Έτσι έζησα τον Ματίας Αλμέιδα

Πάντοτε υπάρχει άγχος πριν από μία συνέντευξη. Δημιουργικό άγχος. Ενόψει αυτής με τον Ματίας Αλμέιδα, ομολογώ ότι είχα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Προσεγγίζοντας τη ζωή του, όχι τόσο την καριέρα του, ώστε να εμφανιστώ διαβασμένος, είδα, έμαθα, διάβασα πράγματα για τα οποία δεν ήμουν και τόσο βέβαιος ότι θα ήθελε να μιλήσει ξανά. Ο άνθρωπος αυτός είχε 'ξεγυμνωθεί' μέσα από την αυτοβιογραφία του, είχε αναφερθεί λεπτομερώς σε πολύ δύσκολες καταστάσεις που είχε βιώσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν ξέρεις αν κάποιος θέλει να ξεχνά ή να θυμάται.

Από την πρώτη όμως στιγμή που γεννήθηκε η ιδέα μέσα μου για να τον προσεγγίσω, είχα κατά νου ότι δεν σκόπευα να συζητήσω μαζί του για την ποδοσφαιρική καθημερινότητα, την ΑΕΚ, την πασίγνωστη σε όλους άλλωστε καριέρα του. Ήθελα να τον ακούω να διηγείται σπάνιες εμπειρίες, καλές ή κακές και απλώς να ρουφώ τις λέξεις για να τις μεταφέρω στον υπολογιστή.

Σε κάποια δόση, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να ζω ακόμα στην εποχή της γραφομηχανής, όπως τότε που ξεκινούσα τη δημοσιογραφία κι ενώ μόλις είχαν εισβάλει στον έντυπο Τύπο οι υπολογιστές. Πόσο θα ήθελα να έχω ατελείωτες ώρες μαζί του και να ήμουν εγώ εκείνος που θα σύντασσε την αυτοβιογραφία του. Το μυαλό ταξιδεύει πολλές φορές, όνειρα είναι αυτά, καλό είναι να υπάρχουν...

Για περίπου δύο εβδομάδες κι ενώ είχε πει το "ναι" έχοντας ενημερωθεί για το πλαίσιο της συνέντευξης και ότι αυτή θα είναι διαφορετικού περιεχομένου, ο Αλμέιδα με είχε στην τσίτα, όσον αφορά στην ημερομηνία και στην ώρα που θα βρισκόμασταν. Όταν συναντηθήκαμε, κατάλαβα το γιατί. Ο σεβασμός του απέναντι στη δουλειά εκείνου που θα είχε δίπλα του, δίχως καν να τον γνωρίζει, δεν θα του επέτρεπε να γίνει κάτι στα πεταχτά. Σκοπός του ήταν μου δώσει όσο χρόνο χρειαζόμουν, αλλά πρωτίστως, η επιθυμία του ήταν να μιλήσει, έδινε εξ αρχής στη διαδικασία αυτή τη σημασία που της έπρεπε.

Σαν δύο φιλαράκια που έπιναν καφέ

Όταν έφτασα στο προπονητικό κέντρο, το πρωί της 31ης Δεκεμβρίου, είχα μέσα μου μια μικρή ανησυχία μήπως θα είχε το μυαλό του να τελειώνουμε γρήγορα, παραμονή Πρωτοχρονιάς βλέπετε, ίσως ο άνθρωπος σκεφτόταν πως μετά την προπόνηση, θα έπρεπε να βρίσκεται γρήγορα κοντά στην οικογένειά του. Καμία σχέση... Πατούσαμε το χορτάρι του Σεραφειδίου όταν τον είδα από μακριά να βγαίνει από το γραφείο του και να πλησιάζει με βήμα αργό. Εκεί που στεκόμασταν υπήρχε μόνο ένας μικρός πάγκος και ο ίδιος φορούσε τα ρούχα και το μπουφάν της προπόνησης.

"Εδώ θα την κάνουμε" μου είπε. Βάλαμε τον πάγκο στο χορτάρι και καθίσαμε, σαν δύο φιλαράκια που έπιναν καφέ στο παγκάκι μιας παιδικής χαράς, ενώ τα παιδιά μας έπαιζαν. Ένα τόσο απλοϊκό σκηνικό, μα τόσο αληθινό και ποδοσφαιρικό συνάμα. Καθαρά αργεντίνικο! Ούτε λουσάτα ρούχα, ούτε χτενισμένα μαλλιά, ούτε μόστρα και εφέ. Σαν να μου έλεγε, δίχως να το πει, "τον Αλμέιδα δεν ήθελες; Ε, τον Αλμέιδα σου έφερα. Αυτός που βλέπεις είναι ο Αλμέιδα".

Κάθε λεπτό της συνέντευξης, κάθε ατάκα και βλέμμα του, φανέρωναν την ψυχή του, οι λέξεις και οι εκφράσεις του έβγαιναν από μέσα εκεί. Μείναμε μαζί για περισσότερο από δύο ώρες κι όμως στιγμή δεν βαρυγκόμησε, στιγμή δεν μου είπε "έχουμε πολλά ακόμα;". Σε αυτό το διάστημα, επίσης, τα έκανε όλα: γέλασε δυνατά, κατσούφιασε, μελαγχόλησε, προβληματίστηκε. Κι όταν πια έπρεπε να μπει ένα τέλος -γιατί εγώ κράτησα μέσα μου άλλες δεκάδες σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν στη διάρκεια της συνέντευξης, όμως έπρεπε να τον αφήσω να ξεκουραστεί- εισέπραξα την ικανοποίησή του.

"Σε δύο-τρεις μήνες, θα έρθεις πάλι εδώ να κάνουμε το ίδιο, μιλώντας μόνο για την ΑΕΚ" μου είπε. Αυτό και μόνο μου αρκούσε για να νιώσω ότι το ευχαριστήθηκε κι εκείνος, όσο εγώ. Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι εφικτό, αλλά μου αρκεί που το είπε. Κι έτσι, φεύγοντας από εκεί, μιλώντας με έναν άνθρωπο που με σημάδεψε πολύ περισσότερο από το απλά να πω ότι έγινε μια δημοσιογραφική επιτυχία, είχα την ψυχή μου γεμάτη. Ευχαριστώ Ματίας, ελπίζω να τα πούμε ξανά!