Δρομολόγια: Εμείς περνάμε dead-λεια, εσείς;

Φωτογραφία: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΤΣΟΜΠΑΝΗΣ

«Οι εβδομάδες έχουν ημέρες επτά και οι γιορτές φεύγουν μακριά»: ένα απόσταγμα ραδιοφωνικής σοφίας που ακούστηκε ανάμεσα σε δύο άγνωστα ξένα τραγούδια που η εφαρμογή του Shazam δεν κατάφερε να αναγνωρίσει. Οι δρόμοι ξεστολίζονται, μα δεν αποφορτίζονται. Ίχνος υγρασίας στα πεζοδρόμια. Κάθε που σηκώνεται το πέλμα, τα σπορτέξ αφήνουν ένα «σκούιξ» και την αίσθηση μιας γλίστρας, ενώ στον Αρδηττό λασπώνονται, όπως οι πατούσες εκείνης της γάτας που εκλιπαρεί για λίγη σφολιάτα και σκαρφαλώνει στο πόδι σου, αφήνοντας το σημάδι της στα ρούχα σου. 

«Winter is coming in the Athenian Republic». Αυτή η φράση βγαίνει από το ζαλισμένο μυαλό ενός παιδιού ετών είκοσι κάτι προς τον φίλο του, στο τελευταίο δρομολόγιο της μπλε γραμμής, και ανακατεύεται με μοναρχίες και φεουδαρχίες που κατεβάζει η κούτρα: δουκάτο της Θεσσαλονίκης, αυτοκρατορία της Δήλου, πριγκιπάτο της Ηπείρου. Έχουν φαντασία. Όπως εκείνη η μικρή και το κολάζ που έφτιαξε σε ένα καλλιτεχνικό εργαστήριο του Παγκρατίου: 

«Η Ιζαμπέλ, 30 χρονών, που δεν παντρεύτηκε ακόμα, είναι διευθύντρια στο Ευγενείδιο [σ.σ.: με αυτή την ορθογραφία] Αστεροσκοπείο. Την ενδιαφέρει πολύ η δουλειά της και είναι αυστηρή και δίκαιη. Το σπίτι της είναι άνω κάτω, παρόλο που στη δουλειά της είναι πολύ, πολύ, πολύ, πολύ, πολύ τακτική. Έχει πέντε αδέρφια που είναι όλοι γιατροί», γράφει επαναλαμβανόμενα γύρω από τη φιγούρα της. Ίσως θα ήταν καλό για την Ιζαμπέλ να πάρει μια τεράστια άδεια άνευ αποδοχών και να ανακαλύψει τον εαυτό της από την αρχή, όσο επίπονο κι αν φαντάζει. 

Εκείνα τα νέον στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, δίπλα στο γήπεδο του Παναθηναϊκού, πότε εγκαταστάθηκαν; Γιατί όλοι οδηγούν τόσο μανιασμένα στη μία το βράδυ; Πόσο παλιές είναι οι πινακίδες που γράφουν «Οδός Πατησίων»; Από πού ξεκινάει η συνοικία του Γκύζη; Γιατί οι Αθηναίοι δεν γνωρίζουν τα όρια των γειτονιών τους; Πώς γίνεται διά της γαστρονομίας να μαθαίνεις καλύτερα γεωγραφία; Τρανό παράδειγμα οι χάρτες του Ατλαντικού, της ψαροταβέρνας στου Ψυρρή, οι οποίοι αναγράφουν τη χερσόνησο του Σινά ως Πετραία Αραβία και την Ισραηλοπαλαιστίνη ως Γη Χαναάν. Σταματάει ποτέ να έχει ήλιο Γενάρη μήνα; Πόσο καιρό παίρνει στα ζουμπούλια να φυτρώσουν; Μήπως η αλήθεια βρίσκεται στα τσιτάτα εκείνου του περιπτέρου στη Σπύρου Μερκούρη; Στην τελική, αν είναι κάποιος καλά, μπορεί να μας πει πώς είναι; 

«Περνάμε dead-λεια». Η φαρμακοποιός στη γωνία του δρόμου έχει καθημερινά κέφια. Είναι ωραίο να την έχεις φίλη. Γιατί τη μία μέρα μπορεί να χορεύετε μαζί σε ένα πάρτι και την επόμενη να απευθυνθείς σε εκείνη για να αντιμετωπίσεις το χανγκόβερ. Όχι πως είναι γιατρός, αλλά μπορεί να φωτίσει την αμάθειά σου σε τρόπους αντιμετώπισης και σε κακά λογοπαίγνια. Ξυπνώντας τις Δευτέρες και όντες νεκροί από την κούραση, μοιραζόμαστε ένα dead-λειο συναίσθημα που ξεπερνά την αβάσταχτη «τελειότητα» των δευτεριάτικων πρωινών που μας θέλουν να καθόμαστε στον καναπέ. Γιατί «δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να μένεις στο σπίτι για πραγματική άνεση». Δεν τα λέει εκείνη, αλλά η Τζέιν Όστιν. Κάτι θα ήξερε.