Από το αρχαιοελληνικό καπηλειό στη σύγχρονη ταβέρνα

Φωτογραφία: Νικόλαος Τομπάζης

«Στο παλιό το ταβερνάκι, στο μικρό το μαγαζί που πηγαίναμε παρέα και τα πίναμε μαζί».

Τούτοι οι στίχοι του Αλέκου Σακελλάριου για τραγούδι που ακούστηκε σε παλιά ελληνική ταινία συμπυκνώνουν μέσα σε λίγες λέξεις τον χαρακτήρα και την ουσία της ταβέρνας. Ένα μικρό μαγαζί, κατά προτίμηση παλιό, όπου πας κυρίως με παρέα για να πιεις. Κρασί βέβαια. Με το άκουσμα και μόνο της λέξης «ταβερνάκι», τι έρχεται πρώτο στο μυαλό; Ένας χώρος μικρός, ίσως υπόγειος, με απλά τραπέζια στρωμένα με λαδόκολλα ή έστω με ένα καρό τραπεζομάντιλο, στο βάθος ξαπλωτές βαρέλες για το κρασί, τοίχοι ίσως ζωγραφισμένοι, καδράκια με ανορθόγραφες προειδοποιήσεις για τα βερεσέδια ή με προσωπικές φιλοσοφίες του ταβερνιάρη, καπνοί από τσιγάρα, μικρές παρέες στα τραπέζια να τσιμπολογούν, να γελούν, να πίνουν, ο κάπελας με μια μάλλον βρόμικη ποδιά και μολύβι στο αυτί να μοιράζει κατοστάρια και μεζέδες. Εικόνες οικείες είτε από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο είτε από προσωπικές εμπειρίες.

Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο.