52 προορισμοί για το 2023

1. Λονδίνο

Μια πολύβουη πόλη έτοιμη για μια στέψη, μια ολοκαίνουργια σύνδεση με το αεροδρόμιο, και ένας προϊστορικός κολοσσός.

(Φωτογραφία: Tom Jamieson/The New York Times)

Με ένα αλλαγμένο τοπίο στη μετά-lockdown εποχή, εντυπωσιακές αλλαγές σκυτάλης στο νούμερο 10 της Downing Street και με τον θάνατο της Βασίλισσας Ελισάβετ Β’, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Λονδίνο διανύει μια μεταβατική περίοδο. Ωστόσο, η πόλη εξακολουθεί να αποτελεί ένα μέρος όπου αντιπαραβάλλονται παλιές παραδόσεις και νέες δυνατότητες, έχοντας κάτι να προσφέρει σε όλους. Είτε αγαπούν τον πολιτισμό, την ιστορία, την τέχνη ή τη νυχτερινή ζωή.

Για τους θαυμαστές της βασιλικής οικογένειας, ενδεχομένως ακόμα και για μερικούς επικριτές, η στέψη του Βασιλιά Καρόλου του Γ’ που θα αποτελεί την πρώτη στέψη μέσα τις τελευταίες επτά δεκαετίες, θα είναι το κύριο γεγονός του Μαΐου. Υπάρχει, όμως, και η μεταμόρφωση του Battersea Power Station, ενός πρώην ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού που δούλευε με κάρβουνο, σε εμπορικό κέντρο, καθώς και μια νέα γραμμή του μετρό που θα συνδέει το αεροδρόμιο του Heathrow με το κέντρο της πόλης. Παράλληλα, ο σκελετός ενός τιτανόσαυρου, του μεγαλύτερου πλάσματος που πέρασε ποτέ απ’ τον πλανήτη, θα κάνει το ευρωπαϊκό του ντεμπούτο στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, ενώ οι φανατικοί της νύχτας μπορούν να επισκεφθούν νέα κλαμπ χορού, όπως το Beams. Μπορεί να ήρθαν μεγάλες αλλαγές, αλλά η πόλη προσφέρει και πληθώρα νέων επιλογών.

—ISABELLA KWAI

2. Μοριόκα, Ιαπωνία

Ένας περιπατητικός θησαυρός χωρίς κόσμο, σε μικρή απόσταση με τρένο απ’ το Τόκιο.

(Φωτογραφία: Andrew Faulk/The New York Times)

Μέχρι τον Οκτώβριο, η Ιαπωνία διατηρούσε ορισμένους απ’ τους πιο αυστηρούς ταξιδιωτικούς περιορισμούς. Τώρα, οι ταξιδιώτες αρχίζουν να επισκέπτονται ξανά δημοφιλείς προορισμούς όπως το Τόκιο, το Κιότο και η Οσάκα.

Πολλοί, ωστόσο, αγνοούν την πόλη της Μοριόκα, στον νομό Ιουάτε. Περικυκλωμένη από βουνά, βρίσκεται σε απόσταση λίγων ωρών βόρεια του Τόκιο με το Shinkansen, το δίκτυο σιδηροδρομικών γραμμών υψηλής ταχύτητας της Ιαπωνίας. Αξίζει να περπατήσει κανείς στο κέντρο της Μοριόκα. Η πόλη είναι γεμάτη κτίρια της εποχής Ταϊσό που συνδυάζουν τη δυτική και την ανατολίτικη αρχιτεκτονική αισθητική με σύγχρονα ξενοδοχεία, ορισμένα παλιά ryokan (παραδοσιακά πανδοχεία) και όμορφα ποτάμια. Ένα απ’ τα αξιοθέατα είναι και οι χώροι ενός αρχαίου κάστρου που έχουν γίνει πάρκο.

Θα βρείτε επίσης φανταστικό καφέ, όπως αυτόν του Nagasawa Coffee που αποτελεί έναν απ’ τους δημιουργούς του τρίτου κύματος της Ιαπωνίας και του οποίου ο ιδιοκτήτης, Kazuhiro Nagasawa προσέχει τους κόκκους με τόση αφοσίωση που χρησιμοποιεί μια vintage μηχανή καβουρδίσματος Probat την οποία έφερε στη χώρα και αποκατέστησε ο ίδιος. Το Azumaya σερβίρει όσο wanko soba μπορείτε να φάτε σε δεκάδες μικροσκοπικά μπολάκια. Στο Booknerd μπορείτε να βρείτε κλασικά ιαπωνικά βιβλία τέχνης, ενώ το Johnny’s είναι ένα τζαζ καφέ με περισσότερα από 40 χρόνια ιστορίας. Τέλος, σε απόσταση μίας ώρας με αυτοκίνητο προς τα δυτικά βρίσκεται η λίμνη Tazawa που περιβάλλεται από δεκάδες θερμές πηγές παγκοσμίου φήμης.

—CRAIG MOD

3. Εθνικός καταυλισμός των Ναβάχο στην Κοιλάδα των Μνημείων

Το επιβλητικό μεγαλείο τεράστιων λόφων σε ένα σκηνικό που θυμίζει Χόλιγουντ.

(Φωτογραφία: Kevin Moloney/The New York Times)

Οι Αμερικανοί συρρέουν στα εθνικά πάρκα, πολλά εκ των οποίων είχαν κατακλυστεί από επισκέπτες και ενόσω τα παγκόσμια σύνορα ήταν κλειστά λόγω της πανδημίας. Δεν είναι πλέον τόσο εύκολο να απολαύσει κανείς ήρεμα το μεγαλείο της φύσης μέσα σε πλήθος κόσμου και βαβούρα.

Η Κοιλάδα των Μνημείων αποτελεί μια εναλλακτική με πολύ λιγότερο κόσμο. Το μέρος, γνωστό ως Tse’Bii’Ndzisgaii στη γλώσσα των Ναβάχο, είναι ένα δημοφιλές έμβλημα της Αμερικανικής Δύσης από την εποχή που ο John Wayne γύρισε εκεί την ταινία Η Άμαξα της Αγωνίας το 1939, και το μεγαλείο των κινηματογραφικών λόφων από ψαμμίτη που υψώνονται οριοθετώντας τη χαλκοκόκκινη απεραντοσύνη της ερήμου, προκαλεί ένα αίσθημα ευλάβειας και δέους στον επισκέπτη.

Το πάρκο του καταυλισμού που προσφέρει μια κυκλική διαδρομή 27 χιλιομέτρων, είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες και βρίσκεται υπό την εποπτεία και διαχείριση του Έθνους Ναβάχο. Οι σχετικά απλές και βασικές υποδομές συγκριτικά με μέρη που διευθύνει η Υπηρεσία Εθνικών Πάρκων, καθώς και η απομακρυσμένη τοποθεσία στα σύνορα μεταξύ της Αριζόνα και της Γιούτα, συντελούν στη δημιουργία μιας πιο ήρεμης και γαλήνιας εμπειρίας σε σχέση με άλλους προορισμούς των ΗΠΑ που προκαλούν επίσης θαυμασμό.

—RACHAEL WRIGHT

4. Kilmartin Glen, Σκωτία

Ένα σκωτσέζικο Στόουνχεντζ, καλυμμένο από ένα πέπλο ομίχλης, με την ίδια δόση μυστηρίου αλλά πολύ λιγότερους επισκέπτες.

(Φωτογραφία: Andy Haslam/The New York Times)

Ο ήλιος ανατέλλει πάνω απ’ το Kilmartin Glen, όπως εδώ και χιλιάδες χρόνια, φωτίζοντας ένα αρχαίο τοπίο με περισσότερα από 800 αρχαιολογικά μνημεία που ξεπροβάλλουν απ’ την ομίχλη. Αυτή η καταπράσινη κοιλάδα της άγριας δυτικής ακτής της Σκωτίας είναι μια απ’ τις πιο σημαντικές προϊστορικές τοποθεσίες στη Βρετανία, ωστόσο, δεν βρίσκεται στον χάρτη πολλών επισκεπτών. Φανταστείτε το Στόουνχεντζ χωρίς τα πλήθη τουριστών.

Περιπλανηθείτε ανάμεσα στους επιβλητικούς κύκλους που σχηματίζουν μεγάλες πέτρες, όρθιες πλάκες που προεξέχουν απ’ το έδαφος, στήλες από πέτρες που χρησιμοποιούνταν σε ενταφιασμούς, καθώς και ομόκεντρους κύκλους σκαλισμένους σε βράχια θυμίζοντας τους ρυτιδισμούς σταγόνων νερού. Πλέον, μπορείτε να απολαύσετε το παρελθόν με μια φρέσκια ματιά: Το Μουσείο του Kilmartin ανοίξει ξανά τις πόρτες του με διευρυμένες εκθέσεις και νέες εμπειρίες που επιτρέπουν στον επισκέπτη να «βουτήξει» μέσα στα κειμήλια και τη φυσική ζωή και ομορφιά της περιοχής. Παράδειγμα αποτελεί το Moine Mhor, (Ο Μεγάλος Βάλτος), ένας απ’ τους λίγους εναπομείναντες τυρφώνες υψιπέδων στην Ευρώπη, πάνω απ’ τον οποίο δεσπόζει το οχυρό Dunadd που τοποθετείται στην Εποχή του Σιδήρου.

Για να βυθιστείτε πλήρως στο παρελθόν της Σκωτίας, μπορείτε να μείνετε στο Kilmartin Castle του 16^ου αιώνα που πρόσφατα μετατράπηκε σε boutique hotel με θολωτά ταβάνια, χάλκινες μπανιέρες και μια άγρια φυσική πισίνα για κολύμπι.

—ANNELISE SORENSEN

5.  Όκλαντ, Νέα Ζηλανδία

Γλυκίσματα που ανταγωνίζονται τα καλύτερα της Γαλλίας και περιπετειώδης τουρισμός στο Βόρειο Νησί.

(Φωτογραφία: Susan Wright/The New York Times)

Το Όκλαντ θεωρείται το σημείο εισόδου για τις υπόλοιπες φυσικές ομορφιές και ατραξιόν της Νέας Ζηλανδίας, αλλά οι ταξιδιώτες που περνούν από αυτό μπορεί να μη γνωρίζουν ότι είναι και η γαστρονομική πρωτεύουσα της χώρας (συγγνώμη, Γουέλινγκτον).

Εστιατόρια που αναπτύσσονταν όσο τα σύνορα της χώρας ήταν κλειστά, είναι πλέον έτοιμα να υποδεχθούν επισκέπτες. Σε απόσταση μόλις 10 λεπτών με τα πόδια απ’ το ανακαινισμένο κέντρο της πόλης, για παράδειγμα, βρίσκεται το Hugo’s Bistro, όπου οι τακτικοί θαμώνες, μεταξύ των οποίων πολλοί δικηγόροι, απολαμβάνουν απλό φαγητό εμπνευσμένο απ’ τη γαλλική κουζίνα, το οποίο επωφελείται απ’ τα γόνιμα εδάφη της Νέας Ζηλανδίας: σαφράν, γουασάμπι και τρούφα ευδοκιμούν στη χώρα, μεταξύ άλλων εδεσμάτων. Το Cazador που αποτελεί σταθερή αξία της γειτονιάς Mount Eden, σερβίρει κυνήγι στο εστιατόριό του και χειροποίητα καπνιστά κρέατα στο delicatessen του.

Η πολυπολιτισμικότητα για την οποία φημίζεται η πόλη, παίζει κι αυτή τον ρόλο της: το Omni που άνοιξε το 2020 και του οποίου ο επικεφαλής σεφ εργαζόταν στο Yardbird του Χονγκ Κονγκ, φτιάχνει εκπληκτικό yakitori (είδος σουβλιστού κοτόπουλου), ενώ οι γαλλικής καταγωγής ιδιοκτήτες του French Pastry σερβίρουν μιλφέιγ που συναγωνίζεται επάξια το καλύτερο μιλφέιγ του Παρισιού.

—BRIAN NG

6. Παλμ Σπρινγκς, Καλιφόρνια

Δείτε γνωστούς αστέρες στον δρόμο και μετρήστε γαλαξίες στον ουρανό.

(Φωτογραφία: Beth Coller/The New York Times)

Ναι, πρόκειται για τον τόπο που εμπνέει νοσταλγία για τη δεκαετία του 50, με τη χαμηλή μοντερνιστική αρχιτεκτονική και την πρόσφατη επιστροφή του ύψους οκτώ μέτρων αγάλματος «Forever Marilyn». Σήμερα όμως, υπάρχει κι άλλος σταρ στην περιοχή: η έρημος και ο σκοτεινός ουρανός που την καλύπτει.

Ο αστροτουρισμός γνωρίζει άνθιση, καθώς υπάρχει πληθώρα τρόπων να εξερευνήσει κανείς το διάστημα, πολλοί εκ των οποίων προσφέρονται στη Βιβλιοθήκη και Παρατηρητήριο του Rancho Mirage, όπως για παράδειγμα διάφορες ξεναγήσεις, αλλά και μηνιαίες εκδηλώσεις με τίτλο “Swoon at the Moon” («Λιώνω για το Φεγγάρι»). Απλώστε μια κουβέρτα στο χώμα της ερήμου και χαζέψτε τον έναστρο ουρανό στο Εθνικό Πάρκο του Joshua Tree. Σ’ αυτό το Εθνικό Πάρκο του Νυχτερινού Ουρανού, ο ουρανός είναι πιο σκοτεινός από ό,τι σε ολόκληρη την Καλιφόρνια, και εδώ φιλοξενείται το ετήσιο Φεστιβάλ Νυχτερινού Ουρανού.

Η φύση και η ιστορία της ερήμου γύρω απ’ το Παλμ Σπρινγκς συντελούν στη διαμόρφωση του τοπίου της πόλης. Παραδείγματα αποτελούν το νέο πάρκο στο κέντρο της πόλης που είναι φτιαγμένο με τρόπο ώστε να θυμίζει το Indian Canyons, την πατρίδα των Ινδιάνων Agua Caliente της φυλής Cahuilla, το Πολιτισμικό Κέντρο και Μουσείο Agua Caliente που θα αποτελεί ένα απ’ τα μεγαλύτερα ινδιάνικα πολιτισμικά κέντρα στη Δυτική Ακτή, όταν ανοίξει μέσα στη χρονιά, αλλά και νέα ξενοδοχεία εμπνευσμένα απ’ την έρημο, όπως το Azure Sky.

—ANNELISE SORENSEN

7. Νήσος Καγκουρό, Αυστραλία

Ένα καταφύγιο για κοάλα και άλλα άγρια πλάσματα που επουλώνουν τις πληγές τους μετά τις καταστροφικές φωτιές.

(Φωτογραφία: Susan Wright/The New York Times)

Σε μικρή σχετικά απόσταση απ’ την Αδελαΐδα, την πρωτεύουσα της πολιτείας της Νότιας Αυστραλίας, βρίσκεται η Νήσος Καγκουρό με έκταση περίπου 4.400 τ.χλμ. που φημίζεται για την απίστευτη άγρια ζωή που φιλοξενεί, τη συγκλονιστική θέα του ωκεανού που προσφέρει, και το γεγονός ότι αποτελεί ένα οικολογικό καταφύγιο, κάτι σαν ζωολογικό κήπο χωρίς περιφράξεις.

Πριν τρία χρόνια, καταστροφικές φωτιές κατέκλυσαν το νησί, αφανίζοντας μεγάλο μέρος της άγριας ζωής και καταστρέφοντας ένα γνωστό πολυτελές ξενοδοχείο, το Southern Ocean Lodge. Οι προσπάθειες να ξαναχτιστεί συνεχίζονται και επιβάλλεται περισσότερο από ποτέ να επισκεφθεί κανείς το νησί τώρα. Νέες οργανώσεις που δημιουργήθηκαν για να βοηθήσουν με την αποκατάσταση της άγριας ζωής, προσφέρουν στους επισκέπτες τη δυνατότητα να παίξουν σημαντικό ρόλο στη χρηματοδότηση για την αναγέννηση αυτή.

Στο Κέντρο Διάσωσης Κοάλα και Άγριας Ζωής της Νήσου Καγκουρό, μπορείτε να κλείσετε μια ιδιωτική ξενάγηση για να δείτε τις εγκαταστάσεις της κλινικής για τα ζώα, ή να ταΐσετε με  μπιμπερό ένα μωρό καγκουρό. Στο Πάρκο Προστασίας Seal Bay, μπορείτε να δείτε μια απ’ τις μεγαλύτερες αποικίες θαλάσσιων λεόντων της Αυστραλίας να παίζουν στην παραλία. Και μέσα στο 2023, το Southern Ocean Lodge θα ανοίξει ξανά τις πόρτες του, καλύτερο και πιο επιβλητικό από ποτέ.

—BESHA RODELL

8. Ποταμός Vjosa (Αώος), Αλβανία

Διασχίστε με ποδήλατο τα φαράγγια και τις κοιλάδες ενός απ’ τα τελευταία αδάμαστα υδάτινα περάσματα της Ευρώπης.

Η προστασία του Vjosa, ενός απ’ τους τελευταίους ποταμούς χωρίς φράγματα στην Ευρώπη δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Μετά από μια δεκαετία προτάσεων που απειλούσαν να επηρεάσουν την άγρια ροή του ποταμού, καθώς και τα αμέτρητα οικοσυστήματα που φιλοξενεί, αλλά και τις κοιλάδες όπου έχουν ανθίσει αρχαίες κοινότητες, η αλβανική κυβέρνηση υπέγραψε πέρσι τον Ιούνιο δέσμευση να δημιουργήσει το Εθνικό Πάρκο Vjosa.

Η υλοποίηση αυτής της δέσμευσης που πρόκειται να γίνει πραγματικότητα μέσα στο 2023, θα καθιερώσει ένα παγκόσμιο μοντέλο προστασίας. Παράλληλα, θα προστατεύει τα 190 χιλιόμετρα της υδάτινης οδού συνολικού μήκους 270 χιλιομέτρων που περιστοιχίζεται από φαράγγια, πηγάζει απ’ την οροσειρά της Πίνδου στην Ελλάδα και καταλήγει στην Αδριατική Θάλασσα, ενώ έχει παραποτάμους συνολικού μήκους 100 περίπου χιλιομέτρων.

Για τους ταξιδιώτες που ακολουθούν μονοπάτια της Αλβανίας όπως τη Νέα Ποδηλατική Διαδρομή της UNESCO κατά μήκος του ποταμού που περνά από Μνημεία Πολιτιστικής Κληρονομιάς όπως η πόλη του Αργυρόκαστρου, η προστασία του Vjosa και του ποτάμιου συστήματος του με πάνω από 1.100 είδη ζώων, ενθαρρύνει την υπεύθυνη εξερεύνηση και ανακάλυψη του αλπικού τοπίου. Αλλά και αλπικών οικισμών, όπου οι ντόπιοι υποδέχονται με χαρά τους περιπετειώδεις εκδρομείς για καφέ και ρακή και τους προσφέρουν την ευκαιρία να απολαύσουν τη βαλκανική κουλτούρα.

—ALEX CREVAR

9. Άκκρα, Γκάνα

Απολαύστε φαγητό και χορό στο κέντρο της πρωτοποριακής κουζίνας της Δυτικής Αφρικής.

(Φωτογραφία: Jessica Sarkodie/The New York Times)

Η γαστρονομική σκηνή της Άκκρα αποτελείται από δύο σχολές: τα «chop bars» που σερβίρουν παραδοσιακά οικονομικά γεύματα όπως το fufu (που φτιάχνεται από αλεσμένη κασάβα, πράσινες μπανάνες ή γιαμ) με καυτερή σούπα με βάση την ντομάτα, και πιο ακριβά εστιατόρια που σερβίρουν ξένη κουζίνα.

Οι ταξιδιώτες που επισκέπτονται την Άκκρα, την πρωτεύουσα της Γκάνα, μπορούν να δουν ένα νέο κύμα επιχειρηματιών και σεφ να γεφυρώνουν αυτό το χάσμα καινοτομώντας και εστιάζοντας σε τοπικά υλικά. Στο Mix, ένα καινούργιο κέντρο του design που έχει και εστιατόριο στους χώρους του, το κλασικό gari (κονιορτοποιημένη ρίζα από κασάβα) είναι βαμμένο ροζ με τη βοήθεια παντζαριών και συνοδεύει καλαμάρι σε σάλτσα από passion fruit.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και το κομμάτι της βιωσιμότητας σχετικά με την τροφή στην Άκκρα. Η εκπαιδευτική ομάδα Ghana Food Movement (Κίνηση της Γκάνα για το Φαγητό) διοργανώνει εκδηλώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, μεταξύ των οποίων και μια χαρακτηριστική σειρά από events με τίτλο Dine and Dance (φαγητό και χορός) κατά την οποία τοπικά προϊόντα που δεν αξιοποιούνται ιδιαίτερα, όπως το κεχρί που οι κάτοικοι της Γκάνα τρώνε σχεδόν αποκλειστικά σε μορφή χυλού, πρωταγωνιστούν σε μενού τριών πιάτων. Το γεύμα ακολουθείται, φυσικά, από χορευτικό πάρτι, όπως προστάζει η παράδοση της Γκάνα.

—JESSICA SARKODIE

10. Τρούμσε, Νορβηγία

Ένα μέρος με καθαρό ουρανό από όπου μπορούν να δουν το εντυπωσιακό Βόρειο Σέλας όσοι το αναζητούν.

(Φωτογραφία: Sergey Ponomarev/The New York Times)

Μετά από χρόνια χαμηλής ηλιακής δραστηριότητας, οι προβλέψεις είναι πλέον καλύτερες για τους ταξιδιώτες που ελπίζουν να βιώσουν το φαινόμενο του Βορείου Σέλαος. Όσο αυξάνεται η αστάθεια του ήλιου, με περισσότερες στεμματικές εκπομπές μάζας και ηλιακές εκλάμψεις, τόσο θα αυξάνεται η συχνότητα και η ένταση του σέλαος. Σύμφωνα με τις προβλέψεις των ειδικών, η ηλιακή δραστηριότητα θα κορυφωθεί το 2025, όπως εξηγεί ο Trond. S. Trondsen, ειδικός της Keo Scientific, εταιρείας που σχεδιάζει εξειδικευμένα οπτικά όργανα και εργαλεία για την εξερεύνηση του διαστήματος στο Κάλγκαρι της Αλμπέρτα. Ήδη, αναφέρει, ο αριθμός των ηλιακών κηλίδων αυξάνεται με ταχύτητα μεγαλύτερη απ’ την αναμενόμενη.

Ένα απ’ τα καλύτερα μέρη για να δει κανείς το Βόρειο Σέλας, είναι το Τρούμσε της Νορβηγίας που βρίσκεται σε απόσταση μεγαλύτερη των 300 χιλιομέτρων βόρεια του Αρκτικού Κύκλου και η πρόσβαση σε τοποθεσίες που προσφέρουν καλή θέα του φαινομένου είναι σχετικά εύκολη. Οι ταξιδιώτες μπορούν να φτάσουν είτε με αεροπλάνο είτε με συνδυασμό τρένου και λεωφορείου. Υπάρχει επίσης και η δυνατότητα έλευσης με κρουαζιερόπλοια ή φέρι.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι το τοπίο που περιβάλλει την πόλη που βρίσκεται κοντά στη θάλασσα αλλά έχει γύρω και βουνά, προσφέρει αρκετές διαφορετικές ζώνες καιρικών συνθηκών, πράγμα που καθιστά πιο πιθανό το γεγονός ο ουρανός να είναι καθαρός τις περισσότερες νύχτες, συνθήκη απαραίτητη για να μπορέσει κανείς να δει το σέλας όταν εμφανιστεί.

—INGRID WILLIAMS

11. Εθνικό Πάρκο Lençóis Maranhenses, Βραζιλία

Κατάλευκοι αμμόλοφοι και λίμνες με γαλαζοπράσινα νερά σε ένα φυσικό υδάτινο πάρκο εξωπραγματικής ομορφιάς.

Θέλετε να ταξιδέψετε τόσο μακριά ώστε να νιώσετε ότι έχετε φύγει σχεδόν απ’ τον πλανήτη Γη; Καλώς ήρθατε στο Lençóis Maranhenses, ένα απέραντο τοπίο εκτυφλωτικά λευκών αμμόλοφων που υψώνονται προς τον ήλιο και καταλήγουν σε γαλαζοπράσινες λίμνες γεμάτες με το νερό της βροχής που φαντάζουν σαν βγαλμένες από άλλο κόσμο.

Ξεχάστε το σήμα στο κινητό ή άλλες ανέσεις: Υπάρχουν ελάχιστες δομές, άνθρωποι ή δέντρα και η τοποθεσία του πάρκου δίπλα στον ισημερινό έχει ως αποτέλεσμα υπερβολική ζέστη κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κι όμως, οι περισσότεροι Βραζιλιάνοι θα σας πουν ότι θέλουν να επισκεφθούν αυτήν την απομακρυσμένη περιοχή για να βιώσουν την εμπειρία της αίσθησης ότι παίζουν σε ένα σεληνιακό υδάτινο πάρκο.

Αφεθείτε και κυλίστε στους αμμόλοφους καταλήγοντας μέσα στις φυσικές πισίνες. Διασχίστε την περιοχή με άλογα, κάνοντας στάσεις σε οάσεις κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Εναλλακτικά, μπορείτε να προσεγγίσετε με ελικόπτερο αφήνοντας την απέραντη έκταση και ομορφιά να σας σαγηνεύσει. Πρόκειται για το ιδανικό αντίδοτο στο αίσθημα κλειστοφοβίας που προκάλεσε η εποχή του COVID. Ένα αχανές σεληνιακό, άγριο τοπίο, όπου μπορείτε να περιφέρεστε ελεύθεροι.

—SHANNON SIMS

12. Μπουτάν

Οχυρά σκαρφαλωμένα στις άκρες γκρεμών και δάση από ροδόδεντρα σε ένα ανανεωμένο περιπατητικό μονοπάτι.

Μετά από δυόμισι χρόνια απομόνωσης εν μέσω της πανδημίας, το Μπουτάν άνοιξε ξανά τα σύνορά του τον Σεπτέμβριο, με αλλαγές στην χρόνια τουριστική πολιτική «υψηλής αξίας, χαμηλού όγκου». Οι επισκέπτες δεν είναι πλέον αναγκασμένοι να ταξιδεύουν με οργανωμένα πακέτα, αλλά ο υποχρεωτικός φόρος βιώσιμης ανάπτυξης αυξήθηκε από 65 σε 200 δολάρια τη μέρα.

Παράλληλα, το συνολικού μήκους 400 χιλιομέτρων Trans Bhutan Trail (διαδρομή που διασχίζει ολόκληρη τη χώρα), ένα μονοπάτι που χρησιμοποιούνταν επί αιώνες για προσκύνημα και επικοινωνίες, άνοιξε ξανά μετά από τρία χρόνια εργασιών αποκατάστασης, με επιδιόρθωση γεφυρών, πέτρινων σκαλιών και ναών που είχε στην ουσία «καταπιεί» η φύση. Το μονοπάτι εκτείνεται από τα ανατολικά προς τα δυτικά διασχίζοντας σχεδόν ολόκληρη τη χώρα, περνώντας μέσα από πόλεις, χωριά, βοσκοτόπια και άγρια τοπία. Ανάλογα με τη διαδρομή και την εποχή, οι πεζοπόροι μπορούν να δουν τις χιονισμένες κορυφές των Ιμαλαΐων, να επισκεφθούν οχυρά που βρίσκονται στο χείλος γκρεμών, να σκαρφαλώσουν σε ιερά ορεινά περάσματα ή να διασχίσουν ολάνθιστα δάση με ροδόδεντρα.

Επιβάλλεται η συνοδεία επίσημων ξεναγών και τα προγράμματα μπορεί να αφορούν από μισή ημέρα έως και παραπάνω από μήνα. Για τη διαμονή σας, υπάρχουν ξενώνες, σπίτια, πολυτελή ξενοδοχεία και προκαθορισμένοι χώροι για κάμπινγκ σε καθένα απ’ τα 28 τμήματα του μονοπατιού. Τα έσοδα από εκδρομές που κλείνονται μέσω του Trans Bhutan Trail, του μη κερδοσκοπικού οργανισμού που ηγήθηκε της αποκατάστασης του μονοπατιού, χρησιμοποιούνται για τη συντήρηση της διαδρομής, εκπαιδευτικά προγράμματα, εκπαίδευση οδηγών και άλλους σκοπούς που ωφελούν την κοινότητα.

—SARA CLEMENCE

13. Κεράλα, Ινδία

Μάθετε πώς να σκαρφαλώνετε σε φοίνικες, επισκεφθείτε έναν ναό κατά τη διάρκεια ενός φεστιβάλ και πάρτε μια γεύση της ζωής σε χωριό.

(Φωτογραφία: Poras Chaudhary/The New York Times)

Ταξιδεύουμε για να βιώσουμε από κοντά άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς, αλλά υπάρχουν ορισμένες μορφές κοινοτικού τουρισμού που εκθέτουν τους κατοίκους ενός τόπου χωρίς να προσφέρουν οφέλη. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην Κεράλα, μια πολιτεία του νοτίου τμήματος της Ινδίας που φημίζεται για τις παραλίες, τις λίμνες, την κουζίνα και τις πλούσιες πολιτισμικές παραδόσεις όπως το φεστιβάλ Vaikathashtami, στην οποία η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει μια βραβευμένη πολιτική που επιτρέπει στους επισκέπτες να βιώσουν τη ζωή στο χωριό, στηρίζοντας τις κοινότητες που τους φιλοξενούν.

Στο Kumarakom, έναν απ’ τους αρκετούς προορισμούς υπεύθυνου τουρισμού στην πολιτεία, οι επισκέπτες μπορούν να κάνουν κουπί διασχίζοντας κατάφυτα εκατέρωθεν των όχθεων κανάλια με βλάστηση που θυμίζει ζούγκλα, να πλέξουν σκοινί από ίνες καρύδας, ακόμα και να μάθουν να σκαρφαλώνουν σε φοίνικες. Στο Maravanthuruthu, οι επισκέπτες μπορούν να ακολουθήσουν ένα μονοπάτι που λέει μια ιστορία και να απολαύσουν την τέχνη του δρόμου του χωριού προτού παρακολουθήσουν μια απογευματινή παράσταση παραδοσιακού θρησκευτικού χορού.

—PAIGE MCCLANAHAN

14. Γκρίνβιλ, Νότια Καρολίνα

Ζήστε την περιπέτεια στα Blue Ridge Mountains και απολαύστε περιπετειώδη πιάτα στο κέντρο της πόλης.

Στη σκιά των Blue Ridge Mountains, το Γκρίνβιλ έχει αποκτήσει τη θέση του στη γαστρονομική σκηνή. Στο κέντρο της γραφικής πόλης των 70.000 περίπου κατοίκων που μπορεί κανείς πολύ άνετα να περπατήσει, υπάρχουν περισσότερα από 200 εστιατόρια, το 85% των οποίων είναι καθαρά τοπικά, χωρίς δεσμούς ή σχέσεις με μεγάλες αλυσίδες. Οι επισκέπτες μπορεί να έρχονται με πρωταρχικό στόχο τις περιπέτειες στην ύπαιθρο, αλλά αναμφίβολα, φεύγοντας, θα έχουν γνωρίσει γεύσεις από ολόκληρο τον κόσμο.

Κι ενώ το ξακουστό Soby’s γιόρτασε την 25^η επέτειό του το 2022 και δύο φεστιβάλ φαγητού που διοργανώνονται στην πόλη προσελκύουν δεκάδες χιλιάδες επισκέπτες σε ετήσια βάση, νέα εστιατόρια εξακολουθούν να κατακλύζουν στην πόλη. Τον Σεπτέμβριο άνοιξε στην πόλη το δεύτερο παράρτημα του ξακουστού Lewis Barbeque του Τσάρλεστον και αμέσως σχηματίστηκαν μεγάλες ουρές. Το Mr. Crisp, με τον Greg McPhee στη θέση του executive chef, δίνει έμφαση στα θαλασσινά, με τα τραγανά και ταυτόχρονα τρυφερά fish and chips του με χειροποίητο κουρκούτι να ξεχωρίζουν. Το Keipi ειδικεύεται στο γεωργιανό khachapuri (πεϊνιρλί) και τα αρχαία κρασιά της χώρας, ενώ το Aryana θα σας μεταφέρει μία γεύση από Αφγανιστάν και το Califas έχει φέρει τα μεξικάνικα birria tacos (τάκος με βραστό) στο Γκρίνβιλ.

«Στην καρδιά του Γκρίνβιλ βρίσκεται μια δημιουργική και ευρεία γαστρονομική κοινότητα που επαναπροσδιορίζεται συνεχώς», αναφέρει ο Sid Evans, editor-in-chief του περιοδικού Southern Living. «Το φαγητό εδώ είναι περιπετειώδες και οι σεφ έχουν ασπαστεί τις παγκόσμιες επιρροές που διαμορφώνουν τον σύγχρονο Νότο.»

—ARI BENDERSKY

15. Τουσόν, Αριζόνα

Ένα κέντρο τέχνης και πλίνθου που ανακάμπτει και διατηρεί δεσμούς αιώνων με το Μεξικό.

(Φωτογραφία: John Burcham/The New York Times)

Το Barrio Viejo, μια περιοχή έκτασης περισσότερων από 610 στρέμματα στην Τουσόν, είναι το μεγαλύτερο barrio (συνοικία) στις ΗΠΑ και αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της σχέσης της Τουσόν με το Μεξικό, με την πλίνθινη αρχιτεκτονική πολλών αιώνων της ερήμου Σονόρα.

Φέτος, η γειτονιά που φιλοξενεί έναν απ’ τους πιο ευρείς πληθυσμούς από φυλετικής, πολιτισμικής, θρησκευτικής και εθνοτικής απόψεως, θα χαρακτηριστεί ως Εθνικό Ιστορικό Αξιοθέατο. Οι εργασίες αναβίωσης του παρελθόντος περιλαμβάνουν την αποκατάσταση του Teatro Carmen με 300 θέσεις που χτίστηκε το 1915 και αργότερα φιλοξενούσε το Black Elks Club (μια αδελφότητα για τα δικαιώματα των μαύρων), καθώς και ορισμένων boutique-hotels στα οποία υπεύθυνες είναι γυναίκες, όπως το Citizen, που στέγαζε τα γραφεία της εφημερίδας Tucson Citizen και του Downtown Clifton σε ένα εγκαταλελειμμένο σχεδόν μοτέλ.

Αν θέλετε να βουτήξετε στα βάθη της ιστορίας, κλείστε την ξενάγηση Tucson Origins Tour της εταιρείας Borderlandia που ειδικεύεται σε ξεναγήσεις στην περιοχή των συνόρων ΗΠΑ-Μεξικού. Στη συνέχεια, εξερευνήστε τις φημισμένες γκαλερί Etherton και Andrew Smith που έχουν μεταφερθεί σε ολοκαίνουργιους χώρους. Μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε και τα τοπικά εστιατόρια του Barrio Viejo, όπως το αγαπημένο των λάτρεων του καφέ, EXO Roast, που στεγάζεται σε ένα πλίνθινο σπίτι του 1885, και το Coronet που ήρθε στην περιοχή το 2019.

—DANIEL SCHEFFLER

16. Μαρτινίκα

Κρεολική κουλτούρα, γιγάντιες φτέρες και κολιμπρί που μπορούν να κάθονται να σας κοιτούν στα μάτια.

Ενώ τα ταξίδια είχαν παγώσει το 2020, η Μαρτινίκα γιόρταζε την ένταξη του παραδοσιακού της ιστιοφόρου σκάφους yole – ένα ελαφρύ σκάφος το οποίο διατηρείται όρθιο με τη βοήθεια των μελών του πληρώματος που χρησιμοποιούν το βάρος τους ως έρμα καθώς κάθονται σε δοκάρια που προεξέχουν απ’ τα πλαϊνά των υφάλων του σκάφους – στη Λίστα της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Το φθινόπωρο του 2021, το νησί χαρακτηρίστηκε απ’ την UNESCO ως Απόθεμα Βιόσφαιρας, καθώς αναγνωρίστηκε η δέσμευση του προορισμού για μια βιώσιμη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.

Οι κάτοικοι του νησιού αναμένουν άλλη μια απόφαση απ’ την UNESCO, σύμφωνα με την οποία ελπίζουν να μπουν στη λίστα Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς το ηφαίστειο Όρος Πελέ ύψους σχεδόν 1.400 μέτρων και η οροσειρά Pitons du Carbet. «Η περιοχή είναι χαρακτηριστική της ποικιλομορφίας της Μαρτινίκας», αναφέρει ο Alex Dobat, ιδιοκτήτης του Natiyabel, ενός καταστήματος με ανδρικά ρούχα για καταδύσεις και πεζοπορία (το όνομα του οποίου σημαίνει «η φύση είναι όμορφη» στα κρεολικά), ο οποίος περιγράφει φτέρες σε μέγεθος δέντρων, άγριες μπιγκόνιες και κολιμπρί που σε κοιτάζουν σιωπηλά.

Οι υπεύθυνοι του τουρισμού βασίζονται στους χαρακτηρισμούς της UNESCO για να προσελκύσουν λάτρεις του οικολογικού τουρισμού που θα έρθουν να θαυμάσουν τις κορυφές, τα τροπικά δάση, τους υφάλους και την κρεολική κουλτούρα του νησιού.

—ELAINE GLUSAC

17.  Έρημος Ναμίμπ, Νότια Αφρική

Αμμόλοφοι ύψους 300 μέτρων και κύματα που σκάνε σε μια σχεδόν ακατοίκητη ακτογραμμή.

Κατά μήκος της έρημης ακτής της Ναμίμπια, αμμόλοφοι ύψους 300 μέτρων καταλήγουν στη θάλασσα. Κατά την άμπωτη, τολμηροί, περιπετειώδεις ταξιδιώτες μπορούν να οδηγήσουν κατά μήκος της παραλίας, διασχίζοντας πανύψηλους κίτρινους αμμόλοφους απ’ τη μια πλευρά των φουρτουνιασμένων νερών του Νοτίου Ατλαντικού στην άλλη. Είναι η Ναμίμπ, η πιο παλιά έρημος του κόσμου, και αποτελεί το ιδανικό μέρος για ένα μεγάλο ταξίδι με αυτοκίνητο. Μετά από σχεδόν τρία χρόνια περιορισμών λόγω της πανδημίας του COVID-19, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ένα μέρος στο οποίο θα νιώθει πιο ελεύθερος.

«Namib» στη γλώσσα Νάμα που ομιλείται σε πολλές περιοχές της Ναμίμπια, σημαίνει «αχανές μέρος». Είναι πάρα πολύ εύκολο να χαθείτε σ’ αυτήν την σχεδόν εξ’ ολοκλήρου ακατοίκητη αχανή αμμώδη έκταση, όπου μπορεί να ταξιδεύετε για μέρες χωρίς να δείτε άλλο άνθρωπο.

Στο Εθνικό Πάρκο Namib-Naukluft, οι ταξιδιώτες μπορούν να γυρίσουν πίσω στον χρόνο επισκεπτόμενοι το Deadvlei, όπου δέντρα ηλικίας 600 ετών στέκουν απόκοσμα και άψυχα, επειδή συντηρούνται απ’ τον ξηρό άνεμο. Μπορούν επίσης να επιχειρήσουν να ανέβουν τον υψηλότερο αμμόλοφο της περιοχής, τον Big Daddy Dune, που έχει ύψος ανάλογο κτιρίου με 100 ορόφους, να παρατηρήσουν την άγρια ζωή που έχει προσαρμοστεί στην έρημο, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τον όρυγα και το σπρίνγκμποκ (είδη αντιλόπης), ακόμα και να δουν μυστηριώδεις «κύκλους νεραϊδών» (άγονα κυκλικά σημεία μέσα στη χαμηλή βλάστηση).

—JEN GUYTON

18. Ο Σιδηρόδρομος της Αλάσκας

Απολαύστε 750 χιλιόμετρα με βουνά, παγετώνες και αρκούδες γκρίζλι απ’ την άνεση ενός γυάλινου θόλου.

Απ’ το 1923, ο Σιδηρόδρομος της Αλάσκας, ο τελευταίος σιδηρόδρομος στις ΗΠΑ που μεταφέρει ανθρώπους και εμπορεύματα, μεταφέρει εκατομμύρια επιβάτες και εμπορικά αγαθά σε απόσταση μεγαλύτερη των 750 χιλιομέτρων, απ’ το Seward στο Fairbanks. Φέτος, κλείνουν 100 χρόνια λειτουργίας του, γεγονός που θα γιορταστεί στην πόλη Nenana, όπου ο Πρόεδρος Warren G. Harding τοποθέτησε στις 15 Ιουλίου του 1923, τον «χρυσό πίρο», ολοκληρώνοντας τον σιδηρόδρομο.

Ο σιδηρόδρομος, η λειτουργία του οποίου ξεκίνησε προτού καν η Αλάσκα αναγνωριστεί ως πολιτεία, το 1959, είναι ένας φιλικός προς το περιβάλλον τρόπος για τους επιβάτες να δουν την άγρια φύση και ζωή, ακόμα και το Βόρειο Σέλας, χωρίς να χρειαστεί να θυσιάσουν τις ανέσεις τους. Τα θολωτά βαγόνια τούς επιτρέπουν να απολαύσουν το τοπίο. Επιπλέον, είναι ο μόνος μεγάλος σιδηρόδρομος στη χώρα όπου οι επιβάτες ζητούν στάσεις κουνώντας μια σημαία. Μπορούν να ζητήσουν έτσι να επιβιβαστούν ή να αποβιβαστούν, αποκτώντας πρόσβαση σε πιο απομακρυσμένες τοποθεσίες, όπως οι πιο δύσβατες περιοχές στο Εθνικό Πάρκο Chugach, μέσα από μια συνεργασία με τη Δασική Υπηρεσία των ΗΠΑ.

Τα αξιοθέατα της διαδρομής περιλαμβάνουν το όρος Ντενάλι, με την ψηλότερη κορυφή στην Βόρεια Αμερική και το Εθνικό Πάρκο Kenai Fjords. Οι λάτρεις της ιστορίας μπορούν να επισκεφθούν μια ειδική έκθεση στο Μουσείο του Άνκορατζ που θα διαρκέσει απ’ τον Μάιο έως τον Φεβρουάριο του 2024 που θα καταγράφει την ιστορία του σιδηρόδρομου.

—HARU SURI

19. Φουκουόκα, Ιαπωνία

Απολαύστε μια απειλούμενη παράδοση φαγητού του δρόμου στη νήσο Κιούσου που συχνά οι ταξιδιώτες αγνοούν.

Η Φουκουόκα, μια υποτροπική πόλη στη βόρεια ακτή της νήσου Κιούσου, είναι ένα απ’ τα ελάχιστα μέρη στην Ιαπωνία όπου μπορείτε να δείτε σειρές από yatai, περίπτερα με street-food που μοιάζουν με κουτιά με νέον. Στα περισσότερα πουλάνε παραδοσιακό φαγητό όπως ράμεν, γιακιτόρι και όντεν, αλλά αν περπατήσετε κατά μήκος της όχθης του ποταμού στην περιοχή Nakasu, τη γειτονιά με τα κόκκινα φώτα της Φουκουόκα, θα βρείτε μεγαλύτερη ποικιλία, με κρασί, καφέ, ακόμα και γαλλικά λουκάνικα και σκορδόψωμα.

Τα yatai ήταν πολύ κοινό θέαμα στην Ιαπωνία τη δεκαετία του 1950, αλλά κατά τη διάρκεια των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1964, οι αρχές τα απομάκρυναν για να προβάλουν μια εικόνα οικονομικής ανάκαμψης. Αυτήν τη στιγμή, η Φουκουόκα είναι η μόνη πόλη που έχει απομείνει να καταπολεμά τη γραφειοκρατία επί του θέματος. Η κυβέρνηση έχει αναγνωρίσει την πολιτισμική σημασία των yatai, βελτιώνοντας την ασφάλεια και την ποιότητα του φαγητού και προσφέροντας περισσότερες άδειες το 2022. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο αριθμός των yatai έχει μειωθεί δραστικά και σήμερα υπάρχουν περίπου 100 πάγκοι έναντι 400 που υπήρχαν τη δεκαετία του 60. Καθίστε να φάτε τώρα που μπορείτε, και απολαύστε το φαγητό σας ενώ η πλάτη σας ακουμπάει τον διπλανό σας.

—HARVARD WANG

20. Φλόρες, Ινδονησία

Ένας νησιωτικός παράδεισος όπου λίμνες αλλάζουν χρώμα και δράκοι μήκους τριών μέτρων κυκλοφορούν ελεύθεροι.

(Φωτογραφία: Lauryn Ishak/The New York Times)

Μπορεί ο όρος «ονειρική απόδραση» να χρησιμοποιείται πλέον πολύ συχνά έχοντας χάσει την αξία του, αλλά πώς αλλιώς θα αποκαλούσατε ένα ταξίδι σε ένα απομακρυσμένο, αγνό νησί της Νοτιοανατολικής Ασίας με Δράκους του Κομόντο, ενεργά ηφαίστεια, παραλίες με κατάλευκη άμμο, κήπους κοραλλιών, ορμητικούς καταρράκτες και λίμνες που αλλάζουν χρώμα, όπου φημολογείται ότι κατοικούν πνεύματα;

Αυτά κι άλλα τόσα κρύβει το Φλόρες, ένα απ’ τα περίπου 17.500 νησιά της Δημοκρατίας της Ινδονησίας. Σε απόσταση μίας ώρας με αεροπλάνο απ’ το Μπαλί, και με πολύ λιγότερο τουρισμό, το Φλόρες κατά πάσα πιθανότητα θα αρχίσει να υποδέχεται περισσότερους επισκέπτες καθώς μέσα στη χρονιά θα ανοίξει τις πόρτες του το Kodi Bajo, ένα πολυτελές θέρετρο στη μικρή παραθαλάσσια πόλη Labuan Bajo. Το θέρετρο ανήκει στον όμιλο που βρίσκεται πίσω απ’ το ξενοδοχείο NIHI στο γειτονικό νησί Σούμπα και θα προσφέρει πολυτελή διαμονή και θέα στο κοντινό αρχιπέλαγος του Εθνικού Πάρκου Κομόντο, το μόνο μέρος στον κόσμο όπου κατοικούν οι ξακουστές γιγάντιες σαύρες.

—Seth Sherwood

21. Γουαδαλαχάρα, Μεξικό

Γιορτάστε τη διαφορετικότητα της queer κουλτούρας μαζί με ΛΟΑΤΚΙ αθλητές από ολόκληρη την υφήλιο.

(Φωτογραφία: Adrian Wilson/The New York Times)

Τα ταξίδια ήταν ανέκαθεν τρόπος να βιώνει κανείς τη διαφορετικότητα, και το 2023 θα βρείτε πληθώρα τρόπων σεξουαλικής έκφρασης και αλλαγές στους παραδοσιακούς ρόλους των φύλων στην πρωτεύουσα της πολιτείας του Χαλίσκο. Φέτος το φθινόπωρο, η πόλη θα συνδιοργανώσει (μαζί με το Χονγκ Κονγκ) τους 11^ους ετήσιους Αγώνες Ομοφυλοφίλων. Αθλητές από ολόκληρο τον κόσμο, διαφόρων ηλικιών, σεξουαλικών προσανατολισμών και επιπέδων αθλητικής εμπειρίας θα διαγωνιστούν σε 20 αθλήματα.

Η πόλη φιλοξενεί επίσης το ετήσιο φεστιβάλ Prohibido, κατά τη διάρκεια του οποίου ένα εγκαταλελειμμένο θέατρο μετατρέπεται σε χώρο γιορτής και εξύμνησης της σεξουαλικής διαφορετικότητας μέσα από εκθέσεις τέχνης, διαδραστικές εμπειρίες, ζωντανή μουσική και ομιλίες και συζητήσεις σχετικά με τον πολυερωτισμό και τη μη δυαδικότητα. Επίσης, στη Γουαδαλαχάρα, οι γυναίκες αναλαμβάνουν καλλιτεχνικές εκφάνσεις και ρόλους που παραδοσιακά ανήκουν σε άντρες. Τα περισσότερα βράδια, μπορείτε να ακούσετε μια από τις περίπου δέκα γυναικείες μπάντες μαριάτσι απ’ την περιοχή του ξενοδοχείου Riu Plaza Guadalajara, ή το εστιατόριο El Patio. Θα δείτε επίσης σόου από καουμπόισσες, γνωστές ως escaramuzas, που παρουσιάζουν εντυπωσιακές χορογραφίες καβάλα στα άλογά τους.

Η πόλη θεωρείται από ορισμένους drag πρωτεύουσα του Μεξικού, καθώς φιλοξενεί πάρα πολλούς performers και σόου. Επιπλέον, η Γουαδαλαχάρα έχει φτιάξει «αντιτουριστικούς» χάρτες, μεταξύ των οποίων κι ένας για ταξιδιώτες που ανήκουν στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, στους οποίους οι ντόπιοι προτείνουν μέρη να δει και να μείνει κανείς, βασισμένοι στη δική τους οπτική.

—MAGGIE JONES

22. Tassili n’Ajjer, Αλγερία

Τέχνη πάνω σε πέτρα, στήλες από ψαμμίτη και μια ματιά στη χαμένη ιστορία της Σαχάρας.

Η Αλγερία που συχνά ζει στη σκιά του γειτονικού της Μαρόκου, του οποίου ο τουρισμός ακμάζει, βρίσκεται μια ανάσα απ’ τη Μεσογειακή Ευρώπη, σε απόσταση μόλις τριών ωρών με αεροπλάνο απ’ το Λονδίνο, και πρόσφατα χαλάρωσε τις πολιτικές περί βίζας, επιτρέποντας στους ταξιδιώτες να εξερευνήσουν πολύ πιο εύκολα τη χώρα. Ενώ οι περισσότεροι επισκέπτες τείνουν να μένουν στον παράκτιο βορά, όπου βρίσκονται ορισμένα απ’ τα πιο καλοδιατηρημένα ρωμαϊκά ερείπια, η μεγαλύτερη χώρα της Αφρικής φιλοξενεί και το μεγαλύτερο εθνικό πάρκο της ηπείρου.

Ενώ ο έξω κόσμος δεν δείχνει να το γνωρίζει ιδιαίτερα, το Τασιλί ν’ Ατζέρ είναι οκτώ φορές μεγαλύτερο απ’ το Yellowstone. Στην καρδιά του αχανούς τοπίου της άμμου και της πέτρας της Σαχάρας, βρίσκονται οι βαθυκόκκινοι αμμόλοφοι και οι στήλες του Tadrart Rouge (Κόκκινου Όρους). Το εντυπωσιακό αυτό εθνικό πάρκο, στο οποίο η πρόσβαση είναι εφικτή μονάχα με όχημα 4×4, φιλοξενεί χιλιάδες αρχαία έργα τέχνης πάνω σε πέτρα, από την εποχή που η έρημος ήταν ακόμη μια κατάφυτη σαβάνα, καθώς και την ολοζώντανη κουλτούρα των νομάδων Τουαρέγκ.

—MARCUS WESTBERG

23. Καχετία, Γεωργία

Νέες γεύσεις και αρχαίες παραδόσεις οινοποιίας σε μικροσκοπικές πόλεις σε κορυφές λόφων και πράσινες κοιλάδες.

(Φωτογραφία: Sergey Ponomarev/The New York Times)

Η παράδοση οινοποιίας του ορεινού έθνους της Γεωργίας βρίσκεται στην καρδιά διαφόρων νέων τάσεων στον κόσμο του κρασιού, μεταξύ των οποίων τα πορτοκαλί κρασιά, η ζύμωση σε αμφορείς, αλλά και χαρισματικές ποικιλίες σταφυλιών όπως το saperavi. Κατ’ επέκταση, οι εξαγωγές κρασιού απ’ τη Γεωργία στις ΗΠΑ ξεπέρασαν πρόσφατα το ένα εκατομμύριο φιάλες και σημειώνουν αύξηση της τάξεως του 29% ετησίως, όπως ανέφερε πρόσφατα το περιοδικό Wine Enthusiast.

Για τους λάτρεις του κρασιού, ένα ταξίδι οινογνωσίας σε κτήματα όπως το Vazisubani και το Kardanakhi στην Καχετία, θα σας προσφέρει την ευκαιρία να ανακαλύψετε νέα κρασιά σε ένα τοπίο μικρών πόλεων στις παρυφές λόφων και κατάφυτων κοιλάδων στη σκιά του Καυκάσου. Πολλά κρασιά φτιάχνονται στα παραδοσιακά πήλινα δοχεία qvervi που θάβονται κάτω απ’ το χώμα.

Για μια πιο ολοκληρωμένη εμπειρία, ντόπιοι σεφ έχουν αρχίσει να προσφέρουν μαθήματα μαγειρικής στα οποία οι λάτρεις του φαγητού μπορούν να μάθουν πώς να φτιάχνουν τα ντάμπλινγκς με κρέας γνωστά ως khinkali, και άλλα πιάτα αυτού που το περιοδικό Saveur αποκάλεσε «σπουδαία αφανή κουζίνα της Ευρώπης».

—EVAN RAIL

24. Νιμ, Γαλλία

Μια ηλιόλουστη μεσογειακή πόλη, της οποίας οι πανέμορφοι δρόμοι είναι γεμάτοι ρωμαϊκά μνημεία.

(Φωτογραφία: Joann Pai/The New York Times)

Η Νιμ διαθέτει την πιο σπάνια απ’ τις ομορφιές της Γαλλίας, καθώς είναι μια ηλιόλουστη πόλη της νότιας Γαλλίας με απίστευτη γοητεία και συγκλονιστική αρχιτεκτονική και μουσεία που δεν έχει κατακλυστεί ακόμη από τουρίστες όπως η Αρλ και η Αβινιόν.

Από στόμα σε στόμα, η πόλη αποκτά σταδιακά φήμη για τις επιλογές που προσφέρει ως προς το φαγητό. Από εστιατόρια με δύο αστέρια Michelin όπως το Duende του σεφ Pierre Gagnaire στο προσφάτως ανακαινισμένο ξενοδοχείο Imperator, μέχρι το εξαιρετικό φαγητό που μπορείτε να βρείτε στο Les Halles de Nîmes, μια σκεπαστή αγορά τροφίμων, όπου το Halles Auberge και το La Pie Qui Couette εξυπηρετούν το μεσημέρι με σειρά προτεραιότητας. Μεγάλος ντόρος γίνεται τελευταία και για τη σεφ Georgiana Viou, με καταγωγή απ’ το Μπενίν που σερβίρει τα προσωπικά και πολύ ντελικάτα αφρο-προβηγκιανά πιάτα της στο Rouge, το εστιατόριο του κομψού νέου Margaret-Hôtel Chouleur με δέκα δωμάτια σε μια έπαυλη-ορόσημο στην καρδιά της Écusson, της Παλιάς Πόλης. Κοντά βρίσκονται και τα  Le Coin και Menna, δύο εξαιρετικά κοσμοπολίτικα μοντέρνα γαλλικά μπιστρό, που αποτελούν ένα είδος εστιατορίου που εμφανίστηκε σχετικά πρόσφατα στη Νιμ.

Μπορείτε να κάψετε λίγες θερμίδες μετά το γεύμα σας απολαμβάνοντας τα αξιοθέατα της Ρώμης της Γαλλίας, ένα προσωνύμιο που οφείλεται στην πιο εντυπωσιακή συλλογή ρωμαϊκών μνημείων στην Ευρώπη εκτός Ιταλίας.

—ALEXANDER LOBRANO

25. Ha Giang, Βιετνάμ

Μια συγκλονιστική βόλτα πάνω σε δυο ρόδες σε ορεινούς οικισμούς όπου διατηρείται ακόμη ζωντανός ο πολιτισμός των Hmong και των Tay.

(Φωτογραφία: Poras Chaudhary/The New York Times)

Ο γύρος με μοτοσικλέτα των ορεινών όγκων της Ha Giang στο βόρειο Βιετνάμ ενδείκνυται για τους τολμηρούς. Χρειάζονται έξι ώρες για να φτάσει κανείς στην πόλη της Ha Giang απ’ το Ανόι και οι απόκρημνοι δρόμοι, οι απανωτές στροφές και οι συνεχείς ελικοειδείς διαδρομές του γύρου καθιστούν το ταξίδι τόσο επικίνδυνο, όσο και συναρπαστικό.

Αυτή η απομακρυσμένη εικόνα των πανύψηλων κορυφών και των σπηλαιωδών κοιλάδων εμπνέει μια βαθιά σύνδεση με το τοπίο και τους κατοίκους του. Βγείτε απ’ τον κεντρικό δρόμο και ακολουθήστε λεπτές λωρίδες τσιμέντου που οδηγούν στις πλαγιές των βουνών και στους οικισμούς των Hmong και των Tay στις πλαγιές και τις κοιλάδες. Για να μάθετε περισσότερα για τον πολιτισμό τους, μπορείτε να προσλάβετε οδηγό απ’ την εταιρεία QT Motorbikes and Tours.

Έργα για τη βελτίωση των δρόμων και καινούργια πολυτελή καταλύματα έχουν κάνει την περιοχή πιο ευκολοπροσβάσιμη και δελεαστική. Να διασχίσετε οπωσδήποτε με βάρκα τα σμαραγδένια νερά του ποταμού στο πέρασμα Ma Pi Leng.

—PATRICK SCOTT

26. Σαλάλα, Ομάν

Ένα ιστορικό κέντρο εμπορίου λιβανιού όπου η έρημος καταλήγει σε καταρράκτες.

Ενώ το περσινό Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου τράβηξε την προσοχή στο ανθρωπογενές περιβάλλον σε άλλα κράτη του Περσικού  Κόλπου, η παραθαλάσσια Σαλάλα προσφέρει στους επισκέπτες μια ευκαιρία να δουν τη φυσική ομορφιά της περιοχής. Ανάλογα με το πού θα πάτε, το τοπίο θα είναι είτε πράσινο, κατάφυτο και καλυμμένο από ένα πέπλο παχιάς ομίχλης, ή υπερβολικά ηλιόλουστο με ένα θερμό αεράκι.

Κατά τη διάρκεια του khareef (της εποχής των μουσώνων), οι κοιλάδες και κοίτες των ποταμών κατακλύζονται από νερό και τα βουνά γεμίζουν καταρράκτες. Η πόλη της Σαλάλα φιλοξενεί το Αρχαιολογικό Πάρκο Al Baleed και το Μουσείο της Γης του Λιβανιού, όπου με τη βοήθεια οπτικών μέσων μπορείτε να δείτε την ιστορία του αρχαίου εμπορίου του θυμιάματος και τους δρόμους εξαγωγής του στον υπόλοιπο κόσμο. (Μια κοντινή συλλογή τοποθεσιών, γνωστών ως η Γη του Λιβανιού βρίσκεται στον Κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.) Άλλο ένα αξιοθέατο της περιοχής είναι τα ιστορικά λιμάνια που βρίσκονται κατά μήκος της ακτής.

Ο πληθυσμός της Σαλάλα, μιας απ’ τις μεγαλύτερες πόλεις του Ομάν, είναι περίπου 330.000 κάτοικοι, οπότε είναι εύκολο να βρεθεί κανείς μόνος του στα καταγάλανα νερά μιας απ’ τις πολλές ήρεμες παραλίες της περιοχής, μεταξύ των οποίων η Mugsail, η Fazayah και η Al Haffa.

—NOA AVISHAG SCHNALL

27. Κούβα

Ένα νησί γεμάτο μουσική και παραλίες με κατάλευκη άμμο, το οποίο μπορείτε να ανακαλύψετε καθώς οι ΗΠΑ χαλαρώνουν τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς.

Φωτογραφία: Robert Rausch/The New York Times)

Η Κούβα, με τις προσόψεις κτιρίων σε παστέλ χρώματα δίπλα στη θάλασσα, τις παραλίες με λευκή άμμο και τις πλούσιες σε καπνά κοιλάδες, βρίσκεται προκλητικά κοντά στις ΗΠΑ, αν και συχνά η πρόσβαση δεν είναι καθόλου εύκολη. Ειδικά τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία η Κυβέρνηση Τραμπ επανέφερε αυστηρούς κανόνες και περιορισμούς για τους Αμερικανούς πολίτες που ήλπιζαν να την επισκεφθούν.

Ένας συνδυασμός παραγόντων, ωστόσο, ξαναέκανε το ταξίδι στο νησιωτικό αυτό κράτος πιο εύκολο. Πέρσι την άνοιξη, ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν χαλάρωσε αρκετούς απ’ τους περιορισμούς που είχε επιβάλει ο προκάτοχός του. Και τον Νοέμβριο, η American Airlines επανέφερε τις πτήσεις πέρα απ’ την Αβάνα, προσθέτοντας αναχωρήσεις και για την παραλιακή πόλη του Βαραντέρο, καθώς και τη Σάντα Κλάρα που βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα της χώρας και αποτελεί πρωτεύουσα της επαρχίας Βίγια Κλάρα που είναι βουτηγμένη στην επαναστατική ιστορία. Περισσότερες πτήσεις και από άλλες αεροπορικές πρόκειται να ξεκινήσουν μέσα στους επόμενους μήνες.

Οι Κουβανοί είναι το ίδιο γενναιόδωροι με τις ιστορίες τους, είτε αφορούν την οικογένεια, την ιστορία, ακόμα και την πολιτική και τις διαδηλώσεις τους, όσο και με τη μουσική τους, καθώς ένα πανταχού παρόν, χαρμόσυνο soundtrack ακούγεται σε όλες τις πόλεις και τα χωριά του νησιού. Καθώς έχουν περάσει λιγότερα από δύο χρόνια αφότου οι ιστορικές διαδηλώσεις καταστάλθηκαν με άγριο τρόπο, και ενώ η χώρα αποκαθιστά τις ζημιές που προκάλεσε ο Τυφώνας Ίαν, ένα ταξίδι στην Κούβα και η στήριξη στον λαό της ίσως έχει τώρα μεγαλύτερη αξία από ποτέ.

—LAUREN PRESTILEO

28.  Όντενσε, Δανία

Ένα μυστικιστικό νέο μουσείο με κήπους και όσα χρειάζεστε για να γράψετε το δικό σας παραμύθι.

(Φωτογραφία: Andreas Meichsner/The New York Times)

Το νέο μουσείο Hans Christian Andersen στο Όντενσε, στο νησί της Φιονίας, που σχεδιάστηκε από τον Ιάπωνα αρχιτέκτονα Kengo Kuma και τους συνεργάτες του, είναι κάτι περισσότερο από ένα μουσείο. Είναι ένας μυστικιστικός τόπος με κήπους με λαβύρινθους που λειτουργούν και ως δημόσιο πάρκο.

Το μουσείο εξερευνά το παιχνίδι του Άντερσεν που ακροβατούσε ανάμεσα στο αληθινό και στο φανταστικό. Μπορείτε να χαζέψετε τον ουρανό μέσα από έναν γυάλινο θόλο και να νιώσετε σαν τη Μικρή Γοργόνα. Να εξερευνήσετε βυθισμένες αυλές σε χαμηλότερα επίπεδα, με μοναδικό φως τις ηλιακές ακτίνες που περνούν μέσα απ’ το πυκνό φύλλωμα των δέντρων και να έρθετε σε επαφή με εκθέματα σύγχρονων καλλιτεχνών σε κυλινδρικούς χώρους ντυμένους με ένα ξύλινο πλέγμα που θυμίζουν τα παραδοσιακά σπίτια της πόλης με αχυροσκεπές. Σκοπός του μουσείου είναι τόσο να πει ιστορίες αλλά και να δώσει στον επισκέπτη τη δυνατότητα να φανταστεί τις δικές του. Η δημιουργικότητα είναι το Α και το Ω στο μαγευτικό κέντρο Ville Vau για παιδιά, όπου οι μικροί μας φίλοι μπορούν να ζωγραφίσουν, να σχεδιάσουν, να γράψουν και να μεταμφιεστούν μέσα σε πολύχρωμες σκηνές από τα παραμύθια του Άντερσεν.

Φροντίστε το ταξίδι σας στο Όντενσε να συμπέσει με τα θερινά φεστιβάλ Hans Christian Andersen και αναζητήστε την έμπνευση που βρήκε ο Άντερσεν, εξερευνώντας τη γενέτειρά του, τη Φιονία, τον «κήπο της Δανίας» όπως έχει χαρακτηριστεί, με τα σαν βγαλμένα από παραμύθι κάστρα (το Egeskov με την τάφρο, για παράδειγμα, είναι ονειρικό), τους γεμάτους ρείκια λόφους και τις ομιχλώδεις ακτές.

—ANNELISE SORENSEN

29. Εθνικό Πάρκο Uluru-Kata Tjuta, Αυστραλία

Η φτιαγμένη από ψαμμίτη καρδιά μιας ηπείρου και η κληρονομιά των αυτοχθόνων της.

(Φωτογραφία: Matthew Abbott/The New York Times)

Στο Ουλουρού, ο χρόνος χάνεται. Ο ύψους 348 μέτρων μονόλιθος από ψαμμίτη στο Εθνικό Πάρκο Uluru-Kata Tjuta αλλάζει μορφές. Κατά τη διάρκεια της μέρας παίρνει ροζ, πορτοκαλί και βιολετί αποχρώσεις, στις χαραμάδες του κελαρύζουν τα νερά της βροχής, και γύρω του ανθίζουν αγριολούλουδα.

Σήμερα, το Ουλουρού είναι ένα σύμβολο της επιτακτικής ανάγκης για δράση. Το 2017, ήταν το μέρος όπου υπογράφηκε η Δήλωση από Καρδιάς του Ουλουρού που ζητούσε τη συμπερίληψη αυτοχθόνων Αυστραλών στο Κοινοβούλιο και την αναγνώρισή τους απ’ το Σύνταγμα της χώρας. Ο Πρωθυπουργός Anthony Albanese ανακοίνωσε πως θα γίνει εθνικό δημοψήφισμα επί του θέματος το 2023.

Το Ουλουρού είναι ιερό για τους Anangu που προστατεύουν και διαχειρίζονται τη γη. Για πολλές δεκαετίες τουρίστες ανέβαιναν στον βράχο παρά τη θέλησή τους. Κάτι τέτοιο απαγορεύτηκε το 2019, και τώρα οι επισκέπτες μπορούν να βιώσουν το μεγαλείο του βράχου περπατώντας γύρω απ’ τη βάση του, η περιφέρεια της οποίας είναι 9,3 χιλιόμετρα. Η απαγόρευση αυτή ήταν μια σπάνια νίκη για τα δικαιώματα και τον πολιτιστικό σεβασμό των αυτοχθόνων και αποτελεί απόδειξη ότι ακόμα και βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις και πεποιθήσεις μπορούν να αλλάξουν.

—TACEY RYCHTER

30. Boquete, Παναμάς

Μια ορεινή νιρβάνα για όσους λατρεύουν τον καφέ, τις πεζοπορίες, τις αναρριχήσεις σε καταρράκτες και το ράφτινγκ σε ορμητικά νερά.

(Φωτογραφία: Mauricio Valenzuela/The New York Times)

H Geisha, μια απ’ τις πιο ακριβές ποικιλίες καφέ στον κόσμο, ευδοκιμεί στις πλαγιές του ηφαιστείου Barú, κοντά στα δυτικά σύνορα του Παναμά. Τα τελευταία χρόνια, λάτρεις του καφέ από ολόκληρο τον κόσμο έχουν στρέψει εδώ την προσοχή τους, ενθαρρύνοντας τις καφεοφυτείες γύρω απ’ την ορεινή πόλη του Boquete να φέρονται σαν αμπελώνες του Μπορντώ. Καινούργιοι χώροι δοκιμής καφέ και ξεναγήσεις στις εκτάσεις των καλλιεργειών έχουν προστεθεί σε καφεοφυτείες όπως οι Lamastus Family Estates, Chevas Coffee Estate και Finca Altieri, ενώ ξενοδοχεία με θέμα τον καφέ, όπως τα Finca Lérida και Panamonte έχουν ανακαινίσει τις εγκαταστάσεις τους.

Στο κέντρο της πόλης του Boquete, που λειτουργεί ως βάση για περιπετειώδεις δραστηριότητες όπως πεζοπορίες μέσα από καταρράκτες και ράφτινγκ σε ορμητικά νερά, ο γνωστός σεφ του Παναμά, Mario Castrellón έχει ανοίξει ένα υποκατάστημα του καφεκοπτείου Café Unido, καθώς κι ένα εστιατόριο και μπαρ με εποχιακά μενού και κοκτέιλ με βάση τη Geisha, στο νέο χόστελ Selina. Η τολμηρή κατασκευή 60 δωματίων, απλώνεται πάνω από ένα μικρό ποτάμι και περιλαμβάνει από δωμάτια με κρεβάτια μέσα σε τσιμεντένιους κυλίνδρους μέχρι και πολυτελείς σουίτες.

—NICHOLAS GILL

31. Ταραγόνα, Ισπανία

Ένα αφανές καλλιτεχνικό λιμάνι με καλοδιατηρημένα ρωμαϊκά μνημεία και πεντανόστιμα τάπας.

(Φωτογραφία: Charlie Mahoney/The New York Times)

Αυτή η παραθαλάσσια πόλη της Costa Daurada (Χρυσής Ακτής) που επισκιάζεται εδώ και χρόνια απ’ τη λαμπερή Βαρκελώνη, είναι μια πολιτισμικά πλούσια εναλλακτική, που διατηρεί πλήθος Καταλανικών παραδόσεων. Απ’ τις διάσημες πυραμίδες (ανθρώπινες πυραμίδες που σχηματίζονται καθώς άνθρωποι στέκονται ο ένας στους ώμους του άλλου), μέχρι τη σάλτσα Romesco που σερβίρεται συχνά με ψητά ψάρια και λαχανικά και μπορείτε να απολαύσετε καλύτερα στο El Serrallo, μια παραθαλάσσια γειτονιά.

Αυτό, όμως, που καθιστά την εμπειρία της Ταραγόνα μοναδική, είναι το παρελθόν. Πρόκειται για έναν απ’ τους παλιότερους ρωμαϊκούς οικισμούς στην ιβηρική χερσόνησο. Το εντυπωσιακά καλοδιατηρημένο μνημειακό συγκρότημα που ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, μεταμορφώνει την πόλη σε ένα ανοιχτό μουσείο, απ’ τα πανίσχυρα ρωμαϊκά τείχη μέχρι το αμφιθέατρο με θέα τη Μεσόγειο.

Παρά το αρχαίο της υπόβαθρο, η πόλη βρίσκεται σε διαδικασία αλλαγής: Ένα ανανεωμένο λιμάνι, νέα γρήγορα τρένα με χαμηλές τιμές που φτάνουν στην περιοχή και μια συνεχώς αναπτυσσόμενη σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή. Ο καλύτερος τρόπος να την απολαύσετε, ίσως είναι ένα paseo, μια βόλτα με τα πόδια. Περπατήστε στη Rambla Nova, τσιμπολογώντας και μερικά τάπας στη διαδρομή και φτάστε μέχρι το σημείο παρατήρησης Balcó del Mediterrani που είναι αυτό ακριβώς που περιγράφει το όνομά του, το Μπαλκόνι της Μεσογείου, όπου λέγεται πως αν ακουμπήσετε τα σιδερένια κάγκελα, θα έχετε καλοτυχία.

—ANNELISE SORENSEN

32. Τσάρλεστον, Νότια Καρολίνα

Ένας χώρος με τεράστια δύναμη εξετάζει το παρελθόν της πόλης και τιμά την Αφροαμερικανική της κληρονομιά.

(Φωτογραφία: Tony Cenicola/The New York Times)

Η σκληρή ιστορία του Τσάρλεστον ως προς τη δουλεία, μπορεί να επισκιαστεί από ένα ρομαντικό πορτρέτο μιας πόλης με γοητεία, βραβευμένα εστιατόρια και φυτεμένους κήπους. Το Διεθνές Αφρικανικό Αμερικανικό Μουσείο που στοίχισε 100 εκατομμύρια δολάρια και θα ανοίξει φέτος, θα προσφέρει μια συνολική εικόνα του σύνθετου παρελθόντος της πόλης.

Το μουσείο βρίσκεται εκεί που ήταν το Gadsden’s Wharf, όπου έφτασαν περίπου 30.000 Αφρικανοί αιχμάλωτοι κατά τη διάρκεια του υπερατλαντικού δουλεμπορίου – περισσότεροι από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη τοποθεσία. Το κομψό, μονώροφο κτίριο στηρίζεται σε 18 πυλώνες ντυμένους με ένα είδος τσιμέντου φτιαγμένου από κελύφη στρειδιών και φιλοξενεί ένα κέντρο γενεαλογίας, ένα εργαστήριο κοινωνικής δικαιοσύνης και δέκα αίθουσες εκθέσεων που περιλαμβάνουν ιστορίες της δουλείας και της Μαζικής Μετανάστευσης. Σε έναν δημόσιο ανοιχτό χώρο έξω απ’ το κτίριο του μουσείου, βρίσκεται ένας Κήπος Μνήμης των Αφρικανών Προγόνων με ενδημικά φυτά.

Φέτος την άνοιξη, η επιτροπή τουρισμού του Τσάρλεστον θα κυκλοφορήσει έναν ολοκληρωμένο οδηγό για τις επιχειρήσεις που ανήκουν σε Αφροαμερικανούς με σκοπό να αναδείξει τους ντόπιους δημιουργούς.

—LAUREN MATISON

33. Cayos Cochinos, Ονδούρα

Φυτέψτε κοράλλια και μετρήστε θαλάσσιες χελώνες σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχουν αυτοκίνητα ούτε δρόμοι.

(Φωτογραφία: Robert Rausch/The New York Times)

Ανοιχτά της βόρειας ακτής της Ονδούρας, το αρχιπέλαγο Cayos Cochinos, που αποτελεί μέρος ενός θαλάσσιου καταφύγιου όπου απαγορεύεται η εμπορική αλιεία, καταλαμβάνει έκταση περίπου 1.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με δύο κύρια νησιά και 13 μικρά νησάκια, και συνολικό πληθυσμό 200 αυτοχθόνων Garifuna.

Πριν την πανδημία, το μη κερδοσκοπικό ίδρυμα Cayos Cochinos που είναι υπεύθυνο για το καταφύγιο, αποκόμιζε μεγάλο μέρος της χρηματοδότησής του από τα τέλη που πλήρωναν οι επισκέπτες για να καταδυθούν στην περιοχή, προκειμένου να μελετήσει και να προστατεύσει τη βιοποικιλότητά της. Τώρα, η μη κυβερνητική οργάνωση ανοίγει σιγά σιγά προς τον τουρισμό, επιτρέποντας στους επισκέπτες να μείνουν σε πολύ απλές καμπίνες (με 45 δολάρια το βράδυ), στις οποίες μέχρι πρότινος έμεναν αποκλειστικά επιστήμονες.

Πέρα από τις πιο συνηθισμένες δραστηριότητες, όπως καταδύσεις και πεζοπορίες για να δουν ροζ βόες και ιγκουάνα με μαύρο στήθος και ακανθωτή ουρά, οι ταξιδιώτες μπορούν επίσης να προσφερθούν να καλλιεργήσουν κοράλλια ή να μετρήσουν θαλάσσιες χελώνες. Ταξιδεύοντας στα νησιά, όπου δεν υπάρχουν δρόμοι και αυτοκίνητα, στηρίζετε και την κοινότητα των Garifuna, η οποία προσφέρει ξεναγήσεις, εστιατόρια και γευσιγνωσία του τοπικού ποτού guifiti που φτιάχνεται με τη ρίζα του ομώνυμου ενδημικού φυτού.

—ELAINE GLUSAC

34. Ο Δρόμος της Μπύρας της Βουργουνδίας, Γαλλία

Τιμήστε τον λυκίσκο και τη μαγιά σε μια περιοχή όπου κυριαρχούσε για καιρό το κρασί.

Φωτογραφία: Joann Pai/The New York Times)

Οι λάτρεις του κρασιού αγαπούσαν ανέκαθεν τους οίνους εκλεκτής σοδειάς της Βουργουνδίας. Τώρα, έχουν στρέψει και οι λάτρεις της μπύρας το βλέμμα τους στην περιοχή, μετά την άφιξη νέων ζυθοποιιών όπως οι Ammonite, Vif, Independent House και 90 BPM, όλες μέσα σε απόσταση 90 λεπτών μεταξύ τους και όλες μεταξύ των καλύτερων στην Γαλλία, σύμφωνα με τους φανατικούς της μπύρας σε ιστοσελίδες όπως το Untappd και το RateBeer.

Πολλοί απ’ τους ζυθοποιούς επηρεάζονται απ’ την παραγωγή κρασιού και ορισμένοι χρησιμοποιούν συστήματα βαρελιών Solera (σαν αυτά που χρησιμοποιούνται για την παλαίωση και τη μίξη των ποικιλιών sherry και Madeira), φυσική μαγιά, μικρά δρύινα βαρέλια και άλλα εργαλεία και τεχνικές που συνήθως χρησιμοποιούν οι οινοπαραγωγοί.

Επί χρόνια, η Γαλλία είχε μείνει πίσω στην παγκόσμια επανάσταση της μπύρας μικροζυθοποιίας, αφήνοντας τις γειτονικές της Ισπανία και Ιταλία να προπορευθούν. Ο δρόμος της μπύρας στην περιοχή της Βουργουνδίας δείχνει πως η Γαλλία πρόκειται σύντομα να αναπτύξει μια αξιοζήλευτη κουλτούρα ως προς την μπύρα.

—EVAN RAIL

35. Κωνσταντινούπολη

Η ιστορική αρχιτεκτονική της πόλης αναγεννάται πάνω στην ώρα για τον εορτασμό των 100 χρόνων της σύγχρονης Τουρκίας.

(Φωτογραφία: Maria Mavropoulou/The New York Times)

Φέτος τον Οκτώβριο, η Τουρκική Δημοκρατία γιορτάζει την 100ή επέτειο από την ίδρυσή της, και για τον λόγο αυτό, η τοπική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης επένδυσε εκατομμύρια προκειμένου να δώσει νέα πνοή σε ιστορικά κτίσματα.

Μεταξύ αυτών και τα εξής: Το Feshane, ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε τα εμβληματικά τούρκικα καπέλα και ήταν ένα απ’ τα πρώτα ατσάλινα κτίρια της Κωνσταντινούπολης, θα μετατραπεί σε ένα απ’ τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά κέντρα. Δυτικά της παλιάς πόλης, μια συνολική ανακαίνιση των τειχών Mevlanakapi από πέτρα και τούβλο με τους 22 πύργους που τοποθετούνται στον πέμπτο αιώνα, θα τα μεταμορφώσει σε ένα περιπατητικό μονοπάτι μήκους 7 χιλιομέτρων. Τέλος, το Botter Apartment, ένα απ’ τα πρώτα κτίρια της Αρ Νουβό της Κωνσταντινούπολης, ο κάτω όροφος του οποίου ήταν αρχικά στούντιο για τον προσωπικό ράφτη του σουλτάνου, θα μετατραπεί σε κέντρο σχεδίου μόδας.

Επιπλέον, μουσεία τέχνης θα φιλοξενηθούν στους χώρους της πρώην μονάδας παραγωγής αερίου του Γεντί Κουλέ και του ναυπηγείου του Halic που είναι ένα απ’ τα παλιότερα του κόσμου που εξακολουθεί να λειτουργεί μέχρι και σήμερα. Το πιο αξιοσημείωτο, βέβαια, είναι το νεόδμητο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Κωνσταντινούπολης, που σχεδίασε ο αρχιτέκτονας Renzo Piano, το οποίο θα ανοίξει τις πόρτες του πάνω στον Βόσπορο, στην περιοχή του Karakoy (πρώην Γαλατά), όπου θα εκτίθενται τα έργα σπουδαίων Τούρκων καλλιτεχνών όπως οι Fahrelnissa Zeid και Erol Akyavas.

 —NORA WALSH

36. Ταϊπέι, Ταϊβάν

Φαναράκια που αιωρούνται στον ουρανό και πανύψηλοι ουρανοξύστες σε μια τεράστια, άναρχη, πολύβουη πρωτεύουσα.

(Φωτογραφία: Lam Yik Fei/The New York Times)

Η Ταϊπέι είναι μια πρωτεύουσα υπερβολική στα όλα της. Έχει εντυπωσιακή φυσική ομορφιά, χαμηλή εγκληματικότητα και καθαρό αέρα, παρά την τεράστια έκτασή της. Απ’ τις νυχτερινές αγορές με τα φώτα νέον μέχρι τους ναούς της Δυναστείας Τσινγκ, οι επισκέπτες μπορούν να νιώσουν τον ήσυχο ρυθμό της ανεξάρτητης περηφάνειας, όσο εύθραυστο κι αν είναι το μέλλον της.

Το Πεκίνο, που βλέπει την αυτοδιοικούμενη Ταϊβάν σαν απείθαρχο παιδί, εξακολουθεί να επιθυμεί την επανένωση προκειμένου να θέσει και πάλι το νησί υπό τον έλεγχό του. Προς το παρόν, όμως, μια επίσκεψη στην Ταϊπέι, την πρωτεύουσα της Ταϊβάν, προσφέρει μια έκρηξη γαστρονομικών και πολιτιστικών απολαύσεων. Το 2023, θα ανοίξει ο τρίτος μεγαλύτερος ουρανοξύστης του νησιού, και το Φεστιβάλ Φαναριών της Ταϊβάν, μια αγαπημένη παράδοση κατά την οποία χιλιάδες αναμμένα φαναράκια ίπτανται στον ουρανό, θα επιστρέψει στην Ταϊπέι μετά από δύο δεκαετίες.

Το μέλλον της Ταϊπέι είναι αβέβαιο. Για το 2023, ωστόσο, παραμένει ένα ιδανικό μέρος για να θαυμάσετε τη δύναμη της ανθρώπινης καινοτομίας.

—DEBRA KAMIN

37. El Poblado, Μεδεγίν, Κολομβία

Μια κομψή περιοχή για ψώνια, με έντονη νυχτερινή ζωή και πολύχρωμους παπαγάλους μακάο.

(Φωτογραφία: Federico Rios Escobar/The New York Times)

Τον 17^ο αιώνα, Ισπανοί άποικοι ίδρυσαν το El Poblado, το «χωριό» στις όχθες του ποταμού Μεδεγίν. Με τα χρόνια, η μεγαλύτερη πόλη, Μεδεγίν, αναπτύχθηκε λίγο πιο βόρεια και το El Poblado έγινε ένας εξοχικός προορισμός για τους ευκατάστατους Κολομβιανούς.

Σήμερα, είναι και πάλι ένα κέντρο δραστηριοτήτων. Το δίκτυο διώροφων ή τριώροφων σπιτιών έχει εμπλουτιστεί με καταστήματα και εστιατόρια, ενώ διάσπαρτα παρεμβάλλονται και boutique hotels που υψώνονται πάνω απ’ τις κορυφές των δέντρων. Ορμητικοί καταρράκτες και πολύχρωμοι παπαγάλοι μακάο που βρίσκονται κοντά, προσδίδουν ακόμα πιο έντονα το τροπικό στοιχείο.

Στη λίστα με πράγματα που θέλει να κάνει κάποιος ταξιδιώτης στη Νότια Αμερική θα έπρεπε να περιλαμβάνεται σίγουρα ένα απόγευμα με βόλτες στη γειτονιά του El Poblado, μια επίσκεψη στο Mon y Velarde για ανδρικά ρούχα ή στο Makeno για χειροποίητα ρούχα και είδη σπιτιού, και στη συνέχεια μια στάση για καφέ στο Pergamino ή για σύγχρονη κολομβιανή κουζίνα στο Oci.Mde. Μείνετε έξω ως αργά για να δείτε την περιοχή να μεταμορφώνεται στην καρδιά της νυχτερινής ζωής της πόλης, με DJs στις ταράτσες και πάρτι με χορό στους δρόμους.

—SHANNON SIMS

38. Λοζάνη, Ελβετία

Εκπληκτική θέα της Λίμνης της Γενεύης και μια εκρηκτική αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική σκηνή.

(Φωτογραφία: Clara Tuma/The New York Times)

Στέκοντας μεγαλοπρεπώς στις ακτές της Λίμνης της Γενεύης και με θέα στα επιβλητικά βουνά που την περιβάλλουν, η Λοζάνη, η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Ελβετίας, προσθέτει τώρα και αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική ομορφιά στο ρεπερτόριό της.

Γνωστή ως Plateform 10, η καλλιτεχνική περιοχή της πόλης που μετρά ήδη τρία χρόνια, εγκαινίασε πρόσφατα ένα τολμηρό νέο κτίριο που θυμίζει ένα περίτεχνα κομμένο κομμάτι λευκής πέτρας για να στεγάσει δύο μουσεία. Το Photo Elysée είναι αφιερωμένο στη φωτογραφία και όλες της μορφές της, ενώ το MUDAC είναι ένα καταφύγιο πέντε δημιουργικών μορφών έκφρασης: του design, της υαλουργίας, της κεραμικής, της κατασκευής κοσμημάτων και της γραφικής τέχνης. Τα δύο ιδρύματα ακολούθησαν το διεθνές μουσείο καλών τεχνών της πόλης, Musée Cantonal des Beaux-Art στο νέο του σπίτι στην περιοχή, όπου μεταφέρθηκε το 2019.

—SETH SHERWOOD

39. Μέθανα, Ελλάδα

Μια επίσκεψη για πεζοπορία, βόλτα ή τρέξιμο στην Εποχή του Χαλκού και μια βουτιά σε αρχαία ιαματική πηγή.

(Φωτογραφία: Maria Mavropoulou/The New York Times)

Το κοντινότερο ενεργό ηφαίστειο στην Αθήνα βρίσκεται στη χερσόνησο των Μεθάνων, σε απόσταση περίπου 50 χιλιομέτρων νοτιοδυτικά της ελληνικής πρωτεύουσας. Παρότι άγνωστη σε μεγάλο βαθμό στους τουρίστες, η περιοχή αναπτύσσεται σταδιακά, εν μέρει λόγω της αυξανόμενης δημοφιλίας που αποκτά ως προορισμός για πεζοπορία.

Τα τελευταία χρόνια, ομάδες ντόπιων έχουν καταφέρει να ξανανοίξουν και να χαρτογραφήσουν παλιές πεζοπορικές διαδρομές, ορισμένες εκ των οποίων χρονολογούνται απ’ τη μυκηναϊκή εποχή, δημιουργώντας έτσι μονοπάτια που προσελκύουν επισκέπτες από ολόκληρο τον κόσμο. (Έως τώρα έχουν καθαριστεί και φέρουν σήμανση περισσότερα από 30 χιλιόμετρα των διαδρομών.) Η διοργάνωση Methana Volcano Challenge που έλαβε χώρα για πρώτη φορά το 2021, περιλαμβάνει έναν αγώνα τρεξίματος στο ορεινό τοπίο της χερσονήσου.

Οι επισκέπτες αυτής της ηφαιστειακής χερσονήσου μπορούν επίσης να απολαύσουν πλήθος ιαματικών πηγών, με πιο ενδιαφέρουσα την αρχαία (και προσφάτως ανακαινισμένη) πηγή που είναι γνωστή ως τα Λουτρά του Παυσανία κοντά στο χωριό του Αγίου Νικολάου.

—DEMETRIOS IOANNOU

40. Λούισβιλ, Κεντάκι

Μια ανερχόμενη ΛΟΑΤΚΙ σκηνή με drag shows, το Derby, παραδοσιακά παπλώματα και, φυσικά, μπέρμπον.

(Φωτογραφία: Robert Rausch/The New York Times)

Μια απ’ τις παλιότερες πόλεις δυτικά των Απαλάχιων Ορέων, και αδιαμφισβήτητα μια απ’ τις πιο όμορφες, το Λούισβιλ, περνά συχνά απαρατήρητο. Παρά το κομψό σύστημα πάρκων του 19^ου αιώνα που σχεδίασε ο Frederic Law Olmsted, το εύθυμο κλίμα και το μπέρμπον.

Σήμερα, ακμάζει και η ΛΟΑΤΚΙ σκηνή του, με στέκια όπως το Chill Bar και το Play Dance Bar που φιλοξενεί βραδιές drag με περιοδεύοντες καλλιτέχνες. (Η πόλη έχει βρεθεί στην κορυφή του Πίνακα Κοινοτικής Ισότητας της ομάδας πίεσης για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων με τίτλο Καμπάνια για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για επτά συναπτά έτη και φιλοξενεί δύο νέα κοινοτικά κέντρα για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.) Φέτος την άνοιξη θα ανοίξει εδώ το ξενοδοχείο Genevieve του Ομίλου Bunkhouse του Τέξας, το οποίο θα φέρει πινελιές εμπνευσμένες απ’ την πόλη του Λούισβιλ, όπως ντεκόρ που τιμά την πλούσια παράδοση της πόλης στην κατασκευή παπλωμάτων και καλυμμάτων, μια αγορά όπου θα πωλούνται έργα ντόπιων καλλιτεχνών και έναν κήπο τέχνης με περιστρεφόμενες τοιχογραφίες και επιλογές μπέρμπον από το γειτονικό Rabbit Hole Distillery.

Οργανώστε μια επίσκεψη μέσα στο 2023, γιατί η πόλη μάλλον θα μπει σύντομα στον παγκόσμιο χάρτη, καθώς το 2024, η 150ή επέτειος των ιπποδρομιών του Kentucky Derby θα προσελκύσει πολύ κόσμο.

—PAUL L. UNDERWOOD

41. Μανάους, Βραζιλία

Ολόφρεσκη κουζίνα και αρχαίες συνταγές στην καρδιά του Αμαζονίου. 

(Φωτογραφίες: Federico Rios Escobar/The New York Times)

Τα βραβευμένα με αστέρι Michelin εστιατόρια στο Σάο Πάολο χρησιμοποιούν συστατικά του Αμαζονίου για να φαίνονται εξωτικά, αλλά στο Μανάους, τα συστατικά του Αμαζονίου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουζίνας. Εδώ, μπορείτε να απολαύσετε τη σούπα tacacá μέσα σε μπολ από κολοκύθα σε κάποια καντίνα μπροστά από το Teatro Amazonas ή να περάσετε μπροστά από πλαστικά μπουκάλια γεμάτα με την ντόπια σάλτσα tucupi, τον χυμό από τριμμένη κασάβα, στη δημοτική αγορά Adolpho Lisboa. Στο εστιατόριο Biatüwi, οι αυτόχθονες ιδιοκτήτες τιμούν τις συνταγές και τις τεχνικές μαγειρικής των προγόνων τους. Τα ποτά παρασκευάζονται από ζυμωμένη μοβ πατάτα, ενώ πιπεριές τσίλι χρησιμοποιούνται για τον καθαρισμό των ψαριών γλυκού νερού που χρησιμοποιούνται σε πικάντικες σούπες όπως η quinhampira. Έπειτα, υπάρχει ο σεφ Felipe Schaedler, που βοήθησε τις απειλούμενες κοινότητες Yanomami να εμπορευματοποιήσουν τα εγχώρια μανιτάρια τους και διευθύνει δύο δικά του εστιατόρια: το Banzeiro και το Moqum do Banzeiro. Ξεφεύγοντας από τις παραδοσιακές παρασκευές, ο Schaedler δίνει μια νέα πινελιά στα συστατικά δημιουργώντας πιάτα όπως μυρμήγκια αρωματισμένα με λεμονόχορτο και παϊδάκια tambaqui σε μοντέρνα μορφή. Το ίδιο κάνει και το μπιστρό Caxiri, που βρίσκεται σε ένα αποικιακό κτίριο με θέα τη Largo de So Sebastio, μια μεγάλη πλατεία, και το Fitz Carraldo, στο boutique hotel Villa Amazonia.

—NICHOLAS GILL

42. Βίλνιους, Λιθουανία

Ένας μαχητής 700 ετών έτοιμος να γιορτάσει σαν να μην υπάρχει αύριο.

(Φωτογραφία: Gordon Welters/The New York Times)

Η λιθόστρωτη πρωτεύουσα της Λιθουανίας διαθέτει μακρά ιστορία σκληρής επιβίωσης. Έχοντας καταληφθεί μία φορά από τους Ναζί και δύο φορές από τους Σοβιετικούς, το Βίλνιους κρύβει μια περίπλοκη και συναρπαστική ιστορία. Ο αρχιτεκτονικός του πλούτος εκτείνεται από το γοτθικό στιλ, ως το αναγεννησιακό και το μπαρόκ. Μεγαλοπρεπείς εκκλησίες στέκονται δίπλα σε γραφικά ξύλινα σπίτια σε δρόμους γεμάτους πράσινο.

Το 2023, η ανθεκτική αυτή πόλη γιορτάζει τα 700ά γενέθλιά της με μια ολόκληρη χρονιά εορτασμών. Έχουν προγραμματιστεί ένα φεστιβάλ φωτός, δωρεάν μουσικές παραστάσεις και η πρώτη Διεθνής Μπιενάλε του Βίλνιους. Με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης θα αναβιώσει μια από τις πρώτες όπερες της πόλης που χρονολογείται τον 17ο αιώνα, ενώ ένας εκθεσιακός χώρος θα επιτρέψει στους επισκέπτες να εξερευνήσουν εικονικά τους δρόμους του Βίλνιους όπως αυτοί έμοιαζαν πάνω από 200 χρόνια πριν.

Μπαίνοντας στον όγδοο αιώνα ύπαρξής του, το Βίλνιους υπενθυμίζει στους ταξιδιώτες ότι, όταν τους κοιτάμε μέσα από το μεγάλο πρίσμα της ιστορίας, οι αβέβαιοι καιροί που ζούμε είναι φευγαλέοι.

—DEBRA KAMIN

43. Μέικον, Τζόρτζια

Τύμβοι των ιθαγενών της Αμερικής ηλικίας 1.100 ετών και βαθιές ρίζες του ροκ εντ ρολ. 

(Φωτογραφία: Robert Rausch/The New York Times)

Η περιοχή γύρω από το Μέικον φιλοξενεί πολλές φυλές ιθαγενών της Αμερικής εδώ και 12.000 χρόνια. Η ιστορία αυτή θα αναγνωριστεί φέτος, όταν η Τζόρτζια θα αποκτήσει το πρώτο της εθνικό πάρκο: Οι Ocmulgee Mounds, μερικοί από τους πιο σημαντικούς προϊστορικούς τύμβους των Ιθαγενών στη Βόρεια Αμερική, χρονολογούνται στο έτος 900 και αποτελούν πλέον εθνικό ιστορικό πάρκο. Το εθνικό πάρκο θα περιλαμβάνει το Εθνικό Καταφύγιο Άγριας Ζωής Bond Swamp συνολικής έκτασης 200.000 στρεμμάτων, και θα προσφέρει ένα δίκτυο με εξαιρετικά μονοπάτια για πεζοπορία., όπου θα μπορεί κανείς να θαυμάσει τα δημιουργήματα του πολιτισμού των Ινδιάνων της Αμερικής. Η διαχείριση θα γίνεται από κοινού από το έθνος Muscogee και την Υπηρεσία Εθνικών Πάρκων. Επιπλέον, η πόλη, που έχει βαθιές μουσικές ρίζες – ο Little Richard, οι Allman Brothers και ο Otis Redding ξεκίνησαν από εδώ – γιορτάζει την 200^η επέτειό από την ίδρυσή της με ένα νέο αμφιθέατρο 10.000 θέσεων. Οι επισκέπτες μπορούν επίσης να περάσουν να δουν το Hotel Forty Five, ένα boutique hotel που άνοιξε πέρυσι στο κέντρο της πόλης και ονομάστηκε έτσι λόγω της γωνίας 45 μοιρών που σχηματίζουν οι δρόμοι όπου βρίσκεται, αλλά και ως αναφορά στη μουσική ιστορία.

—ONDINE COHANE

44. Μαδρίτη

Ένα παγκόσμιο αφιέρωμα στον Πικάσο ξεκινά σε ένα μέρος που είναι και το ίδιο αριστούργημα. 

Φωτογραφία: Emilio Parra Doiztua/The New York Times)

Αν η τέχνη αποτελεί μια παγκόσμια γλώσσα, όπως μας αποκαλύπτουν συχνά τα ταξίδια, η αντιπολεμική Guernica του Πάμπλο Πικάσο είναι ίσως ένα από τα πιο ισχυρά σύμβολά της. Οι κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Γαλλίας ανακοίνωσαν πρόσφατα μια συλλογή εκθέσεων και εκδηλώσεων με τίτλο «Picasso Celebration 1973-2023» μπροστά στον διάσημο πίνακα στο μουσείο Reina Sofia, κηρύττοντας την έναρξη των διακρατικών εορτασμών για την 50ή επέτειο από τον θάνατο του καλλιτέχνη. Το παγκόσμιο αφιέρωμα, από τη Μαδρίτη έως το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη, περιλαμβάνει περίπου 50 εκθέσεις, πολλές από τις οποίες εξετάζουν τον καλλιτέχνη μέσα από το πρίσμα της σημερινής εποχής. Η Μαδρίτη παίρνει τα ηνία, με αφιερώματα καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, συμπεριλαμβανομένων και των «Picasso. The Sacred and the Profane» στο μουσείο Thyssen-Bornemisza, «Picasso 1906. The Turning Point» στο Reina Sofia, και μια έκθεση που εξερευνά τους Πικάσο και Ελ Γκρέκο στο Prado. Κατά τη διάρκεια του επετειακού έτους του Πικάσο, αξίζει να σημειωθεί ότι η τέχνη της πόλης δεν θα βρίσκεται μόνο μέσα στα μουσεία της, αλλά και έξω από αυτά: ο πολιτιστικός πυρήνας της Μαδρίτης είναι ένα αστικό αριστούργημα τέχνης, φύσης και φωτός.  Μάλιστα, το 2021, ολόκληρη η περιοχή του Paseo del Prado και του καταπράσινου Parque del Buen Retiro που έχει το προσωνύμιο «Τοπίο του Φωτός», ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

—ANNELISE SORENSEN

45. Grand Junction, Κολαράντο

Ένας παράδεισος γεμάτος φαράγγια, αψίδες και γκρεμούς, χωρίς τις ορδές τουριστών.

(Φωτογραφία: Matthew Staver/The New York Times)

Στη Δυτική Πλαγιά του Κολοράντο, το άνυδρο Grand Junction προσφέρει αξιοθέατα παρόμοια με εκείνα της ερήμου Μοάμπ της Γιούτα, της εισόδου στο Εθνικό Πάρκο Αψίδων, χωρίς την πολυκοσμία. Η περιοχή γύρω από την εναλλακτική λύση που προσφέρει το Κολοράντο έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη συγκέντρωση φυσικών αψίδων στη χώρα στο φαράγγι Rattlesnake. Εκεί, περίπου 35 αμμόλιθοι ανήκουν στο Εθνικό Πάρκο Προστασίας McInnis Canyons, έκτασης περίπου 500.000 στρεμμάτων, που είναι προσβάσιμο μέσω οχημάτων 4×4 ή μέσω μιας δύσκολης πεζοπορίας 22 χιλιομέτρων μετ’ επιστροφής. Σε απόσταση 10 λεπτών από την πόλη, μπορείτε να βρείτε τα πιο βατά και εύκολα μονοπάτια του Εθνικού Μνημείου του Κολοράντο – όπου η γεωλογική ανύψωση και η διάβρωση σχημάτισαν μονόλιθους του ίδιου ψαμμίτη Entrada που συναντάμε στις Αψίδες. Το μονοπάτι Palisade Plunge που εγκαινιάστηκε το 2021, πρόσθεσε μια κατηφορική διαδρομή 51 χιλιομέτρων – από το μεγαλύτερο βουνό με επίπεδη κορυφή του κόσμου, το Grand Mesa, με ύψος 3.000 μέτρων, ως τον ποταμό Κολοράντο – στις ποδηλατικές προκλήσεις της περιοχής. Όλα τα μονοπάτια οδηγούν πίσω στο κέντρο της πόλης Grand Junction, που είναι γεμάτη με καταστήματα, ζυθοποιίες, εστιατόρια με τοπικά προϊόντα και αίθουσες γευσιγνωσίας με κρασιά από αμπελώνες της περιοχής.

—ELAINE GLUSAC

46. Λα Γκουαχίρα, Κολομβία

Μια παρθένα γη με πορτοκαλί παραλίες και λιμνοθάλασσες γεμάτες φλαμίνγκο. 

(Φωτογραφία: Federico Rios Escobar/The New York Times)

Η απομακρυσμένη και άνυδρη χερσόνησος Λα Γκουαχίρα, στα σύνορα της Κολομβίας με τη Βενεζουέλα, παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστη στους διεθνείς τουρίστες, παρά τις εντυπωσιακές αλυκές, τις λιμνοθάλασσες γεμάτες φλαμίνγκο και τις παραλίες με πορτοκαλί άμμο. Η έντονη εγκληματική δραστηριότητα είχε καταστήσει την περιοχή αρκετά απρόσιτη ως το 2016, αλλά πολλά οικολογικά ξενοδοχεία, μεταξύ των οποίων τα La Casa del Pavo Real και Hotel Waya Guajira, έχουν εξαπλωθεί κατά μήκος της χερσονήσου, καθώς υπάρχουν αυξημένες πτήσεις προς τη Ριοάτσα, την πρωτεύουσα της περιοχής, και την κοντινή Σάντα Μάρτα. Η περιοχή αποτελεί τόπο κατοικίας της φυλής αυτοχθόνων Wayúu, που ανησυχούν ότι τα γιγάντια αναπτυξιακά έργα ενδέχεται να αλλάξουν ανεπανόρθωτα τα εδάφη των προγόνων τους. Τα τουριστικά πρακτορεία διοργανώνουν επισκέψεις στους υφαντουργούς Wayúu που είναι γνωστοί για τις chinchorro τους, τις πολύχρωμες αιώρες που χρειάζονται μήνες για να φτιαχτούν, και τις ρουστίκ κουζίνες τους, όπου μάγειρες όπως η Zaida Cotes παρουσιάζουν παραδοσιακά πιάτα με βάση το παστό ψάρι, το κατσικίσιο κρέας και το μοβ καλαμπόκι. 

—NICHOLAS GILL

47. Μπέργκαμο και Μπρέσια, Ιταλία

Υπαίθριο θέατρο, τέχνη, μουσική και πιάτα με τοπικά εδέσματα σε ένα πολιτιστικό σταυροδρόμι. 

Φωτογραφία: Andrea Wyner/The New York Times)

Μπορεί το Μιλάνο να επισκιάζει το Μπέργκαμο και την Μπρέσια, ωστόσο, το 2023, τα φώτα της δημοσιότητας θα στραφούν σε αυτές τις δύο πόλεις της Λομβαρδίας που έλαβαν από κοινού τον τίτλο της Ιταλικής Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Περισσότερα από 100 καλλιτεχνικά project, μουσικές και θεατρικές παραστάσεις (ορισμένες υπαίθριες), περίπατοι στη φύση και νέες διαδρομές για ποδήλατο στοχεύουν να χαράξουν τον δρόμο προς την πρόοδο μετά τα τραγικά πρωτοσέλιδα που αφορούσαν την περιοχή το 2020, όταν επλήγη περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μέρος στην Ιταλία από τον κορωνοϊό. Το Μπέργκαμο διακρίνεται για την αρχαία, περιτειχισμένη Città Alta (Άνω Πόλη) και τη μοντέρνα Città Bassa (Κάτω Πόλη), που συνδέονται μεταξύ τους με στενούς δρόμους, ένα τελεφερίκ και έναν πεζόδρομο. Η Μπρέσια, περίπου 50 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά, είναι μια όμορφη διασταύρωση ρωμαϊκών, μεσαιωνικών και αναγεννησιακών στοιχείων. Το εξαιρετικό φαγητό είναι άλλο ένα στοιχείο γοητείας – για την Ιταλία μιλάμε άλλωστε – καθώς και οι δύο περιοχές έχουν καταλόγους με κρεμώδη, τραγανή πολέντα taragna και ζυμαρικά casoncelli σε σχήμα μισοφέγγαρου, με ποικιλία γεμίσεων, μαγειρεμένα με βούτυρο και φασκόμηλο, που αποδεικνύουν πόσο ωραία μπορεί να είναι η ζωή.

—JULIE BESONEN

48. American Prairie, Μοντάνα

Μια τεράστια και συνεχώς επεκτεινόμενη φυσική ζώνη όπου μπορείτε να νιώσετε μικροσκοπικοί. 

(Φωτογραφία: Louise Johns/The New York Times)

Με τους ανοιχτούς ουρανούς και τους ατελείωτους ορίζοντές του, το American Prairie είναι ιδανικό για επισκέπτες που αναζητούν μια ανάπαυλα από τους γρήγορους ρυθμούς της σύγχρονης ζωής. Πρόκειται για ένα τεράστιο φυσικό καταφύγιο που ιδρύθηκε από έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό της Μοντάνα και συγκεντρώνει όλο και περισσότερα λιβάδια και βοσκοτόπια από το 2004. Αυτήν τη στιγμή αποτελείται από 1,8 εκατομμύρια στρέμματα – και το καταφύγιο συνεχίζει να επεκτείνεται αποκτώντας ιδιωτικά κομμάτια γης που συνδέονται με τις γύρω δημόσιες εκτάσεις. Στόχος; Η δημιουργία ενός συνεχόμενου καταφύγιου 12 εκατομμυρίων στρεμμάτων και η αποκατάσταση ενός οικοσυστήματος που εξαφανίζεται. Το American Prairie προσφέρει ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, όπως χαλαρούς περιπάτους, σκι αντοχής, πεζοπορία για έμπειρους πεζοπόρους, ποδηλασία και κωπηλασία. Πλακόστρωτοι δρόμοι οδηγούν στον χώρο κατασκήνωσης Antelope Creek, απ’ τον οποίο ξεκινά ένα μονοπάτι, ενώ μπορείτε να θαυμάσετε και τη μακρινή θέα των Little Rockies, μιας σειράς υψωμάτων. Το Buffalo Camp, που είναι προσβάσιμο μέσα από χωματόδρομους, βρίσκεται εκεί που κατοικεί το μεγαλύτερο κοπάδι βισώνων του καταφυγίου. Η πρόσβαση είναι πιο δύσκολη, αλλά θα έχετε την ευκαιρία να δείτε το λεγόμενο «buffalo jump», έναν βράχο που χρησιμοποιούσαν κατά παράδοση οι  αυτόχθονες πληθυσμοί στο κυνήγι βισώνων.

—JANIE OSBORNE

49. Ανατολικές Επαρχίες, Κεμπέκ

Ένα ξέγνοιαστο ταξίδι στην ύπαιθρο με στάσεις για κρασί, τυρί και poutine. 

Πρόκειται για την επιτομή του «slow travel» (του αργού τουρισμού με έμφαση στη βιώσιμη εμπειρία). Διασχίστε με ποδήλατο την ήσυχη ύπαιθρο του Κεμπέκ, παίρνοντας για προμήθειες τοπικό τυρί, κρασί και, ναι, poutine (τηγανητές πατάτες με μπουκίτσες τυριού και σάλτσα ψητού). Το Μόντρεαλ και η πόλη του Κεμπέκ είναι οι πρωταγωνιστές της περιοχής, αλλά το πανέμορφο, βουκολικό, γεμάτο λίμνες τοπίο που τις ενώνει υποβαθμίζεται συχνά σε φευγαλέες ματιές από τα παράθυρα ενός ενοικιαζόμενου αυτοκινήτου. Οι Ανατολικές Επαρχίες – η Νέα Αγγλία του Καναδά με μια αύρα Γαλλίας – αξίζουν από μόνες τους μια επίσκεψη, ειδικά τώρα, με το πρόσφατο άνοιγμα της Véloroute Gourmande. Η ποδηλατική διαδρομή μήκους 240 χιλιομέτρων ακολουθεί τα μονοπάτια Route Verte και Trans Canada σε αυτήν τη μαγευτική περιοχή με διάσπαρτα χωριά στολισμένα με λουλούδια, και περιλαμβάνει περισσότερες από 100 γαστρονομικές στάσεις, από λαϊκές αγορές μέχρι δάση σφενδάμου, και από τυροκομεία μέχρι αμπελώνες. Δοκιμάστε το πλούσιο, γλυκό κρασί vin de glace (παγωμένο κρασί), φτιαγμένο από ώριμα σταφύλια που έχουν παγώσει φυσικά στο αμπέλι, στο Le Cep d’Argent, και το βουτυρένιο, μαλακό τυρί Brise des Vignerons στην οικογενειακή επιχείρηση Fromagerie des Cantons, μία από τις πρώτες στην περιοχή που έφτιαξαν τυρί αποκλειστικά από αγελάδες Τζέρσεϊ (σαφής αναφορά στις βρετανικές επιρροές της περιοχής).

—ANNELISE SORENSEN

50. Νιου Χέιβεν, Κονέκτκατ

Λίκνο τεχνιτών και επαναστατών, και ένας κρυμμένος θησαυρός σύγχρονης τέχνης και αρχιτεκτονικής. 

(Φωτογραφία: Tony Cenicola/The New York Times)

Η τρίτη μεγαλύτερη πόλη του Κονέκτικατ είναι μια ιστορική, παραθαλάσσια πόλη, την οποία μπορεί κανείς να περπατήσει ή να διασχίσει με ποδήλατο, με χαρακτηριστικές γειτονιές, μια εγκυκλοπαιδική συλλογή σπουδαίας αμερικανικής αρχιτεκτονικής, ακμάζουσα πολιτιστική ζωή και μια από τις καλύτερες γαστρονομικές σκηνές στη χώρα για μια πόλη του δικού της μεγέθους (134.000 κατοίκων). Ιδρύθηκε το 1638, και αποτελεί μέρος όπου οι άνθρωποι ανέκαθεν συλλογίζονταν και αμφισβητούσαν το status quo, γι’ αυτό και η Σύμπραξη για τη Συντήρηση του Νιου Χέιβεν (New Haven Preservation Trust) στοχεύει τώρα στη διάσωση των μοντερνιστικών κτιρίων της δεκαετίας του 1970, τα οποία πολλοί βλέπουν ως ολέθρια παραδείγματα της πολεοδομικής ανάπλασης. Ανακαλύψτε ένα από τα καλύτερα μπρουταλιστικά αυτά κτίρια από σκυρόδεμα κάνοντας κράτηση στο νέο Hotel Marcel, που πήρε το όνομά του από τον αρχιτέκτονά που το σχεδίασε, Marcel Breuer. Ανακαινίστηκε πρόσφατα και έγινε το πρώτο πλήρως ηλιακό, ενεργειακά ουδέτερο ξενοδοχείο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ρίξτε μια ματιά και στο NXTHVN, ένα πρωτοποριακό κέντρο τεχνών που εστιάζει στην κοινότητα, που ιδρύθηκε το 2019 σε δύο εγκαταλελειμμένα εργοστάσια στη γειτονιά Ντίξγουελ και έχει γίνει η καρδιά μιας ζωντανής κοινότητας Αφροαμερικανών καλλιτεχνών. Στη συνέχεια, απολαύστε ένα υπέροχο γεύμα – ίσως τραγανές αγκινάρες με σάλτσα παρμεζάνας αγιολί και χοιρινή κοιλιά με λάχανο Τοσκάνης και mostarda μήλου – στο Villa Lulu που άνοιξε πρόσφατα.

—ALEXANDER LOBRANO

51. Μαύροι Λόφοι, Νότια Ντακότα

Πευκοδάση, powwows και αναρρίχηση στο τεράστιο γρανιτένιο πρόσωπο του Τρελού Αλόγου. 

(Φωτογραφία: Dick Kettlewell/The New York Times)

Οι Lakota (ινδιάνικη φυλή) ανάγουν τη δημιουργία τους στους He Sapa, ή Μαύρους Λόφους, μια οροσειρά από εντυπωσιακές κορυφές και πευκοδάση σε μια περιοχή που αποτελεί το κύριο τουριστικό αξιοθέατο της Νότιας Ντακότα. Τώρα, εκπρόσωποι και των εννέα φυλών της πολιτείας – που απαρτίζουν την Τουριστική Συμμαχία Ιθαγενών της Νότιας Ντακότα – έχουν επιτέλους λόγο ως προς τον τρόπο επίσκεψης στα μνημεία των Ιθαγενών Αμερικανών, με τη δημοσίευση ενός νέου τουριστικού οδηγού των αυτόχθονων εθνών, που περιλαμβάνει προτάσεις για προορισμούς και συμβουλές για την εθιμοτυπία των επισκεπτών. Η συνέλευση βοήθησε στον εντοπισμό των Μεγάλων 8, οκτώ μνημείων και εμπειριών – μεταξύ των οποίων και τα powwows ή χορευτικές γιορτές – που αποτελούν ορόσημα για τον πολιτισμό των ιθαγενών, με επίκεντρο τους Μαύρους Λόφους. Περιλαμβάνεται επίσης το κρατικό πάρκο Bear Butte, όπου τα μονοπάτια πεζοπορίας μπορεί να σας οδηγήσουν μπροστά σε πανιά προσευχής δεμένα σε δέντρα, η ψηλότερη κορυφή της πολιτείας, Black Elk, ύψους 2.200 μέτρων, και το Μνημείο του Τρελού Αλόγου. Το τεράστιο γλυπτό του πολεμιστή της φυλής Lakota θα συμπληρώσει τα 75 του χρόνια το ερχόμενο καλοκαίρι. Τότε, οι περιπατητές που ακολουθούν το Volksmarch, την οργανωμένη πεζοπορία που λαμβάνει χώρα δύο φορές τον χρόνο, θα μπορέσουν να ανέβουν στο γλυπτό, που είναι ακόμα υπό κατασκευή, και να σταθούν κάτω από το γρανιτένιο πρόσωπο του Τρελού Αλόγου που ξεπερνάει τα 26 μέτρα σε ύψος.

—ELAINE GLUSAC

52. Σαράγεβο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη

Ένα ζωντανό μουσείο ανθεκτικότητας όπου διασταυρώνονται εδώ και χρόνια αυτοκρατορίες και πολιτισμοί. 

(Φωτογραφία: Todd Heisler/The New York Times)

Η ιστορία του Σαράγεβο εξακολουθεί να είναι ζωντανή. Υπάρχει η γέφυρα Latin, όπου δολοφονήθηκε ένας γνωστός αρχιδούκας, γεγονός που αποτέλεσε καταλύτη για τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχουν ακόμη κτίρια με σημάδια από οβίδες από την πολιορκία της πόλης τρεις δεκαετίες νωρίτερα. Και υπάρχει η πολύπλοκη αλληλεπίδραση αυτοκρατοριών, από την Οθωμανική έως την Αυστροουγγρική, που επιτρέπει στους επισκέπτες να περιηγηθούν σε ένα τζαμί, έναν καθεδρικό ναό, μια ορθόδοξη εκκλησία και μια συναγωγή, σε απόσταση μόλις λίγων τετραγώνων. Αυτά τα στρώματα της ιστορίας, φυσικά, μπορούν να εκραγούν όσο εύκολα μπορούν να συνυπάρχουν. Η πολυεθνική πρωτεύουσα της Βοσνίας παραμένει στην κόψη του ξυραφιού. Αν κοιτάξετε ψηλά στους λόφους, θα δείτε τις θέσεις του πυροβολικού που τοποθετήθηκε στα εδάφη που φιλοξένησαν τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες το 1984. Το μεγαλείο, όμως, της πόλης, προέρχεται από αυτήν την εισβολή του παρελθόντος. Παραμένει ένα ζωντανό μουσείο που δείχνει πώς χώρες όπως η Ουκρανία ή η Συρία δεν μπορούν απλώς να επιβιώσουν, αλλά ίσως μια μέρα καταφέρουν να ευημερήσουν εκ νέου.

—HANNAH BEECH