Δρομολόγια: Ένας χρόνος μετά τη δολοφονία του Αλκη

Φωτογραφία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ

Στάση «Αεροδρόμιο Μακεδονία – Αφίξεις», Νυχτερινή γραμμή 01Ν – ΟΑΣΘ, παλιόφιλε, δεν έχω συνηθίσει τα συχνά σου δρομολόγια και τα λεωφορεία σου τα άδεια. Στο ακυρωτικό μηχάνημα μου δείχνεις την ώρα. 23.10. Αμορτισέρ δεν έβαλες, οι σημειολογίες σε μάραναν. Ωμός raw-μαντισμός που βασανίζει. Στάση «Στροφή Ξηροκρήνης», Γραμμές 20, 21, 32, 32Α, 34 – Η φυσούνα του λεωφορείου βουλιάζει και στραβώνει. Το αστικό έχει ακινητοποιηθεί στη μέση της λαϊκής αγοράς της Ξηροκρήνης, ανάμεσα στην καντίνα με το «βρόμικο» και στους πάγκους με τα ψάρια. Η ώρα κοντεύει δύο. Από επτά ευρώ, οι ιχθυοπώλες έχουν ρίξει τον γαύρο στα δυόμισι, οι μανάδες στέλνουν τα παιδιά τους για τα τελευταία ψώνια. Μην τους κοιτάς, μην τους απευθύνεις τον λόγο. Ρίχνουν καντήλια από μέσα τους.

Στάση «Στροφή Πανοράματος», Γραμμή 58 – Τα σκαλοπάτια στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Είναι δώδεκα ή δεκατρία; Η είσοδος δεν διαφέρει από άλλες σε διάφορες συνοικίες της Θεσσαλονίκης στις οποίες αράζαμε. Καθόμασταν στα μάρμαρα τα βράδια, για «σβήσιμο» μετά το φροντιστήριο ή μετά τη βόλτα. Να βγάλουμε και να εξομολογηθούμε στα αδέρφια μας όσα υπάρχουν μες στην γκλάβα, για να πάμε για ύπνο πιο ήσυχοι και πιο ξεκούραστοι. Να το διαλύσουμε τη στιγμή που κάποιος γείτονας θα βγει στο μπαλκόνι και θα μας τα ψάλει, επειδή κάνουμε χαβαλέ και γελάμε δυνατά. Είναι μια είσοδος σαν τις άλλες. Δεν περιμένεις ότι κάποιοι θα περάσουν από κει, θα σε ρωτήσουν «τι ομάδα είσαι;» και θα βγάλουν μαχαίρια. «Πάμε;» σκουντάει εκείνος. Μέχρι να βγούμε στην Παπαναστασίου, μπροστά από το γήπεδο, δεν βγάζουμε άχνα. 

Στάση «Οσία Ξένη», Γραμμές 10, 30, 58 – Θύρα 2. Η θύρα των καθηγητών. Στηρίζονται στα κάγκελα του γηπέδου, κάνουν τις αναλύσεις της ενδεκάδας, μαντεύουν τις κινήσεις, σχολιάζουν. «Frente y muy rapido», ουρλιάζει ένας οπαδός σε κάποιον παίκτη. Σιγά που τον ακούει. Άσε που η επίθεση «μπροστά» και «γρήγορα» είναι αυτονόητα για Ισπανούς παίκτες του Άρη. 19ο λεπτό. «Άλκης Καμπανός, για πάντα ζωντανός», φωνάζει το «Κλεάνθης Βικελίδης». Εσύ να φωνάξεις όμως δεν μπορείς. Ο λάρυγγας έχει γίνει οκταρόκομπος. 20ό λεπτό. Το «10άρι» έρχεται σε 4 λεπτά στην «Οσία Ξένη». Άτακτο φευγιό. 

Στάση «Μονή Λαζαριστών», Γραμμή 34 – Αγγελάκας, Ζερβουδάκης, ΛΕΞ. Μυστική συναυλία στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ στη Σταυρούπολη, γράφει η Parallaxi, το Σάββατο το βράδυ. Συμβολικός ο σκοπός της. Γιατί ποιος θα έμενε άπραγος αν κάποιος του υποβάθμιζε το πτυχίο, τους κόπους και τα όνειρά του; Η Θεσσαλονίκη «κουνήθηκε» λίγο από τη γενιά μου. Μικρές νίκες, λίγο πιο πέρα από εκεί που κάναμε πρόβα τα θεατρικά που κάποτε γράφαμε και η αυτοοργάνωση μας έφερνε ένα αποτέλεσμα που όσοι συμμετείχαμε, θυμόμαστε για πάντα. 

Στάση «Παιδικός Σταθμός», Γραμμές 01Α, 18, 32, 32Α – Έχουν στήσει τους υπολογιστές  στο τραπέζι, λες και βρίσκονται σε internet café – κρατάει η μπογιά τους στους Αμπελοκήπους. Φυσάει πολύ έξω. Λέμε λίγα. Δεν αποχαιρετιόμαστε. «Κάθε τρίτη εβδομάδα είσαι εδώ, αφού», κοροϊδεύουν. «Γιατί, νομίζεις ότι χορταίνω;»