Ένας ολόκληρος κόσμος χωράει (και) στη μικρή οθόνη

Η τηλεοπτική μεταφορά του «The Last of Us» μονοπωλεί τις τελευταίες εβδομάδες το ενδιαφέρον, αλλά και τα διθυραμβικά σχόλια ειδικών και μη.

Η αλήθεια είναι πως πριν από μερικά χρόνια μια τηλεοπτική σειρά βασισμένη σε βιντεογκέιμ θα αντιμετωπιζόταν μάλλον με καχυποψία από την κριτική. Το δε κοινό της θα το έβρισκε ασφαλώς ανάμεσα στους φαν του παιχνιδιού, όμως πιθανότατα θα ήταν δύσκολο να προσελκύσει πολλούς άλλους, ιδιαίτερα από τις μεγαλύτερες ηλικίες, που ασχολούνται λιγότερο ή καθόλου με τις παιχνιδοκονσόλες. Το ίδιο θα γινόταν, βέβαια, και με μια σειρά βασισμένη σε κόμικς, η οποία εν έτει 2023 μπορεί, αντιθέτως, να βρει μπάτζετ ανάλογο σχεδόν με κινηματογραφικό μπλοκμπάστερ.

Πίσω στα βιντεοπαιχνίδια, όμως, και συγκεκριμένα στο «The Last of Us», του οποίου η τηλεοπτική μεταφορά μονοπωλεί τις τελευταίες εβδομάδες το ενδιαφέρον, αλλά και τα διθυραμβικά σχόλια ειδικών και μη.

Συνοπτικά, η σειρά του HBO μάς στέλνει σε μια εναλλακτική πραγματικότητα, εκεί όπου ένας μυστηριώδης μύκητας έχει μετατρέψει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Γης σε αιμοβόρα ζόμπι πειράζοντας το μυαλό τους. Το αποτέλεσμα είναι προφανώς ένα απόλυτο χάος, το οποίο μετριάζεται μόνο στις αυταρχικά διοικούμενες –και στρατοκρατούμενες– ελεγχόμενες ζώνες.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ένας σκληροτράχηλος, αλλά τραυματισμένος ψυχικά άνδρας (Πέδρο Πασκάλ) αναλαμβάνει να συνοδεύσει ένα έφηβο κορίτσι (Μπέλα Ράμσεϊ) σε ένα ταξίδι που μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο για ολόκληρο το ανθρώπινο είδος.

Εχοντας πια συγκεντρώσει στο δυναμικό του κινηματογραφικό ταλέντο εφάμιλλο των σπουδαιότερων στούντιο, το ΗΒΟ εμπιστεύεται ξανά τον δημιουργό του υπέροχου «Τσερνόμπιλ», Κρεγκ Μέιζιν, προκειμένου να «μεταφράσει» τον εκ των πραγμάτων πρωτοπρόσωπο κόσμο του βιντεοπαιχνιδιού σε μια πολύ ευρύτερη θεώρηση, με πλήρως ανεπτυγμένους χαρακτήρες και αληθινά, ώς ένα βαθμό τουλάχιστον, σκηνικά.

Κυρίως όμως του ανέθεσε τη δουλειά να φτιάξει ένα καλλιτεχνικό σύνολο, το οποίο τόσο από άποψη διάρκειας –τα περισσότερα επεισόδια προσεγγίζουν τη μιάμιση ώρα– όσο και αισθητικής να μην έχει σε τίποτα να ζηλέψει από τις αρτιότερες ταινίες του είδους.

Και αυτό ακριβώς συμβαίνει· από τη φωτογραφία, η οποία παραμένει άψογη, είτε μιλάμε για κλειστούς είτε για ανοιχτούς χώρους, μέχρι το σενάριο και τα ειδικά εφέ, που δεν πάσχουν από τη συνηθισμένη τηλεοπτική «ένδεια», λόγω ελλείψεων στο μπάτζετ.

Πολλοί σπεύδουν να συγκρίνουν το «The Last of Us» με το παρόμοιας θεματολογίας «The Walking Dead», το οποίο έκανε επίσης θραύση όταν πρωτοκυκλοφόρησε στις αρχές της περασμένης δεκαετίας. Στην πραγματικότητα, οι δύο σειρές είναι αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους: το δεύτερο ενδιαφέρεται περισσότερο για την αναλυτική παρουσίαση των διαφόρων χαρακτήρων, όπως δηλαδή γίνεται κατά κόρον στη μικρή οθόνη, ενώ το πρώτο επιδιώκει να αποτυπώσει έναν ολόκληρο κόσμο.

Επιπλέον, η προσέγγιση του «The Last of Us» είναι πολύ πιο ραφιναρισμένη και προσεκτική στις λεπτομέρειες. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός πως τα δικά του ζόμπι τρέχουν…

Σε κάθε περίπτωση, εκείνο που πλέον έχουν ολοφάνερα αντιληφθεί τα στελέχη των στούντιο σαν το HBO είναι πως σχεδόν οτιδήποτε μπορεί να «ντυθεί» ποιοτικά και να παρουσιαστεί ως κορυφαίο τηλεοπτικό προϊόν, ακόμη και αν το ορίτζιναλ υλικό δεν είναι ακριβώς θησαυρός.

Με την έλλειψη πρωτότυπων σεναρίων, άλλωστε, που ταλαιπωρεί ολόκληρη τη βιομηχανία, τα παιχνίδια είναι μόνο ένα μέρος των εναλλακτικών που θα επιστρατευθούν.

Το «The Last of Us» προβάλλεται στη χώρα μας μέσα από την πλατφόρμα της Vodafone TV.