Άρης Αλεξανδρής: Πολακισμοί – Επίπλαστοι τρόποι στην υπηρεσία ενός χαμένου σκοπού

Είναι περισσότερο κωμικό παρά τρομακτικό: η υπερασπιστική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ του καταδικασμένου από το Ειδικό Δικαστήριο, Νίκου Παππά, είναι πως ό,τι έκανε το έκανε για το δημόσιο συμφέρον. Δεν ήθελε να ελέγξει το μιντιακό τοπίο της χώρας με τις αντισυνταγματικές του μεθοδεύσεις· αυτές είναι κακοπροαίρετες διαδόσεις· να μαζέψει λεφτά για τα κρατικά ταμεία ήθελε κι εμείς τον παρεξηγήσαμε! Σήμερα, ο βαρύς και ανεβάσταγος Παύλος Πολάκης δημοσιεύει στο Facebook εικόνες και ονόματα δημοσιογράφων και δικαστών, με τη χαρακτηριστικά στοχοποιητική σημείωση: «Αν δεν καθαρίσουμε από αυτούς, δεν θα είναι αλλιώς την άλλη φορά!». Το αφήγημα αυτομάτως υφίσταται ενδόρρηξη, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδιαψεύδεται πανηγυρικά: αφού η παράταξη του Νίκου Παππά δεν στόχευε στη φίμωση και στη χειραγώγηση των δημοσιογράφων, για ποιο λόγο τα βάζει τώρα μαζί τους ο ψηφιακός βιτζιλάντε με τα κεφαλαία και τα ανοικονόμητα θαυμαστικά; Εφόσον η πρόθεση του Παππά ήταν να εξασφαλίσει τη νομιμότητα στο τηλεοπτικό πεδίο, γιατί ονειρεύεται εκκαθαρίσεις σε έξαλλη κατάσταση ο σύντροφός του; Πώς συμβιβάζονται οι αγαθές προθέσεις με τις φασιστοειδείς προγραφές;

Τα λόγια του Παύλου Πολάκη δεν έχουν καμία σημασία, ακόμη κι όταν εκθέτουν το κόμμα του (το τελευταίο, άλλωστε, εκτίθεται κι από μόνο του μια χαρά). Ο Πολάκης είναι ένα δημοφιλές και επίμονα επιθετικό τρολ με θεσμική ιδιότητα, δεν είναι πολιτικός με την τυπική έννοια του όρου. Σοβαρά τον παίρνουν μόνο οι ασόβαροι. Μπορεί να λειτουργεί ως κέρβερος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι ένας κέρβερος με κοντίσιονερ και κοντό λουρί. Η θορυβώδης αμετροέπειά του είναι ένα μικρό παιχνίδι που του έχει παραχωρηθεί για να έχει κάτι να ασχολείται, ενώ οι ενήλικοι διαμορφώνουν τις εξελίξεις στις οποίες μετά αυτός θα προσαρμοστεί θέλοντας ή μη, για να μη χάσει το μεγαλύτερο παιχνίδι του – δηλαδή τη θέση και τη δημοσιότητα. Εντωμεταξύ, ένα τηλεφώνημα του Αλέξη Τσίπρα είναι αρκετό για να τον κάνει να μαζέψει τον οχετό του με τον άτσαλο και αναπολογητικά παιδαριώδη τρόπο του· το θέμα είναι γιατί το τηλεφώνημα δεν πέφτει συχνότερα· γιατί ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκει πολιτική χρησιμότητα στους εκφραστές του βορβορώδους ήθους το οποίο έχει επανειλημμένα κατά το παρελθόν σύρει τη χώρα σε εμφυλιοπολεμικού τύπου, κοινωνικά δηλητηριώδεις καταστάσεις. Αλήθεια, όταν ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ κοιτούν στο μέλλον, βλέπουν σ’ αυτό ζωγραφισμένο το πρόσωπο του Πολάκη;

Ο πολακισμός είναι ζωτικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και βασικό συστατικό του αντι-ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολίτες που γυρνούν την πλάτη στην παράταξη ακόμη κι αν δεν διαφωνούν μαζί της πολιτικά, έχουν εν πολλοίς ωριμάσει σε τομείς που η παράταξη ακόμα βυζαίνει, και μάλιστα ένα πολύ πικρό γάλα. Κυρίως, όμως, αυτοί οι πολίτες έχουν μνήμη: θυμούνται ότι η κουλτούρα του επιδεικτικού αντισυστημισμού δοκιμάστηκε, απέτυχε και πτώχευσε· θυμούνται ότι η φαντασίωση της κρεμάλας, των «προδοτών γερμανοτσολιάδων» και των σκοτεινών συνωμοσιών προσέφερε μερικούς πολυφωτογραφημένους χορούς στο Σύνταγμα και τίποτα παραπάνω· θυμούνται πώς ήταν η εποχή που συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι και γείτονες τσακώνονταν αρειμανίως για την πολιτική, καθώς οι τράπεζες έκλειναν, η Ευρώπη μάς λυπόταν και η χώρα φλέρταρε καθημερινά με την καταστροφή. Ο πολακισμός είναι στην ουσία του ακκισμός: μία πλαστή μέθοδος σαγήνης, μία επιτηδευμένη τακτική λαϊκισμού· όσα κουρασμένα like κι αν φέρει, έχει ξεπεραστεί – μαζί με εκείνους που ακόμη τον στηρίζουν. Διατηρεί όμως την ικανότητα να μολύνει, να διασπείρεται και να διώχνει ό,τι καλό συναντά. Για να ξεκολλήσει από το τέλμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κόψει ένα μέλος του σώματός του· καλύτερα ένα δάχτυλο τώρα, παρά ένα χέρι αργότερα.