500 Λέξεις με τον Πάνο Νιαβή

O Πάνος Νιαβής γεννήθηκε το 1956 στον Μάραθο Ευρυτανίας και ζει στην Αθήνα. Γράφει κυρίως ποίηση και έχει εκδώσει δύο συλλογές: «Ο μαύρος κότσυφας στο χιόνι» και «Η Τριγωνομετρία των Παθών». Φέτος κυκλοφόρησαν (εκδ. Παρουσία) 30 ποιήματα, σε απόδοσή του στα ελληνικά, της Αργεντίνας ποιήτριας Αλφονσίνα Στόρνι με τίτλο: «No me olviden, Μην με ξεχάσετε στο φιλιατρό της λήθης». Το πρόσφατο μυθιστόρημά του «Δέκα πόντους μαύρο χιόνι» (εκδ. Αρμός) γράφτηκε για να διασώσει τις μνήμες μιας εποχής και να δικαιώσει ανθρώπινες υπάρξεις που τις αδίκησε η ιστορία.

Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;

«Η επιστήμη της άχρηστης γνώσης» του Γιούρι Ντομπρόφσκι, «Ο άντρας που ήξερε να αγαπάει» του Μάρτιν Βάλζερ και το «Ορατή σαν αόρατη» της Ζυράννας Ζατέλη.

Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;

Ο Θεόφιλος Γούδας, του αείμνηστου Νίκου Χουλιαρά, από το μυθιστόρημα «Ζωή την άλλη φορά». Γιατί είναι μεγάλος πειρασμός να αφηγείσαι ακόμη και νεκρός!

Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;

Στην κορυφή, την Αργεντίνα Αλφονσίνα Στόρνι! Την επίσης Αργεντίνα ποιήτρια Νόρα Λάνγκε και τον Κολομβιανό ποιητή Εδουάρδο Καράνσα, ποιήματα των οποίων αποδίδω στα ελληνικά αυτόν τον καιρό. Μετά τη χρυσόστομη Αννα Αχμάτοβα και την Ιδέα Βιλαρίνιο. Παραδίπλα τους συγγραφείς Ιβο Αντριτς, Βάργκας Λιόσα και Χουάν Ρούλφο. Από Ελληνες τους ποιητές Μιχάλη Γκανά, Κώστα Γ. Παπαγεωργίου και Πάνο Κυπαρίσση. Κι από συγγραφείς τον Νίκο Χουλιαρά, τον Χρήστο Χωμενίδη και τη Ζυράννα Ζατέλη.

Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;

Το αβάστακτο της ανελευθερίας, διαβάζοντας το βιβλίο «Η επιστήμη της άχρηστης γνώσης», του Γιούρι Ντομπρόφσκι.

Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;

«Ο δρόμος της Φλάνδρας» του Κλοντ Σιμόν.

Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;

«Το φθινόπωρο του Πατριάρχη» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

«Απολογούμαι θα πει πως θέλω να αναπαυτώ οριστικά μες στην ευρύχωρη αγκάλη της συγγνώμης σας». Ενα σχόλιο για τη φράση.

Η ευρυχωρία της συγγνώμης είναι η πεμπτουσία και το μεγαλείο της αγάπης!

Τι οδηγεί την ηρωίδα στο να απολογηθεί στον Θεό;

Το βάρος των ανομημάτων είναι αβάστακτο, η απολογία μας αλαφραίνει σαν φτερό.

Σε έναν απολογισμό ζωής τα γεγονότα αποσιωπώνται σκόπιμα ή είναι η λήθη που τα διαγράφει;

Είμαστε επιρρεπείς στην παράβλεψη και η λήθη μας αλαφραίνει από τις ενοχές.