Ενα εικοσιτετράωρο με τον ηθοποιό Νίκο Δερτιλή

«Ετοιμάζω να φάω και καταπιάνομαι έπειτα με κάποια δουλειά του σπιτιού, σκεπτόμενος με μια γλυκιά γκρίνια “δύσκολη η ζωή του εργένη, όλα εσύ πρέπει να τα κάνεις πια”», λέει ο Νίκος Δερτιλής.

08.00-09.00

Ξυπνάω αγκαλιά με τον Δία (ο γάτος μου), με κάποιες αναβολές στο ξυπνητήρι, συνειδητοποιώντας ότι έχω αργήσει. Τρέχω βιαστικά να ετοιμαστώ με κινήσεις αυτοματοποιημένες και πολύ συγκεκριμένες. Αν κάτι δεν είναι στη θέση του και αναγκαστώ να το ψάξω, τότε ρίχνω και κανένα ελαφρύ «γαλλικό». Ολη αυτήν την ώρα ο Δίας με ακολουθεί και μου δαγκώνει το πόδι για να του βάλω να φάει και εγώ συνέχεια τον αφήνω για το τέλος λέγοντάς του «σ’ άκουσα, μη φωνάζεις, θα σου βάλω. Σ’ έχω αφήσει ποτέ έτσι;». Μόλις είμαι έτοιμος με τα κλειδιά στο χέρι, του βάζω φαγητό και νερό, αυτός πέφτει με τα μούτρα, εγώ φεύγοντας του λέω «σ’ αγαπώ! Δεν θα αργήσω», αυτός με γράφει κανονικά και εγώ γελάω και φεύγω για το Θέατρο Βασιλάκου. Με τη μηχανή οδηγώ λίγο σαν τρελός, αλλά πάντα χωρίς να κινδυνέψω, ούτε εγώ ούτε οι άλλοι.

09.30-12.30

Μπαίνω στο θέατρο βιαστικά λέγοντας στον Σωκράτη στο μπαρ «Πασχάλη, καφέ»! Αυτός με κοροϊδεύει τότε λέγοντάς μου «ναι, Μάριε». Πόσους μήνες σε αυτήν τη δουλειά και ακόμη λέω τον Σωκράτη, Πασχάλη. Ετοιμάζομαι για την παράσταση «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» και η παιδική παράσταση αρχίζει, με τα παιδιά να ζητωκραυγάζουν με μια ενέργεια ώς το ταβάνι. Τις στιγμές που είμαι εκτός σκηνής είμαι στο καμαρίνι και διαβάζω.

12.30-14.30

Τελειώνουμε την παράσταση στο παιδικό και πάω να φάω κάτι και αν προλάβω να κοιμηθώ έστω για μισή ώρα. Αυτός ο ύπνος μού είναι εντελώς απαραίτητος. Είμαι άλλος άνθρωπος μετά.

«Σβήνω τα φώτα στο μπάνιο, ανάβω κεριά και βάζω χαλαρή μουσική, από ισπανικά φλαμένκο, Madrugada, blues έως και Sade».

15.00-19.00

Αυτόν τον καιρό είναι μια ώρα που συνήθως έχουμε πρόβα για την «Εντα Γκάμπλερ» στο Bios. Μπαίνω πάντα στο Bios με καφέ απέξω και τον κρύβω (όσο μπορώ) γιατί ντρέπομαι που δεν πήρα από εκεί καφέ, παρότι είμαι απόλυτα δικαιολογημένος γιατί τον πίνω μόνο με γάλα σόγιας και στο φουαγέ του θεάτρου δεν έχουν. Πάντα σκέφτομαι πως η κοπέλα στο μπαρ με έχει καταλάβει και με κοροϊδεύει από μέσα της. Πάντα όμως παίρνω ένα μπουκαλάκι νερό και πάντα σκέφτομαι «αν ήταν όλοι οι πελάτες σαν εσένα εδώ, Νικολάκη, πάει το μαγαζί…».

19.30-22.30

Φθάνω σπίτι αφού έχω περάσει από το σούπερ μάρκετ να ψωνίσω. Παρκάρω τη μηχανή και ο Δίας στο μπαλκόνι νιαουρίζει και με κοιτάει. Μπαίνω σπίτι και πάντα σκέφτομαι αν πρέπει να του βάλω απογευματινό, γιατί έχει παχύνει λίγο. Τελικά πάντα υποκύπτω στα παρακάλια του και του βάζω. Ετοιμάζω να φάω και καταπιάνομαι έπειτα με κάποια δουλειά του σπιτιού, σκεπτόμενος με μια γλυκιά γκρίνια «δύσκολη η ζωή του εργένη, όλα εσύ πρέπει να τα κάνεις πια». Επειτα φεύγω και κάνω έναν τεράστιο κύκλο με τα πόδια γύρω από ένα λόφο στη γειτονιά μου, που κρατάει για μία ώρα περίπου. Μ’ αρέσει να περπατάω αλλά το κάνω και σαν άσκηση για να καίμε και τίποτα. Δεν είμαι πια και τόσο μικρός που τα έκαιγα και στον ύπνο. Αν δεν έχω πρόβα νωρίτερα, σε αυτήν τη βόλτα παίρνω και την μπάλα του μπάσκετ και περνάω από ένα ωραίο γηπεδάκι, σε ένα πάρκο με αναμμένους προβολείς, και ρίχνω και κανένα σουτάκι.

22.30-01.30

Γυρίζω στο σπίτι και κάνω, αν έχω, κάποιο τηλέφωνο σε δικούς μου ανθρώπους, από το μπαλκόνι μου. Βλέπω την Αθήνα από ψηλά φωτισμένη και παίζω με τον Δία για λίγο. Λέω «για λίγο» γιατί αυτός πάντα θέλει κι άλλο, όσο και να παίξουμε. Μπαίνω για μπάνιο. Αυτό είναι σαν ιεροτελεστία. Εχω βρει ένα κόλπο και το νερό από τον θερμοσίφωνα δεν τελειώνει ποτέ. Σβήνω τα φώτα στο μπάνιο, ανάβω κεριά και βάζω χαλαρή μουσική, από ισπανικά φλαμένκο, Madrugada, blues έως και Sade. Αφού έχει περάσει αρκετή ώρα και δεν βλέπω ούτε τη μύτη μου από τους ατμούς, βγαίνω και επιτέλους επιστρέφω στο κρεβάτι μου. Βλέπω mail, απαντάω σε μηνύματα, σκρολάρω χαζεύοντας λίγο στα sοcial και έπειτα ή θα βάλω κάτι στο Νetflix ή θα διαβάσω μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Καμιά φορά τα κάνω και τα δύο. Στη διάρκεια αυτή ο Δίας έρχεται και με πατουσώνει στο στήθος μου και στο τέλος ξαπλώνει απαιτητικά εκεί. Επίσης, σε αυτό το διάστημα στο κρεβάτι, κάθε βράδυ έρχομαι αντιμέτωπος με την υπογλυκαιμία μου. Μια σοβαρή μάχη που ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα κερδίσει. Θα υποκύψω και θα σηκώσω το τηλέφωνο να παραγγείλω μια κρέπα γλυκιά με παγωτό ή θα αντισταθώ βγαίνοντας νικητής; That is the question. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό οι νίκες μου είναι περισσότερες. Οταν καταλάβω ότι το ένα μάτι έχει αρχίσει ήδη να κλείνει (συνήθως πρώτο κλείνει το δεξί), κλείνω το φως, παίρνω μια αγκαλιά τον Δία και κοιμάμαι.

Ο Νίκος Δερτιλής συμμετέχει στην παράσταση «Εντα Γκάμπλερ» του Ερρίκου Ιψεν, που παρουσιάζεται στο Bios μέχρι τις 9 Απριλίου.