Ενα εικοσιτετράωρο με τον συνθέτη και ερμηνευτή Σπύρο Παρασκευάκο

«Η κάθε δουλειά γίνεται πρώτα στο μυαλό μου, χτίζει τον εαυτό της, οριοθετεί τις ανάγκες της, αυτοδιορθώνεται μόνο και μόνο από τη σκέψη, αναβάλλεται συνεχώς, μέχρι να έρθει η μέρα που ξαφνικά όλα μπαίνουν σε σειρά και αρχίζουν να τρέχουν γρήγορα», λέει ο Σπύρος Παρασκευάκος.

10.00-11.00

Ξυπνάω αφού βαρέσουν πενήντα ξυπνητήρια. Συνήθως όταν ξυπνάω είναι λες και επέστρεψα από την άβυσσο, γι’ αυτό και επαναπροσδιορίζω τον εαυτό μου και προσπαθώ να τον θυμηθώ. Mετά πρωινό και οπωσδήποτε καφές. Πίνω τον πρώτο καφέ για να ξυπνήσω ώστε να μπορώ να πιω τον επόμενο με την ησυχία μου.

11.00-15.00

Ξεκινούν τα μαθήματα. Το σπίτι μου ανοίγει τις πόρτες σε όλους εκείνους που θέλουν να μάθουν μουσική ή να δουλέψουν τη φωνή τους. Στα παιδιά που θέλουν να προετοιμαστούν στο τραγούδι για εξετάσεις δραματικών σχολών και τέλος πάντων σε όλους αυτούς που αποφάσισαν να ρίξουν μια κλεφτή ματιά στον χώρο της τέχνης και του τραγουδιού ή σε αυτούς που πέφτουν με τα μούτρα και που έχουν επιλέξει αυτό να το κάνουν μαζί μου. Παράλληλα, κάποιες φορές «τρέχω» κάποια ομαδικά μαθήματα και πρότζεκτ με το μουσικό εργαστήριο που έχω ιδρύσει, «Πάπια music lab», ή πηγαίνω σε κάποια σχολεία για εκπαιδεύσεις που έχω αναλάβει. Τα πρωινά μου γενικώς είναι αφιερωμένα στην εκπαίδευση, στη μελέτη, σε όλους αυτούς τους ανθρώπους και στα παιδιά που αναζητούν νέους δρόμους.

15.00-18.00

Αφού λοιπόν περνάω ένα 4ωρο να σκέφτομαι για τόσους ανθρώπους ένα σωρό πράγματα για το τι θα τους ταίριαζε στο τραγουδιστό θέατρο, ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος, πώς να ταξιδέψουμε μαζί, έχω πάντα την ανάγκη να κάνω το ίδιο και για τον εαυτό μου. Τι θέλω να κάνω; Πότε θα παίξω live; Την οργάνωση του δίσκου μου; Τα ποιήματά μου; Πότε θα τα εκδώσω; Πώς θα ονομάσω τα νέο μου πρότζεκτ; Μήπως να ξεκινήσω κάποιο μιούζικαλ; Ενα σωρό σκέψεις καθημερινά μέχρι να κατευθυνθώ κάπου. Αφού λοιπόν σκεφτώ ένα σωρό πληροφορίες, με μαθηματική ακρίβεια συνήθως δεν κάνω τίποτα για να προχωρήσω τα πρότζεκτ αυτά και τα αφήνω για την επόμενη μέρα. Και την επόμενη μέρα τα αφήνω για τη μεθεπόμενη. Συνήθως η σκέψη της δουλειάς μού παίρνει τον πενταπλάσιο χρόνο από τη δουλειά την ίδια. Στην πραγματικότητα η κάθε δουλειά γίνεται πρώτα στο μυαλό μου, χτίζει τον εαυτό της, οριοθετεί τις ανάγκες της, αυτοδιορθώνεται μόνο και μόνο από τη σκέψη, αναβάλλεται συνεχώς, μέχρι να έρθει η μέρα που ξαφνικά όλα μπαίνουν σε σειρά και αρχίζουν να τρέχουν γρήγορα.

«Η μουσική δεν έχει τελειωμό και δεν θα μας φτάσει μια ζωή για να μάθουμε όσα θα θέλαμε. Προσπαθώ να αξιοποιώ πια όσο χρόνο μπορώ σε αυτό».

18.00-21.00

Η ώρα να πάω στο στούντιο, να πάω για πρόβα ή να πάω στους συνεργάτες μου να δοκιμάσουμε πράγματα για τον δίσκο. Εχουμε φτιάξει πλέον μια ωραία συνθήκη όπου αυτή η πιο αγχωτική και κουραστική στιγμή της δουλειάς μας έχει μετατραπεί σε ένα αίσθημα «πάω να δω τους φίλους μου», ενώ παράλληλα ξέρουμε όλοι πως κάνουμε δουλειά. Αυτή την περίοδο γράφω μουσική για τη θεατρική παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος «Πράγα», ένα σύγχρονο έργο του Χαβιέρ δε Διός σε σκηνοθεσία του Θέμη Θεοχάρογλου. Τσέλα, βιολιά, κιθάρες, πιάνα, σαξόφωνα και σύνθια! Επομένως περνάω αρκετές ώρες στο στούντιο. Παράλληλα ετοιμάζω τον τρίτο μου δίσκο, τα live μου, καθώς επίσης επιμελούμαι μερικά πρότζεκτ των μαθητών μου. Επομένως είναι μια εποχή που την περνάω πολύ δημιουργικά γράφοντας νέα πράγματα, έχοντας νέες ιδέες. Κάπου εκεί μπλέκονται και τα δικά μου μαθήματα σα μαθητής. Σε ωδεία, σε εργαστήρια, σε σχολές. Είμαι πάντα ένας μόνιμος μαθητής και δεν το αλλάζω αυτό. Η μουσική δεν έχει τελειωμό και δεν θα μας φτάσει μια ζωή για να μάθουμε όσα θα θέλαμε. Προσπαθώ να αξιοποιώ πια όσο χρόνο μπορώ σε αυτό.

21.00-23.00

Προπόνηση. Και πάλι προπόνηση. Εχω βρει τη χαρά της προπόνησης και της γυμναστικής τα τελευταία χρόνια και δεν την αλλάζω με τίποτα. Είναι αυτή η στιγμή της μέρας που πρέπει να φροντίσω τον εαυτό μου. Τον πραγματικό εννοώ, όχι τον φαντασιακό. Αυτόν που έβαζα πάντα σε δεύτερη μοίρα γιατί οι σκέψεις μου με αφορούσαν πιο πολύ από την πραγματικότητα. Αυτόν που παραμελούσα συχνά γιατί πάντα προείχε η καλλιτεχνική μου δουλειά ή ο βιοπορισμός μου. Πλέον τον φροντίζω περισσότερο και είναι ωραίο.

23.00-03.00

Αραγμα χωρίς κανένα λόγο. Φαντασιώνομαι πώς θα ήταν να γεμίζαμε στάδια στις συναυλίες μας και αν ποτέ θα τα ζήσουμε αυτά. Υστερα απομόνωση στον υπολογιστή μου να γράψω νέες μουσικές. Καμιά φορά, βόλτα με φίλους. Λίγο φλερτ, λίγη ελπίδα για το μέλλον. Κάποιος καλός φίλος. Ταινίες, πολλές ταινίες. Διάβασμα και restart…

O Σπύρος Παρασκευάκος γράφει μουσική για θεατρικές παραστάσεις, ενώ έχει κάνει μερικές ενδιαφέρουσες διασκευές σε «παιδικά τραγούδια για ενηλίκους», όπως το «Παπάκι» του Νικόλα Ασιμου και ο «Κηπουρός» του Παύλου Παυλίδη.