20 αποχρώσεις του γκριζόμαυρου

Οσοι έχουν απολαύσει έστω και μία φορά τη «βλάσφημη» ταινία των Μόντι Πάιθον «Ενας προφήτης μα τι προφήτης», δεν ξέχασαν ποτέ τη διακωμώδηση της πολυδιάσπασης δυνάμεων που κατά βάθος δεν τις χωρίζει τίποτε. Το «Λαϊκό Μέτωπο της Ιουδαίας» και το «Μέτωπο του Λαού της Ιουδαίας» ονειρεύονται την απελευθέρωση της πατρίδας τους από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, κυρίως όμως «μισούνται ανάμεσό τους». Η ύπαρξή τους πιστοποιείται και επικυρώνεται μέσα από την εχθρότητα για τους ιδεολογικά παρόμοιούς τους. Υποτίθεται πως ο κατακερματισμός, στα όρια της διάσπασης του ατόμου, είναι αποκλειστικό γνώρισμα της Αριστεράς, και μάλιστα της άκρας, ή ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής, αντισυστημικής κτλ. Αυτή η υπόθεση φαίνεται πως είναι απόλυτη πεποίθηση για τους συντάκτες του Βικιλεξικού, όπου με κατηύθυνε η περιέργειά μου. Γι’ αυτό και, στενεύοντας την πραγματικότητα, δίνουν το εξής ερμήνευμα στο λήμμα «σεχταρισμός»: «Η εμμονή στην πολιτική (συνήθως μαρξιστική) ιδεολογική καθαρότητα που οδηγεί στη δημιουργία μικρών (αριστερών) πολιτικών ομάδων χωρίς δυνατότητα άσκησης ευρείας επιρροής». Μολαταύτα, οι σέχτες δεν είναι γνώρισμα ενός και μόνο πολιτικού χώρου ούτε μιας και μόνο θρησκείας. Για παράδειγμα, στον κατάλογο των πενήντα κομμάτων που δήλωσαν συμμετοχή στις εκλογές της 21ης Μαΐου, εντοπίζονται περί τους είκοσι σχηματισμούς ακροδεξιάς κοπής. Κάθε ακροδεξιό κόμμα, κομματίδιο ή απόκομμα χρησιμοποιεί το δικό του πατριωτόμετρο, για να προσδιορίσει το μέγεθος και την ποιότητα του πατριωτισμού των γειτόνων του στον ακροδεξιό όροφο της μεγάλης δεξιάς πολυκατοικίας. Και να τον βγάλει, βέβαια, λειψό ή σκάρτο. Δεν πρόκειται για πραγματική ποικιλία. Αν εξαιρέσουμε τους κληρονόμους της εγκληματικής νεοναζιστικής Χ.Α., οι υπόλοιποι αποτελούν αποχρώσεις του γκριζόμαυρου, που η κύρια, αν όχι η μοναδική διαφορά τους είναι το ονοματεπώνυμο του σφραγιδοκράτορα αρχηγού, αφού κατά τα λοιπά συμφωνούν στον σωβινισμό, στον αλυτρωτισμό, στον αντιευρωπαϊσμό και στην απέχθεια κατά των μεταναστών, κατά των «διαφορετικών» γενικά. Ετσι είναι γνωστά άλλωστε: κόμμα Κασιδιάρη, κόμμα Μπογδάνου, κόμμα Εμφιετζόγλου – Μπογδάνου, κόμμα Λατινοπούλου, κόμμα Σώρρα, κόμμα Νικολόπουλου, κόμμα Φαήλου – Τζήμερου. Και η Ελληνική Λύση άλλο δεν είναι παρά κόμμα Βελόπουλου, ιδιόκτητο και αρχηγοκεντρικότατο. Καλή είναι η πατρίδα, αλλά έχει και η σφραγίδα τα κάλλη της.