Ενα εικοσιτετράωρο με τον ηθοποιό Μιλτιάδη Φιορέντζη

«Αφουγκράζομαι την αναπνοή μου και ασκούμαι στον διαλογισμό. Καλλιεργώ μια ώρα ησυχίας με τον εαυτό μου. Τσεκάρω αν οι σκέψεις και οι αποφάσεις μου είναι γόνιμες, αν υπακούουν σε νόμους δικαιοσύνης και φρόνησης», λέει ο Μιλτιάδης Φιορέντζης. Φωτ. ΚΙΚΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

06.30

Ξυπνώ λίγο μετά το πρώτο φως του ήλιου. Μου είναι περίεργο να κοιμάμαι ενώ έχει ξημερώσει. Πριν καν ανοίξω τα μάτια μου, θυμάμαι να χαμογελάσω. Ετσι για το καλό. Οταν τα ανοίξω, ευγνωμονώ τη ζωή, τον θεό ή όποια άλλη ανώτερη δύναμη αποφασίζει να με συνυπολογίσει στους ζωντανούς της.

07.00

Ξεκινώ το τελετουργικό που αδιάλειπτα τηρώ για πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Αφουγκράζομαι την αναπνοή μου και ασκούμαι στον διαλογισμό. Καλλιεργώ μια ώρα ησυχίας με τον εαυτό μου. Τσεκάρω αν οι σκέψεις και οι αποφάσεις μου είναι γόνιμες, αν υπακούουν σε νόμους δικαιοσύνης και φρόνησης. Η πνευματική μου σύνδεση είναι σημαντικότερη από οτιδήποτε άλλο κάνω. Καμία σταδιοδρομία δεν αξίζει την απώλεια της εσωτερικής μου ειρήνης και για αυτό φροντίζω να τη διασφαλίσω με την ιερότητα που της αξίζει.

09.00

Κολυμπώ στο ανοιχτό δημοτικό κολυμβητήριο της γειτονιάς μου. Τα τελευταία χρόνια είναι το μεγαλύτερο δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου: να εναρμονίζομαι καθημερινά, βρέξει χιονίσει, με την έννοια της χαράς και της ευρωστίας. Μέσα στο νερό, το σώμα και το πνεύμα μου ανθίζουν. Ενώ κολυμπώ κατεβάζω ιδέες για τον ρόλο μου, περνάω νοητά τα λόγια από μέσα μου, αλλάζω τονισμούς, σκέφτομαι κινήσεις, σαν μια υποβρύχια πρόβα που, όταν μάλιστα κολυμπώ ύπτιος, μπολιάζεται με τον ήλιο, τα σύννεφα και τον ουρανό. Βγαίνω από την πισίνα και ανασαίνω βαθιά κάνοντας διατάσεις. Παράλληλα, παρατηρώ τους ηλικιωμένους συναθλητές μου. Εκείνη την ώρα συνήθως συναντώ ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας που με διδάσκουν πως η πειθαρχία και η αποδοχή του εαυτού δεν γνωρίζουν ηλιακούς περιορισμούς. Είμαι ευγνώμων που τους συνάντησα, δίνουμε ραντεβού για αύριο, ίδια ώρα, ίδιο μέρος, τους χαιρετώ και φεύγω.

15.00

Ολοκληρώνω όλες τις δραστηριότητες της ημέρας. Διδασκαλία, σεμινάρια, συνομιλίες με γονείς, συνεργάτες και φίλους, φροντίζω όλα να έχουν τελειώσει μέχρι το μεσημέρι για να αφοσιωθώ στην προετοιμασία της παράστασης. Από τώρα και μέχρι να πάω στο θέατρο μένω στη σιωπή. Αισθάνομαι σαν μοναχός που ετοιμάζεται να πάει στη Λειτουργία. Κάθομαι στο γραφείο μου και κοιτάζω τον απέναντι τοίχο. Αντικρίζω ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό από πίνακες και φωτογραφίες του Αντι Γουόρχολ, όλα κολλημένα με μπλου τακ. Σκέφτομαι πως είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου που καλούμαι να ενσαρκώσω αυτήν την ανεπανάληπτη καλλιτεχνική ιδιοφυΐα. Διαβάζω τις σημειώσεις μου, συμβουλεύομαι τις πηγές μου, όλο το υλικό που με συντροφεύει εδώ και εννέα μήνες, από τότε που ξεκίνησα να μελετώ τον Γουόρχολ.

18.30

Φθάνω στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Χαιρετώ τη Νόρα, τη Χριστίνα, τη Μαρίνα, την Ντίνα, τον Δημήτρη και τους υπόλοιπους πολύτιμους συνεργάτες του θεάτρου και ανεβαίνω στο δώμα που σε λίγη ώρα θα φιλοξενήσει την παράσταση. Προετοιμάζω τη φωνή και το σώμα μου και τακτοποιώ ελαφρώς το σκηνικό. Σε λίγη ώρα καταφθάνει η θεατρική μου οικογένεια. Η Νάλια Ζήκου, η βοηθός σκηνοθέτη και επιμελήτρια του οπτικοακουστικού υλικού της παράστασης, και φυσικά ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης-Μπογδάνος, ο εμπνευστής και σκηνοθέτης του «Andy». Καθώς αγκαλιαζόμαστε σφιχτά, σκέφτομαι τη σπανιότητα αυτής της συνύπαρξης: να συντονίζεσαι στην ίδια δημιουργική συχνότητα επαγγελματισμού, ευγένειας και εγκαρδιότητας με ανθρώπους που αγαπάς, εκτιμάς και εμπιστεύεσαι. Ακούω προσεκτικά τις παρατηρήσεις του Δημήτρη από την προηγούμενη παράσταση και συζητάμε την ενσωμάτωσή τους στην αποψινή μας απόπειρα να συστήσουμε αυτόν τον μοναδικό καλλιτέχνη.

«Δεν με απασχολεί καθόλου η εικόνα μου, να διατηρήσω το μυστήριο του απρόσιτου καλλιτέχνη. Η ζωή είναι μικρή για τέτοια, σε λίγα χρόνια ούτε που θα μας θυμούνται».

19.30

Αρχίζει η μεταμόρφωση. Οι μαγικές στιγμές της μετάβασης από τον κοινωνικό χρόνο στη σκηνική συγκέντρωση. Ανάβω τα φώτα του καμαρινιού και ξεκινώ το μακιγιάζ και τη φροντίδα της περούκας. Αυτό που σε λίγo αντικρίζω μπροστά μου με φέρνει αντιμέτωπο με την ουσία της τέχνης μου. Κοιτάζοντας το είδωλό μου στον καθρέφτη, καταλαβαίνω πως δεν είμαι εδώ για εμένα, είμαι εδώ για τον άλλο, ένας καλοπροαίρετος αγωγός που έχει να μιλήσει για κάτι πολύ πιο μεγάλο.

21.10

Η ώρα πλησιάζει. Αναπνέω βαθιά, με την ελπίδα να παραμείνω ανοιχτός στο άγνωστο, να αγκαλιάσω το αποψινό απρόβλεπτο. Να είμαι παρών, να επικοινωνήσω. Η παράσταση είναι μονόλογος, αλλά ευτυχώς δεν είμαι μόνος μου. Τα φώτα χαμηλώνουν. Πέφτει το πρώτο σκοτάδι.

23.00

Eχω ξεβαφτεί και κατεβαίνω στο φουαγιέ. Ακούω χαμογελαστός σχόλια, εντυπώσεις, συγχαρητήρια και ενστάσεις. Αγκαλιάζω ανερυθρίαστα όποιον θεατή νιώθει να κάνει το ίδιο. Δεν με απασχολεί καθόλου η εικόνα μου, να διατηρήσω το μυστήριο του απρόσιτου καλλιτέχνη. Η ζωή είναι μικρή για τέτοια, σε λίγα χρόνια ούτε που θα μας θυμούνται. Η ανθρώπινη επαφή έχει αξία, η καλοσύνη, η αυθεντικότητα και η αρετή, κυρίως σε αυτά δοκιμάζω να επενδύσω.

00.00

Είμαι στην αγκαλιά του ανθρώπου µου. Συλλογίζομαι την ημέρα που άφησα πίσω μου. Τι έκανα καλά; Τι θα άλλαζα; Τι θα έκανα καλύτερα; Ανοίγω το βιβλίο που έχω δίπλα στο κρεβάτι, διαβάζω δυο στίχους και αφήνω την ψυχή μου να επιστρέψει στην αθώα συνθήκη που ονομάζεται ύπνος.

Η παράσταση «Andy», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου και με ερμηνευτή τον Μιλτιάδη Φιορέντζη, παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, μέχρι τις 9 Απριλίου.