφαιρο έπαιζαν οι Αιγύπτιοι, οι Σουμέριοι, οι Κινέζοι και οι αρχαίοι Έλληνες, κάτι που αναφέρει ο Όμηρος, όπως και οι Ρωμαίοι. Οι Κινέζοι μέσα στην μπάλα έβαζαν μαλλιά παρθένων. Το παιγνίδι αυτό πέρασε στην Ιαπωνία και στην Κορέα. Οι Ρωμαίοι γέμιζαν την μπάλα με πούπουλα κότας.

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα παίζονταν διάφορα παρόμοια παιγνίδια, που εξέφραζαν τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε γειτονικές πόλεις ή χωριά ή μεταξύ φατριών της ίδιας πόλης.

Το «We are the champions» που ερμήνευσε ο αξέχαστος Freddy Mercury, ένα τραγούδι που έγινε ύμνος στα χείλη εκατομμυρίων οπαδών σε όλον τον κόσμο, έφτασε να φανατίζει τους οπαδούς, και να δίνει αυτή την αίσθηση ότι ανήκουν σε μια ομάδα, σε ένα αδιάσπαστο

σύνολο που έχουν κοινά πιστεύω και στόχους.  Έτσι γεννιέται ο φασισμός, ο τυφλός φανατισμός.

 Η σκηνοθετική ματιά της Δέσπως Πύρτσιου αναζητά ό,τι και ο συγγραφέας να διερευνήσει «Ποια η σχέση του ποδοσφαίρου με τον Καντάφι, την Μαρία Αντουανέτα κι έναν Ινδιάνο του 1500 μ.Χ.; Ξέρει κανείς πού και πώς και πότε πέθανε ένας παίκτης - θρύλος; Τι εννοεί ο Freddie Mercury όταν τραγουδάει "No time for losers";

Η Φ. αναποδογυρίζει την ιστορία της ανθρωπότητας μέσ' από τον κόσμο του ποδοσφαίρου, φέρνοντάς μας ενώπιον των ευθυνών μας, σε έναν μονόλογο για την πορεία του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού.»

Το θρυλικό λοιπόν και πολυπαιγμένο «FOOTBALL» του Θανάση Τριαρίδη, μια σκληρή ματωμένη κωμωδία, η οποία ανεβαίνει πάντα με επιτυχία, παρουσιάζεται σε μια έμφυλη ανάγνωση σκηνοθετημένο και παιγμένο μόνο από γυναίκες. Η πρεμιέρα  στις 26 Ιανουαρίου 2023 στο Faust σε δραματουργική επεξεργασία της Δέσπως Πύρτσιου και της  Αλεξάνδρας Σταμούλη και με την προσθήκη του υπότιτλου «No time for losers» για  λίγες μοναδικές παραστάσεις, κάθε Πέμπτη στις 20:00.

Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Φ. η νεαρή ηθοποιός, Αλεξάνδρα Σταμούλη, που για την ερμηνεία της τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού στα 11α Θεατρικά Βραβεία Θεσσαλονίκης 2022, έχοντας προηγουμένως αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές.

Η διαδρομή για την παράσταση που  παρουσιάζεται στο Faust, με την Δέσπω Πύρτσιου να σκηνοθετεί για πρώτη φορά, ξεκίνησε για την Αλεξάνδρα Σταμούλη το 2020, ως διπλωματική εργασία στο μάθημα της υποκριτικής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ο ίδιος ο συγγραφέας παρακολουθώντας το βίντεο της διπλωματικής (Ιούλιος 2021) παρότρυνε την ομάδα να ανεβάσει την παράσταση σε κάποιο θέατρο. Η αρχή έγινε στο θέατρο Άβατον της Αθήνας, σε μια συγκλονιστική πρεμιέρα κι έπειτα ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη, στο θέατρο Αμαλία. Στη συνέχεια η παράσταση ανέβηκε με επιτυχία και στην Λάρισα, με αποτέλεσμα να γυρίσει ξανά στην Αθήνα και το Faust.

Η Φ. ενημερώνει τους θεατές εκ των προτέρων ότι θα γίνουν όλοι μέρος της παράστασης με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Συγκρίνει το έργο που θα παίξει με άλλα έργα όπως το Γλάρο του Τσέχωφ, ένα έργο όπου ο γλάρος δεν παίζει, αλλά έχει δοθεί το όνομά του στο έργο, ή το Περιμένοντας το Γκοντό του Μπέκετ, που μπορεί να είναι αριστούργημα, όμως περιμένει ο θεατής να έρθει κάποιος που δεν έρχεται ποτέ. Αναρωτιέται η Φ. γιατί όλοι θεωρούν αυτά τα έργα αριστουργήματα.  Για εκείνη τα υπαρκτά πρόσωπα, ο Ρονάλντο, ο Μέσι, ο Πελέ,  ο Ζιντάν, ο Μαραντόνα, ο Κρόιφ, ο Γκαρίντσα, που λένε ότι είναι καλύτερος από τον Πελέ, αυτά τα πρόσωπα έχουν υπόσταση. Κάθε τόσο δίνει σουτ δυνατό ή και όχι, παίζει με τους θεατές και την μπάλα την οποία οδηγεί  προς διάφορες κατευθύνσεις και λέει ότι θα αποκαλύψει πράγματα που οι θεατές δεν ξέρουν, ενώ τους παρακαλεί να είναι σε ετοιμότητα. «Είναι μεγάλη αρετή η ετοιμότητα και για τη σημερινή βραδιά και για το μέλλον γενικότερα». Τους μαθαίνει δε να προφυλάσσονται γιατί θα σουτάρει στα μούτρα τους.

Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον που η Φ. είναι γυναίκα. Το γυναικείο πρόσωπο λειτουργεί περιέργως διπλά διαδραστικά, γιατί πέρα από τα σεξιστικά πρότυπα, ακούμε και βλέπουμε μια ωραία γυναίκα, που βέβαια την ώρα αυτή έχει απεκδυθεί τη γυναικεία της φύση, να μιλά με λεπτομέρειες για το ποδόσφαιρο και να σουτάρει επιθετικά προς το κοινό. Σα να θέλει να το αφυπνίσει, να το κάνει να καταλάβει τι ακριβώς “παίζεται” και να πάρει θέση, άμυνας αρχικά και επίθεσης στη συνέχεια. Το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι  τελευταία σε μεγάλη ανάπτυξη με εξαιρετικές επιδόσεις. Κάποιοι ίσως να θεωρούσαν αδύναμο το γυναικείο φύλο για αυτό το άθλημα. Έχουν αναδειχθεί μεγάλες αθλήτριες και έχουν γίνει  πολλά και δυνατά ματς. Η παράσταση λειτουργεί διπλά λοιπόν, εξάλλου το football είναι μόνο το πρόσχημα.  Ούτως ή άλλως η ψυχή στο άθλημα αυτό  δεν είναι άλλη από την αφυπνισμένη κερκίδα. Το παιχνίδι γίνεται από τους παίχτες και την κερκίδα. Η μπάλα που φτάνει στην κερκίδα είναι αυτή ενώνει τους θεατές με τους παίκτες.

Στον Μεσαίωνα το παιχνίδι γενικεύτηκε. « Σε κάθε κωλοχώρι γινόταν ποδοσφαιρικοί αγώνες μέσα στη λάσπη». Τα πράγματα σύντομα βγήκαν εκτός ελέγχου. Τραυματισμοί, μαχαιρώματα, χυμένα έντερα, πτώματα, σαν να επρόκειτο για κανονική μάχη. Ένας ολόκληρος κόσμος βουτηγμένος στην αποφορά του θανάτου. Σύντομα άρχισαν οι απαγορεύσεις. Ο Ερρίκος ο Δεύτερος επέβαλε τρομερές ποινές, ακρωτηριασμούς, ακόμα και θάνατο σε όποιον έπαιζε ποδόσφαιρο, καθώς αυτός θεωρούνταν εχθρός της πόλης και του Θεού. Βέβαια τα ματς συνεχίστηκαν παρά τις απαγορεύσεις με μεγαλύτερη σκληρότητα, σε οργανωμένα νυχτερινά ματς, με μπάλες, με μπηγμένες λάμες από ξυράφια ή μαχαίρια, με τον κίνδυνο εκδήλωσης πυρκαγιάς καθώς οι παίχτες κράταγαν πυρσούς και έβαζαν φωτιά, όπως εκείνη η πυρκαγιά που έκαψε το μισό Παρίσι το 1401. Έτσι αφού δεν μπόρεσαν να εξαφανίσουν το ποδόσφαιρο, του έβαλαν κανόνες, όρισαν διαιτητή και το έκαναν ένα οργανωμένο θέαμα. Όμως η πραγματική ψυχή του ποδοσφαίρου ήταν αυτή η αίσθηση του αίματος, των σπασμένων οστών και κρανίων. Κάπου κάπου όμως ξεπηδά εκείνη η άγρια φύση του, όπως τότε τον Οκτώβριο του 1793 που έγινε ένα φρικτό ματς στους δρόμους του Παρισιού με το κεφάλι της Μαρίας Αντουανέτας, ή ένα κάποιο κεφάλι χωρίς ταυτότητα, που οι οργισμένοι πολίτες το κλωτσούσαν 3 μέρες. Πολλές φορές γινόταν αυτό με κεφάλια αιχμαλώτων εχθρών, όπως τον Οκτώβριο του 2011 με το σώμα του Καντάφι που τον κλωτσούσαν για 12 ώρες.   Όπως και να έχει παρά το χουλιγκανισμό που κατά περιόδους εκδηλώνεται σε αυτό το άθλημα, αυτό που ενθουσιάζει είναι ο ίλιγγος που προκαλεί η εμπλοκή παικτών και θεατών σ’ αυτό,  αν «το ξερόμυτο του παίχτη στείλει τη μπάλα στους θεατές και ποιος από αυτούς θα τη φάει στη μούρη». Και η Φ. ετοιμάζεται να σουτάρει ξερόμυτο «στα μουτράκια του κοινού», ξεκαθαρίζοντας ότι το θέλει η παραγωγή και ότι τελικά ένας μώλωπας, μια σπασμένη μύτη, μια σπασμένη οδοντοστοιχία, που μπορεί να προκαλέσει θα είναι ένα είδος παράσημου, ένα ενθύμιο. Μιλά εμμέσως για την έκθεση των θεατών των πρώτων σειρών, αλλά τους εγκαλεί καθώς δε γίνεται να τα έχουν όλα , να κάθονται άνετα και να βλέπουν καλύτερα χωρίς κάποιο ρίσκο. Τους δίνει οδηγίες προφύλαξης, να βγάλουν γυαλιά, να βάλουν σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στο πρόσωπο και παίρνει φόρα και σουτάρει με όλη της τη δύναμη. Πρέπει να νιώσει ο θεατής εκείνο το σασπένς του ματς, αυτό το νήμα που τον  ενώνει με τον παίχτη και να βιώσει την αίσθηση του νικητή. Το έγραψε ο Freddy Mercury « Είμαστε πρωταθλητές», τραγούδι που  είναι σαν όλοι σε όλον τον κόσμο να το ήξεραν από την κοιλιά της μάνας τους. Οργανώνοντας, όλους τους θεατές σε ομάδα, με τα λόγια να τα τραγουδούν όλοι μαζί, τους εμφυσά αυτή την αίσθηση, που όλοι αναζητούν σε τέτοιου είδους θεάματα και που το ποδόσφαιρο έχει κατορθώσει να συμπυκνώσει.

Ο φωτισμός, οι ήχοι ετοιμάζουν εκείνη την ατμόσφαιρα της επιθετικότητας, του μίσους ώστε να σουτάρει τελικά, ευτυχώς χωρίς θύματα. Όμως αυτή η ένταση ο φόβος του τραυματισμού,  μας έκανε ανθρωπότητα. Έτσι χτίζεται ο θαυμασμός,  η πίστη, ο οργασμός της νίκης, είναι σαν ερωτική πράξη.  Το κείμενο του Τριαρίδη εμπλέκει το κοινό. Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς τη συμμετοχή του κοινού, χωρίς την ανοχή του λαού, χωρίς να έχει υποκύψει ο αποδέκτης.

Για όσους αντιστέκονται ακόμα να συνδεθούν με το πλήθος, με τη ανθρωπότητα, να νιώσουν την ηδονή του κινδύνου, την έξαρση της νίκης η Φ. φέρνει κόκκινη λάσπη και πασαλείβει την μπάλα. Αυτό λέει είναι ιδιαιτέρως  επιδραστικό καθώς λέει, γιατί ανακινεί μνήμες, ματς κάτω από βροχή, θριαμβολογίες, μια συνένωση στη λασπουριά, ένας μεσαιωνικός υπαινιγμός, μιας και η καθαριότητα είναι επινόηση της Δύσης. «Ξέρετε σε πόσες ματωμένες λάσπες κυλίστηκε η Ιστορία για να φτάσει εδώ που έφτασε; Σε πάρα πολλές! Οι λάσπες είναι το αμνιακό υγρό της Ιστορίας».

Την Ιστορία την φτιάχνουν οι μεγάλοι άντρες. Ξέρει όλος ο κόσμος τον Μέσι και δεν ξέρει τον Αντόνιο Χοσέ Ποδέθες τον παίχτη που «γκάστρωσε» την Ιστορία με το σπέρμα του. Δεν έχουμε πληροφορίες για αυτόν ξέρουμε όμως ότι βρέθηκε στο «μεγάλο ματς» στο Μεξικό το 1519.

Το Φεβρουάριο του 1519, ο Μέγας  Κονκισταδόρ του Μεξικού, ο Ερνάντο Κορτέζ, κατέκτησε με πεντακόσιους άντρες την αυτοκρατορία των Αζτέκων για λογαριασμό του Στέμματος της Ισπανίας. Με το που αποβιβάστηκαν στο Μεξικό έκαψε τα καράβια τους, για να τους περάσει το μήνυμα: «ή θα νικήσετε ή θα σας γδάρουν οι Αζτέκοι». Για να επικρατήσουν έναντι του ντόπιου πληθυσμού χρησιμοποίησαν κάθε μέθοδο όπως βιασμούς, λεηλασίες, δολοφονίες. Ο Κορτέζ εμφανίστηκε ακόμη και ως Μεσσίας. Ένας από τους πεντακόσιους του ήταν ο Ποδέθες, που είχε την ιδέα να κάμψει την άρνηση των ιθαγενών να στρατολογηθούν στις τάξεις των κατακτητών τρομοκρατώντας τους καθώς τους υποχρέωνε να συμμετάσχουν σε ένα μακάβριο ποδοσφαιρικό παιχνίδι όπου μπάλα ήταν κάθε φορά ένα νεκρό έμβρυο το οποίο κλωτσούσαν βουτηγμένοι στη λάσπη και το αίμα. Όσοι δε δέχονταν να παίξουν μπάλα θανατώνονταν. Ο Κονκισταδόρ τον ανακήρυξε σε Πρώτο αξιωματικό Πειθούς του στρατού. 

Αυτός ο άνθρωπος επινόησε το μεξικάνικο ποδόσφαιρο που μετατράπηκε σε μια γενικευμένη τεχνική πειθαναγκασμού στους επόμενους αιώνες. Το παράδειγμά του ακολούθησαν και άλλοι Κονκισταδόροι, Πορτογάλλοι και Ολλανδοί δουλέμποροι, όλοι οι αποικιοκράτες της Ιστορίας.  Έτσι φτιάχτηκε ο δυτικός πολιτισμός. Αν δεν το είχε κάνει αυτό ο Ποδέθες, σε τι πόλεις θα ζούσαμε; Ποιος Μπέκετ, ποιος Σπινόζα και η Ηθική του, ποιος Βολταίρος, ποιος Διαφωτισμός, ποιος Ουγκώ, ποια Μόνα Λίζα, ποιος Σαίξπηρ, ποια πλυντήρια ρούχων για να ξεβρομίζονται οι δυτικοί, καμία φιλοσοφία, καμία εξέλιξη αν δεν είχε επινοήσει αυτός ο άνθρωπος το αιματηρό αυτό ματς ποδοσφαίρου και παράλληλα την «ευφυέστατη» μέθοδο επίδειξης ισχύος και δεν είχε εξοντώσει εκατομμύρια ιθαγενείς. Έτσι δομήθηκε ο πολιτισμός,  έτσι έγινε η Ιστορία, με τα όπλα και με απάνθρωπες, βάναυσες πράξεις. Χωρίς όλα αυτά θα ήμασταν πίθηκοι και θα τρώγαμε μπανάνες.  Ο Homo Sapiens, o “ Σοφός Άνθρωπος”  έσφαζε, η συνέχειά του ο “ Homo Necans”, « Άνθρωπος Δολοφόνος» συνέχιζε να σφάζει και αυτό γιατί ένιωθε στο DNA του ότι γεννήθηκε πρωταθλητής.  Αυτή η δίψα για νίκη και επικράτηση είναι που ικανοποιείται μέσα από τα ματς του ποδοσφαίρου, μέσα από τις συντεχνίες, τις συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα. Η επικράτηση και ο θρίαμβος του νικητή, έναντι του αδυνάτου, αυτού που βρίσκεται σε ανάγκη και βάζει εκούσια το κεφάλι του στην λαιμητόμο από φόβο.

Τώρα πια τα πράγματα συμβαίνουν με άλλους τρόπους, ξεκοιλιάζονται διαφορετικά τα έμβρυα, αλλά εξακολουθούν να ξεκοιλιάζονται. Πολλοί πεινούν στον κόσμο και ζουν κάτω από το επίπεδο της φτώχειας, ενώ άλλοι ευημερούν λάγνα και θριαμβευτικά.

Συγγραφέας και ηθοποιός προσπαθούν μέσα από μια αφήγηση να ανασκευάσουν την ιστορία εκείνου του εμβρύου που έγινε μπάλα για να προχωρήσει η Ιστορία. Το έμβρυο διεσώθη. Το ονόμασαν Φιβοφί που θα πει ευλογημένος, τον ανέθρεψαν οι Ιαγουάροι και έμπαινε με τους άλλους ιαγουάρους στο σπίτια των χριστιανών και ως αντίποινα σε αυτούς που ξεκοίλιαζαν έγκυες γυναίκες, τους έβγαζαν τα μάτια. Ο Φιβοφί είναι ένα κατασκεύασμα της φαντασίας γι΄αυτό και υπάρχει η ανθρωπότητα, αλλιώς τίποτα απ΄όσα έχουμε δεν θα το είχαμε. Σπαρακτική διήγηση της εξέλιξης της ανθρωπότητας, συνδυασμένης με ένα άθλημα που φανατίζει και εξαγριώνει τον κόσμο από τον ή την Φ. ή τον Φιβοφί. Ίσως ο αγώνας να κριθεί στα τελευταία σουτ.

Αβέβαιη η κατάληξη του κόσμου, σαν ένα ξερόμυτο στα σκοτεινά. Ό, τι και να συμβεί από την ώρα που είμαστε ανθρωπότητα, είμαστε συνένοχοι και συνυπεύθυνοι για ό,τι θα μας συμβεί, ακόμα κι αν διαφωνούμε με όσα γίνονται, από την ώρα που δεν αντιδρά ο καθένας από τη θέση του με όποιο κόστος, συνυπογράφει τον θάνατο κάποιου μέρους του κόσμου και την απόλυτη και εκφυλιστική χλιδή ενός άλλου μέρους. Αυτό μόνο συγκρουσιακά μπορεί να λειτουργήσει με αιματηρά πάντα αποτελέσματα.

Ένας δύσκολος προβληματισμός που εξελίχθηκε με επιτυχία σκηνικά, παραστασιακά από την Αλεξάνδρα Σταμούλη. Με ωραία κίνηση και δυναμικότητα, μπόρεσε να “παίξει” με το κοινό, να το προκαλέσει, να το προβληματίσει, να το θίξει ευγενικά, ώστε να το ταρακουνήσει. Ανά πάσα στιγμή με το βλέμμα της επιθεωρούσε τους θεατές και τους ενέταξε πλήρως στην παράσταση, όπως ήταν και η πρόθεση του συγγραφέα.

Η σκηνοθεσία της Δέσπως Πύρτσιου, λιτή και ουσιαστική. Μαζί με τον φωτισμό της Εμμανουέλας Κρίσιλια και την τυπική ενδυματολογία του παίχτη του football της Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου, μπόρεσαν να αναδείξουν μια μεγάλη ερμηνεία, βασισμένη σε μια μεγάλη ευαισθητοποίηση, ταλέντο και ανησυχία για τη μοίρα αυτού του κόσμου. Στο σασπένς της παράστασης συνέβαλλε η πρωτότυπη μουσική του Νείλου Καραγιάννη.

Ένα προκλητικό κείμενο με μια αντίστοιχη ερμηνεία!

Ταυτότητα της παράστασης

Σκηνοθεσία: Δέσπω Πύρτσιου

Δραματουργική επεξεργασία: Δέσπω Πύρτσιου, Αλεξάνδρα Σταμούλη

Σκηνική & Ενδυματολογική επιμέλεια: Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου

Φωτισμοί / Βοηθός σκηνοθέτιδας: Εμμανουέλα Κρίσιλια

Πρωτότυπη μουσική: Νείλος Καραγιάννης

Στον ρόλο της "Φ" η Αλεξάνδρα Σταμούλη

Σχεδιασμός αφίσας: Νικόδημος Τριαρίδης

Trailer / Φωτογραφίες: Χρύσα Γούτου και Αριάδνη Ζούπινα

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη