Eίδαμε τις Πεταλούδες στο στομάχι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Ερωτική και ηλεκτρισμένη περφόρμανς που μιλάει για το καλύτερο παραισθησιογόνο ναρκωτικό, τον έρωτα. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος, δημιουργεί μια έντονη παράσταση σε κείμενο της Έρι Κύργια. Το κείμενο φωνάζει την απέλπιδα προσπάθεια και αναζήτηση του ανθρώπου για τον έρωτα, για την αγάπη σε ένα σύμπαν με δίκτυα επικοινωνίας, πλατφόρμες και site γνωριμιών.

Η παράσταση ξεκινάει με τον Ρ.Α ( Κωνσταντίνος Μπιμπής) να αυτοϊκανοποιείται, μπροστά σε μια οθόνη,  φέρνοντας στην φαντασία του διάφορους εραστές του. Πρόσωπα που ερωτεύτηκε, που τον πρόδωσαν, που τους πλήγωσε. Ο Ρ.Α δηλώνει πανσέξουαλ. Είναι τόσο ανασφαλής, που συνεχώς μιλά για τους  έρωτες που έχει ζήσει,  που τους έχει καταστρέψει και παραμένει μόνος αυτόχειρας. Η ανάγκη του για προσοχή και αποδοχή είναι έντονη. Διασκεδάζει ξέφρενα στα πάρτι, αναζητά τον απόλυτο έρωτα και απογοητεύεται όταν δεν βρίσκει την ανταπόκριση.

Ο Ρ.Α. γνωρίζει άτομα μέσα σε κλαμπ ή  μέσω εφαρμογών κοινωνικής δικτύωσης. 
Είναι νευρικός, δεν δέχεται την απόρριψη , γίνεται κακοποιητικός. Κατακλύζεται από τις ανασφάλειες και την καταθλιπτική του μανία. Αναζητά απεγνωσμένα τον απόλυτο έρωτα, αλλά δεν φαίνεται να είναι έτοιμος να τον προσφέρει ο ίδιος.  Είναι η εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου, ευνουχισμένος από τα ρευστά και επιφανειακά του συναισθήματα.
Σε πρώτη φάση, βλέπουμε μία αποτυχημένη προσπάθεια να συνευρεθεί με έναν νεαρό (Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος) που μόλις γνώρισε στο κλαμπ. Το αγόρι αποζητά τρυφερότητα και αισθησιασμό. Το τραγούδι που επιλέγει για να φτιάξει ατμόσφαιρα για τον Ρ.Α, αποδεικνύεται αποτυχία, καθώς ο Ρ.Α “ξενερώνει” γιατί δεν “γουστάρει” όπως δηλώνει καθόλου αυτό το τραγούδι, τον προσβάλει και τον απορρίπτει.

Τον βλέπουμε να  συγκατοικεί με μια γυναίκα με την οποία έχει συνάψει σχέση  είναι μια ερωτική γυναίκα, έγχρωμη και με καμπύλες (Ίντρα Κέιν). Μια εκπληκτική φωνή και κίνηση! Η ίδια εξιστορεί με παράπονο  τις εμπειρίες της με τους άντρες. Είναι πληγωμένη από την αντιμετώπιση που δέχεται  λόγω των στερεοτυπικών αντιλήψεων που υπάρχουν, σχετικά με την εμφάνιση μίας γυναίκας. Διεκδικεί όμως ό,τι της αξίζει. Τον διώχνει από το σπίτι της και από τη ζωή της, δεν της αξίζει τέτοια αντιμετώπιση.  Εκείνος της απευθύνει κατηγόριες ότι είναι βαρετή.

Γνωρίζοντας τη Μόλι (Κλέλια Ανδριολάτου), ο ανασφαλής Ρ.Α δεν πιστεύει πως ποτέ ένα τέτοιο πλάσμα θα του έδινε σημασία. Την ερωτεύεται κεραυνοβόλα και της τραγουδάει ένα τραγούδι για να μπορέσει να την πλησιάσει.  Εκπληκτική ερμηνεία ! Παρομοιάζει τον έρωτα με ναρκωτικό και της ζητάει να αφεθούν μαζί, σε μια χωρίς όρια σχέση απόλυτης ηδονής. Στα σκαλιά δίπλα στην σκηνή δίνουν έναν άκρος παθιασμένο, ερωτικό χορό. Υπέροχη κίνηση, καταπληκτικές φωνές ένα μιούζικαλ και θέαμα,  που δεν περίμενε ποτέ να δει κάποιος στην χώρα μας.

Ερωτικά αδιέξοδα σε αυτή τη Gen Ζ , τους  Millennials και τη Generation X. Γενιές που γαλουχήθηκαν με την τεχνολογία των Η/Υ, των smartphone και του ιντερνέτ. Μεθυσμένοι από τις ευκολίες του ψηφιακού κόσμου, εγκλωβίζονται στο  αίσθημα του ανικανοποίητου. Η Gen Love, όμως είναι μια γενιά που ψάχνει (κι αυτή) επίμονα την αγάπη, απενοχοποιημένη, διεκδικητική, απελευθερωμένη από τα στερεότυπα της σεξουαλικής ταυτότητας, φανερό από τον πανσεξουαλισμό του Ρ. Α.

Με τη Μόλι (Κλέλια Ανδριολάτου), ο Ρ.Α ( Κωνσταντίνος Μπιμπής) πιστεύει πως επιτέλους έχει βρει έναν συνεργό και αήττητοι φτιάχνουν την δική τους συμμορία αγάπης. Η ανασφάλειά του όμως γίνεται τροχοπέδη τον καταπίνει και σταδιακά αρχίζει να απομακρύνει την Μόλι από κοντά του.  Ο φόβος του μήπως πληγωθεί και οι αδυναμίες του, είναι πιο έντονες από τις πεταλούδες στο στομάχι του, αυτές που τον γαργαλούν επειδή είναι ερωτευμένος.
Μια γενιά σε αδιέξοδο που παρουσιάζεται επί σκηνής με τη μουσική του Γρηγόρη Ελευθερίου, τα εξαιρετικά κοστούμια της Ελλάδας Δαμιανού και τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της Ελευθερίας Ντεκώ.  Υποστηρίζουν απολύτως το σκηνοθετικό εύρημα του χορογράφου, σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Ρήγου οι εξαιρετικοί ερμηνευτές  Κωνσταντίνος Μπιμπής, Κλέλια Ανδριολάτου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος, Ίντρα Κέιν και Δωροθέα Μερκούρη.

Μια κομψή, πανέμορφη, μοναχική, μελαγχολική γυναίκα(Δωροθέα Μερκούρη) αναζητά από εφαρμογή γνωριμιών(Date app) έναν σύντροφο και αυτός είναι ο Ρ.Α (Κωνσταντίνος Μπιμπής), που ψάχνεται απελπισμένα. Κακοποιείται από αυτόν για λίγα ψίχουλα έρωτα και τώρα θα κουβαλά πάντα τις πληγές της.

Αφού αποκαλύπτονται όλα και όλοι τον διώχνουν αποκαμωμένο, και ψυχολογικά εξασθενημένο και τότε ο Ρ.Α αναζητά μια ομοφυλοφιλική  σχέση (Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, η σχέση καταφύγιο, που και αυτή τελειώνει άδοξα.

Ο έρωτας χαμένος στα #hashtags και στο google search. Ο έρωτας ηττήθηκε και μαζί του ο άνθρωπος. Όπως ο Ρ.Α, ο έρωτας ψάχνει κάπου να ακουμπήσει και δεν βρίσκει που.  Εκτίθεται, εκδίδεται, ξεπουλιέται , εκχυδαΐζεται και τελικά εξαφανίζεται.

Η διήγηση της αυτοκτονίας του ομοφυλοφιλικού ζευγαριού στην Αρμενία μετά την ανταλλαγή του αποχαιρετιστήριου φιλιού λειτουργεί ως προοικονομία για την εξέλιξη του έρωτα στην εποχή μας.

Ένα θέαμα τρομερά ενδιαφέρον  με ερμηνείες, σε περιβάλλον ασφυκτικό. Πραγματική, σύγχρονη εικόνα, αφήνει στο τέλος μια γεύση πικρίας για αυτή τη  Gen Love, για τις σκοτωμένες πεταλούδες στο στομάχι, για τον ανικανοποίητο έρωτα και την απέραντη μοναξιά και κατάθλιψη. Το κείμενο της Έρις Κύργια δεν εμβαθύνει, δεν έχει αυτή την πρόθεση απλά αναφέρει, ούτε καταγγέλλει, μόνο  διαπιστώνει με πίκρα, γεγονός, που αποτυπώνεται στην σκηνοθετική ματιά του Κωνσταντίνου Ρήγου.